ေအာက္ထပ္မွာက ကိုုယ္၀န္ေဆာင္၊ ကေလးအေမေတြ၊ လူနာေတြကို ထားပါတယ္။ အခန္း ခပ္ေသးေသး တခန္းမွာေတာ့ ေဆးခန္း ဖြင့္ထားပါတယ္။ ၇ ေဆာင္မွာေတာ့ အေပၚထပ္မွာ ဇာထိုး ပန္းထုိး ေဆးလိပ္ အလုပ္ရံု ရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြက ဇာထိုးၾကတာ မ်ားပါတယ္။ အက်ဥ္းဦးစီးဌာနက ဧည့္ခန္းက ဆိုဖာေတြေပၚ တင္တဲ့ ဇာေတြ ပါ။ ပန္းကေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းပံုနဲ႔ အျခား ပန္းပံုစံမ်ိဳး ပိတ္စနဲ႔လုပ္ၿပီး ပန္းအိုး အလွဆင္တာေတြလည္း ေရာင္းပါတယ္။ ေဆးလိပ္ကေတာ့ “အကစ” တံဆိပ္နဲ႔ လိပ္တာပါ။ ေထာင္ထဲမွာ မက်င္လွ (ႏြားတံဆိပ္) ေဆးလိပ္ ေရာင္းေလ့ ရွိပါတယ္။
အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕လုပ္အားကို ေခါင္းပံုျဖတ္တာ ေပါ့ေလ။ ေအာက္ထပ္မွာေတာ့ စက္ခ်ဳပ္တဲ့လုပ္ငန္း ရွိပါတယ္။ ေထာင္၀တ္စံု အျဖဴေရာင္ေတြကို ခ်ဳပ္ရတာ ပါ။ ႏွစ္ႀကီးသမားေတြ ခ်ဳပ္တာ မ်ားပါ တယ္။ ေလွ်ာ့ ရက္ ရၿပီး အခ်ိန္ကုန္တာ မသိေတာ့ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ခ်ဳပ္ၾကပါတယ္။ ေဘးမွာ အေဆာင္ ၂ ခန္း ရွိပါတယ္။ တခန္းကေတာ့ ဆန္ေတြ ထားပါတယ္။ ေထာင္မွာ ခ်က္ေကၽြးတဲ့ ဆန္ေတြ ပါ။ တျခားအခန္း မွာေတာ့ “သာတီး ဒီ” (၃၀ ဃ) ပုဒ္မ၊ အမ်ားအားျဖင့္ ျပည့္တန္ဆာ မိန္းကေလးေတြကို ထားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ၈ ေဆာင္ ေအာက္ထပ္မွာ ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ က်မကို ေထာင္၀င္စာရင္း မွတ္ေတာ့ က်မ ေထာင္နံပါတ္က “၄၀၁၁ စီ” ပါ။ အိမ္လိပ္စာ ေမးပါတယ္။
က်မေဘးက ေကာင္မေလးသံုးေယာက္ကိုလည္း လိပ္စာ ေမးေတာ့ သူတို႔အားလံုးက “က်မနံမည္ ေအးသီ တာ၊ အိမ္နံပါတ္ မရွိ၊ လမ္း မရွိ၊ ကီလီေဗာတံတား” လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ က်မက တခါမွ မၾကားဘူးေတာ့ ထူးဆန္းေနတာ ေပါ့။ ေနာင္မွ သိရတာက ကေလးမေလးေတြက လမ္းေပၚမွာပဲ ေနၾကရတဲ့ ကေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကတာကိုး။ ႏိုင္ငံေတာ္ ပုန္ကန္မွဳ ပုဒ္မ ၁၂၂/၁၂၄ နဲ႔ သကၤန္းကၽြန္းက ေခါင္းျဖတ္သတ္ မွဳနဲ႔ ခင္စန္းရီ၊ ဒလမွာေနတဲ့ မတာနဲ႔ ေနာက္တေယာက္ နံမည္ေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
သူတို႔လည္း ေအာက္ထပ္မွာပဲ ေနၾကပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ၿဗိတိသွ်သံရံုးမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ ေဒၚယဥ္ယဥ္ေမ (မနီတာ) အခု ဘီဘီစီ (BBC) အသံလႊင့္ဌာနမွာ ပါ။ ေနာက္ၿပီး ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ ကိုေက်ာ္ျမနဲ႔ ဇနီး မခင္မာလည္း ေရာက္လာပါတယ္။ သူတို႔မွာလည္း ကိုယ္၀န္ေတြနဲ႔ ပါ။
က်မတို႔မွာ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မွဳ လံုး၀ မရွိပါဘူး။ ေထာင္ထဲမွာ ေဆးခန္းေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ ေစာင့္ေရွာက္ကုသမွဳ လံုး၀ မရွိပါဘူး။ က်မလည္း မနက္ပိုင္းမွာ အလုပ္ၿပီးသြားၿပီး ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ဆိုရင္ေတာ့ အေဆာင္ ၇ ရဲ႕အေနာက္ဖက္က ဆန္ေရြးတဲ့အေဆာင္မွာ မခင္စန္းဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီး၊ သူက ေျမာက္ဥကၠလာပက ေဆးမွဳနဲ႔ ေထာင္ ငါးႏွစ္က်ေနတဲ့သူ ပါ။ သူနဲ႔ ရင္းႏွီး ခင္မင္ခဲ့ပါတယ္။ သူက ဘုတ္ကိုင္ ေလ။ ေန႔လည္ဆိုရင္ ေယာက်ၤားေလးေဆာင္က လူ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္က ဆန္အိတ္ေတြကို လာ ထမ္းၿပီး ယူေလ့ရွိပါတယ္။ လာရင္ ဆန္ဘုတ္ကိုင္က မခင္စန္းရဲ႕ေယာက္်ား ကိုဗူးသီး ေပးလိုက္တဲ့ စားစရာဟင္းျဖစ္ျဖစ္ ယူလာတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်မ မခင္စန္းနဲ႔ဘဲ ထမင္း အတူစားျဖစ္ပါတယ္။ က်မကို ၅ ည ေတြက အရမ္း ခ်စ္ခင္ သနားၾကပါတယ္။ သူတို႔ ေထာင္၀င္စာလာရင္ က်မကို ဟင္းတခြက္စီ ေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ က်မကို ေကၽြးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ၾကတဲ့ ေက်းဇူးေတြကို က်မ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ က်မ မွတ္မိတာေလးေတြကို ေရးျပခ်င္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်မရဲ့ဘ၀မွာ မေမ့ႏိုင္တဲ့ အမွတ္တရေလးေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါ ပဲ။
အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႕၀င္ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ဟာ ဗဟိုတရားရံုးေရွ႕ေနတဦး လည္း ျဖစ္ပါ တယ္။ သူ႕ကို ေထာက္လွမ္းေရးက အလြန္ ေအာက္တန္းက်တဲ့နည္းေတြနဲ႕ ဒုကၡေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးခဲ့ပါ တယ္။ ေထာင္ထဲက တိုက္မွာ က်မ ၁၅ ရက္ ေနခဲ့ရၿပီး မ်က္ျမင္ ေတြ႔ခဲ့ရတာ ကေတာ့ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ ကို ပုဒ္မ (၁၀/က) နဲ႕ခ်ဳပ္ထားခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ပါတီကေန ႏွဳတ္ထြက္ဖို႔ ေထာက္လွမ္းေရးက အၿမဲပဲဲ ဖိအားေတြ ေပးၿပီး ေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ကလည္း ျငင္းၿမဲ ျငင္းပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ရဲ႕တိုက္ျပဴတင္း၀မွာ ၾကြက္တြင္းတတြင္း ရွိပါတယ္။ အေဆာင္ ၈/၇ မွာ တညလံုး သံုးတဲ့ ဆီးသြားတဲ့စဥ့္အိုးႀကီးကို အရင္ကေတာ့ အျပင္ဘက္ထုတ္ၿပီး စိုက္ခင္းေတြမွာ ဖ်န္းပါတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီ ဆီးအိုးႀကီးထဲကဆီးေတြကို ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ရဲ႕တိုက္ျပဴ တင္းေပါက္ ၀က ၾကြက္တြင္းမွာ သြန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီအနံ႔ဆိုးေတြက ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ရဲ့ တိုက္ခန္းထဲကို စုၿပံဳ၀င္ၿပီး ေလမ၀င္တဲ့အခန္းထဲမွာ တေန႔ထက္တေန႔ ပိုၿပီး နံေစာ္ေနလို႔ အိပ္လို႔လဲမရ၊ စားလို႔မရျဖစ္လာၿပီး တလေက်ာ္ေလာက္မွာ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္က လက္မွတ္ထိုးၿပီးေတာ့ ထြက္သြားရပါ တယ္။
ေထာင္အျပင္ကလူေတြကေတာ့ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ ေဖာက္ျပန္သြားတယ္လို႔ ထင္ေၾကး ေပးၾကတယ္။ ႏုႏု၀င္း ဆိုရင္ မ်က္ႏွာေလးက အရမ္းလွတယ္။ လွမွာေပါ့၊ သူက ယိုးဒယားနဲ႔ျမန္မာ ကျပားမေလး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕မွာ လက္ေမာင္းေသြး ေဖာက္ေသာက္ၾကတာ သူတို႔ရဲ႕အိမ္မွာလို႔ သိရပါတယ္။ သူက ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ အမွဳတြဲ ပါ။ ပိစိလို႔ ေခၚတဲ့ ေအးေအးစန္းအေၾကာင္းလည္း မပါလို႔ မျဖစ္ေသးဘူးပါဘူး။ သူက ျဖဴျဖဴေလး၊ ရုပ္ရွင္မင္းသမီး ေမ၀င္းေမာင္နဲ႔ တပံုစံထဲ ပါ။ ကေလးေတြက ေထာင္နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ရုပ္ကလးေတြပါ။န၀တေခတ္မွာေတာ့ဘယ္သူမွခ်မ္းသာမေပးပါဘူး။ ႏွင္းသစၥာနဲ႔ ေစာစႏၵာႏြယ္ ကိုလဲ မေမ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ သူတို႔လည္း အေမရိကား ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ႀကီီးေမာ္နဲ႔ သန္းသန္းေဌးတို႔ ညီအမႏွစ္ေယာက္လည္း ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာမ ေဒၚစိမ္းပင္ဆိုရင္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အဖမ္းဆီးခံရတာပါ၊ သူက တကယ့္ကို အံ့ၾသစရာ ရတနာသံုးပါးကို အရမ္း ၾကည္ညိဳပါတယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ ေရတံခြန္ေတာင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕အေၾကာင္းေတြ ျပည့္စံုေအာင္ သိရၿပီး ပုတီးေတြလည္း စိပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေသြးတိုးေရာဂါရွိၿပီး ေထာင္ထဲမွာ ဂရုစိုက္ ကုသမွဳ မခံရတာေၾကာင့္ ေလျဖတ္ၿပီး ဒုကိQတဘ၀ ေရာက္ေနရွာပါတယ္။ ယဥ္ယဥ္နဲ တိုးတိုးျမင့္တို႔ႏွစ္ေယာက္လဲ ခ်န္ ထားလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ ယဥ္ယဥ္က ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း မသိပါဘူး။ တိုးတိုးကေတာ့ အဂၤလန္မွာလို႔ သိရတယ္။ က်မ ကိုယ္၀န္လည္း ရင့္လာပါၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ေနရင္း ေထာင္မွဴး ေဒၚေအးေအးသန္းက သူ ကေလးအကႌ်ေလးေတြ ခ်ဳပ္ထားတယ္၊ က်မ ေမြးရင္ ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
က်မကို ခင္စႏၵာမင္း (ရႊီး) လို႔ အားလံုးကခ်စ္စႏိုးေခၚၾကတဲ့ ေကာင္မေလး က အဂၤလန္မွာသူ႔ရဲ႕မိဘေတြ ရွိေတာ့ သူက ကေလးအကႌ် ေတြ၊ အေႏြးထည္နဲ႔ ဦးထုပ္ေတြ မွာေပးပါတယ္။ ေယာက္်ားေထာင္ဖက္ကေန ကိုေက်ာ္၀င္း၊ ေမာင္ပိုင္၊ ကိုဘိုၾကည္၊ ကိုသက္ေအာင္၊ ကိုၾကည္လြင္္နဲ႔ အျခားႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ စုေပးတဲ့ အႏွီးလုပ္ဖို႔ ပိတ္စေတြကို က်မခင္ပြန္းက အတြင္း ေထာင္၀င္စာလာေတြ႔ရင္း ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ အတြင္းေထာင္၀င္စာဆိုတာ မိသားစုအခ်င္းခ်င္း ေထာင္ထဲမွာ တလတခါ ေတြ႕ခြင့္ျပဳတာကို ေျပာ တာ ပါ။ ေယာက္်ားေလးေတြက အတြင္းအခ်ဳပ္မွာ ထိုင္ေနရပါတယ္။ က်မတို႔ မိန္းကေလးေတြက အျပင္ဘက္ကို ပတ္ထြက္ၿပီး ေထာင္၀င္စာ ေတြ႕ရပါတယ္။ မုန္႔ေတြအျပင္ ဟင္းေတြပါ အျခားအမွဳတြဲေတြကလည္း လူႀကံဳ ပါးေလ့ ရွိပါတယ္။ က်မတို႔ကလည္း လူႀကံဳပါးလိုက္တာေတြကို သယ္လာၿပီး သက္ဆိုင္တဲ့လူ ကို ေပး ရပါ တယ္။ အခ်င္းခ်င္း ကူညီေနက် ပါ။ အၿမဲတမ္း ေပးေလ့ရွိတာကေတာ့ ကိုဂ်င္မီ၊ ကိုတင့္ဆန္း၊ ကိုၿပံဳးခ်ိဳ၊ ကိုဗသက္ေအာင္တို႔အျပင္ အျခားလူေတြလည္း ပါ ပါေသးတယ္။ ေထာင္ထဲမွာေတာ့ တေယာက္ နဲ႔ တေယာက္ အလြန္ပဲ ခ်စ္ခင္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ နန္းေ၀ရီနဲ႔ ေစာယုႏြယ္တို႔ ပါ။ သူတိုက ျပည္ပက အေ၀းေရာက္ အမ်ိဳးသား ေက်ာင္းသားမ်ား အဖြဲ႕ (ONSOB) နဲ႔ ဆက္သြယ္ ၿပီး ေျမေအာက္လုပ္ငန္း လုပ္လို႔ ေထာင္ ငါးႏွစ္ က်ေနသူေတြ ပါ။ ရုပ္ကေလးေတြက ေခ်ာေမာၿပီး ပညာ တတ္ကေလးေတြမို႔ ႏွေျမာမိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ခ်န္ထားလို႔ မရတာက သာေကတၿမိဳ႕နယ္ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္က တင္တင္ေဆြနဲ႔ ခင္ခင္ျမ ပါ။ သူတို႔လည္း အာဇာနည္ေန႔ ခ်ီတက္ပြဲမွာ အဖမ္းခံရတဲ့ သူေတြ ပါ။ ေထာင္ သံုးႏွစ္ က်ခံေနရပါတယ္။ ေနာက္တေယာက္က ေျမာက္ဥကUလာပၿမိဳ႕နယ္က ေဘဘီ ပါ။ မ်က္လံုးအျပာေရာင္ေလးနဲ႔ အလြန္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ မာလာာၾကည္ သူက B A, B Ed ျပင္သစ္ ဒီပလိုမာ ရၿပီးသားပါ။ ဘြဲ႕ရေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားအဖြဲ႕မွာ တြဲဘက္ အတြင္းေရးမွဴး တာ၀န္ယူ ၿပီး လွဳပ္္ရွားခဲ့သူ ပါ။ ကုန္သြယ္ေရး လက္နက္သယ္တဲ့ အဖြဲ႕မွာ ပါ၀င္ခဲ့ၿပီး အိႏၵိယႏိုင္ငံ ႀကံဖိုင္းၿမိဳ႕ မွာ ေတာခို ဖို႔သြားရင္းက စာေရးဆရာ ေကာလ္ထန္ေမာရိယယ္ (ယခင္က စာေရးဆရာ ပုပၸားကိုကိုေဇာ္) ၊ မသင္း သင္းေအာင္ (အမ်ိဳးသမီးမ်ား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (ျမန္မာႏိုင္ငံ) - WLB) တို႔နဲ႔ ေတြ႕ဆံုၿပီး သူ႕အမ်ိဳးသား ေအာင္လင္းဦး (၅၀၂ ေလတပ္) နဲ႔အတူ ျမန္မာျပည္ ျပန္လာလို႔ လက္နက္မွဳနဲ႔ ေထာင္ ဆယ္ႏွစ္ က်ေနတာ ျဖစ္ပါ တယ္။ ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ေလးနဲ႔ သူ အရမ္း ခံစားေနရပံုပါ ဘဲ။ ေထာင္မွဴး ေဒၚေအးေအးသန္းလက္ထက္မွာ တိုက္ထဲမွာေနရတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြ နည္းနည္း ေခ်ာင္ပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြျဖစ္ တဲ့ ေဒၚအုန္းၾကည္ (ျမစ္သားၿမိဳ႕နယ္)၊ ေဒၚစန္းစန္း (ရန္ကုန္၊ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕နယ္)၊ ေဒၚခင္စန္းလွိဳင္ (၀က္လက္ၿမိဳ႕ နယ္)၊ ေဒၚစန္းစန္း၀င္း (အလံုၿမိဳ႕နယ္) တို႕ရဲ႕ေထာင္၀င္စာမွာ ပါလာတတ္တဲ့ ခရမ္းသီးေျခာက္ ဟင္းကို ေကၽြးေလ့ ရွိတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္အခ်ိဳ႕က ေဒၚစန္းစန္းကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႕ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ေျပာၾကတယ္။ ၿမိဳ႕နယ္ မရွိတဲ့ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ တဲ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕နယ္က လူေတြ ေရႊျပည္ သာၿမိဳ႕သစ္ကို ေျပာင္းရလို႔ပါ။ စာေရးဆရာမ စမ္းစမ္းႏြဲ႕(သာယာ၀တီ) က ျငင္းၾကခုန္ၾကေအာင္ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္တတ္တယ္။ မိန္းကေလးေတြ ပ်က္စီးတာဟာ ဗီဇေၾကာင့္လား၊ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္လား ဆိုတာလည္း ပါတယ္။ ျငင္းခုန္လိုက္ၾကတာ ကက္ကက္လန္ေနတာပဲ။
source: burma today
No comments:
Post a Comment