တေစၦႀကီး သံုးေကာင္ပါ တဲ့ ဇာတ္လမ္း

by Kyaw Gyi AB on Friday, 23 March 2012 at 16:33 ·

အတိတ္မွ အရိပ္မ်ား (၉)

ခင္စန္းႏြယ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၉ ရက္၊ ၂၀၁၂


ဧၿပီလ ၂၃ ရက္ေန႔မွာ က်မကို ရဲသတင္းတပ္ဖြဲ႕က ကားနဲ႔ လာေခၚပါတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္ဗူး၀ ေရာက္ေတာ့ အေရွ႕ဘက္မွာရွိတဲ့ တိုက္ပုကေလးေတြေနရာမွာ က်မကို ထားခဲ့ပါတယ္။ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္မွာ အခ်ဳပ္ကားႀကီး ထြက္လာတာ ေတြ႔ရတယ္။ လူေတြ ဆင္းလာၿပီး အေနာက္ေပါက္ကေန တရားရံုးထဲကို သြင္းလာတာ ေတြ႕ရတယ္။ တအုပ္စုက ၇ ေယာက္၊ တအုပ္စုက ၈ ေယာက္ ပါ။ ကိုဇာနည္အေဒၚနဲ႔ အမကလည္း သူ႔သမီးနဲ႕အတူ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးနဲ႕လာၿပီး ေစာင့္ေနရွာပါတယ္။ မၾကာမီမွာ က်မတို႔အျပင္ကေစာင့္ေနတဲ့ မိသားစုေတြကို ၀င္ခြင့္ျပဳပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မတို႔ အထဲကို ၀င္ၿပီး ခံုတန္းေပၚမွာ ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ ကိုဇာနည္တို႔အုပ္စုကို တရားခံေနရာမွာ ထိုင္ခိုင္းတာ ေတြ႕ရတယ္။ က်မ ကိုဇာနည္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရမ္းအံ့ၾသမိတယ္။ ကိုဇာနည္္က ႏွာတံေပၚေပၚ၊ မဟာနဖူးနဲ႔ မ်က္ခံုးကတန္းတန္း၊ မ်က္ႏွာကေတာ့ ေလးေထာင့္မက်တက် သြယ္သြယ္ေလး ပါ။ ၀တ္လိုက္ရင္လည္း စတစ္ေကာ္လံ လည္ကတံုးနဲ႔ ကခ်င္ပုဆိုးနဲ႔ အင္မတန္ က်က္သေရရွိၿပီး ရုပ္ရွင္မင္းသား လင္းထင္နဲ႔ ဆင္တူပါတယ္။ ဒီလိုလူတေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္ထိ ႏွိပ္စက္ထားသလဲဆိုရင္ မ်က္ႏွာႀကီးက နံျပားလို ျဖစ္ေနၿပီး အဖုအပိမ့္ေတြနဲ႔လည္း ျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ ကိုယ္ႀကီးက ကိုင္းေနကာ မ်က္ေစ့ကလည္း ဘာကိုမွ မျမင္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဖြဲအိတ္ႀကီးတခု ေထာင္ထားသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ခါးဆစ္ပိုင္း ရိုက္ႏွက္ထားလို႔လဲ လမ္းေလွ်ာက္တာာ တြဲလာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူ႔ပံုစံ ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ ႏွိပ္စက္ခံထားရတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားေနပါတယ္။ က်မၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္လည္မိပါတယ္။ က်မစိတ္တင္းၿပီး သူ႕အတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ တရားစစ္ေဆးဘို႔ စေတာ့မွာျဖစ္လို႔ တရားသူႀကီး ၀င္လာပါတယ္။ ရံုးကေတာ့ အထူးခံုရံုးဆိုတာ သိထားပါတယ္။ ကိုဇာနည္ဘက္က ေရွ႕ေနက ဦးခင္ေမာင္လတ္ တို႔သားအဖ ပါ၊ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးရာဇတ္ရဲ႕သားမက္ ပါ။ ဒီလိုနဲ႔ သက္ေသႏွစ္ဦး စစ္ၿပီးသြားေတာ့ က်မအလွည့္ ေရာက္ပါတယ္။ က်မကို ရဲ သတင္းတပ္ဖြဲ႕ (SB) ကိုျမင့္ေအးက ေမးခြန္းေမးပါတယ္။ “ကာဘိုင္တလက္သံုးေထာင္နဲ႔ ငါးလက္အတြက္ တေသာင္းခြဲကို ဦးႏုက ပိုက္ဆံေပးတယ္။ ကိုဇာနည္က ၀ယ္ဖို႔ တာ၀န္ယူတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားအနားမွာ ရွိတယ္။ အဲဒါကို ျမင္တယ္ သိ္တယ္ မဟုတ္လား” လို႔ ေမးပါတယ္။ က်မက “မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလအဖြဲ႕ေတြ ျပည္သူဖက္ကိုပါလာလို႔ ကိုဇာနည္ကို ရိကၡာ၀ယ္ဖို႔ ေပးတာပါ” လို႔ ထြက္ဆိုလိုက္ပါတယ္။ တရားခြင္ ခဏနားေတာ့ ကိုျမင့္ေအးက က်မဆီလာၿပီး စားပြဲခံုကို လက္သီးနဲ႔ထုကာ “ခင္ဗ်ား လိမ္္ထြက္ေပမယ့္ က်ဳပ္က သူ႔ကို လႊတ္မေပးဘူး၊ ေထာင္ခ်မယ္။ အဲဒီေကာင္ကို ထမင္းမေကၽြး နဲ႔ ေထာင္ထဲ ျပန္ပို႔လိုက္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း သတိေကာင္းေကာင္းထားလို႔ ႀကိမ္း ေမာင္းၿပီး က်မကို ျပန္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ကိုဇာနည္ကို ေထာင္ဒဏ္ (၃) ႏွစ္ ခ်လိုက္ေၾကာင္း သိ ရတယ္။ ကိုဇာနည္ဟာေထာင္ထဲမွာ လံုး၀ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘဲ ပက္လက္ေနခဲ့ရရွာပါတယ္။ ေထာင္ေဆးရံုမွာ ၀မ္းေတြသြားေတာ့ ကိုယ္တိုင္လည္း မလုပ္ႏိုင္၊ လုပ္ေပးမယ့္သူလည္းမရွိနဲ႔ ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနရပါတယ္။
၁၉၉၀ခုႏွစ္မွာ ေထာင္ဆူေတာ့ ကိုဇာနည္ ပါ၀င္ ပတ္သက္တယ္ဆိုၿပီး သာယာ၀တီေထာင္ကို ပို႔လိုက္တယ္။ သာယာ၀တီေထာင္မွာ ေျခာက္လေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုဇာနည္ဟာ ေလျဖတ္သလိုျဖစ္ၿပီး စကားလည္း လံုး၀ မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သာယာ၀တီေဆးရံုကို တင္လိုက္တယ္။ ဆရာ၀န္က ဒီမွာကုသဖို႔ အေျခအေနမေပးဘူး ဆိုၿပီး ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးကိုပို႔ဘို႔ မွတ္ခ်က္ေပးတာေၾကာင့္ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးကို ေျပာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ေထာက္လွမ္္းေရးက ကိုဇာနည္ကို ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးကေန အိမ္ျပန္ခြင့္ျပဳလိုက္တာေၾကာင့္ အေမ အေဖနဲ႔ သမားေတာ္ေတြအျပင္ ျမန္မာေဆးဆရာေတြနဲ႔ပါ ဂရုစိုက္ၿပီး ကုသလို႔ အသက္မေသပဲရွိေနေပမယ့္ အခုခ်ိန္အထိ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ပါဘူး။ ခါးဆစ္ရိုးနဲ႔ အာရံုေၾကာ ထိခိုက္သြားတယ္လို႔ သိရတယ္။ သူ႔ကို ေထာက္လွမ္းေေရးက အၿမဲတမ္း ေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ကိုဇာနည္ရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြ၊ ဒႆနေတြဟာ သိပ္ၿပီးေကာင္းတာေၾကာင့္ တိုင္းျပည္အတြက္ အက်ိဳးမ်ားလွပါတယ္။ သူ႔ကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တိုင္ အလြန္ပင္ ေလးစားပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပထမအႀကိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္မွ လြတ္ေျမာက္လာေတာ့ ပထမဆံုး ေတြ႕ခ်င္သူေတြထဲမွာ ကိုဇာနည္လည္း ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကို လူနာတင္ကဒ္နဲ႔ တင္ေခၚၿပီး တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းထဲက်မွ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ (Wheel Chair) ေပၚ ထိုင္ခိုင္းရပါတယ္။ ထိုင္ရင္လည္း သားေရအမာႀကီးကို ရင္ဘတ္နဲ႔ေက်ာမွာ ကပ္ခ်ည္ထားမွ ထိုင္လို႔ ရပါတယ္။ က်မတို႔ ေထာင္ထဲမွာရွိစဥ္ကလည္း ကိုဇာနည္က လြတ္ၿပီး ၁၉၉၂ မွာ ကုလသမဂၢ လူအခြင့္အေရးကိုယ္စားလွယ္ မစၥတာ ယိုကိုတာက ကိုဇာနည္ကို ေတြ႕ခ်င္ေၾကာင္း ေမးျမန္းလို႔ ေထာင္လွမ္္းေရး ၆ က ကိုဇာနည္ဆီလာၿပီး ကဒ္နဲ႔ခ်ည္ ဖမ္းဆီးေခၚသြားပါတယ္။ ယိုကိုတာ သိသြားၿပီး မေတြ႕ေတာ့ပါဘူး၊ ျပန္ပါေတာ့မယ္လို႔ ေျပာေတာ့မွ ၁၄ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ျပန္ ပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကိုဇာနည့္အေၾကာင္းကေန မူလျဖစ္စဥ္ကို ျပန္လည္ ေျပာျပလိုပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုမိုးသီးဇြန္ကလည္း လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ ေထာင္ေနၿပီ။ လွည္းတန္းလမ္း၊ ေမာ္တင္မွာ ဖြင့္ထားတဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီရံုးကို က်မ ေရာက္သြားခဲ့ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ရေနာင္းၿမိဳ႕မွာ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကို ေကအင္ယူ ဗကအုန္းသြင္က လိုက္လံဖမ္းဆီးေနတယ္။ အဲဒီအႏWရာယ္ေၾကာင့္ မဲေဆာက္ဘက္ကို ထြက္သြားတယ္လို႔ သိခဲ့ရေၾကာင္းနဲ႔ စာကို ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕တက္မယ့္ မခင္ဥမၼာနဲ႔ ေဇာ္ေဇာ္တို႔ကို ေပးလိုက္ေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ က်မ တရားရံုးသြားရတဲ့အေၾကာင္းေတြ သူ႔ကို ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ က်မတို႔ လုပ္ေနတဲ့ စီမံကိန္းမွာ သူလည္း ပါ၀င္တာမို႔ က်မကို သူ အလြန္ပဲ စိတ္ပူသြားပါတယ္။ သူကလည္း “က်ေနာ္လည္း အေျခအေနအရ ပါတီလုပ္ေနရေပမယ့္ မၾကာခင္ က်ေနာ္ ေျပးရမယ္လို႔ ထင္တယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မကိုသူက အိႏၵိယဘက္ကို ေျပးေစခ်င္ပါတယ္။ လမ္းေၾကာင္းႏွစ္ခုလည္း ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း အိမ္ျပန္လာၿပီး ကိုထြန္းထြန္းဦးနဲ႔ ခ်စ္ကိုကိုတို႔ကို တိုင္ပင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကုန္သြယ္ေရးလက္နက္ေတြ ဖြက္ထားတဲ့ သံုးေနရာလံုးကို က်မ သိေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕စီမံကိန္းက လူႀကီးေတြ ပါ၀င္တဲ့အတြက္ မိခဲ့ရင္ က်မ အႏွိပ္စက္ခံရရင္ ေဖာ္ထုတ္မိမွာ စိုးရိမ္ေနၾကတာပါ။ ဒီၾကားထဲ ၿမိတ္ၿမိဳ႕ ၀တ္တိုက္ေက်ာင္းက ဦးေကသရ ေရာက္လာၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေတြ႔ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာတာေၾကာင့္ က်မက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အိမ္ကို လိုက္ပို႔ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဆိုဖာေပၚမွာ ဦးေကသရကို သီတင္းသံုးခုိင္းၿပီး သူက ေအာက္မွာထိုင္ကာ ကန္ေတာ့ပါတယ္။ ဦးေကသရက “ဒကာမႀကီး ဘုန္းႀကီး ခြင့္ျပဳပါတယ္” လို႔ဆိုမွ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဆိုဖာမွာထိုင္ၿပီး စကားေျပာ ၾကပါတယ္။ “တိုင္းျပည္ရဲ႕အေျခအေနေတြ သိထားၿပီဆိုေတာ့ ဒကာမႀကီး ဘာ ဆက္လုပ္မလဲ” လို႔ေမးေတာ့ “တပည့္ေတာ္မက ဒီလူထုရဲ႕အားကိုယူၿပီး ပါတီ ေထာင္မယ္၊ ႏိုင္ငံေရးနည္းအရ တပည့္ေတာ္ဆက္ၿပီး လွဳပ္ရွားမယ္၊ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မွ တပည့္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ အဆင္ေျပမယ္“ လို႔ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဆရာေတာ္နဲ႕အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီး ေဆြးေႏြးတာ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ စကားေျပာၿပီးေတာ့ က်မတို႔ျပန္ဖိ္ု႔ ျပင္ဆင္ခ်ိန္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လက္ႏွိပ္စက္ ကို မ, ရင္း က်မကိို “က်မ ပါတီေထာင္မယ္၊ ပါ၀င္ၿပီး ကူညီပါလား” လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မက “အမကို ေလးစားပါတယ္။ က်မ ပါတီႏိုင္ငံေရး မႀကိဳက္ဘူး။ လက္နက္ကိုင္ၿပီး ျပန္ တိုက္ဖို႔ဘဲ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္” လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ က်မက ဆရာေတာ္ဦးေကသရကို အိမ္ကို ပင့္လာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အေျခအေနေတြက တေျဖးေျဖး ဆိုးလာေနပါၿပီ။ ဖမ္းဆီးမွဳေတြကို အၿမဲ ၾကားေနရပါတယ္။ ကိုဇာနည္ကိုလည္း ေထာင္ သံုးႏွစ္ ခ်လိုက္ပါတယ္။ က်မ ရင္ထဲမွာ ေတာ္ ေတာ္ေလး ခံစားရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း အေျခအေနၾကည့္ေနတုန္း က်မတို႔ရပ္ကြက္မွာေနတဲ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးတင္ေမာင္၀င္းကို အေရးအခင္းကာလတံုးက ဖမ္းမိၿပီး ေညာင္တုန္းေက်ာင္းတိုက္မွာ စစ္ေဆး ေမးျမန္းၿပီး ျပန္လႊတ္ေတာ့ ကားေပၚကို လိုက္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုေသာင္းစိန္ ရဲ႕ညီ တုတ္ေပါဆိုတဲ့ကေလးက တင္ေမာင္၀င္းရဲ႕ေက်ာကို ပုတ္ၿပီး ငါ့နံမည္ တုတ္ေပါလမွတ္ထား ဆိုၿပီး ေနာက္ေျပာင္လိုက္တာ မၾကာမီမွာပဲ အဲဒီကေလးကိုလည္း ဖမ္းေခၚသြားပါတယ္။ သူက ၁၉ ႏွစ္ ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ရဲဘက္စခန္းမွာ ေသဆံုးသြြားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အေၾကာင္းစံု သိခ်င္ရင္ ေရႊတိဂံုဘုရားအေရွ႕ဘက္မုခ္မွာ သူ႕ရဲ႕အေဒၚ ေဒၚေအးၾကည္ ရွိပါတယ္။ ေမးၾကည့္္ႏိုင္ပါတယ္။ က်မလည္း စိတ္မေကာင္း ေတာ္ေတာ္ျဖစ္မိပါတယ္။ က်မတို႔ ရဟန္း ရွင္လူ ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြဟာ ခြင့္လႊတ္တတ္သေလာက္ သူတို႔ (စစ္တပ္) ဖက္က ျပတ္ျပတ္သားသား ေျခမွဳန္းတယ္ဆိုတာကေတာ့ ထင္ရွားေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တခုခုကို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မွ ျဖစ္မယ္လို႕ စဥ္းစားမိပါတယ္။ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းတစု ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚမွာ အဂၤါေန႕ျပန္ဆံုၾကဘို႔ ခ်ိန္းခဲ့ၾကၿပီး လူစု ခြဲလိုက္ပါတယ္။ အဂၤ ါေန႔ေရာက္ေတာ့ ခ်စ္ကို၊ ေဒ၀ရွင္၊ ၀ဏၰရွင္ (ခ) ေက်ာ္လင္း ၊ေဇာ္မင္း (၁)၊ ေဇာ္မင္း (၂)၊ ကိုထြန္းထြန္းဦး၊ တူးမာ၊ မင္းရန္ေအာင္ထြန္း၊ ဘိုဘို၊ စိုးထက္ခိုင္၊ ကိုထြန္း၀င္းသန္း၊ ေက်ာ္၀ဏၰ၊ မ်ိဳးသန္႔၊ ညီညီ၊ ၀င္းလြင္္ဦးတို႕အားလံုးနီးပါး ေရာက္လာၾကပါတယ္။ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ျမတ္ဟာ ခါတိုင္းထက္ပိုၿပီး ၾကည္ညိုစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ သပၸါယ္္ေနပါေတာ့တယ္။ ေစတီေတာ္ျမတ္ရဲ႕ေရႊအဆင္းဟာ ေနေရာင္နဲ႕အတူ ၀င္းလက္ျဖာထြက္ေနပါတယ္။ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းတစု ပန္းအုိးေတြကို တိုက္ခၽြတ္ ေဆးေၾကာ သန္႔စင္ၾကတဲ့အျပင္ ၿဂိဳဟ္တိုင္ေတြကိုပါ သန္႔စင္ၾကရင္း ကုသိုလ္ယူၾကပါတယ္။ အားလံုးၿပီးေတာ့ ေအာင္သစၥာ အဂၤါသန္႔ရွင္းေရးအသင္း တန္ေဆာင္းမွာ ခါတိုင္းလို ဘုရား၀တ္တက္တာ မလုပ္ေတာ့ဘဲ ပေခါယွိဘုရားေနာက္ဖက္ သရက္ပင္ေအာက္မွာ ထိုင္ၾကၿပီး ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဥကၠ႒ဘိုဘိုက အရင္ စၿပီး ေျပာတာကေတာ့ သူက ပါတီႏိုင္ငံေရး သေဘာက်တယ္ တဲ့။ အဲန္အယ္ဒီ ပါတီထဲမွာ ၀င္ၿပီး လုပ္မယ္။ တပ္ဦးက အခုအခ်ိန္မွာ လွဳပ္ရွားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ လွဳပ္ရွားရင္ အားလံုး အဖမ္းခံၾကရေတာ့မယ္ တဲ့။ သူနဲ႕အတူပါတီမွာ ၀င္လုပ္ဖို႔ ဘယ္သူ စာရင္းေပးမလဲလို႔ ေမးပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဘဘဦးၾကည္ေမာင္က ေခၚတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အားလံုးက ခ်က္ျခင္း အေျဖမေပးႏိုင္ၾကေသးပဲ သရက္ပင္ေအာက္ကေန ေရႊတိဂံုေစတီရင္ျပင္ဘက္ဆီ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ က်မကေတာ့ ကိုသီဟနဲ႔ ကိုထြန္းထြန္းတို႔အုပ္စု ေရႊတိဂံုရင္ျပင္ေပၚမွာ ရိုက္ႏွက္ခံရၿပီး လူစုခြဲတဲ့ျမင္ကြင္းကို ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ေရႊဂံုတိုင္မွာ အသတ္ခံၾကရတာေတြ၊ ေျမနီကုန္းမွာ အရိုက္ခံၾကရတာေတြ၊ ေရႊတိဂံုမွာ က်မတို႔အဖမ္းခံခဲ့ရတာေတြ ေတြးလာမိေတာ့ က်မ ခ်က္ျခင္းဘဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခု ခ်လိုက္မိတယ္။ “ဥကၠ႒ေရ၊ က်မကေတာ့ ေတာခိုဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီ။ ပါတီႏိုင္ငံေရး က်မ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ သူတို႔ကို မယံုၾကည္ဘူး။ ဒီမိုကေရစီလည္း ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်မလက္နက္ကိုင္တဲ့ လမ္းစဥ္ေနာက္ လိုက္မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ကိုဘိုဘိုက “ဒါဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီတပ္ဦးအေနနဲ႔ လုပ္သြားမယ္။ လိုက္ခ်င္တဲ့သူလဲ လိုက္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရးႀကီးတာကေတာ့ သစၥာ မေဖာက္ၾကပါနဲ႔၊ အခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္း ကူညီၿပီး စိတ္ကို အေရာင္မဆိုးၾကပါနဲ႔” လို႔ ဆံုးမစကား ေျပာပါတယ္။ က်မေနာက္ကို ကိုထြန္းထြန္းဦး၊ ညီညီတို႔ လိုက္မယ္လို႔ ဂတိေပးခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔အားလံုး အေရွ႕ဘက္မုခ္ကဆင္းခဲ့ၾကၿပီး ၾကားေတာရလမ္းက ရခိုင္မုန္႔တီဆိုင္မွာ မုန္႔တီ ၀င္စားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးဘထြန္းရဲ႕အေအးဆိုင္မွာ အေအးေသာက္ၾကၿပီး တသက္တာ လမ္းခြဲခဲ့ၾကရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔ကေလးကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အခုခ်ိန္ထိ လြမ္းေမာ တမ္းတေနမိေတာ့တယ္။


အတိတ္မွ အရိပ္မ်ား (၁၀)

ခင္စန္းႏြယ္၊ မတ္ ၂ ရက္၊ ၂၀၁၂

က်မက အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးေခမာစာရကိုရွာေဖြရာ ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္ကို ထြက္သြားေၾကာင္း သိရတယ္။ ေဒၚႏုႏုေအးကလည္း က်မကို လိုက္မလားလို႔ ေမးပါတယ္။က်မက “ထိုင္းကို သြားႏွင့္ပါ။ ေနာက္မွလိုက္လာမယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ က်မစိတ္အပူဆံုးကိစၥတခုျဖစ္တဲ့ဲ့ ေရတပ္သားေတြအတြက္ပါဘဲ။ ဒါနဲ႕က်မ ဦးေမာင္ကို (အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၊ အလုပ္သမားေရးရာ ဗဟိုဦးစီးႏွင့္ တနသၤာရီတိုင္း စည္းရံုးေရးွမွဴး) ဆီသြားၿပီး အေျခအေနေမးေတာ့ ဦးကိုက “မႏြယ္ေရ စိတ္မပူနဲ႕ အန္ကယ္ဦးတင္ဦး ၾကည့္လုပ္လိုက္ၿပီ။ မႏြယ္မွာတဲ့အတိုင္း က်ေနာ္ ေျပာထားတယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူက ဆက္ၿပီး “က်ေနာ္ အင္အယ္ဒီပါတီထဲမွာ၀င္ၿပီး လွဳပ္ရွားမယ္” တဲ့။ က်မက “ဦးကို သတိလည္းထားေနာ္” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဒါကေတာ့ သူနဲ႕က်မ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ျခင္းဆိုတာ မသိခဲ့ရပါဘူး။ က်မက ဘဘႏုနဲ႔ ဗိုလ္မွဴးေအာင္တို႔ဆီ သြားေရာက္ၿပီး အေျခအေနမ်ားကို ရွင္းျပကာ ဂါရ၀ျပဳ ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ၄င္းတို႔က ေရတပ္က ၁၁ ေယာက္ တိမ္းေရွာင္ဘို႔ လိုအပ္ေနေၾကာင္း၊ ယခုေလာေလာဆယ္ ဇရပ္ကြင္းက ျပည္ခ်စ္ပါတီမွ ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္္း ဦးဆင့္ထံမွာ ပုန္းခိုေနေၾကာင္း၊ သူတို႔ရဲ႕ ဆႏၵကိုလည္း ေမးၿပီး လိုက္မယ္ဆိုရင္ တပါတည္း ေခၚေဆာင္သြားဘို႔ တာ၀န္ေပးပါတယ္။ က်မလည္း သားသမီးေတြအတြက္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္တိုင္ပင္ စီစဥ္ၿပီး စရိတ္စကအတြက္ လက္၀တ္လက္စားအခ်ိဳ႕ကို ထုခြဲ ေရာင္းခ်လိုက္ပါတယ္။ က်မတို႔သံုးေယာက္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကို စတင္ ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကပါတယ္။ မႏၱေလးကေန မိုးကုတ္ကားလမ္းေဘးမွာရွိတဲ့ ဇရပ္ကြင္းၿမိဳ႕ကို ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ ေပးလိုက္တဲ့ လိပ္စာအတိုင္း ရွာေဖြရာ ညေနပိုင္းမွာ ဦးဆင့္အိမ္သို႔ ေရာက္ပါတယ္။ အိမ္က ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္ သြပ္မိုးျဖစ္ၿပီး ေစ်းဆိုင္ ဖြင့္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူရဲ႕အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ကေလးႏွစ္ေယာက္ အလုပ္သမား ၃ ဦး ရွိပါတယ္။ ဇရပ္ကြင္းက အလြန္ သာယာ စည္ကားလွပါတယ္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ကို ေက်ာက္တူးရန္ အသြားအလာရွိၾကၿပီး မိုးကုတ္လမ္းတေလွ်ာက္ေနရာေတြမွာ နီလာေက်ာက္ အၾကီးအက်ယ္ ထြက္ရွိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိုးနည္းရပ္၀န္းျဖစ္ၿပီး အေတာ္စည္ကားတာ ေတြ႕ရတယ္။ အဓိက စည္ကားရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကို ဦးဆင့္က ေျပာတာက ဇရပ္ကြင္းနဲ႕ ၃ မိုင္အကြာကစၿပီး ရိုးမေတာႀကီး ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ေရႊ အလြန္ထြက္တယ္။ သူက ေရတပ္က ရဲေဘာ္ေတြကို အဲဒီေနရာမွာ ထားတယ္ဆိုတာပါ ဘဲ။ ဦးဆင့္က တုတ္တုတ္ခုိင္ခိုင္ အရပ္ကေတာ့ ၅ ေပ ၅ လက္မေလာက္ ရွိမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အစက ကရင္ျပည္နယ္ေတာထဲမွာ ျပည္ခ်စ္ပါတီရဲ႕ တာ၀န္နဲ႔ေနခဲ့ေၾကာင္း သူက ေျပာျပပါတယ္။ ေကအင္ယူက ျပည္ခ်စ္ကို ရွင္းလင္းေရး လုပ္ေတာ့ ကေမၻာဒီးယားကို ထြက္ေျပးၿပီး ေက်ာက္တူးေနတာ တဲ့။ ျမန္မာအစိုးရက လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေၾကျငာေတာ့ ဘဘႏုတို႔၊ ဗိုလ္မွဴးေအာင္တို႔၊ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္တို႔နဲ႕အတူ ျပန္လာခဲ့တာလို႔ ေျပာျပတယ္။ က်မတို႔ကိုလည္း သူရဲ႕ဇနီးက ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးတာ စံုေနတာပါပဲ။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ခဏေနၿပီး အိပ္ယာ၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မနက္က်ေတာ့ ဦးဆင့္နဲ႔သူ႕အလုပ္သမားတေယာက္ကိုယ္တိုင္ ဂ်စ္ကားေမာင္းၿပီး က်မတို႔ သံုးေယာ္ ကအတြက္ စားစရာမ်ိဳးစံု ငါးေသတၱာဗူးေတြေကာ ယူလာၿပီး လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ ၁၉ ကြက္လို႔ ေခၚတဲ့ ေရႊေတာကိုေရာက္ေတာ့ သူတို႔ ပို႔ေပးထားတဲ့ ေရတပ္ရဲေဘာ္ေတြရွိတဲ့ တဲမွာ ဆံုျဖစ္ၾကပါတယ္။ အားလံုးက က်မကို ေတြ႕ေတာ့ အရမ္း ၀မ္းသာသြားၾကတယ္။ ကိုသန္းျမင့္လို႔ေခၚတဲ့ ရဲေဘာ္က “အမေရ က်ေနာ္တို႕ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတင္ဦးက တေယာက္ကို သံုးေထာင္ေပးၿပီး ေရွာင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ အမက ေျပာလိုက္လို႔လို႔ ေျပာတယ္“ လို႔ က်မကိုေျပာျပပါတယ္။ အားလံုးေပါင္း ၇၅ ေယာက္ဆိုေတာ့ က်မက က်န္တဲ့သူေတြေရာဆိုေတာ့ “တခ်ိဳ႕က ထိုင္းဘက္ကို ထြက္သြားတယ္။ တခ်ိဳ႕က အိႏၵိယဘက္ကို သြားတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိုယ့္အရပ္ကို ျပန္မယ္ဆိုၿပီး သြားၾကတယ္” လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ “က်ေနာ္တို႔ လက္မတင္ေလး လြတ္လာတာ က်ေနာ္တို႔ ထြက္လာၿပီး ႏွစ္ရက္မွာ ျမကိုင္းရြာမွာလာၿပီး ေမႊေႏွာက္ ဖမ္းဆီးလိုက္တာ ရြာကလူအခ်ိဳ႕ပါ အဖမ္းခံရတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး” လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ အခု သူတို႔ ေရႊတူးေနၾကေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ကိုဇာနည္ အဖမ္းခံရတာ သိလား ေမးေတာ့ မသိဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဦးဆင့္က “ဒါဆိုလဲ ေအးေအးေဆးေဆး တိုင္ပင္ ေျပာဆိုၾကပါ“ ဆိုၿပီး က်မတို႔ကို ထားခဲ့ကာ ျပန္သြားပါတယ္။ ေနာက္ေန႔မွာ က်မ ေရႊေတာကိုလိုက္ၿပီး ေလ့လာၾကည့္ပါတယ္။ က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သယံဇာတေတြ ဒီေလာက္ထြက္တာ အခုမွ သိရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အဓိက ေရႊထြက္တဲ့ေနရာေတြပါ၊ ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္က ေရာက္လာၾကသူေတြ မ်ားပါတယ္။ စဥ့္ကိုင္၊ ၀က္လက္၊ ေရႊဘိုၿမိဳ႕မ်ားမွ လူမ်ားႏွင့္ လက္ပံလွ၊ ေခ်ာင္းႀကီးရြာ စသည္ျဖင့္ ရြာေပါင္းမ်ားစြာက လူေတြ လာၾကတာပါ။ အစိုးရက ေရႊရွာစက္နဲ႕ ေရႊမ်ားမ်ား ထြက္တဲ့ေနရာေတြကို ဘဓရ (ဘူမိေဗဒနဲ႔ ဓာတ္သတၳဳ ရွာေဖြေရး ေကာ္ပိုေရးရွင္း) ပိုင္တဲ့ေျမ အျဖစ္ ၿခံ၀င္းခတ္လိုက္ပါတယ္။ ေဘးက ေနရာေတြမွာ အမ်ားျပည္သူေတြက ကိုယ္ပိုင္ ေရႊတူးၾကရပါတယ္။ ေရႊတြင္းဆိုတာ အက်ယ္ ၄ ေပ ဒါမွမဟုတ္ ၆ေပ အက်ယ္ ပတ္လည္ တူးရပါတယ္။ အနက္က အေတာင္ ၂၀ ဒါမွမဟုတ္ ၂၂ ေတာင္အထိတူးရင္ ေျမသားျဖဴျဖဴက အျပာေရာင္သန္းလာၿပီး ခတ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး ျဖစ္ေနရင္ အဲဒါ ျဗဳန္းလို႔ ေခၚပါတယ္။ ျဗဳန္းေပၚရင္ အဲဒီ ျဗဳန္းကို အေပၚတင္ေပးရပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေဘးေဘာင္ေတြကို ခိုင္ခန္႔ေအာင္ ပ်ဥ္ခ်ပ္္ေတြကို ေဘာင္ရိုက္ၿပီး ကပ္ထားရပါတယ္။ ေရတြင္း ေဘာင္ကာသလိုပါဘဲ။ ၿပီးေတာ့မွ အေပၚဘက္မွာ စက္သီးခ်ိတ္ဖို႔ တန္းရိုက္ၿပီး ေရပုန္းနဲ႕ႀကိဳးေတြ တပ္ဆင္ထားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တြင္းတူးတဲ့အခါ ေပၚလာတဲ့ေျမသားေတြကို ဆယ္ၿပီး သြန္ပစ္ဖို႔ ပါ။ က်မ တျခားေနရာေတြဆီ ေလွ်ာက္ၿပီးၾကည့္ေတာ့ စည္ကားလိုက္တာ ေလဟာျပင္ေစ်းတန္းႀကီးတခုလိုပါဘဲ။ အစားအေသာက္ဆိိုင္ေတြ မီးစက္ေတြေမာင္းၿပီး ေရာင္းေနလိုက္တာ အေၾကာ္အေလွာ္ဆိုင္ေတြကလည္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိတယ္။ အ၀တ္အထည္ေတြနဲ႔ ေထြလီကာလီဆိုင္ေတြကလည္း ႏွစ္ဆယ္္ေက်ာ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ကြမ္းယာဆိုင္ကေတာ့ ၃၀ေလာက္ ရွိတယ္။ အရက္ဆိုင္ေတြကလဲ အမ်ားႀကီး ပါ။ အံ့ၾသစရာပါဘဲ။ ေရႊတူးတဲ့ေနရာနဲ႔ ေစ်းတန္းက ငါးမိုင္ေလာက္ကြာမယ္ ထင္ပါတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာေတာ့ ေရႊ၀ယ္တဲ့ဆိုင္ေတြက အစီအရီ ေပါ့။ ဆိုင္ဆိုေပမယ့္ စာပြဲတလံုး ခ်ထားၿပီး ေရႊခ်ိန္တဲ့ခ်ိန္ခြင္ေလး တင္ထားလိုက္တာပါဘဲ။ ၿပီးေတာ့ေဘးမွာ မီးေသြးမီးဖိုတခုမွာ မီးေမႊးထားၿပီး ေရႊေရာင္းမယ့္သူက မီးဖိုေပၚမွာတင္ထားတဲ့ ေၾကးဇြန္းထဲကို ေရႊေတြ ေလာင္းထဲ့ ေပးလိုက္ရပါတယ္။ ေရႊက ျဖဴၿပီး လံုးသြားရင္ ဆယ္ယူၿပီး ေရႊ၀ယ္သူက ခ်ိန္ခြင္ထဲထဲ့ၿပီး ခ်ိန္လိုက္တယ္ ၿပီးေတာ့မွ က်သင့္တဲ့ ေငြရွင္းေပးလိုက္တာပါဘဲ။ ေရႊတူးေတာ့ ထြက္လာတဲ့ ေျမစာခဲေတြကို ေမွ်ာ လို႔ေခၚတဲ့ ေရႊက်င္တဲ့ သံဇကာ ခင္းထားတဲ့ သံုးေပေလာက္အရွည္္ တေတာင္ေလာက္ အနံရွိတဲ့ အထဲမွာ ေရနဲ႔က်င္းၿပီး စစ္ခါ ေကာက္ယူထားတဲ့ ေရႊခဲကေလးေတြ ပါ။ စြန္႔ပစ္လိုက္တဲ့ ေျမေတြကို အသက္ႀကီးတဲ့သူေတြနဲ႕ ခေလးေတြက ႀကံဳးယူၿပီး ခေမာက္လို သစ္သားျပား (အင္၀ိုင္း) ထဲမွာထဲ့ၿပီး ေခ်ာင္းထဲမွာလွည့္ၿပီး က်င္ယူၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုက်င္လို႔ရတဲ့ေရႊေတြကို ျပန္ေရာင္းၾက့သူေတြဟာ တေန႔ကို က်ပ္၂၀၀ မွ ၅၀၀ အထိ ရၾကတယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ က်မရဲ႕ေလ့လာေရးက မဆံုးေသးပါဘူး။ ဒီေရႊေတြကို မႏၱေလးၿမိဳ႕က ေရႊေခ်ာင္းလုပ္တဲ့ တရုပ္လူမ်ိဳး ေရႊဆိုင္ပိုင္ရွင္ေတြက လာ၀ယ္ၾကတာပါ။ ၀င္ေငြေကာင္းေတာ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ပ်က္စီးေနၾကတာေပါ့။ ဂ်င္၀ိုင္း၊ ဖဲ၀ိုင္း၊ အံစာ၀ိုင္းေတြ အမ်ားႀကီးပါဘဲ။ နယ္စံုက လာတာဆိုေတာ့ စရိုက္စံုပါဘဲေလ။ ရာဇ၀တ္မွဳ က်ဴးလြန္ၿပီး ထြက္ေျပး တိမ္္းေရွာင္လာသူေတြလည္း ရွိတယ္ ေလ။ စစ္တပ္ကအုပ္ခ်ဳပ္ေပမယ့္ အကုန္လံုးကို လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးထားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဧည့္စာရင္း မတိုင္ရတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ေနရာတခု ပါ။ အဆိုးဆံုးတခုက အိမ္သာမရွိတာပါဘဲ။ ေတာတိုးတဲ့ဓေလ့ ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း တႏွစ္တခါ ၀မ္းေရာဂါ က်ေရာက္ၿပီး လူ ၄၀-၅၀ ေသဆံုးေနရတာေပါ့။ အဲဒီလို ၀မ္းေရာဂါျဖစ္ရင္ စစ္တပ္က ၀င္လာၿပီး မိုးေပၚေထာင္ ေသနတ္သံုးခ်က္ ေဖာက္ၿပီး သတိေပးတယ္။ ဒါဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းဘဲ အားလံုး ထြက္ေျပးၾကရပါတယ္။ တဲေတြကို မီးရွဳိ႕ပစ္လိုက္ပါတယ္။ တျခားးေနရာတခုကိုေရႊ႕ၿပီး စခန္းခ် ဆက္လုပ္ၾကရျပန္တာေပါ့။ ေနာက္ေန႕မွာ က်မတို႔ရဲေဘာ္ေတြ ေရႊတူးတဲ့ေနရာသြားၾကည့္ေတာ့ အထူးအဆန္းျဖစ္ၿပီး ထိုင္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ က်မတို႔သံုးေယာက္နဲ႔ သူတို႔ေတြ စုေပါင္းၿပီး တိုင္ပင္ၾကတယ္။ အဆက္အသြယ္ရထားတာက အိႏၵိယႏွင့္ ေကအိုင္ေအစခန္းတို႔ဆိုေတာ့ တပ္သားတခ်ိဳ႕က ျမန္မာ့တပ္မေတာ္သားေတြဆိုေတာ့ တိုင္းရင္းသားစခန္းဖက္ကို သူတို႔မလိုက္ရဲဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိႏိၵယဘက္ကို ထြက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။ က်မတို႕ကေတာ့ ေကအိုင္ေအစခန္းဖက္မွာ ေက်ာင္းသားစခန္းရွိတယ္ဆိုေတာ့ က်မတို႔သံုးေယာက္က တရုပ္ျပည္လမ္းကို ေရြးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တပါတ္မွာ က်မတို႔သံုးေယာက္ ဇရပ္ကြင္း ကားႀကံဳနဲ႔ျပန္ၿပီး ဦးဆင့္ကို ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ဇရပ္ကြင္းၿမိဳ႕ကေနၿပီး မႏၱေလး ျပန္ ဆင္း၊ မႏၱေလးမွာ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ဆီ စာေရးၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း သတင္းပို႔ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကေန လားရွိဳးကားစီးၿပီး ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းကို တက္ခဲ့တယ္။ နမ့္ဖက္ကာမွာ ထမင္း ၀င္စားၾကတယ္။ မုန္ညွင္းဟင္းခ်ိဳ၊ တို႔ဟူးေႏြး၊ ရွမ္းဆန္စည္းစည္းေလးနဲ႔ ထမင္းၿမိန္လွပါတယ္။ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ေအးျမတဲ့ေလညွင္းက လတ္ဆပ္ၿပီး ရနံ႕သင္းသင္းေလးနဲ႔ တိုးေ၀ွ႕လာလို႔ စိတ္ေတြ လန္းဆန္းလာရပါတယ္။ ရွမ္းေတာင္တန္းေတြဟာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕အလွအပကို ခန္႕ခန္႔ညားညား ေဖာ္ျပေနသလို ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရဆိုတာကိုလည္း သီးျခားေဘာင္ခတ္ ကာဆီးထားတာကို ေတြ႕ျမင္ ခံစားေနရပါတယ္။ ထင္းရွဴးပင္ဆိုတာ ေျမျပန္႕မွာ မေတြ႕ႏိုင္ပါဘူး။ ေျမသားေတြကလည္း အနီေရာင္နဲ႕ေရႊေရာင္ ေရာစြက္ ခင္းက်င္းထားပါတယ္။ က်မ အႏွစ္သက္ဆံုးကေတာ့ ေဒလီယာပင္၊ ယုဇနပန္းပင္နဲ႕ သစၥာပန္းေတြပါဘဲ ပန္းခင္းေတြက တေမွ်ာ္တေခၚနဲ႔ ေရာင္စံုေကာ္ေဇာႀကီး ခင္းထားသလိုပါဘဲ။ ပန္းေကာ္ေဇာႀကီးကို အျပာေရာင္ေတာင္တန္းေတြက အနားသတ္ကြပ္ထားတယ္ ေလ။ သက္ကယ္မိုးအိမ္ေလးေတြက ရွဳခင္းရဲ႕အလွကို ျဖည့္စြက္ရင္း တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္တဲ့သရုပ္ကို ေဖာ္ျပရင္း ရွမ္းျပည္အလွကို ပိုမိုျပည့္စံုေအာင္ ျဖည့္စြက္ထားသလိုပါဘဲ။ အခ်ိဳ႕အိမ္ေလးေတြက ရႊံ႕နဲ႔ သရိုးကိုင္ၿပီးေဆာက္ထားတာ ထူးဆန္းတဲ့ဓေလ့တခုကို ထင္းကနဲ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ မူဆယ္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ မူဆယ္မွာ ဦးစိုင္းျမင့္လြင္တို႔အိမ္မွာ တည္းၾကပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ေျမျပန္႔က ထြက္လာတဲ့လူမွန္သမွ်ကို သူက ႀကိဳဆို ဧည့္ခံပါတယ္။ ဧည့္၀တ္ ေက်ပြန္တာကေတာ့ ေျပာမျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါဘဲ။ ရွမ္း အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ဖြဲ႕ၿပီး လွဳပ္ရွားေနေၾကာင္း သိရတယ္။ သူ႕အိမ္က ပ်ဥ္ခ်ပ္အျပားႀကီးေတြကို အခ်ပ္လိုက္ကာထားတာ တမ်ိဳးဆန္းသလိုပါဘဲ။ သံုးရက္ေျမာက္တဲ့ေန႕မွာ ရွမ္းလူမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ညီညီက ရွမ္းျပည္လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕နဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီီး လိုက္သြားပါတယ္။ က်မနဲ႔ ကိုထြန္းထြန္းဦးကိုေတာ့ ေရွ႕ေနႀကီး ဦး၀ဏၰစိုးက လာေခၚပါတယ္။ ဦး၀ဏၰစိုးက က်မတို႔ကို ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၊ ကခ်င္ လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္နဲ႔ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေပးေနတဲ့ ကိုက်င္ထြန္း၊ မေအးစိန္တို႔ဆီကို ပို႔ေပးမယ္ ေျပာပါတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သူရဲ႕တပည့္တေယာက္နဲ႕လိုက္ပို႔ခိုင္းပါတယ္။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ မူဆယ္ရဲ႕ဆိပ္ကမ္းကို ရႊံ႕ဗြက္ေတြထဲမွာ ရုန္းကန္ရင္း ေလွ်ာက္ခဲ့ရတာေပါ့။ ေလွဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ဟိုဖက္ကမ္းကို ကူးမယ့္ ကူးတို႔ေလွေပၚတက္ၿပီး လိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ နာရီ၀က္ခန္႔ၾကာေတာ့ တရုတ္ျပည္ ယူနန္နယ္ ေရႊလီဆိပ္ကမ္းကိုေရာက္ပါၿပီ။ က်မ ေလွေပၚကအဆင္းမွာ ေအာက္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျခေထာက္ခ်ရမွာ နည္းနည္း တြန္႔ဆုတ္သြားမိတာ အမွန္ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်မတို႔ျမန္မာျပည္ဘက္က ရႊံ႕ဗြက္ေတြနင္းၿပီး ေပက်ံေနတဲ့ က်မေျခေထာက္ကို ေက်ာက္သလင္း ျဖဴျဖဴေပၚကို ထိလိုက္ဖို႔ အားနာေနလို႔ပါဘဲ။ တိုင္းျပည္ႏွစ္ခုရဲ႕အေသးစားကြာဟမွဳက အလွမ္္းကြာလွပါလား။ ၀င္ဂိတ္ေရာက္ေတာ့ က်မတို႔အမည္ကို စာအုပ္မွာ ေရးသြင္းရတယ္။ မွတ္တမ္းစာအုပ္ တင္ထားတဲ့ မွန္စားပြဲေပၚမွာ ျမန္မာျပည္က အလိုရွိတဲ့ ရာဇ၀တ္မွဳသမားေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ဓာတ္ပံုေတြကို ကပ္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။


အတိတ္မွ အရိပ္မ်ား (၁၁)

ခင္စန္းႏြယ္၊ မတ္ ၈ ရက္၊ ၂၀၁၂

က်မတို႔ကိုလိုက္ပို႔သူက တရုပ္ေငြ ၅၀ ကို စားပြဲေပၚတင္ေပးလိုက္ေတာ့ က်မတို႔ကို ဓာတ္ပံုရုိက္ဖို႔လာေခၚပါတယ္။ ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီးတာနဲ႔ စာအုပ္ေပၚမွာကပ္ၿပီး တံုးထုေပးလိုက္ပါတယ္။ (ေနာက္ပိုင္းမွာ ဦး၀ဏၰစိုး ေထာင္အႏွစ္ ၂၀ က်သြားေၾကာင္း သိလိုက္ရပါတယ္။) တရုပ္ျပည္ရဲ႕အေျပာင္းအလဲက အလြန္ပဲ ျမန္ဆန္လွပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ရတာနဲ႔ ယူနန္ျပည္နယ္တခုလံုး သြားခြင့္ရွိတယ္လို႔ ရွင္းျပပါတယ္။ ေရႊလီၿမိဳ႕ထဲ ၀င္လိုက္တာနဲ႔ ေတြ႕ရတာကေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ တရုပ္အိမ္ေဟာင္းႀကီးေတြကို ၿဖိဳခ်ၿပီး တိုက္အသစ္ႀကီးေတြ ေဆာက္ေနတာပါဘဲ။ အဲဒီထဲမွာ ရီစရာ ေျပာရအံုးမယ္၊ က်မတို႔လမ္းတ၀က္မွာ ကားရပ္နားေတာ့ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ေခါက္ဆြဲ စားၾကတာ၊ မၾကာပါဘူး၊ ဒိုင္း ေဖာင္းဆိုၿပီး အသံေတြ ဆက္တိုက္ထြက္လာတာ ေျမႀကီးေတာင္ အက္ကြဲမတတ္ပါဘဲ။ က်မတို႕ႏွစ္ေယာက္က တိုက္ပြဲေတြျဖစ္ၿပီထင္ၿပီး ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႕ေျပးေပါက္ရွာေနၾကတာေပါ့။ ပါတ္၀န္းက်င္ကလည္း ယမ္းေငြ႕ေတြနဲ႕ မွဳန္၀ါးေနတယ္။ က်မတို႕ၾကည့္ၿပီး သေဘာေပါက္သြားတဲ့ သူငယ္ကေလးက ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ မဂၤလာေဆာင္ရွိလို႔ ေဗ်ာက္အိုးေဖာက္တာပါလို႔ ေျပာမွပဲ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ ရယ္ခ်င္မိေတာ့တယ္။ ေဗ်ာက္အိုး တေထာင္ေလာက္ကို တၿပိဳင္တည္း ေဖာက္တာဆိုေတာ့ တခါမွ မႀကံဳဘူးဘူးေလ။ ေရႊလီၿမိဳ႕ထဲက မိသားစုတည္းခိုခန္းမွာ တေထာက္ နားၾကရျပန္ပါၿပီ။ ကိုက်င္ထြန္းနဲ႔ မေအးစိန္တို႔က ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ဆီးႀကိဳၾကပါတယ္။ ေရႊလီၿမိဳ႕ထဲကိုပါ လိုက္ပို႔ၾကတယ္ေလ။ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ဆိုေတာ့ ေက်ာက္အေရာင္းအ၀ယ္ေစ်းတန္းေတြက မ်ားပါတယ္။ အျခားအမ်ားဆံုးကေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္ေတြပါ။ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးကို တရုတ္အစိုးရက အားသြန္လုပ္ထားတာဆိုေတာ့ လမ္းေတြ အလြန္ ေကာင္းၿပီး နယ္စံုက ပစPည္းစံုနဲ႕ ဆယ္တန္ကားတန္းႀကီးေတြက မျပတ္မလတ္ပါ ဘဲ။ ျမန္မာဘက္က သစ္ေတြ၊ ၀ါးေတြ၊ တိရိစၧာန္မ်ိဳးစံု၊ ဘယေဆးပင္မ်ိဳးစံု၊ပဲ၊ ျငဳပ္ အစံုပါပဲ။ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားမွဳေတြက အလြန္ စည္ကားပါတယ္။ လူစီးတဲ့မွန္လံုကားေတြကလည္း ၁၅ မိနစ္ တစီး ထြက္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ ျမန္မာျပည္က သစ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ႏွေျမာမိတဲ့အျပင္ သစ္ေတာျပဳန္းတီးၿပီး ရာသီဥတုေဖာက္ျပန္မွာ ေတြးၿပီး စိုးရိမ္မိတာ အမွန္ပါ။ တရုတ္ျပည္က ပိတ္အုပ္ေတြနဲ႕ အိမ္သံုးပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးက ျမန္မာျပည္ဖက္ကို ထြက္ေနၾကပါတယ္။ တန္ဘိုးၾကီးမားလွတဲ့ အဘိုးတန္ ျမန္မာျပည္ထြက္ကုန္ေတြကို ေစ်းေပါတဲ့ တရုတ္ကုန္ေတြနဲ႔ ဖလွယ္ေနၾကတာကို ေတြ႕ေနရေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ကို မြဲေဆးေဖာ္ေနၾကတာလို႔ပဲ နားလည္မိပါတယ္။ ကိုက်င္ထြန္းက ဘီစီပီ (ျမန္မာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ) အတြက္ အစစအရာရာ ေဆာင္ရြက္ေပးေနတာလို႔ သိရတယ္။ မံစီဘက္ကို သြားဖို႔အတြက္ နက္ဖန္မွာ ခရီးထြက္မွာျဖစ္ပါတယ္။ မေအးစိန္က ကခ်င္စကားလည္းတတ္တာမို႔ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္နဲ႕ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္အတြက္ ပံ့ပိုးကူညီေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ရဲေဘာ္သစ္ေတြ စုေဆာင္းေပးတဲ့အလုပ္ကိုလည္း လုပ္ေၾကာင္း မၾကာမီမွာ ရဲေဘာ္သစ္ႏွစ္ေယာက္ ကို္ေလာခ်ဴနဲ႔ ရာေကး (ခ) ေက်ာ္ျမင့္တိုု႔ ေခၚဘို႔လာလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ေရႊလီက ရာသီဥတုေကာင္းပါတယ္။ သိပ္ၿပီးေတာ့လည္း မေအးဘူး၊ အပူလည္း မလြန္ကဲဘူး။ ဆိုင္မွာ ထမင္း ၀ယ္စားၾကရတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေလာခ်ဴလို႔ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ အဖြဲ႕၀င္နဲ႔ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ ရာေကး (ခ) ေက်ာ္ျမင့္ ေရာက္လာပါတယ္။ က်မတို႔ကို လာေခၚတာပါ။ အဲဒီမွာ မႏၱေလး၊ ေဂါ၀ိန္ဆိပ္က ကိုေက်ာ္စိန္၊ ကိုအုန္းႀကိဳင္နဲ႕ ကိုသန္းေဇာ္တို႔လည္း ေရာက္လာပါတယ္။ သူတို႔အားလံုးက မႏၱေလး အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ အဖြဲ႕၀င္ေတြ ပါ။ က်မတို႔ငါးဦးကို လာေခၚတာပါ။ မနက္ ၆ နာရီမွာ ေရႊလီကေနၿပီး ဖ်င္ရန္ၿမိဳ႕ကို ကားစီးသြားရပါတယ္။ ဖ်င္ရန္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔၀င္ ရဲေမ ကခ်င္မေလး အားအိုင္တီးလည္း လိုက္လာပါတယ္။ သူကေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ဗဟိုမွာ ေနတာပါ။ သူ႕မိဘေတြဆီ ခဏ ျပန္လည္လာတာလို႕ေျပာပါတယ္။ ရင္ခ်မ္းၿမိဳ႕မွာ ထမင္းစားၾကရတယ္။ ရင္ခ်မ္းၿမိဳ႕မွာလည္း တိုက္ေတြေဆာက္ေနၾကတာ အၿပိဳင္းအရိုင္း ေပါ့။ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြနဲ႔ တရုတ္အလုပ္သမားေတြ ပါ။ အရင္တံုးက စနစ္မေျပာင္းခင္မွာ တူညီ၀တ္စံု အျပာရင့္ေရာင္ေတြပဲ ၀တ္ၾကရၿပီး ဆန္ျပဳတ္ေတာင္မွွ အႏိုင္ႏိုင္ေသာက္ေနရတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ လူႀကီး၊ လူလတ္၊ လူငယ္ေတြ ေရာင္စံု ၀တ္စား ဆင္ယင္ေနၾကၿပီး တရုတ္မေလးေတြကလည္း ေျပာင္းလဲေနလိုက္ၾကတာ ေရာင္စံုလိပ္ျပာေလးေတြလိုပါ ဘဲ။ သူတို႕ရဲ႕ သြက္လက္ ျမဴးၾကြေနပံုေတြကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ပထမ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးမိေပမယ့္ ခဏေလးမွာပဲ ျမန္မာျပည္ရဲ႕လူငယ္ေတြမွာေတာ့ မ်က္ေစ့ပိတ္နားပိတ္နဲ႕ ေဘာင္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာေနရတာကို သတိရၿပီး က်မတို႔ ႏိုင္ငံကို ေခါင္းေဆာင္ေနသူေတြရဲ႕ အေတြးကို နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ ရာေကးက ကုလားလူမ်ိဳး ျဖစ္ေပမယ့္ လမ္းမွာ တရုတ္စကားကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေျပာတတ္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကားေပၚက