အတိတ္မွ အရိပ္မ်ား (၁၃)

ခင္စန္းႏြယ္၊ မတ္ ၂၄ ရက္၊ ၂၀၁၂

 

ကခ်င္ထံုးစံက အိမ္ေျပာင္းရင္ အိမ္သစ္တက္ပြဲ လုပ္ေလ့ ရွိပါတယ္။ က်မကေတာ့ အဲဒီထံုးစံကို အႀကိဳက္ဆံုးပါ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ပစၥည္း မွာရင္ တပတ္အတြင္း ေရာက္ပါတယ္။ အဆက္အသြယ္က မျပတ္ပါဘူး။ အဲဒီမွာ ဗိုလ္ႀကီးဆန္နီဆိုတာ ရွိတယ္။ စကားေျပာရင္ ျမန္မာလို ပီပီသသ ေျပာတတ္တဲ့အျပင္ ခင္မင္စရာ အလြန္ ေကာင္းပါတယ္။ က်မနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးေလ့ရွိေတာ့ ဒီမိုကေရစီရရင္ ကခ်င္တပ္မေတာ္အေနနဲ႔ ဘာလုပ္မလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက ကခ်င္ျပည္နယ္ကို ေစာင့္ေရွာက္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်မက ဒါဆိုရင္ ကခ်င္က ကခ်င္ကို ေစာင့္၊ ရွမ္းကလည္း ရွမ္းျပည္ကို ေစာင့္၊ မြန္ကလည္း မြန္ကို ေစာင့္ဆိုရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကိုပဲ စစ္တပ္က ေစာင့္ရမွာလား ျပည္ေထာင္စုတပ္ထဲ ၀င္ေပါ့ လို႔ ဆိုေတာ့ သူ ျပန္မေျဖေတာ့ဘူး ေလ။ တိုင္းရင္းသားျပႆနာဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းရဲ႕ေျဖရွင္းမွဳ မမွန္ကန္တာေၾကာင့္ ကေန႔အခ်ိန္မွာ ေပါက္ကြဲမွဳေတြ ထိန္းဖို႔ အခက္အခဲေတြျဖစ္ေနၿပီး အႏၲရာယ္ႀကီးလွပါတယ္။ က်မတို႔ေရာက္တာ တလေက်ာ္သြားပါၿပီ။ ဗဟိုေကာ္မတီရံုးကေနၿပီး စစ္သင္တန္းအပါတ္စဥ္ (၄) တက္ဖို႔အတြက္ ေနာင္ရာပါ ကိုသြားရမယ္လို႔ သတင္းထုတ္ျပန္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္း (၇၀၁) က ရဲေဘာ္ေတြဟာ ကခ်င္ လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္နယ္ေျမမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကရတယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္မွာ လက္နက္ဆိုလို႔ စခန္းမွဴးကိုင္တဲ့ ပစၥတိုတလက္ဘဲ ရွိတယ္ေလ။ ေကအိုင္ေအရဲ႕ လက္နက္ကိုပဲ (လူနား လက္နက္ မနားနဲ႔) ဆိုတဲ့ေဆာင္ပုဒ္နဲ႕သံုးစြဲေနၾကတာပါ။

 တပ္ရင္း ၁၊ ၂၊ ၃၊ ၄၊ ၅ ဆိုၿပီး တပ္ရင္း ၅ ရင္း ရွိတယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ဖြဲ႕၀င္ေပါင္း ၈၀၀ ေက်ာ္ ရွိတယ္။ အဲဒီ တပ္ရင္းေတြထဲမွာလည္း တပ္သားသစ္အျဖစ္ ၀င္မယ့္သူေတြ ရွိေနေတာ့ အားလံုးစုၿပီး ေနာင္ရာပါကို သြားၾကရမွာပါ။ ေဇာ္ထြန္း (ေဌးေအာင္) (ယခု ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ေရး အဖြဲ႕) ၊ ကိုထြန္းထြန္းဦး တို႔အျပင္ အားလံုးေပါင္း ၃၀ ခန္႔ ရွိမယ္ ထင္ပါတယ္။ က်မတို႔ကို ကိုကိန္းျမင့္က ဦးေဆာင္ေခၚၿပီး ေတာင္ေအာက္ကို ဆင္းၾကတယ္။ လမ္းခုလတ္ တရုတ္ရြာတရြာမွာ ညအိပ္နားၾကရတယ္။ တရုပ္ရြာေလးေတြက အိမ္ေျခနည္းေပမယ့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာေတာ့ ေတာင္ေပၚလမ္းတေလွွ်ာက္ လမ္းေဘးက ေတာင္ထိပ္ေတြေပၚမွာ ေက်ာက္တံုး ေတြကို မညီမညာစီၿပီး ထပ္ထားတာ့ ၁၂ ေပေလာက္ျမင့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနရတာ အဲဒီ ေက်ာက္ထပ္ေတြေအာက္ ေလွ်ာက္ေနရသလိုဆိုေတာ့ အသဲထိပ္စရာပါ ပဲ။ အဲဒီအမွတ္အသားေတြက တရုတ္ သခ်ႎဳင္းဆိုတဲ့ အမွတ္အသားေတြလို႔ သိခဲ့ရတယ္။ က်မတို႔ ထြက္လာတဲ့ေနရာကေနၿပီး တရုတ္ရြာကို ငါးနာရီ ေလာက္ေတာ့ ေလွ်ာက္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီရြာမွာဘဲ အိမ္တအိမ္ကို ၀င္ၾကတယ္။ ကိုကိန္းျမင့္က တရုတ္စကား တတ္ေတာ့ အဆင္ေျပတာေပါ့။ အိမ္ရွင္လင္မယားက က်မတို႔ကို ေနရာေပးပါတယ္။ မီးဖိုက အိမ္အလယ္ေခါင္မွာ ပါ။ ပတ္ပတ္လည္မွာ ကြပ္ပစ္ေတြ ခင္းထားတယ္၊ အိပ္ဖို႔ေနရာေတြ ပါ။ ေရႊဖရံုသီးဟင္းနဲ႔ ထမင္းစားၾကၿပီး ခဏအၾကာမွာေတာ့ အိပ္ၾကတယ္။ မီးဖို အေႏြးဓာတ္က အိပ္ေပ်ာ္ေစပါတယ္။ မနက္ေစာေစာ ထြက္လာၾကတာ ဖရံုခင္း၊ သခြားခင္း၊ ေဂၚရခါးပင္ေတြနဲ႔ စပါးခင္းေတြက ျမင္ကြင္းကို ေအးျမေစတယ္။ ေမြးျမဴထားတဲ့ ၀က္ေတြကလည္း ေနရာအႏွံ႕မွာပါ။ ေန႔လည္ခင္းမွာေတာ့ ေတာစပ္က စခန္း တခုကို ေရာက္တယ္။ (CS) ဗိုလ္ခ်ဳပ္သံေခ်ာင္းက က်မတို႔ဆီလာၿပီး ႏွဳတ္ဆက္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာက ေလးေဒါင့္ မက်တက် အသားျဖဴျဖဴ၊ မ်က္လံုးမ်က္ခံုးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အလြန္က်က္သေရရွိတဲ့ ရုပ္မ်ိဳး ပါ။ ရယ္လိုက္ရင္ ပါးခ်ိဳင့္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ သြားတက္ကေလး ေပၚတတ္ပါတယ္။ အသက္က ၂၅ - ၂၆ ေလာက္ပဲ ရွိမွာပါ။ (ယခု သူက ေတာင္ငူေထာင္မွာ ေသဒဏ္ေလးႀကိမ္ ႀကိဳးေလးႀကိဳး ျပစ္ဒဏ္ေပးခံထားရပါတယ္)။
ဘယ္ၿမိဳ႕ကလဲလို႔ ေမးၿပီး အားလံုး ဗိုက္ဆာလာၾကမွာပဲ လို႔ ေျပာၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကို ထမင္းပြဲ ျပင္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ တဲပ်က္တခုရဲ႕ ၀ါးကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ မိုးကာတခုကို ျဖန္႔ခင္းလိုက္တာ ေတြ႕ရေတာ့ ပန္းကန္ ေတြ လာခ်မယ္ထင္လို႔ ေစာင့္ေနတံုး ဟန္းေကာခ်ိဳင့္ထဲက ထမင္းေတြကို ပလပ္စတစ္ေပၚမွုာ တပံုစီ လိုက္ပံုၿပီးတာနဲ႔ ထမင္းေပၚမွာ အာၿပဲေျခာက္နဲ႔ အာလူးႏွစ္တံုးစီ ပံုၿပီး “စားၾကပါ“ လို႔ ဖိတ္ေခၚသံကို ၾကားလိုက္ပါတယ္။ က်မတို႔ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ အထူးအဆန္းသဖြယ္ဘဲဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ ၾကည့္လိုက္ၿပီး ၀င္ထိုင္ကာ အားရပါးရ စားလိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ စားၿပီးၾကေတာ့ တဲအနီးက ေခ်ာင္းထဲမွာ လက္ေဆးေနၾကတံုး ရဲေဘာ္တေယာက္က ေစာေစာက ပလပ္စတစ္စကို ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရနဲ႔ေဆးေနတယ္ ေလ။ ၿပီးမွ ေရခါၿပီး ျဖန္႔လွမ္းတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးခရီးအစကေတာ့ အမွတ္တရ ေပါ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သံေခ်ာင္းက “ေတာင္ေပၚေရာက္ရင္ ျပန္ ေတြ႕ၾကတာေပါ့ဗ်ာ သင္တန္းမွာ ႀကိဳးစားၾကပါ။ ဒီမွာရွိတဲ့ လူေတြလဲ ေခၚသြား” လို႔ ေျပာၿပီး က်မတို႔နဲ႕လမ္းခြဲသြားပါတယ္။ က်မတို႔ ဆက္ ထြက္ခဲ့ရတဲ့ခရီးကေတာ့ ေျမျပန္႕ပါ။ စားပင္ သီးပင္ေတြနဲ႕ စမ္းေခ်ာင္းကေလးေတြကို မၾကာခဏ ေတြ႕ျမင္ေနရတာ ၾကည္ႏူးစရာပါဘဲ။ ျမန္မာပိုင္နက္နယ္ေျမတခု ပါ။ ေနာင္ရာပါရြာေလးရဲ႕အနားမွာျဖစ္လို႔ ေနာင္ရာပါ လို႔ပဲ ေခၚပါတယ္။ ေျမျပန္႔က်ယ္ႀကီးကို ေတာင္တန္းေတြက အနားကြပ္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ႀကီး တခု ေပါ့။ လံုၿခဳံံုၿပီး ရုတ္တရက္ ရန္သူ ၀င္လာဘို႔မလြယ္တဲ့ ေနရာ ပါ။ တရုတ္ျပည္ဖက္က ျမစ္ႀကီးတခုရဲ႕ျမစ္လက္တက္တခုက ျဖတ္စီးေနေတာ့ ေခ်ာင္းဆိုေပမယ့္ အတန္ငယ္ က်ယ္ၿပီး ေရစီးကလည္း သန္လွတယ္။ ျမစ္အလ်ားက ရွည္ပါတယ္။ သင္တန္းသားေတြအတြက္ ေရ ဖူလံုတာေပါ့ ေလ။ ကခ်င္ရဲေမေလးေတြေနတဲ့ ဘားတိုက္မွာ က်မကို ေနရာခ်ေပးပါတယ္။ ဘားတိုက္ ငါးလံုးေလာက္ တန္းစီ ေဆာက္ထားတာပါ။ ဘားတိုက္တခုမွာ အနည္းဆံုး လူငါးဆယ္ေလာက္ေတာ့ ဆန္႔ပါတယ္။ အခင္းက ၀ါး ျဖစ္ၿပီး အမိုုးကေတာ့ ရုန္းပင္ေတြ ပါ။ တပ္သားသစ္ေတြ ေရာက္လာရင္ ကုိယ့္ဖာသာ ဘားတိုက္ ေဆာက္ၾကရတာ ပါ။ ၀ါးခုတ္ရတာက ပင္ပန္းရံု ရွိေပမယ့္ ရုန္းပင္ေတြ ခုတ္ရတာက ဆူးေတြ ရွိေတာ့ ေသြးထြက္သံယိုပါ ဘဲ။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာေန လာခဲ့တဲ့လူေတြအတြက္ေတာ့ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳတခု ပါ။ ဦးေဆာင္ၿပီး ခိုင္းတာက ဒူ၀ါလွဆိုင္း ပါ။ ခိုင္းတာ ရက္စက္တဲ့အျပင္ စကားေျပာတာလည္း ရိုင္းလွပါတယ္။ သူက သင္တန္းမွဴးုျဖစ္တဲ့အျပင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မတို႔နဲ႔အတူတူ ေရာက္လာသူေတြကေတာ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံ မဏိပူရျပည္နယ္ကို ခြဲထြက္ခြင့္ ေတာင္းေနတဲ့ အာသံျပည္နယ္က အာသံလူမ်ိဳးေတြ ပါ။ သူတို႔ကို ကခ်င္ဘာသာနဲ႔ အာဇန္လို႔ ေခၚတယ္။ လူေပါင္းသံုးဆယ္ ပါ။ နာဂေတာင္တန္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး စစ္သင္တန္းတက္ဖို႔ လာၾကတာပါ။ စတီးေရခြက္၊ စတီးပန္းကန္ျပားေတြကို ခါးမွာ ခ်ိတ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဘားတိုက္အသစ္ေဆာက္ရာမွာ သူတို႔ပါ ပါတာ ေပါ့။ သူတို႕က လူေကာင္ ထြားၿပီး ေတာေတာင္အေတြ႕အႀကံဳရွိေတာ့ က်မတို႔ကေလးေတြေလာက္ေတာ့ ပင္ပန္းပံု မေပၚဘူး။ ကခ်င္ရဲေမေလးေတြက ထမင္းဟင္းခ်က္ေကၽြးၾကပါတယ္။ တိုင္ကီတပိုင္းျပတ္ထဲကို ေခြးေျခလို ခံုေလးတခု ခ်ထားၿပီး ဆန္ေကာတခု တင္ထားတဲ့အေပၚ ပိတ္စကို အိ္တ္ခ်ဳပ္ထားၿပီး ဆန္ထဲ့ထားတဲ့အိတ္ကို ဆန္ေကာေပၚမွာ ထားပါတယ္။ တိုင္ကီျပတ္ထဲမွာေတာ့ တ၀က္ေလာက္ထိ ေရထဲ့ထားတာ ေပါ့။ ထိုင္ခံုတ၀က္ေလာက္က ေရထဲမွာ ပါ။ အေပၚက လံုေအာင္ ဖုံးၿပီး တိုင္ကီျပတ္ေအာက္က မီးထဲ့ပါတယ္။ ထမင္းေပါင္းဘဲ ဆိုပါေတာ့။ ဟင္းခ်က္ပံုကေတာ့ မိုးၿဗဲဒယ္အိုးထဲကို ဆား လက္တဆုပ္ ထည့္၊ ဆြန္တန္ငါးစီးေလာက္ ထည့္ၿပီး ႀကိဳထားတဲ့ ဟင္းခ်ိဳ ေပါ့။ ဆီတို႔ဟူး တဇြန္းစီ ထပ္ေပးၿပီး ေကၽြးပါတယ္။ ေနာင္ရာပါရြာကေတာ့ ျမန္မာျပည္ပိုင္ျဖစ္လို႔ သေဘၤာပင္၊ ငွက္ေပ်ာပင္ေတြ ေပါတာ ေပါ့။ သေဘၤာသီးပင္ေတြက ပို မ်ားတယ္။ က်မတို႔က ကခ်င္ရဲေမေလးေတြ ခ်က္တဲ့ သေဘၤာသီးဟင္းကို အၿမဲလိုလို ေတာင္းစားေနရတယ္။ ျမက္ခင္းထဲမွာ ၾကယ္မွဳိေလးေတြ ရွိေတာ့ က်မ ႏွဳတ္ၿပီး ေခ်ာင္းထဲမွုာ ေရစင္ေအာင္ ေဆးၿပီး ျပဳတ္စားပါတယ္။ ေခ်ာင္းထဲမွာ ငါးေမြထိုးေတြ ရွိေတာ့ ဘက္ထရီအိုးမွာ ၀ါယာၾကိဳးတတ္ၿပီး ၀ါးလံုးမွာ ၀ါယာႀကိဳး ကပ္ခ်ည္ကာ ဖမ္းေလ့ ရွိၾကတယ္။ သူတို႔ဖမ္းၿပီးရင္ က်မက ႏွစ္ေကာင္သံုးေကာင္ သြားေတာင္းၿပီး ေရလံုျပဳတ္ စားတာ ေပါ့။ ငရုပ္ပင္ေတြက ေပါလြန္းေတာ့ က်မ ခူးးၿပီး ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ အာဇန္ေတြကို ေ၀ေပးပါတယ္။ အာဇန္ေတြက ဆရာ၀န္ေတြ အင္ဂ်င္နီယာေတြနဲ႔ ပညာတတ္ေတြ မ်ားပါတယ္။ က်မတို႔ကို ကခ်င္ေတြ ေခၚသလို “ေဂ်ာင္မာနီ” လို႔ လိုက္ေခၚၾကတယ္ ေလ။ အနီးအနားက ရြာသားေတြက ဆန္ေတြ ယူလာၿပီး ဆက္ေၾကး ေပးၾကတယ္။ ေနာင္ရာပါေခ်ာင္းရဲ႕အေပၚမွာ တံတားေလးတခု ရွိပါတယ္။ ကခ်င္ေတြလာၿပီး ဆန္နဲ႔ အျခားစားစရာ အသံုးအေဆာင္ေတြ ပို႔ရင္ ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ရ ပါတယ္။ တရက္မွာေတာ့ ကခ်င္အဖြားအိုတေယာက္က ဆန္ ေလးၿပီေလာက္ရွိတဲ့ အိတ္ကို ရြက္လာတာ ေတြ႕လို႔ က်မ ေျပးၿပီး “အားေရွာင္၊ အားေရွာင္ က်မကို ေပး” ဆိုၿပီး ဆန္ထုတ္ကို ယူလိုက္ကာ က်မက “အားေရွာင္၊ တျခား လူကို ပို႔ခိုင္းပါလား။ အေ၀းႀကီး သယ္လာရတာ ပင္ပမ္းတာေပါ့” ဆိုေတာ့ သူက “ငါ့အိမ္မွာ လူ မရွိေတာ့ဘူး။ ငါ့သားေရာ ေခၽြးမေရာ ငါ့ေျမးႏွစ္ေယာက္ပါ ကခ်င္စစ္သား လုပ္ေနရတယ္။ ငါ့မွာ ေျမးမေလးတေယာက္ပဲ ရွိေတာ့ ဖမ္းမွာ စိုးလို႔ ငါကိုယ္တိုင္ လာပို႔တာ” လို႔ ေျပာျပရွာတယ္။ က်မစိတ္ထဲမွာ ၾကင္နာသနားမွဳေတြ ပိုမိတာ အမွန္ ပါ။ 

burma today မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။