ထမင္းစားခ်ိန္က်ေတာ့ ထမင္းပန္းကန္မွာ ငါးပိစိမ္းစားၿပဲၿပဲ တဇြန္းေကာ္ထဲ့ထားၿပီး ပဲဟင္း တဇြန္း ေလာင္း ထဲ့ေပးလိုက္တယ္။ က်မလည္း ၾကည့္ရတာ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ စပါးလံုး ေရြးလိုက္တာ ဘုရားစူးေစေတာ့ စပါး လံုး ၆၄ လံုး ရပါတယ္။ ငါးပိစိမ္းစားကလဲ နံေဟာင္ေနတာပါဘဲ။ ပဲကလည္း ဆင္ေခါင္းပဲေခၚတဲ့ ပဲျပဴးျပဴး မဲမဲႀကီးေတြ ပါ။ က်မလည္း စားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ မစားဘဲ ထိုင္ေနမိပါတယ္။ ညေနက်ေတာ့ ဟင္းႏုႏြယ္ေတြ ကို အပင္လိုက္ ခုတ္ၿပီး အိုးထဲပစ္တဲ့ထားတဲ့ ဟင္းခ်ိဳ ေပါ့။ သူတို႔ ေထာင္အေခၚကေတာ့ တာလေပါဟင္း ေပါ့၊ ငါးပိစိမ္းစားတေကာ္နဲ႔ ေပးပါတယ္။ ထမင္းလာပို႔တဲ့ ေထာင္က် အမ်ိဳးသမီးေလးက “အမ ထမင္းလဲ မစားပါလား။ စိတ္မညစ္နဲ႔၊ စားပါ” လို႔ ေျပာၿပီး က်မရဲ႕မိလႅာအင္တံုကို ယူသြားၿပီး အျပင္ဘက္က စဥ့္အိုးႀကီး ထဲသြားသြန္ေပးပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ အပတ္စဥ္ ၾကာသပေတးေန႔တိုင္း အသားဟင္း ေကၽြးပါတယ္။ ပင္ လယ္ငါးေၾကာ္နဲ႔ စပါးလံုးေလးေတြ စိမ္ေျပးတမ္းကစားၿပီး ဖယ္လိုက္။ မွတ္မွတ္ရရ ထမင္း ၁၀ လုတ္ စားျဖစ္ ခဲ့တယ္။ ညေန မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မွာကို က်မ အလြန္ေၾကာက္မိပါတယ္။ ခ်မ္းတာက စိမ့္လာလို႔ပါပဲ။
က်မကို ေရခ်ိဳး လံုး၀မထုတ္ပါဘူး။ စကားလည္း မေျပာၾကပါဘူး။ မိလႅာ သြန္ေပးတဲ့ ကေလးမေလး ကို ေမး ၾကည့္ေတာ့ “အမကို စကားေျပာရင္ ပံုစံျပည့္ ၃၅ ခ်က္ အရိုက္ခံရမယ္” လို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားေၾကာင္း သိခဲ့ရပါ တယ္။ ေထာင္၀ါဒါ သက္သက္မြန္ဆိုတာက အလြန္ ၾကမ္းတမ္းပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီး အေဆာင္တင္ မက ဘူး၊ ေယာက်ၤားေလးေဆာင္ပါ သူ႔ကို လန္႔ၾကပါတယ္။ ဆဲတာဆိုတာကလည္း မၾကား၀ံ့မနာသာ ပါ။ သူက လည္းညဘက္ေရာက္ရင္အေျခာက္တိုက္လာၿပီးက်မကိုႀကိမ္းေမာင္းပါတယ္။
“နင္က သူပုန္မ ဆို ေကာင္းေကာင္း ေန၊ မေနလို႔ကေတာ့ ငါနဲ႔ ေတြ႕မယ္” တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၂ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ
က်မမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေထာင္မွဴး သင္းသင္းေအာင္ကို ေရခ်ိဳးဖို႔ခြင့္ေတာင္းရေတာ့တယ္။ သူကလည္း ကိုယ္ ၀န္ႀကီးနဲ႔ ၈ လေလာက္ ရွိမယ္ ထင္တယ္။ တန္းစီးျဖစ္တဲ့ မၾကဴကို ေခၚၿပီး “သူ႔ကို ေရခ်ိဳးထုတ္လိုက္” လို႔ အမိန္႔ေပးပါတယ္။ က်မက ေရလဲထမိန္ မရွိဘူးဆိုေတာ့ အေဆာင္ထဲက ထမိန္စုတ္ တထည္ ေတာင္းေပး ပါတယ္။ အုတ္ကန္ထဲက ေရကို ၁၀ ခြက္ ခ်ိဳးခြင့္ေပးပါတယ္။ အကႌ်နဲ႔ထမိန္ကို ေရနဲ႔ ပြတ္ေလွ်ာ္ၿပီး ေထာင္က စေနေန႔မွာ လာေပးတဲ့ ပံုစံဆပ္ျပာ လက္သန္းလံုးေလာက္ေလးနဲ႔ ပြတ္ၿပီး ေလွ်ာ္လိုက္ပါတယ္။ အခန္း ထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ သံတိုင္မွာ အ၀တ္လွမ္းၿပီး ေန ေနရတယ္။ အဲဒီညက လံုး၀ မအိပ္ခဲ့ရပါဘူး။
ေနာက္တေန႔ ၾကာသပေတးေန႔က ညႊန္မွဴးတန္းစီတဲ့ေန႔ ျဖစ္ေတာ့ က်မကို ဘာေျပာစရာရွိသ လဲ လို႔ ေမး ပါတယ္။ “အရမ္း ခ်မ္းတယ္။ ေစာင္ လိုခ်င္တယ္၊ အ၀တ္အစားလည္း မရွိဘူး” လို႔ ေျပာေတာ့ေထာင္မွဴးကို ပံုစံအက်ႌ၊ လံုခ်ည္ နဲ႔ ေစာင္ထုတ္ေပးဘို႔ ေျပာပါတယ္။ ေထာင္မွာက အခ်ဳပ္သားကို ပံုစံအက်ႌ၊ လံုခ်ည္တို႔ မေပးပါ ဘူး။ ေထာင္က်သြားမွသာ ေပးတာ။ က်မကို ေစာင့္ၾကည့္ရတဲ့ ၀ါဒါနံမည္က မႏိုင္ႏိုင္ဦး တဲ့။ ေခ်ာ တယ္၊ရုပ္ရွင္မင္းသမီး ႏွင္းဆီနဲ႔ တူတယ္။ စိတ္ထားေကာင္းပါတယ္။ က်မကို ငါးေၾကာ္ေ၀တဲ့ေန႔က်ရင္ အခ်ဳပ္ ကရံုးထုတ္ရာမွာလြတ္သြားတဲ့၊အာမခံရသြားတဲ့သူေတြအတြက္ခြဲတမ္းေတြပိုေနရင္တိုက္ထဲလာ၊ငါးေၾကာ္ေတြ အကုန္ ေပးၿပီး “မဗိုက္ စားလိုက္” လို႔ ေျပာၿပီး ထြက္သြားပါ တယ္။ ေနာက္ တေယာက္ ကေတာ့ ေထာင္၀ါဒါ မခ်ိဳ ပါ။ ညဘက္ ညဘက္ ဂ်ဴတီေစာင့္ခ်ိန္ဆိုရင္ က်မအတြက္ ထမင္းပိုထဲ့လာၿပီး ငါးပိရည္၊ငရုပ္သီးစိမ္း၊ ပုဇြန္ေျခာက္မွဳန္႔နဲ႔ ျဖဴးထားတာေလး အၿမဲ ေကၽြးပါတယ္။ ငတ္ေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္စား လို႔ ေကာင္းပါတယ္။ တလေလာက္ၾကာေတာ့ က်မနဲ႔ တိုက္ခ်င္းနီးတဲ့ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ သခင္ဇင္ ရဲ႕ဇနီးေဒၚၾကည္ၾကည္ က ေပါင္မုန္႔ေထာပတ္သုတ္နဲ႔ ငါးပိေၾကာ္ေတြကို ပလပ္စတစ္အိတ္ကေလးနဲ႔ ပတ္ၿပီး မိလ†ာသမားကေန တဆင့္ ပို႔ေပးလာပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ေနရင္းက သံုးလျပည့္ဖို႔ တပတ္အလိုမွာ လွိဳင္ၿမိဳ႕နယ္ ဥပေဒ၀န္ထမ္း အမ်ိဳးသမီးက က်မ ကို ေထာင္ ဗူး၀ရံုးခန္းထဲမွာေခၚၿပီး ေထာက္လွမ္းေရး ၇ မွာ စစ္ေဆး တုန္း ကအခ်က္ အလက္ေတြ ဖတ္ျပၿပီး မွန္ကန္ေၾကာင္းလက္မွတ္ထိုးခိုင္းပါတယ္။ တပတ္ၾကာၿပီး သံုးလျပည့္တဲ့ေန႕ မွာ က်မနဲ႔ ကိုထြန္းထြန္းဦးကို ရံုးထြက္ရမယ္ဆိုၿပီး လက္ထိပ္ခတ္ၿပီး အခ်ဳပ္ကားျပာႀကီးနဲ႔ ေခၚ သြား ပါ တယ္။ ေထာင္ဗူး၀ေရွ႕မွာရွိတဲ့ စစ္ခံုရံုးမွာ တပ္မေတာ္ ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလက ဗိုလ္မွဴးအဆင့္ေလာက္ရွိတဲ့လူ သံုးဦး ထိုင္ေနၿပီး က်မတို႔ ကို ေရ တပ္က ဗိုလ္မွဴးေက်ာ္ဆန္းလင္းက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ၇၀၁ ကိုေတာ ခို မွဳအတြက္ ၁၇/၁ ပုဒ္မ တပ္ၿပီး အလုပ္ၾကမ္းနဲ႔ေထာင္ဒဏ္ ၅ ႏွစ္ အမိန္႔ခ်မွတ္လိုက္ပါတယ္။ ဘာမွ စစ္ေဆးေမးျမန္းျခင္းလည္း မရွိပါဘူး။ သူတို႔ေရွ႕မွာရွိတဲ့ စာအိတ္တအိတ္ကို ေဖာက္ၿပီး ဖတ္ျပတာပါ။ က်မတို႔ေဘးမွာလည္း ရဲ၀တ္စံုနဲ႔ လက္နက္ ကိုင္ ၁၅ ေယာက္ေလာက္ ေစာင့္ေနပါတယ္။ က်မတို႔ ဗဟန္း နယ္ေျမက စစ္ေထာက္လွမ္းေရး စိုးျမင့္လည္း ရွိပါတယ္။ တရားလိုကေတာ့ သတင္းတပ္ဖြဲ႕(SB) က ျမင့္ေအးပါ။ ၿပီးေတာ့က်မကို အခ်ဳပ္ ခန္း ျပန္ ပို႔ပါ တယ္။ ျပန္လာပို႔ခ်ိန္ မွာ ေထာင္မွဴးအမ်ိဳးသမီး က ေထာက္ လွမ္းေရးေတြ ကို လွမ္းေမးပါတယ္၊ “ေထာင္ က်ေဆာင္ ပို႔လိုက္ရမလား” တဲ့။ သူက သတင္းတပ္ဖြဲ႕ (SB) မွာ လက္မွတ္ မထိုးရေသးဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ခိုးမွဳနဲ႔ အခ်ဳပ္ခံထားရတဲ့ ဆင္မလိုက္လို႔ နံမည္ေျပာင္ အေခၚခံရတဲ့ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ က်မကို စကားလာေျပာလို႔ အႀကီးအက်ယ္ အရိုက္ခံရတယ္။ က်မ စိတ္ ေတာ္ေတာ္ မခ်မ္းမ သာ ျဖစ္ရျပန္တယ္။ အေရးအခင္းတုန္းက ေခါင္းျဖတ္သတ္မွဳအတြက္ အဖမ္းခံရတဲ့မခ်ဴး ကႀကိဳးတိုက္ မွာေသဒဏ္က်ေနတယ္။ လားရိွဳးၿမိဳ႕မီးသတ္ဌာနက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ေဒၚျမသူ လည္း ေသဒဏ္ ပါ။ (ေထာင္ ထဲမွာပဲ ေရာဂါနဲ႔ ေသဆံုးသြားပါတယ္)။ေဒၚညြန္႔ (ေသဒဏ္)၊ သူက သကၤန္း ကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္က ပါ။ က်မ စိတ္အားေတာ့ မငယ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေထာင္ထဲမွာ ၅ ႏွစ္ ေနရမယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ကေလးမီးဖြားရမယ့္ ကိစၥေတြကို စဥ္းစားရင္း ရင္ထဲမွာ ေမာလာၿပီး ေခါင္းက သန္းေတြကလည္းယားတာနဲ႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထိုင္ ငိုင္ေနမိပါတယ္။ သံုးလျပည့္တဲ့ေန႔မွာ က်မကို အခ်ဳပ္ေဆာင္တိုက္ကေနၿပီး သတင္းတပ္ဖြဲ႕ (SB) က ရဲအရာရွိႏွစ္ေယာက္ လာေခၚၿပီး ေထာင္က်ေဆာင္ (၇/၈) ကို ေရႊ႕လိုက္ပါ တယ္။ ေထာင္က်ေဆာင္ ရဲ႕ေထာင္မွဴးေဒၚေအးေအးသန္း (ေရမွာ ေျမြေပြး၊ ကုန္းမွာ စိိန္ေ႒းလို႔ နည္မည္ႀကီး တဲ့ ေထာင္ပိုင္ႀကီး စိန္ေ႒း ရဲ႕သမီးပါ) ဒါေပမယ့္ သူဟာ အလြန္ထူးျခားပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕အၿပံဳးနဲ႔ လူတဖက္သား ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစ တဲ့ အျပင္ ၾကင္နာတတ္တဲ့ မ်က္၀န္းကေလးက ဂရုဏာကို ပံုေဖာ္ေနပါတယ္။ က်မကို ဆက္ဆံတာလဲ အေတာ့္ ကို ေကာင္းပါတယ္။ ႏွိမ့္ခ်တဲ့ အေျပာအဆိုမ်ိဳး လံုး၀ မရွိပါဘူး။ ေဒၚေအးေအးသန္းရဲ႕ ရံုးေရွ႕မွာ ထိုင္ေစာင့္ရ ပါတယ္။ က်မကို ရံုးခန္းထဲေခၚၿပီး ကိိုယ္အမွတ္အသား၊ မ်က္ႏွာပါ အမွတ္အသားကို စစ္ေဆးၿပီးေနာက္ လက္ခံလိုက္ပါတယ္။ကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ႔ဆိုေတာ့က်မကိုေအာက္ထပ္ဘုရားခန္းေရွ႕မွာေနရာခ်ေပးပါတယ္။ ေအာက္ ထပ္မွာက ကေလးအေမေတြ၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေတြနဲ႔ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ သူေတြကို ထားတာ ပါ။
ေထာင္အခန္းထဲအ၀င္မွာ လာႀကိဳတာက လွိဳင္လွိဳင္ျမင့္ (ရကသ) နဲ႔ မ၀ိီ (ခ) မေငြသန္း (KNU) တို႔က လာေခၚၿပီး ပလပ္စတစ္ခြက္၊ ပန္းကန္၊ ဇြန္းေတြ ေပးပါတယ္။ ေဒၚမိကေခၚၿပီး ထမင္း ေကၽြးပါ တယ္။ သူက KNUကို ေက်ာင္းသားေတြပို႔ေပးလို႔ေထာင္၈ ႏွစ္က်ေနတဲ့သာေကတၿမိဳ႕နယ္အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD) က ပါ။ အားလံုးကလည္း သူတို႔မွာရွိတဲ့ ငါးပိေၾကာ္၊ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ေတြနဲ႔ ထမင္း လည္း ေကၽြး ပါတယ္။ လွိဳင္လွိဳင္ျမင့္က ပုဒ္မ ၁၇ နဲ႕ ၄ ႏွစ္၊ မ၀ိက ၈ ႏွစ္၊ (၁၇/၁)ပုဒ္မနဲ႔ဘဲ လို႔ ေျပာပါတယ္။ ၿပီးတဲ့အခါ က်ေတာ့ အေပၚထပ္က (၅/ည) ပုဒ္မေတြနဲ႔ ေထာင္က်ေနတဲ့ လွလွေထြး (ခ) ဘဲရွဳပ္ (ေနာ္ေ၀)၊ ခင္စႏၵာမင္း (ရႊီး) (အခုေတာ့ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရလႊတ္ေတာ္ အမတ္ ျဖစ္ေန ပါၿပီီ) ၊ ျမေအး၀င္းတို႔၊ ခင္ေဌး ရီ (ေခၚ) မတူး (တသက္တကၽြန္း)၊ အမ်ားႀကီးပဲ ေရာက္လာၾကၿပီး က်မေခါင္းကို ဘီးေတြနဲ႔ ၿဖီး၊ သန္းေတြ ၀ိုင္းရွာေပးၾကပါတာ သန္းအေကာင္ ၃၀၀ ေက်ာ္ေတာင္မွပါ ပဲ။ က်မလည္း နည္း နည္းေတာ့အား ရွိသြားခဲ့ ပါ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ အာဇာနည္ေန႔မွာ ခ်ီတက္ခဲ့လို႔ စစ္တပ္ က ဖမ္းဆီး ရိုက္ႏွက္ခံ ခဲ့ရတဲ့ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD) ပါတီ၀င္ေတြ မ်ားပါတယ္။ က်မ မွတ္မိ သေလာက္ ျပန္ ေျပာရ ရင္ေတာ့ ေဒါက္တာ တိုးတိုးတင္၊ မေစာျမတ္မာ၊ ေဒါက္တာ ေအးေအးခ်ိဳ၊ အန္တီလြင္၊ အင္းစိိန္ၿမိဳ႕နယ္ က ေဒၚခင္ျမင့္္ျမင့္၊ မိုးမိုး (သံုးခြ)၊ ျမင့္ျမင့္ဦးတို႔ပါ ပဲ။ေနာက္ေန႕မွာေတာ့ အဖြားေဒၚခင္ရီ (ဗိုလ္စက္ေရာင္ဇနီး) နဲဲ႔ သမီးမခင္ႏွင္းရီတို႔က က်မကို ေန႔တိုင္း ထမင္း အတူစားပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ အဖြား ေကၽြးခဲ့တဲ့ ပဲတီခ်ဥ္ေလး ကိုဒီေန႔အထိမေမ့ႏိုင္ေသးပါ။ဟိုတေလာကအဖြားေဒၚခင္ရီကြယ္လြန္တဲ့သတင္းၾကားရေတာ့စိတ္မေကာင္းျဖစ္ မိပါတယ္။
က်မကို ေရခ်ိဳး လံုး၀မထုတ္ပါဘူး။ စကားလည္း မေျပာၾကပါဘူး။ မိလႅာ သြန္ေပးတဲ့ ကေလးမေလး ကို ေမး ၾကည့္ေတာ့ “အမကို စကားေျပာရင္ ပံုစံျပည့္ ၃၅ ခ်က္ အရိုက္ခံရမယ္” လို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားေၾကာင္း သိခဲ့ရပါ တယ္။ ေထာင္၀ါဒါ သက္သက္မြန္ဆိုတာက အလြန္ ၾကမ္းတမ္းပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီး အေဆာင္တင္ မက ဘူး၊ ေယာက်ၤားေလးေဆာင္ပါ သူ႔ကို လန္႔ၾကပါတယ္။ ဆဲတာဆိုတာကလည္း မၾကား၀ံ့မနာသာ ပါ။ သူက လည္းညဘက္ေရာက္ရင္အေျခာက္တိုက္လာၿပီးက်မကိုႀကိမ္းေမာင္းပါတယ္။
“နင္က သူပုန္မ ဆို ေကာင္းေကာင္း ေန၊ မေနလို႔ကေတာ့ ငါနဲ႔ ေတြ႕မယ္” တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၂ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ
က်မမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေထာင္မွဴး သင္းသင္းေအာင္ကို ေရခ်ိဳးဖို႔ခြင့္ေတာင္းရေတာ့တယ္။ သူကလည္း ကိုယ္ ၀န္ႀကီးနဲ႔ ၈ လေလာက္ ရွိမယ္ ထင္တယ္။ တန္းစီးျဖစ္တဲ့ မၾကဴကို ေခၚၿပီး “သူ႔ကို ေရခ်ိဳးထုတ္လိုက္” လို႔ အမိန္႔ေပးပါတယ္။ က်မက ေရလဲထမိန္ မရွိဘူးဆိုေတာ့ အေဆာင္ထဲက ထမိန္စုတ္ တထည္ ေတာင္းေပး ပါတယ္။ အုတ္ကန္ထဲက ေရကို ၁၀ ခြက္ ခ်ိဳးခြင့္ေပးပါတယ္။ အကႌ်နဲ႔ထမိန္ကို ေရနဲ႔ ပြတ္ေလွ်ာ္ၿပီး ေထာင္က စေနေန႔မွာ လာေပးတဲ့ ပံုစံဆပ္ျပာ လက္သန္းလံုးေလာက္ေလးနဲ႔ ပြတ္ၿပီး ေလွ်ာ္လိုက္ပါတယ္။ အခန္း ထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ သံတိုင္မွာ အ၀တ္လွမ္းၿပီး ေန ေနရတယ္။ အဲဒီညက လံုး၀ မအိပ္ခဲ့ရပါဘူး။
ေနာက္တေန႔ ၾကာသပေတးေန႔က ညႊန္မွဴးတန္းစီတဲ့ေန႔ ျဖစ္ေတာ့ က်မကို ဘာေျပာစရာရွိသ လဲ လို႔ ေမး ပါတယ္။ “အရမ္း ခ်မ္းတယ္။ ေစာင္ လိုခ်င္တယ္၊ အ၀တ္အစားလည္း မရွိဘူး” လို႔ ေျပာေတာ့ေထာင္မွဴးကို ပံုစံအက်ႌ၊ လံုခ်ည္ နဲ႔ ေစာင္ထုတ္ေပးဘို႔ ေျပာပါတယ္။ ေထာင္မွာက အခ်ဳပ္သားကို ပံုစံအက်ႌ၊ လံုခ်ည္တို႔ မေပးပါ ဘူး။ ေထာင္က်သြားမွသာ ေပးတာ။ က်မကို ေစာင့္ၾကည့္ရတဲ့ ၀ါဒါနံမည္က မႏိုင္ႏိုင္ဦး တဲ့။ ေခ်ာ တယ္၊ရုပ္ရွင္မင္းသမီး ႏွင္းဆီနဲ႔ တူတယ္။ စိတ္ထားေကာင္းပါတယ္။ က်မကို ငါးေၾကာ္ေ၀တဲ့ေန႔က်ရင္ အခ်ဳပ္ ကရံုးထုတ္ရာမွာလြတ္သြားတဲ့၊အာမခံရသြားတဲ့သူေတြအတြက္ခြဲတမ္းေတြပိုေနရင္တိုက္ထဲလာ၊ငါးေၾကာ္ေတြ အကုန္ ေပးၿပီး “မဗိုက္ စားလိုက္” လို႔ ေျပာၿပီး ထြက္သြားပါ တယ္။ ေနာက္ တေယာက္ ကေတာ့ ေထာင္၀ါဒါ မခ်ိဳ ပါ။ ညဘက္ ညဘက္ ဂ်ဴတီေစာင့္ခ်ိန္ဆိုရင္ က်မအတြက္ ထမင္းပိုထဲ့လာၿပီး ငါးပိရည္၊ငရုပ္သီးစိမ္း၊ ပုဇြန္ေျခာက္မွဳန္႔နဲ႔ ျဖဴးထားတာေလး အၿမဲ ေကၽြးပါတယ္။ ငတ္ေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္စား လို႔ ေကာင္းပါတယ္။ တလေလာက္ၾကာေတာ့ က်မနဲ႔ တိုက္ခ်င္းနီးတဲ့ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ သခင္ဇင္ ရဲ႕ဇနီးေဒၚၾကည္ၾကည္ က ေပါင္မုန္႔ေထာပတ္သုတ္နဲ႔ ငါးပိေၾကာ္ေတြကို ပလပ္စတစ္အိတ္ကေလးနဲ႔ ပတ္ၿပီး မိလ†ာသမားကေန တဆင့္ ပို႔ေပးလာပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ေနရင္းက သံုးလျပည့္ဖို႔ တပတ္အလိုမွာ လွိဳင္ၿမိဳ႕နယ္ ဥပေဒ၀န္ထမ္း အမ်ိဳးသမီးက က်မ ကို ေထာင္ ဗူး၀ရံုးခန္းထဲမွာေခၚၿပီး ေထာက္လွမ္းေရး ၇ မွာ စစ္ေဆး တုန္း ကအခ်က္ အလက္ေတြ ဖတ္ျပၿပီး မွန္ကန္ေၾကာင္းလက္မွတ္ထိုးခိုင္းပါတယ္။ တပတ္ၾကာၿပီး သံုးလျပည့္တဲ့ေန႕ မွာ က်မနဲ႔ ကိုထြန္းထြန္းဦးကို ရံုးထြက္ရမယ္ဆိုၿပီး လက္ထိပ္ခတ္ၿပီး အခ်ဳပ္ကားျပာႀကီးနဲ႔ ေခၚ သြား ပါ တယ္။ ေထာင္ဗူး၀ေရွ႕မွာရွိတဲ့ စစ္ခံုရံုးမွာ တပ္မေတာ္ ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလက ဗိုလ္မွဴးအဆင့္ေလာက္ရွိတဲ့လူ သံုးဦး ထိုင္ေနၿပီး က်မတို႔ ကို ေရ တပ္က ဗိုလ္မွဴးေက်ာ္ဆန္းလင္းက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ၇၀၁ ကိုေတာ ခို မွဳအတြက္ ၁၇/၁ ပုဒ္မ တပ္ၿပီး အလုပ္ၾကမ္းနဲ႔ေထာင္ဒဏ္ ၅ ႏွစ္ အမိန္႔ခ်မွတ္လိုက္ပါတယ္။ ဘာမွ စစ္ေဆးေမးျမန္းျခင္းလည္း မရွိပါဘူး။ သူတို႔ေရွ႕မွာရွိတဲ့ စာအိတ္တအိတ္ကို ေဖာက္ၿပီး ဖတ္ျပတာပါ။ က်မတို႔ေဘးမွာလည္း ရဲ၀တ္စံုနဲ႔ လက္နက္ ကိုင္ ၁၅ ေယာက္ေလာက္ ေစာင့္ေနပါတယ္။ က်မတို႔ ဗဟန္း နယ္ေျမက စစ္ေထာက္လွမ္းေရး စိုးျမင့္လည္း ရွိပါတယ္။ တရားလိုကေတာ့ သတင္းတပ္ဖြဲ႕(SB) က ျမင့္ေအးပါ။ ၿပီးေတာ့က်မကို အခ်ဳပ္ ခန္း ျပန္ ပို႔ပါ တယ္။ ျပန္လာပို႔ခ်ိန္ မွာ ေထာင္မွဴးအမ်ိဳးသမီး က ေထာက္ လွမ္းေရးေတြ ကို လွမ္းေမးပါတယ္၊ “ေထာင္ က်ေဆာင္ ပို႔လိုက္ရမလား” တဲ့။ သူက သတင္းတပ္ဖြဲ႕ (SB) မွာ လက္မွတ္ မထိုးရေသးဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ခိုးမွဳနဲ႔ အခ်ဳပ္ခံထားရတဲ့ ဆင္မလိုက္လို႔ နံမည္ေျပာင္ အေခၚခံရတဲ့ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ က်မကို စကားလာေျပာလို႔ အႀကီးအက်ယ္ အရိုက္ခံရတယ္။ က်မ စိတ္ ေတာ္ေတာ္ မခ်မ္းမ သာ ျဖစ္ရျပန္တယ္။ အေရးအခင္းတုန္းက ေခါင္းျဖတ္သတ္မွဳအတြက္ အဖမ္းခံရတဲ့မခ်ဴး ကႀကိဳးတိုက္ မွာေသဒဏ္က်ေနတယ္။ လားရိွဳးၿမိဳ႕မီးသတ္ဌာနက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ေဒၚျမသူ လည္း ေသဒဏ္ ပါ။ (ေထာင္ ထဲမွာပဲ ေရာဂါနဲ႔ ေသဆံုးသြားပါတယ္)။ေဒၚညြန္႔ (ေသဒဏ္)၊ သူက သကၤန္း ကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္က ပါ။ က်မ စိတ္အားေတာ့ မငယ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေထာင္ထဲမွာ ၅ ႏွစ္ ေနရမယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ကေလးမီးဖြားရမယ့္ ကိစၥေတြကို စဥ္းစားရင္း ရင္ထဲမွာ ေမာလာၿပီး ေခါင္းက သန္းေတြကလည္းယားတာနဲ႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထိုင္ ငိုင္ေနမိပါတယ္။ သံုးလျပည့္တဲ့ေန႔မွာ က်မကို အခ်ဳပ္ေဆာင္တိုက္ကေနၿပီး သတင္းတပ္ဖြဲ႕ (SB) က ရဲအရာရွိႏွစ္ေယာက္ လာေခၚၿပီး ေထာင္က်ေဆာင္ (၇/၈) ကို ေရႊ႕လိုက္ပါ တယ္။ ေထာင္က်ေဆာင္ ရဲ႕ေထာင္မွဴးေဒၚေအးေအးသန္း (ေရမွာ ေျမြေပြး၊ ကုန္းမွာ စိိန္ေ႒းလို႔ နည္မည္ႀကီး တဲ့ ေထာင္ပိုင္ႀကီး စိန္ေ႒း ရဲ႕သမီးပါ) ဒါေပမယ့္ သူဟာ အလြန္ထူးျခားပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕အၿပံဳးနဲ႔ လူတဖက္သား ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစ တဲ့ အျပင္ ၾကင္နာတတ္တဲ့ မ်က္၀န္းကေလးက ဂရုဏာကို ပံုေဖာ္ေနပါတယ္။ က်မကို ဆက္ဆံတာလဲ အေတာ့္ ကို ေကာင္းပါတယ္။ ႏွိမ့္ခ်တဲ့ အေျပာအဆိုမ်ိဳး လံုး၀ မရွိပါဘူး။ ေဒၚေအးေအးသန္းရဲ႕ ရံုးေရွ႕မွာ ထိုင္ေစာင့္ရ ပါတယ္။ က်မကို ရံုးခန္းထဲေခၚၿပီး ကိိုယ္အမွတ္အသား၊ မ်က္ႏွာပါ အမွတ္အသားကို စစ္ေဆးၿပီးေနာက္ လက္ခံလိုက္ပါတယ္။ကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ႔ဆိုေတာ့က်မကိုေအာက္ထပ္ဘုရားခန္းေရွ႕မွာေနရာခ်ေပးပါတယ္။ ေအာက္ ထပ္မွာက ကေလးအေမေတြ၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေတြနဲ႔ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ သူေတြကို ထားတာ ပါ။
ေထာင္အခန္းထဲအ၀င္မွာ လာႀကိဳတာက လွိဳင္လွိဳင္ျမင့္ (ရကသ) နဲ႔ မ၀ိီ (ခ) မေငြသန္း (KNU) တို႔က လာေခၚၿပီး ပလပ္စတစ္ခြက္၊ ပန္းကန္၊ ဇြန္းေတြ ေပးပါတယ္။ ေဒၚမိကေခၚၿပီး ထမင္း ေကၽြးပါ တယ္။ သူက KNUကို ေက်ာင္းသားေတြပို႔ေပးလို႔ေထာင္၈ ႏွစ္က်ေနတဲ့သာေကတၿမိဳ႕နယ္အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD) က ပါ။ အားလံုးကလည္း သူတို႔မွာရွိတဲ့ ငါးပိေၾကာ္၊ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ေတြနဲ႔ ထမင္း လည္း ေကၽြး ပါတယ္။ လွိဳင္လွိဳင္ျမင့္က ပုဒ္မ ၁၇ နဲ႕ ၄ ႏွစ္၊ မ၀ိက ၈ ႏွစ္၊ (၁၇/၁)ပုဒ္မနဲ႔ဘဲ လို႔ ေျပာပါတယ္။ ၿပီးတဲ့အခါ က်ေတာ့ အေပၚထပ္က (၅/ည) ပုဒ္မေတြနဲ႔ ေထာင္က်ေနတဲ့ လွလွေထြး (ခ) ဘဲရွဳပ္ (ေနာ္ေ၀)၊ ခင္စႏၵာမင္း (ရႊီး) (အခုေတာ့ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရလႊတ္ေတာ္ အမတ္ ျဖစ္ေန ပါၿပီီ) ၊ ျမေအး၀င္းတို႔၊ ခင္ေဌး ရီ (ေခၚ) မတူး (တသက္တကၽြန္း)၊ အမ်ားႀကီးပဲ ေရာက္လာၾကၿပီး က်မေခါင္းကို ဘီးေတြနဲ႔ ၿဖီး၊ သန္းေတြ ၀ိုင္းရွာေပးၾကပါတာ သန္းအေကာင္ ၃၀၀ ေက်ာ္ေတာင္မွပါ ပဲ။ က်မလည္း နည္း နည္းေတာ့အား ရွိသြားခဲ့ ပါ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ အာဇာနည္ေန႔မွာ ခ်ီတက္ခဲ့လို႔ စစ္တပ္ က ဖမ္းဆီး ရိုက္ႏွက္ခံ ခဲ့ရတဲ့ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD) ပါတီ၀င္ေတြ မ်ားပါတယ္။ က်မ မွတ္မိ သေလာက္ ျပန္ ေျပာရ ရင္ေတာ့ ေဒါက္တာ တိုးတိုးတင္၊ မေစာျမတ္မာ၊ ေဒါက္တာ ေအးေအးခ်ိဳ၊ အန္တီလြင္၊ အင္းစိိန္ၿမိဳ႕နယ္ က ေဒၚခင္ျမင့္္ျမင့္၊ မိုးမိုး (သံုးခြ)၊ ျမင့္ျမင့္ဦးတို႔ပါ ပဲ။ေနာက္ေန႕မွာေတာ့ အဖြားေဒၚခင္ရီ (ဗိုလ္စက္ေရာင္ဇနီး) နဲဲ႔ သမီးမခင္ႏွင္းရီတို႔က က်မကို ေန႔တိုင္း ထမင္း အတူစားပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ အဖြား ေကၽြးခဲ့တဲ့ ပဲတီခ်ဥ္ေလး ကိုဒီေန႔အထိမေမ့ႏိုင္ေသးပါ။ဟိုတေလာကအဖြားေဒၚခင္ရီကြယ္လြန္တဲ့သတင္းၾကားရေတာ့စိတ္မေကာင္းျဖစ္ မိပါတယ္။
2 comments:
Very exiting true story... i have no idea where to find part 1 to 8. If anyone know it, kindly guide me.thks.. cheers!!!
Ah Yan တၿခားအေႀကာင္းအရာေတြေတာ့မွန္မမွန္ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္ေတြဘဲသိမယ္တရုတ္ၿပည္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီးပါ၀င္တဲ့နာမည္ေတြနဲ႕ပါ၀င္ပံုစံစေရးတာနဲ႕အားလံုး အားလံုး လံုး၀လံုး၀မဟာတလဲြအမွားေတြပဲလိူင္စင္မွာေရးတာေတြေကာတခုမွမမွန္ပါဖန္တီးၿပီးဇာတ္လမ္းဆင္ Novel လိုစိတ္ကူယာဥ္ဆန္ဆန္အေၿပာကိုနားေထာင္ၿပီးစာေရးဆရာကေရးတဲ့ပံုပါမွားပါတယ္ မခင္စန္းႏြယ္ or ေမာင္ခင္စန္းႏြယ္ Sawa Masha ni e Mashu Laika Hkum ka u.
Post a Comment