အတိတ္မွ အရိပ္မ်ား (၂၂)

 ခင္စန္းႏြယ္၊ ေမ ၂၁ ရက္၊ ၂၀၁၂

ေနာက္တခုကေတာ့ က်မဘ၀မွာ တခါမွ မၾကားဘူးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တခုပါ ပဲ။ ပဂိုး (ပဲခူး) ၿမိဳ႕မွာေနတဲ့ အသက္ ၂၇ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ မလွေ၀ ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတဦး ပါ။ သူက ဘာလုပ္သလဲဆိုေတာ့ သူရဲ႕ခင္ပြန္းက ေသဆံုးသြားၿပီး သံုးႏွစ္ သမီးတေယာက္နဲ႔ ခုႏွစ္ (၇) ႏွစ္အရြယ္ သားေလးတေယာက္ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကို အမ်ိဳးသားတေယာက္က လက္ထပ္ဖို႔ခြင့္ ေတာင္းပါတယ္ တဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအမ်ိဳးသားက သူ႔ကိုေတာ့ ယူခ်င္တယ္။ ဒီ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ လက္မခံဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီ အမ်ိဳးသမီးက ဘာလုပ္သလဲဆိုေတာ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ပဂိုးျမစ္ကမ္းေခၚ သြားၿပီး ေလွေပၚတင္ ကာ ေရလယ္ကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေရလယ္ေခါင္ေရာက္ေတာ့ ေလွကို ေမွာက္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြက ကံေကာင္းရွာပါတယ္။ သူ ေလွနဲ႔ထြက္သြားတာကိုၾကည့္ေနတဲ့ ထင္းဆယ္တဲ့သူေတြက စိတ္ပူၿပီး ေလွနဲ႔ လိုက္လာၾကတာဆိုေတာ့ ေလွေမွာက္ေမွာက္ခ်င္းပဲ ဆယ္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။
ကေလးႏွစ္ေယာက္ မေသေတာ့ပဲ သူက ေထာင္ထဲကို ခုႏွစ္ (၇) ႏွစ္ ေထာင္ခ်ခံရၿပီး ေရာက္လာတာပါ။ က်မေတာ့ မိခင္ေမတၱာ ေခါင္းပါးလြန္းတဲ့ သူ႔ကို အံ့ၾသမိပါတယ္။ က်မတို႔ေထာင္ထဲမွာ ေနာက္တခု ရွိေသးတယ္။ ရီစရာလဲ ေကာင္း၊ စိတ္ညစ္စရာလဲ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ေထာင္ထဲကို အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ေထာင္က် (အက်သစ္) ကို က်မတို႔အားလံုးက (New York) နယူးေရာက္ လို႔ ေခၚပါ တယ္။ အဲဒီေန႔က နယူးေရာက္ေလးေတြ ေရာက္လာလို႔ ညေန ရံုးထြက္သြားတဲ့ ကား ျပန္လာ ရင္ ေထာင္က်ေနၿပီး အမွဳရွိလို႔ ရံုးထြက္သြားတဲ့သူေတြနဲ႔အတူ ေထာင္က်အသစ္ေတြလဲ ပါလာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆံပင္အတိုနဲ႔ ရွပ္အကႌ် ၀တ္ထားတဲ့ ေယာက္်ားရွာမေလးမ်ား ပါလာရင္ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ဆူညံသြားပါေတာ့တယ္။ အဆိုးဆံုးက မိလံုး၊ ေဌးေဌး၀င္းနဲ႔ ေထာင္က်မိန္းကေလး တခ်ိဳ႕ ပါ။ သူတို႔က အၿပိဳင္အဆိုင္ သြားေခၚၾကပါေတာ့တယ္။ ေထာင္က်ရံုးခန္းမွာ မွတ္ပံုတင္တာ ေစာင့္ၿပီးတာနဲ႔ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ၿပီး ႀကိဳဆိုၾကတာပါ။ အဲဒီေယာက္်ားရွာ ကေလးမေတြက လံုး၀ အဆင္ေျပသြားပါၿပီ။ မလြတ္မခ်င္း စား၀တ္ေနေရး အလြန္ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ခတ္လယ္လယ္ ခဏခဏလဲ ေထာင္က်ဘူးမယ္ဆိုရင္ တမင္လုပ္လာတဲ့သူေတြလဲ ရွိပါတယ္။ တခါတေလ အၿပိဳင္အဆိုင္ လုယက္ေခၚၾကရင္း ရန္ျဖစ္ၾကတာေတြလဲ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ကိုလည္း အျပစ္မတင္ပါဘူးေလ။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနၾကေတာ့ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ေပ်ာ္စရာေလးေတြ ရွာၾကတာေပါ့။ ထမင္းပုန္းထမ္းတဲ့ ေယာက်္ားေလးေတြကလဲ ထမင္းပုန္းထဲမွာ ပလပ္စတစ္အိတ္နဲ႔ထုတ္ၿပီး ရည္းစားစာ ထဲ့ေပးၾက၊ ဒီဖက္ကလဲ ျပန္ေပးနဲ႔ ဒီလိုဘဲ ေပ်ာ္စရာေလးေတြ လုပ္ေနၾကရရွာပါတယ္။ ႏွစ္ႀကီးေတြ က်ေနၾကတာမဟုတ္လား ရေသ့စိတ္ေျဖ ေပါ့။ မိလႅာထမ္းတဲ့ ကေလးေတြကလဲ တမ်ိဳး ရီစရာ ေကာင္းပါတယ္။ မိလႅာအိုးေတြက ရာ၀င္စဥ့္အိုးႀကီးေတြ ပါ။ ၈ ေဆာင္အေပၚထပ္အတြက္ တလံုး၊ ေအာက္ထပ္ တလံုး၊ ၇ ေဆာင္ တလံုး ပါ။ ညေနဆိုရင္ လာ ပို႔ပါတယ္။ ေထာင္ဖြင့္ခ်ိန္က်ရင္ လာၿပီး အညစ္အေၾကး စြန္႔ဖို႔ ျပန္သယ္သြားပါတယ္။ ေန႔ခင္းမွာ အိုးေတြကို အနံ႔အသက္ ေပ်ာက္ေအာင္ ေနပူ လွမ္းၿပီး ျပန္ ပို႔တာပါ။ အဲဒီအိုး က်ကြဲရင္၊ ၾကာလို႔ အက္ၿပီးကြဲသြားရင္ အက်ဥ္းသားေတြ ဆီ က ေငြေတာင္း ခံၿပီး ျပန္ ၀ယ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ပဲ အကုန္အက်မ်ားမွာ အက်ဥ္းဦးစီးဌာန စိုးရိမ္ပံုရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ေထာင္ထဲမွာ အကစ “အကုန္စား” “အက်န္စား” ဆိုၿပီး နံမည္ေပးထားၾကတာ ပါ။ အရူးလဲ ဖမ္းၿပီး အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ပို႔ပါတယ္။ ဘယ္လို တရားသူႀကီးက အမိန္႔ခ်လိုက္တယ္ မသိပါဘူး။ အရူးကို စိတၱဇေဆးရံု မပို႔ဘဲနဲ႔ ေထာင္ထဲ ပို႔လိုက္ေတာ့ က်မတို႔မွာ မအိပ္ရေတာ့ပါဘူး။ မွတ္မွတ္ရရဆိုရင္ တေယာက္က ဖာတမာဘီလို႔ေခၚတဲ့ ကုလားမႀကီး ပါ။ လူကလဲ ေတာင့္ေတာင့္နဲ႔၊ ဆဲလိုက္ေျပးလိုက္နဲ႔၊ တေနကုန္ တိုက္ပြဲဆင္ ေနေတာ့တာပါပဲ။ တန္းစီးဘာယာေတြ ၀ါဒအမ်ိဳးသမီးေတြ ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲ ဆြဲၾကရ ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး မႏိုင္ေတာ့ တိုက္ထဲထဲ့ ပိတ္္ထားလိုက္ပါတယ္။ သူကလဲ မအိပ္ပဲ အသံ ကုန္ ေအာ္ ဟစ္ေနတာ ေပါ့၊ ဘယ္သူမွ မအိပ္ရေတာ့ပါဘူး။ သူ ၁၅ ရက္ ေထာင္က်ရင္ ၁၅ ရက္ အိပ္ေရးပ်က္ၿပီသာ မွတ္ပါေတာ့။ တႏွစ္ကို သံုးခါေလာက္ေတာ့ ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ တေယာက္ကေတာ့ မသန္းျမင့္ တဲ့။ သူက ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာေလး ပါ။ ရံုးတခုက အရာရွိႀကီးနားမွာ စာေရးမ လုပ္ရတာပါ။ အရာရွိ လာဘ္စားတာကို သူပါ ပါတယ္ဆိုၿပီး ေထာင္ သံုးႏွစ္ ခ်လိုက္တာ အမိန္႔ခ်ၿပီး ေထာင္ေရာက္တာနဲ႕ စိတ္ေနာက္သြားရွာတာပါ။ သူကေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ၿပီး စကားေျပာတာပါ။ တေန႔လံုး၊ တခါတေလ တညလံုး၊ စကားေျပာေနတာပါ။ အိပ္လို႔ ေျပာလဲ မရပါဘူး။ အသံၾကားေနေတာ့ မအိပ္ရေတာ့ဘူး။ သူ႔ကို တိုက္ထဲလဲ ထားခြင့္မရွိေတာ့ စိတ္ညစ္ေနၾကရတာ ေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၀ါဒါအမ်ိဳးသမီးေတြက ေဆးခန္းနဲ႔ေပါင္းၿပီး ညညဆိုရင္ အိပ္ေဆးတလံုး ေခ်ာ့တိုက္ေတာ့မွ အိပ္သြားေတာ့တယ္။ ေနာက္တဥၤီးကေတာ့ ပုဏၰားမႀကီး ပါ၊ အသက္က ၅၀ ေလာက္ ရွိမယ္ ထင္တယ္။ ေရကန္ကို တေန႔အခါ ၃၀ ေလာက္ သြားၿပီး မ်က္ႏွာသစ္၊ ပလုပ္က်င္းပါတယ္။ ေရကန္ဘာယာေတြက ေအာ္ထုတ္၊ မရရင္ ရိုက္ထုတ္၊ သူကလဲ ဇြတ္၀င္ ေရခပ္နဲ႔ ငရဲပြက္သလိုပါ ပဲ။ ၁၅ ရက္ မျပည့္မခ်င္ ၀ဋ္ခံ၊ သူလဲ ခံ၊ က်မတို႔လဲ ခံ ေပါ့။ အမယ္ေလး၊ အဆိုးဆံုး တခု ေျပာျပအံုးမယ္။ စီမံခ်က္ တဲ့။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က သူေတာင္းစားေတြ ဖမ္းလာ တာ ေလ။ ေယာ က်ၤားေဆာင္ေတာ့ ဘယ္လိုေနတယ္ မသိဘူး၊ က်မတို႔ဖက္ေတာ့ အား လံုး ေသ ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္ သြားၾကတယ္။ သူေတာင္းစားေတြ ဖမ္းလာတာ တၿမိဳ႕လံုးဆိုေတာ့ ၃၀၀ ေက်ာ္ ပါတယ္။ ကေလးေပါက္ စေလးေတြက ၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ပါလာတာ၊ အေဆာင္မွာ အိပ္စရာလဲ မရွိေတာ့ သံမံတလင္းဘဲရွိတဲ့ တိုးခ်ဲ႕ေဆာင္မွာ ထားရတယ္။ ကေလးေတြက ငိုၾက၊ ဆူၾက၊ စားစရာလဲ ေထာင္၀င္စာ မရွိၾကေတာ့ ပံုစံေတြနဲ႔ စားၾကရေတာ့ ကေလးေတြက မုန္႔စားခ်င္လို႔ ေအာ္ငိုၾကနဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း ၅ ည ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသူေတြက မေနႏိုင္ၾကေတာ့ပဲ ေနာက္တပတ္ ေထာင္၀င္စာ မေရာက္ခင္ စားဖို႔ ခ်န္ထားတဲ့ မုန္႔မွန္သမွ် အားလံုး ေန႔ တိုင္း ေကၽြးၾကရတယ္။ အ၀တ္အစားလဲ မပါၾကေတာ့ နံေစာ္ေနတာ ေပါ့၊ ေထာင္ကလဲ ၁၅ ရက္ အ၀တ္ အစားလဲ ထုတ္မေပးႏိုင္နဲ႔ ပြဲခံေနတာပဲ။ ဒီၾကားထဲ သန္းေခါင္စာရင္း မတိုင္လို႔ ၁၅ ရက္ ေထာင္ က်တဲ့ သူေတြလဲ အမ်ားႀကီး ပါ။ က်မတို႔ႏိုင္ငံရဲ့ ဥပေဒကလဲ ကေမာက္ကမ ႏိုင္လွပါတယ္။ န၀တ၊ နအဖေခတ္ မွာ ေထာင္မက်တဲ့သူလို႔ မရွိသေလာက္ပဲ။ ေစ်းေရာင္းရင္လဲ ဂဠဳန္သုပ္ၿပီး လမ္းေဘးေစ်းေရာင္းမွဳနဲ႔ ေထာင္ တလ၊ ၁၅ ရက္ က်ျပန္ ေရာ။ ေျပးႏိုင္ ပုန္းႏိုင္တဲ့သူေတြသာ ေထာင္ မက်တာပါ။ အဲဒီမွာ ပဂိုး (ပဲခူး) တိုင္း ျမစ္က်ိဳးရြာက အေမႀကီးတေယာက္၊ အသက္ ၆၀ ေလာက္ ရွိပါၿပီ၊ ပါလာပါတယ္။ သူက ငိုေနေတာ့ သနားလို႔ သြားေခ်ာ့ပါတယ္။ သူက သမီးက ဘာမွဳလဲ ေမးေတာ့ ေဘးက ၀ိုင္းေခ်ာ့ေနတဲ့ ခင္ေဌးညြန္႔က ၅ ည လို႔ ေျပာထားေတာ့ က်မကိုလဲ အေမႀကီးက အတူတူဘဲလား ေမးတာပါ။ က်မကလဲ ၿပီးလြယ္စီး လြယ္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပ လိုက္ေတာ့ “ေအာ္ သမီးတို႔က ေတာ္ေသးတယ္။ ၅ ညပဲ အိပ္ရမွာ။ အေမ ကေတာ့ ၁၅ ရက္ေတာင္ ေနရမယ္” လို႔ ေျပာလို႔ က်မတို႔လဲ ရီမိျပန္ေရာ။ ေထာင္ထဲမွာ ရွိေနတုန္း က်မကို စစ္ေၾကာေရး ႏွစ္ႀကိမ္ ထုတ္ပါတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးကလား၊ ရဲသတင္းတပ္ဖြဲ႕ (SB) ကလား မသိပါဘူး။ အင္းစိန္ေထာင္ရဲ႕အတြင္းထဲမွာ ေျမလမ္းအတိုင္း ေခၚသြားပါတယ္။ အလယ္ေခါင္ ဗဟိုေနရာ တိုင္ႀကီးတလံုးရွိၿပီး အေပၚေနရာမွာ ဘုရားတဆူ ရွိပါတယ္။ ၾကည့္မိရင္ ေနာက္တေခါက္ ျပန္၀င္ရတယ္လို႔ ေျပာသံၾကားဘူးလို႔ က်မ လံုး၀ ေမာ့မၾကည့္ပါဘူး။ ဆက္သြားၿပီး ညာဘက္မွာ အေဆာင္အုတ္ရိုးအတြင္းဘက္ကို ၀င္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီကို ၀င္လိုက္ေတာ့ ေျမျပင္ကို ေျပာင္ေနေအာင္ ညွိထားၿပီး ေဘးမွာ ဟင္းႏုႏြယ္အရြက္နီပင္ႀကီးေတြ တန္းစီစိုက္ ထားတဲ့ လမ္းေလးအတိုင္း ဆက္သြားေတာ့ တိုက္ဆယ္ခန္းတြဲတခု ေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္မွ သိရတာ ကေတာ့ ဇာဂနာတို႔၊ ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႔၊ ကိုကိုႀကီးတို႔ေတြလိုမ်ိဳးေတြ ထားတဲ့ေနရာပါ တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုကိုႀကီး တို႔၊ ကိုမင္းကိုႏိုင္ တို႔ မေရာက္ေသးပါဘူး။ အဲဒီတိုက္ ေက်ာ္ေတာ့ သံတိုင္ ကာထားေပးမယ့္ လံုးခ်င္းအိမ္မ်ိဳးေလးေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီဘက္ ဆက္မသြားပဲ ၀င္းအေသးဘက္ ညာဘက္ ထပ္၀င္ လိုက္ေတာ့ ဘန္ဂလိုဧည့္ခန္းထဲကို ေရာက္သြားၿပီး ဆိုဖာမွာ ထိုင္ခိုင္းပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ အရပ္ဘက္ ၀တ္စံုနဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္လာၿပီး က်မေရွ႕က ဆိုဖာမွာထိုင္ၿပီး က်မကို စကားေျပာပါတယ္။ မွန္မွန္ေျပာပါလို႔ အရင္ စ,ေျပာပါတယ္။ ခင္ဗ်ားမွာ စစ္ဖက္နယ္ဖက္က အမ်ိဳးေတြ ရွိသလားလို႔ ေမးပါတယ္။ က်မကလဲ မအူမလည္ဆိုေတာ့ ေထာင္ထဲကမ်ား လႊတ္ေပးမလားလို႔ ထင္မိၿပီး ရွိပါတယ္။ ဒုတိယ ဗိုလ္မွဴးႀကီး သီလ ျမန္မာႏိုင္ငံၾကက္ေျခနီအတြင္းေရးမွဴးလည္း ျဖစ္တယ္ လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး က်မကို စိန္ေမာင္ရုပ္ရွင္ၿခံက ဖြက္ထားတဲ့လက္နက္ကိစP သိလား၊ လွခိုင္ကို သိလား ေမးပါတယ္။ က်မက နဲနဲ ရိပ္မိသြားၿပီး “မသိဘူး” ပဲ ေျပာရပါေတာ့တယ္။ သံုးနာရီေလာက္ ေမးျမန္းၿပီးေတာ့ က်မကို ျပန္ပို႔ ခိုင္းပါ တယ္။ ျပန္အထြက္မွာ သတိထားမိတာက ဂဠဳန္ဦးေစာ တည္ထားတာလို႔ေျပာတဲ့ ေစတီႀကီးကို ဖူးရပါ တယ္။ ေစတီလံုးပတ္က ေယာက္်ား ေျခာက္ဖက္စာ ေလာက္ရွိၿပီး ေစတီအဆင့္ဆင့္ အထပ္ပံုစံနဲ႔ တည္ထားၿပီး အျမင့္ဉာဏ္ေတာ္က အေတာင္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိ မယ္ထင္ပါတယ္။ ေဘးမွာ ပဋိစၥသမုပၸတ္ ေရးထားပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အိမ္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရေအာင္ ေထာင္၀ါဒါမေလး စန္းစန္းျမင့္က ဆက္သြယ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အိမ္က ေထာင္၀င္စာလာၿပီး မၾကာခင္ သတင္းၾကားရတာကေတာ့ ဦးေလး ဗိုလ္မွဴးႀကီးသီလ အျဖဳတ္ခံလိုက္ရတာ သိရလို႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရ ပါတယ္။ ေနာက္ တခုကေတာ့ အဖြားေဒၚခင္ရီကို ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးခဲ့တာေလး သိေစခ်င္ပါတယ္။ အဖြားကို ျမန္မာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ ဆက္စပ္ ဖမ္းဆီးထားတာျဖစ္ၿပီး လိုင္းေၾကးလဲ မ၀င္ထားခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဖြား က ေရေႏြးေတာင္းရင္လဲ မရပါဘူး။ ေဆး၀ါးကုသခြင့္လဲ မရွိပါဘူး။ အဖြားရဲ႕ဆီးခ်ိဳေရာဂါက ပိုဆိုးလာခဲ့ ပါတယ္။ ေက်ာတျပင္လံုး အနာေတြ ေပါက္လာခဲ့တယ္။ ေႏြရာသီဆိုေတာ့ ပူျပင္းလိုက္တာကလဲ အလြန္ပါ ပဲ။ ႏိုင္ငံေရးသမားအခ်င္းခ်င္း ရန္တိုက္ေပးတာလဲျဖစ္ၿပီး ၅ ည ပုဒ္မနဲ႔က်တဲ့ ေဒၚတိုးတိုး တင္၊ ေဒၚေစာျမတ္ မာ တို႔ အုပ္စုကိုေတာ့ အထူး အခြင့္အေရးေပးၿပီး မနက္ဆိုရင္ ေဆးခန္းမွာ ေရေႏြး ႀကိဳက္သေလာက္ တည္ယူခြင့္ ရရွိထားပါတယ္။ အဖြားက မေၾကနပ္လို႔ ခြဲျခား ဆက္ဆံတာ ကို ေထာင္မွဴး အမ်ိဳးသမီး ကိုေျပာေတာ့ မရလို႔ ေထာင္ပိုင္ကို တင္ျပပါတယ္။ ဒါကို ေထာင္မွဴးအမ်ိဳးသမီးက စိတ္ဆိုးၿပီး ေန႔လည္ခင္း ၁ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ေရခ်ိဳးထုတ္ခ်ိန္မွာ ေတာင္ယာစိုက္ခင္းထဲမွာ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ ေရခ်ိဳးခိုင္းပါတယ္။ အဆိုးဆံုး ၀ါဒါ မသက္သက္မြန္ကိုယ္တိုင္ ေရခ်ိဳးထုတ္ပါတယ္။ ေရခ်ိဳးထုတ္ရင္ အၿမဲတမ္း ေရဘုတ္ ကိုင္ ကသာ လုပ္ကိုင္ရတာပါ။ တမင္လုပ္တာ သိသာပါတယ္။ ၅ ည ေတြကိုသာ ေနပူထဲမွာရပ္ၿပီး ထမိန္ရင္လ်ား နဲ႔ ေစာင့္ေနၾကရပါတယ္။ ေရပိုက္နဲ႔ သြယ္ရတာဆိုေတာ့ ေရက နဲနဲပဲ လာတာ ေပါ့။ ဒီေတာ့ အၾကာႀကီး ေန ပူထဲ မွာ ရပ္ၿပီးမွ ေရနဲနဲ ၁၀ ခြက္ေလာက္ ေလာင္းခ်ိဳးရေတာ့ မၾကာပါဘူး၊ အားလံုး အပူရွပ္ၿပီး ဖ်ားနာ လာၾကေတာ့ ေထာင္ပိုင္ တိုင္ရျပန္ပါေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ သံသရာ လည္ေနၾကရျပန္ပါတယ္။ က်မတို႔ ေရာက္စမွာ ဆန္ကို လံုးတီးဆန္ညိဳညိဳေတြနဲ႔ ခ်က္တဲ့ ထမင္းကို စားရတာပါ။ ဒါကို ၅ ည ေတြက ဦးေဆာင္ၿပီး ေထာင္ ပိုင္ ကို တင္ျပေတာ့မွ မၾကာခင္မွာ ဆန္ျဖဴထမင္း ေကၽြးပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ သတိရ တာ ေျပာျပ မယ္။ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳေက်ာ္ၿငိမ္း (ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းသမီး)၊ သူက တိုက္ထဲမွာ ေနရရွာတာပါ။ အုတ္ရ္ိုးက ေပ ၅၀ ခန္႔ ျမင့္ေတာ့ ေလ မ၀င္ပါဘူး။ အရမ္း အိုက္ေလွာင္ ပိန္း၊ အိုက္စပ္ ပူေလာင္လွပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ညဘက္ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ ေန႔လည္ခင္းမွာ ေဘာင္းဘီတို ဘရာစီယာေလးနဲ႔ ေသာက္ေရအိုးကို ဖက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေန ရွာပါတယ္။ ေထာင္မွာက ညႊန္ခ်ဳပ္က ၾကာသပေတးေန႔ လာတတ္ၿပီး ေထာင္ပိုင္က အဂၤါေန႔ လာေလ့ ရွိပါ တယ္။ ညႊန္ခ်ဳပ္ႀကီးက လာတိုင္း ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳေက်ာ္ၿငိမ္းကို ေလးေလးစားစား အေရးတယူ ႏွဳတ္ဆက္ေလ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီေန႔က သူက ၀င္ၿပီး ႏွဳတ္ဆက္မွာ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳေက်ာ္ၿငိမ္းက ခုနပံုစံအတိုင္း အိပ္ေနေတာ့ ညႊန္ခ်ဳပ္ႀကီး က အားနာၿပီး ေရွာင္သြားပါေလေရာ။
burma today