ငါေမြးခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံကို ငါ တပတ္လွည့္ၾကည့္မယ္။
ဘယ္ေန႔သြားမယ္။
ဘယ္မွာတည္းမယ္။
ဘယ္သူေတြနဲ႔ေတြ႔မယ္ဆိုတာ
ဘယ္ေခြးတေကာင္ ေၾကာင္တၿမီးကိုမွ ေျပာေနစရာမလိုဘူး။
ဒီေျမက ငါ့ေျမ။
ဒီလူေတြက ငါ့လူေတြ။
ဒီေရက ငါ့ေရ။
ဒီသစ္ပင္က ငါ့သစ္ပင္။
ဒီကၽြဲက ငါ့ကၽြဲ။
ကဲ…
ငါ့အမ်ဳိးေတြလဲ ဒီေျမေပၚမွာေန
ဒီေျမေပၚမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ
ေသပြဲဆင္ခဲ့ၾကရဲ႕။
အဖိုးေသတယ္ေလ
အေမတို႔ အမတို႔
႐ိုးရာမပ်က္
ကၽြက္ကၽြက္ညံ ငိုၾကရဲ႕
အေဖနဲ႔ ဘႀကီး ဦးစံသိန္းတို႔က ခ်က္အရက္ေတြေသာက္
တေယာက္တေပါက္ ျငင္းခုန္။
ငါ ငါ့ေယာက္ဖနဲ႔ အေပါင္းသင္းတသိုက္
ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ဖဲ႐ိုက္ၾကတယ္။
တညလံုး …။
ရပ္နီးရပ္ေ၀း ဧည့္ တ႐ုန္္း႐ုန္း၊
ငါ့ ေခြး တီလံုးချမာ ေနရာမရ။
အံုးအံုးကၽြက္ကၽြက္နဲ႔ အသုဘ။
အားရပါးရ ရိွလွရဲ႕..။
ေအး …
ဒို႔ ဘယ္သူမွ ဧည့္စာရင္း မတိုင္ၾကဘူး။
ငါဟာ လူသား၊
လြတ္လပ္စြာ သြားခ်င္ရာသြားခြင့္ရိွေနတယ္။
လင္းယုန္တေကာင္လို တိမ္လႊာကိုခြဲၿပီး
ဤခရီးကို သြားမယ္။
ေမြးျမဴေရးျခံထဲက တိရစာၧန္ေတြလုိ
ဒီေန႔ ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ေပ်ာက္၊
ဘယ္ႏွစ္ေကာင္တိုး
အစစ္ေဆးခံေနစရာ ငါ့မွာ အေၾကာင္းမရိွ ။
မိတ္ေဆြ ငဲ့ …။
သင့္မွာလည္း အေၾကာင္းမရိွဘူး။
ငါဟာ လြတ္လပ္တဲ့ လူသား။
ပညတ္ေတာ္ဆယ္ပါးမွာ ဧည့္စာရင္းတိုင္ၾကလုိ႔ မပါဘူး။
မဂၢင္ရွစ္ပါးမွာ ဧည့္စာရင္းတိုင္ၾကလို႔ မပါဘူး။
ငါ့ႏုိင္ငံထဲမွာ ငါဘယ္သြားသြား ဘယ္လာလာ
ဘယ္သူ႔ကိုမွ သံေတာ္ဦးတင္စရာမလို။
ဧည့္စာရင္း တိုင္စရာလည္းမလိုဘူး။
မိန္းမ ေရ..
အထုပ္အပိုးေတြျပင္
မယ္ဒလင္ ယူခဲ့။
လာ.. ဒို႔ ခရီးထြက္မယ္
ေလွေပၚတက္ ရြက္လႊင့္မယ္။
မိုးသီးဇြန္
ေန ့သစ္မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။
No comments:
Post a Comment