Written by ဆာဘာတီနာ ဂ်ိမ္းစ္ (Sabatina James)
က်မ အသက္ ၁၈ ႏွစ္မွာ မိဘေတြက က်မကို သတ္ဖို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ထားပါတယ္။ သူတို႔ ခင္းတဲ႔လမ္းကို မလိုက္ဘူးဆိုရင္ ဒီေန႔ က်မ အသက္ရွင္လ်က္ ရွိဖို႔ေတာင္ ခက္ပါလိမ္႔မယ္။
ျပႆနာက က်မ အသက္ ၁၅ ႏွစ္မွာ စတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က က်မတို႔ မိသားစု ဩစႀတီးယားႏိုင္္ငံ Linz ၿမိဳ႕မွာ ေနၾကပါတယ္။ က်မတို႔ရဲ႕ ဇာတိ ပါကစၥတန္နဲ႔ အလြန္႔ကို ေ၀းတဲ႔ ကမၻာတစ္ခုေပါ႔။ ကက္ရွ္မီးယား ေတာင္တန္းေတြရဲ႕ အရိပ္မိုးထားတဲ႔ ေက်းရြာေလး တစ္ရြာမွာ က်မ ႀကီးျပင္းခဲ႔ေပမဲ႔၊ ဥေရာပရဲ႕ လြတ္လပ္တဲ႔ ဘ၀သစ္ကို က်မ ႏွစ္သက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ တီရွပ္နဲ႔ ဂ်င္းပင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ၀တ္လို႔ရတယ္။ ႏွႈတ္ခမ္းနီဆုိးၿပီး လိုင္နာ ခ်ယ္လို႔ရတယ္ေလ။
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
....က်မ ပါကစၥတန္ကေန တစ္ခ်ဳိးထဲ လစ္တယ္။
ေနာက္ေတာ႔ မိဘေတြက က်မကို သူတုိ႔ မဂၤလာေဆာင္ေပးလို႔ မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒီေတာ႔ အေဖက က်မကို “နင္႔ အသက္ထက္ မိသားစု ဂုဏ္သိကၡာက ပိုအေရးႀကီးတယ္” လို႔ ေျပာတယ္။ က်မကို သတ္ပစ္ဖို႔အထိ စဥ္းစားၿပီေပါ႔။
ဒါ က်မ အသက္ကို တိုက္ရိုက္ ၿခိမ္းေျခာက္တာပါ။ အစြန္းေရာက္ တယ္လို႔ ဆိုေပမဲ႔၊ ဒါမ်ဳိးေတြက က်မတို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြ မွာ ျဖစ္ေန က်ပါ။ ကုလသမဂၢ စာရင္းေတြကို ၾကည့္ေလ။ တစ္ကမၻာလံုးမွာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ မိန္းကေလး ၅၀၀၀ ဟာ သူတို႔ မိသားစုကုိမနာခံလို႔၊အရွက္ရေစလို႔ဆုိၿပီးအသတ္ခံၾကရတယ္....
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
ေရွးရိုးစြဲႀကီးတဲ႔ က်မ မိဘေတြကေတာ႔ ဘယ္ႀကိဳက္ပါ႔မလဲ။ ေက်ာင္းမွာ ေရကူးသင္တန္းတို႔ သရုတ္ေဆာင္သင္တန္းတို႔မွာ ပါဖို႔ အိမ္နဲ႔ မနည္း တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ႔ရတယ္။ အေဖက အဲဒါေတြကို ျပည့္တန္ ဆာေတြ လုပ္တဲ႔ အလုပ္တဲ႔။ ရာသီေသြး ထိန္းတဲ႔ tampon အေတာင္႔ ေတြ႔ရင္ အိမ္္မွာ တကယ္႔ ျပႆ နာႀကီး။ အေမကလည္း က်မ အဲဒါေတြသံုးရင္ အပ်ဳိရည္ပ်က္ေတာ႔မယ္လို႔ ေတြးတယ္။
တစ္ေန႔ အေမက က်မ ဒိုင္ယာရီကို မိသြားပါေလေရာ။ ေက်ာင္းဆင္းတဲ႔ တစ္ေန႔ ပန္းၿခံထဲမွာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို က်မ နမ္းတဲ႔အေၾကာင္း ေရးထားတာ ဖတ္ၿပီး၊ ေဒါသပုန္ ထေတာ႔တာေပါ႔။ က်မကို နံရံနဲ႔ ကိုင္ေဆာင္႔တယ္။ ျပည့္တန္ဆာလု႔ိ ေခၚၿပီး ေျခေထာက္နဲ႔ က်မကို ကန္တယ္။ သူ က်မ အသက္ေလာက္ တုန္းက မိဘ စီမံတဲ႔သူနဲ႔ပဲ အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ႔အေၾကာင္း ေျပာတယ္။ က်မလည္း သူ႔လမ္းစဥ္ကိုပဲ လိုက္ရမယ္ လို႔ နားကြဲမတတ္ ေျပာတာေပါ႔။က်မကလည္း ေခါင္းမာတ႔ဲသူေလ၊ ဘယ္လက္ခံလိမ္႔မလဲ။ ဒီေတာ႔ သံုးႏွစ္ေလာက္ အေမ႔ အထုအရိုက္ေတြ ခံရတာေပါ႔။
တစ္ေန႔ အေမက က်မ ဒိုင္ယာရီကို မိသြားပါေလေရာ။ ေက်ာင္းဆင္းတဲ႔ တစ္ေန႔ ပန္းၿခံထဲမွာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို က်မ နမ္းတဲ႔အေၾကာင္း ေရးထားတာ ဖတ္ၿပီး၊ ေဒါသပုန္ ထေတာ႔တာေပါ႔။ က်မကို နံရံနဲ႔ ကိုင္ေဆာင္႔တယ္။ ျပည့္တန္ဆာလု႔ိ ေခၚၿပီး ေျခေထာက္နဲ႔ က်မကို ကန္တယ္။ သူ က်မ အသက္ေလာက္ တုန္းက မိဘ စီမံတဲ႔သူနဲ႔ပဲ အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ႔အေၾကာင္း ေျပာတယ္။ က်မလည္း သူ႔လမ္းစဥ္ကိုပဲ လိုက္ရမယ္ လို႔ နားကြဲမတတ္ ေျပာတာေပါ႔။က်မကလည္း ေခါင္းမာတ႔ဲသူေလ၊ ဘယ္လက္ခံလိမ္႔မလဲ။ ဒီေတာ႔ သံုးႏွစ္ေလာက္ အေမ႔ အထုအရိုက္ေတြ ခံရတာေပါ႔။
ေရွးရိုးစြဲႀကီးၿပီး လူမ်ဳိးေရးအျမစ္တြယ္ေနတဲ႔ က်မတို႔လို မိသားစုေတြမွာ အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ဆိုတာ သမီး တစ္ေယာက္အတြက္ ကံၾကမၼာပဲ။ အေဖေတြက အိမ္ေထာင္ အတင္းျပဳခိုင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အဓိက ခ်ယ္ လွယ္ေနတာက အေမေတြ။ က်မ အထင္ အေမေတြ အဲဒီလို လုပ္တာ ပိုဆိုးတယ္။ က်မတို႔ကို ပိုပ်က္စီးေစ တယ္။ အေမေတြက အဲလုိ အတင္းစီမံၿပီဆို သမီးေတြမွာ တစံုတရာ တြယ္ဖက္အားကိုးစရာ ဘာမွကို မရွိေတာ႔ဘူး။
ဒိုင္ယာရီ ဖတ္ၿပီးကတည္းက အေမက က်မ ေျခလွမ္းတိုင္း လွႈပ္ရွားမွႈတိုင္းကို ေစာင္႔ၾကည့္ေတာ႔တာေပါ႔။ က်မ တီရွပ္ ၀တ္ေတာ႔ မလံုတလံုဟာဆိုၿပီး မ်က္ႏွာကို ဖိနပ္နဲ႔ ရိုက္တယ္။ ႏွႈတ္ခမ္းနီဆိုးေတာ႔ ပါးစပ္ကို ဆြဲၿဖဲတယ္။ က်မကလည္း အညံ့ခံတဲ႔အစား မဟုတ္ဘူး။ တျခားမိန္းကေလးေတြလို အတင္း အိမ္ေထာင္ ခ်ေပးလိုက္ရင္ ၿငိမ္ေပ်ာက္သြားတာမ်ဳိး အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။ က်မလြတ္လပ္မွႈကိုက်မလိုခ်င္တယ္။ ရေအာင္ ယူမယ္။
က်မ မိဘေတြကေတာ႔ အဲလို က်မ ပုန္ကန္ေနတာကိုက သူတို႔ကို မဟာအရွက္ေတာ္ခြဲတယ္လို႔ ယူဆတယ္။ ဩစႀတီးယားက ပါကစၥတန္ အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကားမွာ ရွက္လွခ်ည္ရဲ႕လို႔ ခံစားၾကတယ္။ မိသားစု ဂုဏ္သိကၡာ ကို ထိန္းဖို႔ က်မကို မျဖစ္မေန အိမ္ေထာင္ခ်မွ ျဖစ္မယ္လု႔ိ သူတို႔ ပိုသႏၷိ႒ာန္ခ်ထားတယ္။
က်မ ၁၆ ႏွစ္မွာ မိသားစုနဲ႔အတူ ပါကစၥတန္ကို အလည္သြားၾကတယ္။ ဘေလာက္စ္ အကၤ်ီ၀တ္ၿပီး ေဘာင္း ဘီတိုနဲ႔ အိမ္ျပင္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔တာ က်မ မွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီက လူေတြကေတာ႔ ၿဂိဳဟ္သားဆင္း လာတယ္ထင္ၿပီး ၀ိုင္းၾကည့္တာေပါ႔။ ေယာက္်ားေတြက အုပ္စုဖြဲ႔လာတယ္။ ဇီးကြက္သံ လင္းဆြဲသံလို သံေသး သံေၾကာင္ေတြ ထြက္လာတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ အခန္းေရွ႕မွာ ေဆြးမ်ဳိးေတြ ၀ိုင္းဖြဲ႔ေျပာေနၾကၿပီ။ အားလံုးေရွ႕မွာ အေမက က်မကို ရိုက္ေတာ႔တာေပါ႔။
က်မတင္ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ကိုသူလည္း ရိုက္တယ္။ ပါကစၥတန္လူမ်ဳိးေတြမွာ တစ္ခုခုကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားရၿပီဆုိရင္ သူတို႔ကို သူတို႔ ၾကာပြတ္နဲ႔ ရို္က္ေလ႔ရွိတဲ႔အေၾကာင္း က်မ ၾကားဖူးထားတယ္။ ဒါေပမဲ႔ က်မ အေမက အဲလို သူ႔ကိုယ္သူ လုပ္လိမ္႔မယ္လို႔ က်မ ဘယ္တုန္းကမွ ေမွ်ာ္လင္႔မထားဘူး။ အေမက “ငါေတာ႔ ျပည့္ တန္ဆာမကို ေမြးမိၿပီ” လို႔ ငိုေျပာရင္း သူ႔ဗိုက္ သူ တုတ္နဲ႔ရိုက္ေနတာ က်မ ၾကည့္ေန ခဲ႔ရ တယ္။
အေမက က်မကို ပညာေကာင္းေကာင္းေပးဖို႔ ဆိုၿပီး၊ ပါကစၥတန္ လာဟိုးၿမိဳ႕က အစၥလာမ္ေက်ာင္းကို ပို႔ တယ္။ အခန္းတစ္ခုထဲမွာ အျခား မိန္းကေလး ၃၀ ေလာက္နဲ႔ ေနရတယ္။ ကုလားထုိင္မရွိ၊ အိပ္ယာ မ ရွိ၊ ေလ၀င္ေလထြက္ေပါက္မရွိတဲ႔ အခန္း။ တစ္ေန႔လံုး ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ရဘူး။ ကိုရမ္ ဖတ္လိုက္၊ ရြတ္ လိုက္၊ ဘုရားရွိခိုးလိုက္၊ ကန္႔လန္႔ကာ ေနာက္ကြယ္က ေမာ္လ၀ီဆရာေတြရဲ႕ လက္ခ်ာေတြ နားေထာင္ လိုက္ပဲ။
မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ေယာက္က စကားေျပာ ေမးခြန္းထုတ္မိရင္ ေသဖုိ႔သာျပင္။ လူအမ်ားျမင္ သာ တဲ႔ ေက်ာင္း၀င္းေရွ႕မွာ ႀကိမ္နဲ႔ အရိုက္ခံရတယ္။ သန္႔စင္ခန္းထဲမွာ ယင္ေတြ မႊားေတြကလည္း အံုခဲေန တာ ပဲ။ အမ်ဳိးသမီး လစဥ္သံုးဂြမ္းဖတ္ ဘယ္မွာရွိမလဲ။ ေသြးေတြ စြန္းထင္းေနတဲ႔ တဘက္စေတြပဲ ရွိတယ္။ အိမ္သာက ေရဆြဲအိမ္သာ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ေအာက္ကဟာေတြ အတိုင္းသား ျမင္ေနရတဲ႔ တြင္းအိမ္သာ။
သံုးလၾကာေတာ႔က်မအစားမစားေတာ႔ဘူး၊ရပ္ပစ္တယ္။ေက်ာင္းကလည္းက်မကို ႏွင္ထုတ္တယ္။ ေနာက္ ဆံုးေတာ႔ မိသားစု ေရြးခ်ယ္ေပးတဲ႔သူနဲ႔ လက္ထပ္ပါမယ္လို႔ သေဘာတူလိုက္ တယ္။ ေစ႔စပ္ ထားတဲ႔အခ်ိန္ မွာ က်မ ဩစႀတီးယားကို ျပန္ႏိုင္တယ္။ က်မ ပါကစၥတန္ကေန တစ္ခ်ဳိးထဲ လစ္တယ္။
ေနာက္ေတာ႔ မိဘေတြက က်မကို သူတုိ႔ မဂၤလာေဆာင္ေပးလို႔ မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒီေတာ႔ အေဖက က်မကို “နင္႔ အသက္ထက္ မိသားစု ဂုဏ္သိကၡာက ပိုအေရးႀကီးတယ္” လို႔ ေျပာတယ္။ က်မကို သတ္ပစ္ဖို႔အထိ စဥ္းစားၿပီေပါ႔။
ဒါ က်မ အသက္ကို တိုက္ရိုက္ ၿခိမ္းေျခာက္တာပါ။ အစြန္းေရာက္တယ္လို႔ ဆိုေပမဲ႔၊ ဒါမ်ဳိးေတြက က်မတို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြမွာ ျဖစ္ေနက်ပါ။ ကုလသမဂၢ စာရင္းေတြကို ၾကည့္ေလ။ တစ္ကမၻာလံုးမွာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ မိန္းကေလး ၅၀၀၀ ဟာ သူတို႔ မိသားစုကုိ မနာခံလို႔၊ အရွက္ရေစလို႔ ဆုိၿပီး အသတ္ခံၾကရတယ္။
ဘယ္ရမလဲ၊ အေဖ ေျပာၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ကေန က်မ ထြက္ေျပးတယ္။ ႀကံဳသလို အိပ္ခဲ႔ရတယ္။ ေနာက္ Linz ၿမိဳ႕က ေကာ္ဖီဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွာ အလုပ္၀င္လုပ္တယ္။ က်မ မိဘေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး လိုက္ေႏွာက္ယွက္တယ္။ က်မ အလုပ္လုပ္တဲ႔ေနရာနဲ႔ အိပ္တဲ႔ ေနရာေတြနား ကပ္လာၿပီး ၀င္ဆြဲဖို႔လုပ္တယ္။ လက္ထပ္ဖို႔ အမိန္႔ လာေပးတယ္။ မေကာင္းဆုိးရြား ပေယာဂတစ္ေကာင္ေကာင္ က်မကို ၀င္ပူးေနတယ္လို႔ သူတို႔ ထင္ တယ္။ ေနာက္ဆံုး က်မ အလုပ္ျပဳတ္သြားတဲ႔အထိ အဲလို လုပ္တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ က်မ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ပါ။
သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ က်မ ဗီယာနာၿမိဳ႕ေတာ္ကို ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်မ ဘ၀သစ္စပါတယ္။ နာမည္အသစ္ေျပာင္းၿပီး၊ ကက္သလစ္ဘာသာထဲ ကူးေျပာင္းလိုက္တယ္။ က်မ အေတြ႔ အႀကံဳေတြကို စာအုပ္တစ္အုပ္ ေရးတယ္။ မိဘေတြက က်မကို အသေရဖ်က္မွႈနဲ႔ တရားစြဲပါတယ္။ တရားရုံးက က်မဘက္ကရွိလို႔ ေတာ္ေသးေပါ႔။
ဒီကေန႔ က်မဟာ ‘အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ျပဳ မျပဳရင္ ေသ ဆိုတဲ႔ ရိုးရာအစဥ္အလာ’ (the marry-or-die tradition) ေအာက္ကေန ခြဲထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ က်မ အခု ေနထိုင္တဲ႔ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံမွာ Sabatina လို႔ေခၚတဲ႔ ေဖာင္ေဒးရွင္းတစ္ခု လုပ္ေနပါတယ္။ က်မတို႔ အုပ္စုက မိသားစုေတြေအာက္မွာ အေမွာင္ က်ေန တဲ႔ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေတြကို ရွာေဖြကူညီဖို႔ ေျမေအာက္ျမဴနီစပယ္ ၀န္ထမ္းေတြလို၊ ဥမင္လိုဏ္ေခါင္းထဲက အလုပ္သမားေတြလို သက္စြန္႔ဆံဖ်ား အလုပ္လုပ္ေနၾကပါတယ္။
က်မ တစ္ေယာက္ထဲ အျပင္ထြက္ဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။ လမ္းေထာင္႔ တစ္ေနရာရာက က်မကို ေစာင္႔ေခ်ာင္းေန တယ္ဆိုတာ က်မ သိထားပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မရဲ႕ လြတ္လပ္မွႈကို က်မ ျမတ္ႏိုးတယ္။ တန္ဖုိးႀကီးႀကီးလည္း ေပးရႏိုင္ပါတယ္။
Source: Newsweek: Why my mother wants me dead by Sabatina James
၀င္႔ထန္း
ေမာကၡ မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။
No comments:
Post a Comment