(က)
တံတားေအာက္၌ ျမစ္ေရတို႕စီးဆင္းေနဆဲ ... အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ကာလတိုု႕သည္ အာရံုုအျမင္တို႔ကို ေ၀း၀ါးေစခဲ့သည္။ တခ်ိဳ႕တပိုင္းတစ ... တခ်ိဳ႕ဝိုးတ၀ါး ... မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ တခါကပံုရိပ္တို႕ကို က်ေနာ့္ႏွလံုးသားျဖင့္ လိုက္လံ ဖမ္းဆုပ္ စုစည္းၾကည့္မိသည္။ မိမိ ရင္ခုန္သံကို မိမိျပန္လည္ခံစားလာရသည္။ ဆရာတာရာကေတာ့ သူ၏ ဒို႔ေခတ္ကိုေရာက္ရမည္မလြဲပါ စာအုပ္အမွာ၌ “က်ေနာ္ ရင္ခုန္သံကို ယံုၾကည္သည္။ ရင္ခုန္သံသည္ ခံစားမႈ အစစ္အမွန္ျဖစ္သည္” ဟုေရးသားခဲ့ဖူးသည္။
က်ေနာ္သည္လည္းဤစာစုကို ...
(ခ)
တေလာက အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ သူ႕ဓါတ္ပံုကို ျပန္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ပံုထဲတြင္ သူက ဖီးလ္ဂ်က္ကက္ႏွင့္ ေအာက္ခံ ေျပာက္က်ားအကၤ်ီျဖင့္၊ ေတာထဲတြင္ ရိုက္ထားသည့္ ပံုထင္သည္။ သူ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (ေျမာက္ပိုင္း) ဥကၠ႒ဘ၀ႏွင့္ ရိုက္ထားပံု ျဖစ္မည္။ သို႕ေသာ္ ပံုထဲ၌ သူ႕အၿပံဳးက ေတာက္ပ ၀င္းျပက္ဆဲ။
သူ႕ကို က်ေနာ္စေတြ႔တုန္းက ဤပံုမ်ိဳး မဟုတ္။ လည္ကတံုးအကၤ်ီအျဖဴ ကခ်င္ပုဆိုးကြက္စိပ္ႏွင့္၊ အၿပံဳးကေတာ့ အခုဓါတ္ပံုထဲကလိုပင္ ေတာက္ပ၀င္းျပက္လွ်က္ ... ေနရာက ရန္ကုုန္လမ္းမေတာ္ေဆးတကၠသိုလ္ (၁) စာသင္ခန္းမတခုထဲမွာ၊ က်ေနာ္တို႕ ေရွ႕တည့္တည့္ရွိ ဘလက္ဘုတ္ေပၚ၌ ေျမျဖဴျဖင့္ ၾကားျဖတ္အစိုးရ ညွိႏိႈင္းေဆြးေႏြးပြဲ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဟုေရးထားၿပီး ေအာက္ကရက္စြဲမွာ (၁၃.၉.၈၈)၊ ဘလက္ဘုုတ္ေရွ႕ ဆရာစင္ျမင့္ေပၚမွာ စီခ်ထားေသာ ကုလားထိုင္ခံုမ်ားေပၚ၌ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး၊ ဦးႏု၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးတင္ဦး၊ ဦး၀မ္ကိုေဟာ (ခ်င္းအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္) တို႕ ထိုင္ေနၾကသည္။
က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းသားေတြက ၎တို႕ေရွ႕ရွိ စာသင္ခံုေတြမွာ အစီအရီ ထိုင္ေနၾကသည္။ ဦးစြာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕ တေယာက္တလွည့္ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ (ေဆြးေႏြးသည္ ဆိုျခင္းထက္ တင္ျပ တိုက္တြန္း ေတာင္းဆိုသည္ဆိုက ပိုမွန္မည္ထင္သည္။) ေက်ာင္းသားမ်ားဘက္မွ ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖြဲ႔စည္းရန္ တင္ျပခဲ့ၿပီးေနာက္ လူထုေခါင္းေဆာင္မ်ားဘက္မွ ျပန္ေျပာၾကပါသည္။ ပထမဆံုး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း သခင္ႏု ေျပာသည္။
သူကစက္တင္ဘာလ (၉) ရက္ေန႕က သူဖြဲ ႔စည္းခဲ့ေသာ စင္ၿပိဳင္အစိုုးရထဲတြင္ အားလံုးပူးေပါင္းပါ၀င္ၿပီး ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖြဲ႕စည္းရန္ေျပာသည္။ ထို႕ေနာက္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကအားလံုး မပါ၀င္ မတိုင္ပင္ဘဲလုပ္လွ်င္ သူပါ၀င္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ခပ္တိုတိုပဲ ေျပာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာသည္။ ေဒၚစုက ေက်ာင္းသားမ်ား အစည္းအေ၀း ဆို၍ သူလာျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘာအစည္းအေ၀း ဟု ႀကိဳေျပာမထားေၾကာင္း၊ ဒီေရာက္မွ ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖြဲ႕စည္းရန္ျဖစ္ေနေၾကာင္း ဒီကိစၥ၌ သူပါ၀င္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာသြားခဲ့သည္။
ဦးတင္ဦးကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပ ေတာင္းဆိုျခင္းျဖင့္ မိမိတို႕၏ လိုရာပန္းတိုင္ကို ရႏိုင္မည္ဟု ထင္ေၾကာင္းေျပာသည္။ ဦး၀မ္ကိုေဟာကေတာ့ ဦးႏုႏွင့္ တသေဘာထဲ ေျပာသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္ ေျပာပါသည္။ ၎တိုု႕အားလံုးတြင္ ေက်ာင္းသားထုဆႏၵ (အမွန္ေတာ့ ေက်ာင္းထုဆႏၵ သက္သက္မဟုတ္ပါ တတိုင္းျပည္လံုး လွည္းေန ေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ အေထြေထြသပိတ္ႀကီးႏွင့္ လူထုတရပ္လံုးက ညီတညြတ္တည္း ၾကားျဖတ္အစိုးရကို ေတာင္းဆိုေနခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။) ႏွင့္ အကိုက္ညီဆံုး အရိုးသားဆံုး ေျပာသြားသူမွာ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ႏွင့္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႕က်င္ေရးေခတ္ တကသ၊ ဗကသေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း ကိုထြန္းရွိန္ (ေခၚ) ဗိုလ္ရန္ႏိုင္ျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္က ေက်ာင္းသားမ်ား တင္ျပေတာင္းဆိုေသာ ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖြဲ႔စည္းေရးကို သူ႕အေနျဖင့္ အၾကြင္းမဲ့ ေထာက္ခံသေဘာတူေၾကာင္း ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖြဲ႕ခဲ့လွ်င္ သူ႕ကို မည္သည့္တာ၀န္ေပးေပး ထမ္းေဆာင္ရန္ အသင့္ရွိေၾကာင္း ဒီေန႕ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖြဲ႕ၿပီးလွ်င္ ေနာက္တေန႕တြင္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွ ေဒၚလာသန္း (၂၄၀) ေက်ာ္ အကူအညီရေစရမည္ဟု သူအာမခံေၾကာင္း ေျပာသြားပါသည္။
ထိုသို႔ လူထုေခါင္းေဆာင္မ်ား ေျပာၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းသားမ်ားဘက္မွ တဖန္ျပန္လည္ေဆြးေႏြးၾကပါသည္။ ခန္းမ၏ ညာဘက္ျခမ္း အလယ္ခံုေလာက္မွ အရပ္မနိမ့္မျမင့္ အသားျဖဴျဖဴပိန္ပိန္ပါးပါး လည္ကတံုးအကၤ်ီျဖဴ ကခ်င္ပုဆိုးႏွင့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး ထိုင္ခံုမွထ၍ ေဆြးေႏြးပါသည္။ ပထမ၌ သူ႕အသံကို မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္၊ နဲနဲအရွိန္ရလာေတာ့ သူ႕အသံက ၾကည္လင္ျပတ္သားလာၿပီး အထစ္အေငါ့မရွိ ၾကားျဖတ္အစိုးရဖြဲ႕စည္းရန္ အျမန္ဆံုးလိုအပ္ေနပံု၊ အခ်ိန္သိပ္မရွိေတာ့၍ လူထုဘက္မွ လက္ဦးမႈယူၿပီး ဖြဲ႕စည္းႏိုင္မွ ျဖစ္မည္ဟု ေျပာသြားပါသည္။
သူေျပာပံုက ထိုအခ်ိန္က ပကတိ အေျခအေန အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ အကိုက္ညီဆံုး စကားလံုးမ်ား ျဖစ္ေနသည္။ သူကေျပာေနရင္း ေရွ႕စားပြဲခံုုေပၚ၌ခ်ထားေသာ သူ႕မွတ္စုစာအုပ္ကေလးကိုလည္း လက္ျဖင့္ေထာက္ကာ ၾကည့္ရင္းေျပာသြားပါသည္။ သူေျပာပံုက အျခားေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ေျပာပံုႏွင့္ နဲနဲကြာျခားေနသည္ဟု က်ေနာ္ခံစားမိသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ (Emotion) ျဖင့္ ေျပာျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာေန႔စြဲ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေရးမွတ္ထားၿပီး အခ်က္အလက္ႏွင့္ ကိုးကား ေျပာသြားသည္။ ထိုစဥ္ကသူသည္ မႏၱေလး ဂ်ီတီအိုင္ေက်ာင္းသား သမဂၢ ဥကၠ႒ ႏွင့္ မႏၱေလး ဗကသမ်ားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ ဒုုဥကၠ႒ အေနျဖင့္ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။
အထက္ဗမာျပည္မွ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားအျဖစ္ ကိုသန္႕စင္ ႏွင့္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ တို႕ႏွစ္ေယာက္ ထိုအစည္းအေ၀းသို႕ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ဤကားသူႏွင့္ ပထမဆံုး ေတြ႕ဆံုျခင္းျဖစ္သလို သူ႕ကိုပထမဆံုး သတိျပဳမိျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။
(ဂ)
စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းခံခဲ့ရၿပီးေနာက္ ၁၉၈၈ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းခန္႔တြင္ ဗဟန္းအုတ္လမ္းရွိ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးေဟာင္း ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းအိမ္ ကားဂိုုေဒါင္ထဲမွ အစည္းအေ၀းမ်ားတြင္ သူ႕ကိုျပန္ေတြ႔ရသည္။ က်ေနာ္တို႕သည္ တခ်ိန္က နာမည္ေက်ာ္ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးေဟာင္း၏ ကားဂိုေဒါင္ မ်က္ႏွာက်က္ ထုတ္တန္း သစ္သားတန္းမ်ားေပၚရွိ ၀ါၾကန္႔ၾကန္႔ သတင္းစာဖိုင္တြဲမ်ား မွတ္တမ္းမွတ္စုမ်ားကို မ်က္ႏွာက်က္မိုးသဖြယ္ ျပဳလုပ္ထားေသာေအာက္ရွိ ၾကမ္းခင္းေပၚ၌ ၀ိုင္းဖြဲ႔စုထိုင္ၿပီး ေက်ာင္းသားသမဂၢလႈပ္ရွားမႈမ်ားကို အရွိန္အဟုုန္မပ်က္ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ႏိုုင္ေရး၊ ဗကသႏွင့္ မကသ ေပါင္းစည္းေရး၊ ေက်ာင္းသားညီညြတ္ေရးႏွင့္ အထက္ဗမာျပည္ ေအာက္ဗမာျပည္ ေက်ာင္းသာလႈပ္ရွားမႈမ်ား ဟန္ခ်က္ညီညီ လႈပ္ရွားႏိုင္ေရး စသည့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ လႈပ္ရွားမႈကိစၥရပ္မ်ား ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။
တေန႔အစည္းအေ၀းတြင္ သူ အတန္ငယ္ေနာက္က်မွ ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္နံေဘးတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ က်ေနာ့္ကိုသူ ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ရင္း က်ေနာ့္ေရွ႕ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ခ်ထားေသာ သခင္ဗဟိန္း၏ “ဓနရွင္ေလာက” ဆိုေသာ စာအုပ္ကို ဖ်က္ကနဲေကာက္ယူၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ ေမွာက္လွ်က္အေနေထား ျပန္ခ်ထားလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလို လက္ကို ေမးေစ႔ေထာက္ကာ ေဆြးေႏြးပြဲကို အရွိန္မပ်က္ ဆက္နားေထာင္ေနသည္။
တခ်က္တခ်က္ သူလည္း၀င္ေဆြးေႏြးသည္။ အစည္းအေ၀းၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ေနာက္မွ သူလိုက္လာၿပီး ပခံုးကို လက္ျဖင့္ပုတ္ကာ “ဒီလိုအစည္းအေ၀းမ်ိဳးေတြကို အဲဒီလို စာအုပ္မ်ိဳးေတြ ယူမလာေစခ်င္ဘူး ရဲေဘာ္ရာ” ဟု က်ေနာ့္အတြက္ စိုးရိမ္ေသာေလသံျဖင့္ သတိေပးလိုက္သည္။ က်ေနာ္ကလည္း ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ လက္မွာကိုင္ထားေသာ သခင္ဗဟိန္း၏ စာအုပ္ထဲတြင္ သခင္သန္းထြန္း၏ အင္းမတန္ လွပေသာ အမွာစာပါသည္။ ထိုအမွာေရးဖြဲ႔ပံုကို က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ သေဘာေတြ႔ေနမိ၍ ထပ္ကာထက္ကာ ဖတ္မိျခင္းျဖစ္ၿပီး အျခားအေၾကာင္းမရွိပါ။ သို႕ေသာ္ ထိုစဥ္က သူစိုးရိမ္သလို ဗကသ ေက်ာင္းသားသမဂၢလႈပ္ရွားမႈကို ဗကပ ယူဂ်ီလုပ္ငန္းႏွင့္ ဆပ္စပ္လ်က္ၿဖိဳခြင္းရန္ ၾကံစည္ေနခ်ိန္၊ သန္႔ရွင္းျဖဴစင္ေသာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈကို မစင္တပဲသား ခပ္ရန္ၾကံစည္ေနခ်ိန္ မဟုတ္ပါလား။ အေတြးအေခၚအရ နလပိန္းတံုးမ်ားသည္ လုပ္ၾကံမႈအရာ၌ ပါရဂူေျမာက္လွေပသည္။
အဲဒီေနာက္ သူႏွင့္က်ေနာ္ ခင္မင္သြားသည္။ သူ႔ရုုပ္ရည္က လူတဖက္သားကို ခင္မင္ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္စြမ္း ရွိသည္ဟုက်ေနာ္ထင္သည္။ တခါတရံ လူ႔ေဘာင္သစ္ ၀ါးရံုုပင္ စခန္း ရံုုးတြင္ လည္းေကာင္း တခါတရံ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ကားဂိုေဒါင္ထဲမွာလည္းေကာင္း သူႏွင့္ ျဖတ္ကနဲျဖတ္ကနဲ ဆံုျဖစ္ခဲ့ ၾကပါသည္။
သူ႔ပံုက ျဖဴျဖဴသန္႔သန္႔ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ က်ေနာ္တို႕ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေခတ္ၿပိဳင္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားထဲတြင္ သူ႕လို ရုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ခပ္ရွားရွား ဟု ေျပာ၍ ရမည္လားမသိ။ သူ႕ကို က်ေနာ္ေတြ႕တိုင္း နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးေခတ္က က်ေနာ္တို႔ ၾကည္ညိဳေလးစားခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုဗဟိန္းကို က်ေနာ့္စိတ္ထဲ သြားသြားသတိရေနမိသည္။ သူကလည္း မႏၱေလးသားမဟုတ္လား။
ဒီလိုနဲ႔ အမ်ိဳးသားအာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္တို႕တေတြ အစည္းအေ၀းလုပ္ၿပီး လူထုစ်ာပန ေကာ္မတီ ဖြဲ႔ခဲ့ၾကသည္။ ထိုေကာ္မတီဖြဲ႔ရန္ အၾကံေပးသူကား မႈိင္းရာျပည့္အေရးအခင္းေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုျမမႈိင္း (ေခၚ) ကိုျမ၀င္း ျဖစ္သည္။ ၎ေကာ္မတီတြင္ သူသည္ မင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ စသူတို႕ႏွင့္အတူ အထက္ဗမာျပည္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္ ေရွ႕တန္းမွာ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္
ေဒၚခင္ၾကည့္စ်ာပန တင္ေဆာင္ထားေသာ ယာဥ္တန္းေရွ႕တြင္ သူသည္ မင္းကိုႏိုင္ အပါအ၀င္ အျခားေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ လက္ခ်င္းတြဲခ်ိတ္ကာ အံကိုုႀကိတ္လ်က္ ကမၻာမေၾကဘူးသီခ်င္းကို သံၿပိဳင္ သီဆိုရင္း စ်ာပန လိုက္ပါ ပို႕ေဆာင္ခဲ့ၾကပံုကို ခုအခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲကမထြက္။ ထိုစဥ္ကေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ အားလံုးလိုလို မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ က်ခဲ့ၾကရသည္။ ကန္ေတာ္မင္ ပန္းျခံသို႕ စ်ာပနယာဥ္ေရာက္ေသာအခါ စစ္ရံုးခ်ဳပ္ဘက္ကုန္းျမင့္ေပၚမွ ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ားျဖင့္ ခ်ိန္ရြယ္ထားေသာ စစ္သားမ်ားေရွ႕တြင္ မင္းကိုႏိုင္ႏွင့္ မင္းေဇယ်ာတို႕ အၿပိဳင္တရားေဟာလ်က္ ေဒၚခင္ၾကည့္စ်ာပနကို ေအာင္ျမင္စြာ အဆံုးသတ္ခဲ့ၾကသည္။
စ်ာပနၿပီး ေနာက္ေန႕တြင္ ျဖစ္မည္ထင္သည္ သူႏွင့္က်ေနာ္ ရန္ကင္း စာတိုက္မွတ္တိုင္နားက ဂႏၶမာ လၻက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ ေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ဗကသ ဒုဥက႒ ကိုကိုႀကီး (ေကက်ဳ႕) ႏွင့္ ကိုျမ၀င္းတို႔လည္း ပါသည္။ ထို႔ေနာက္က်ေနာ္တို႔ကို သူ မႏၱေလးျပန္ေတာ့မည္ဟု ေျပာၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရင္း လူစုခြဲၾကသည္။ သူ႔ကို ကားမွတ္တိုင္အထိ က်ေနာ္လိုုက္ပို႔ခဲ့သည္။ ကားလမ္းျဖတ္အကူး သူက ေဘးဘီကိုၾကည့္ကာ ေလသံျဖင့္ “က်ေနာ္ ေတာထဲကိုသြားေတာ့မယ္”ဟု ေျပာခဲ့သည္။
ဘယ္ဘက္လည္း ဟု က်ေနာ္ေမးေတာ့ “ေျမာက္ပိုင္း ကခ်င္ဘက္ေလ၊ မႏၱေလးက က်ေနာ္တို႕လူေတြ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ” ဟုသူေျပာခဲ့သည္။ မၾကာခင္ ၃၆ ဘတ္စကားဆိုက္လာ၍ ကားေပၚသို႔ သူတိုုးေ၀ွ႔တက္သြားသည္။ သူလိုုက္ပါသြားေသာ ဒုုတိယကမၻာစစ္လက္က်န္ ဘတ္စကားအိုႀကီးကိ ုေငးၾကည့္ရင္း က်ေနာ္က်န္ရစ္ခဲ့ပါသည္။
ဤကား သူႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ေတြ႔ဆံုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕ေနာက္ သူႏွင့္မေတြ႔ျဖစ္ေတာ့ပါ၊ သူ႔အသံဘာမွ မၾကားရေတာ့ ... ။
…………
…………
…………
(ဃ)
က်ေနာ္ အဖမ္းမခံရခင္ တလေလာက္အလို ေမလထဲတြင္ ေထာက္လွမ္းေရး ဗိုလ္ခင္ညြန္႔၏ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲ ထြက္လာသည္။ ေအဘီေျမာက္ပိုင္း အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္လာေသာ ေက်ာင္းသား အခ်ိဳ႕၏ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ၊ က်ေနာ္ သတင္းစာလည္း ဖတ္ျဖစ္သည္။ တီဗြီဖန္သားျပင္၌လည္း ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ထိုေက်ာင္းသားေတြ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မလႊဲမရွာင္သာ လုပ္ခဲ့ရေသာသူမ်ား၏ မ်က္ႏွာအသြင္အျပင္ကို အထင္းသားေတြ႔ျမင္ေနရသည္။
ထိုသူတို႔၏ေျပာဆိုခ်က္အရ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို လေပါင္းမ်ားစြာ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ၿပီး စစ္အစိုးရ သူလွ်ိဳဟု စြပ္စြဲလ်က္ ရက္ရက္စက္စက္ ေခါင္းျဖတ္သတ္ခံခဲ႔ရသည္။
က်ေနာ့္နားႏွင့္ မ်က္စိကိုပင္ က်ေနာ္မယံုႏိုင္စရာ အျဖစ္။ ဟုတ္ပါသည္ သူသည္ သာမန္ေညာင္ည ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မဟုတ္ပါ။ တေခတ္မွာ တခါ၊ တခါမွာတေယာက္ဆိုသလို ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ စစ္စစ္၊ အင္မတန္ေတာ္ေသာ ထက္ျမက္ေသာ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သူ႕ကိုျမင္ေတြ႔ဖူး ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ဖူးသူမွန္သမွ် သူ႔မွာရွိေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားကို သိၾကရပါသည္။ ဤကဲ့သို႔လူမ်ိဳးကို ေတာထဲ၌ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးသူလွ်ိဳဟု စြပ္စြဲ သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရသည္။ လံုး၀မယံုၾကည္ႏိုင္စရာ၊ က်ေနာ္တို႔ေခတ္ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈ သမိုုင္းတြင္ လံုး၀လက္မခံႏိုင္စရာ အျဖစ္ပ်က္ဆိုးႀကီး ျဖစ္ပါသည္။
ဤအျဖစ္အပ်က္ဆိုးႀကီးကို က်ေနာ္တို႕အားလံုး ဘယ္လို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ႏိုင္မည္နည္း။ ဘယ္လို ေမ့ေပ်ာက္ပစ္ႏိုင္မည္နည္း။ က်ေနာ့္အေတြးထဲ၌ သူ႕ကိုသတ္ပစ္တာ ဘယ္သူေတြလဲ။ အဲဒီသူေတြနဲ႔ တစ္ဂိုုဏ္းတည္း ပူးေပါင္းပါ၀င္ပက္သက္ေနတာ ဘယ္သူေတြလဲ ဆိုတာ သမိုုင္းသက္ေသအျဖစ္ သိခ်င္သည္။ သူသည္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ စစ္စစ္ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ခုခ်ိန္ထိ သူသာ အသက္ရွင္လ်က္ ရွိေနဦးမည္ဆိုလွ်င္ သူသည္ က်ေနာ္တို႕၏ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္ၾကေသာ မင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကုိႀကီး၊ မင္းေဇယ်ာ၊ ေ႒းၾကြယ္ စသူတို႕ႏွင့္အတူ တတန္းတည္း ရွိေနမည့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဟု က်ေနာ္ယံုၾကည္ပါသည္။
ခုေတာ့သူမရွိေတာ့ၿပီ ... ေတာထဲ၌ တရားလက္လြတ္ ရက္ရက္စက္စက္ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ အသတ္ခံခဲ့ရသည္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုုေတာ့ရွိပါသည္။ သူ႕ကိုအခုလို ရက္ရက္စက္စက္ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့သူမ်ားသည္၊ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ စစ္စစ္တဦးကို ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဟု မသိ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဂိုဏ္းဂဏစိတ္ထားႏွင့္ အာဏာလုပြဲေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မည္သိုုပင္ျဖစ္ေစ ဤလူသတ္သမားတစုုႏွင့္ အေပါင္းအပါမ်ားသည္ က်ေနာ္တိုု႕အားလံုုး ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ အထြဋ္အျမတ္ထား စေတးပူေဇာ္ခဲ့ရေသာ ရွစ္ေလးလံုး (၈၈၈၈) ဒီမို႕ေရစီ ေတာ္လွန္ေရး၊ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈသမိုင္းႏွင့္ နဲနဲမွ မအပ္စပ္ မပက္သပ္ေသာ၊ ဤအေရးေတာ္ပံုုႀကီး၌ ထဲထဲ၀င္၀င္ မပါ၀င္ခဲ့ဘူးေသာ၊ ဤအေရးေတာ္ပံုႀကီးကို ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ဖ်က္ဆီးလိုေသာ၊ ရန္သူစစ္အာဏာရွင္တို႔ႏွင့္ အေတြးအေခၚ ႏွင့္လုပ္ဟန္ တထပ္တည္းက်ေနေသာ၊ ေဖာက္ျပန္ေရးသမား၊ လူယုတ္မာ အေခ်ာင္သမား၊ သူလွ်ိဳ ဒလံ ေၾကးစား လူသတ္သမားမ်ားသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
(င)
က်ေနာ္သည္ စာဖတ္ခန္းထဲမွ စားပြဲေပၚရွိ ကြန္ပ်ဴတာ မွန္သားမ်က္ႏွာျပင္ေရွ႕ အေမွာင္ထဲတြင္ တေယာက္တည္းထိုင္ရင္း အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ သူ႔ပံုကိုေငးေမာၾကည့္ေနမိသည္။ ဓါတ္ပံုထဲမွ သူ႔အျပံဳးက ေတာက္ပ၀င္းျပက္ဆဲ။ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကလည္း ဒီအျပံဳးမ်ိဳးပင္၊ ေနာက္လဲ ဆက္လက္ေတာက္ပ ၀င္းျပက္ေနဦးမည္ဟု က်ေနာ္ယံုုၾကည္သည္။
က်ေနာ့္မ်က္၀န္းအစံုတို႕ ရီေ၀လာသည္။ မ်က္ေတာင္ကို ပုတ္ခတ္၍ ထိန္းလိုက္ ေသာ္လည္း မရေတာ့ ...။
သူ႔ပံုကိုေငးစိုက္ၾကည့္ေနရင္း တစ္ခါတုန္းက သူနဲ႔ေတြ႕တိုင္း က်ေနာ့္စိတ္ထဲ၌ ျဖစ္ေပၚေသာ အေတြးမ်ိဳးကို ျပန္ခံစားမိသည္။ သူေျပာပံုဆိုပံု ကိုယ္ဟန္အေနအထားႏွင့္ အျပံဳးတို႔သည္ တခါက က်ေနာ္တို႔ ၾကည္ညိဳေလးစားခဲ့ရေသာ လြတ္လပ္းေရးတိုက္ပြဲေခတ္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုဗဟိန္းႏွင့္ ေတာ္တာ္တူသည္ဟု ခံစားမိသည္။ ကိုဗဟိန္းကလည္း မႏၱေလးသား၊ သူကလည္း မႏၱေလးသား။ ကိုဗဟိန္းက ေထာင့္သံုးရာျပည့္ အေရးေတာ္ပံုႀကီးတြင္ ဗကသ ေခါင္းေဆာင္အေနျဖင့္ “ျမင္းခြာတခ်က္ေပါက္လွ်င္ မီးဟုုန္းဟုုန္းေတာက္ေစရမည္” ဟုရဲရဲေတာက္ မိန္႔ခြန္းေျခြခဲ့သည္ ...။ သူကလည္း ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးတြင္ ဗကသ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တဦး အေနျဖင့္ သမိုင္း၀င္ ၾကားျဖတ္အစိုးရဖြဲ႔စည္းေရး အဆိုကို ရဲရဲရင့္ရင့္ တင္ျပခဲ့သည္။
ကိုဗဟိန္းက ျဖဴျဖဴႏုႏု ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဘ၀မွ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး၌ ျဖဴးေခ်ာင္းဖ်ား ပဲခူးရိုုးမ ေတာထဲတြင္ ကာဘိုင္ေသနတ္လြယ္လ်က္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကိုု ေတာ္လွန္ခဲ့သည္။ သူကလည္း ျဖဴျဖဴသန္႔သန္႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဘ၀မွ တရုပ္ျမန္မာနယ္စပ္ ပါေခ်ာင္ေဒသ၌ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ေျမာက္ပိုင္း၏ ဥကၠ႒ အျဖစ္စစ္အာဏာရွင္တို႕ကို ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သူ..။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က စာေပေလ့လာမႈအခံ အားေကာင္းသည္ကိုေတာ့ က်ေနာ္သိခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ သူဂီတ၀ါသနာပါခဲ့မွန္း မသိခဲ့။ ေနာ္ဆံုုး ကိုုထိန္လင္းေရးေသာစာကိုုဖတ္ၿပီး ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္သည္ ေခတ္ေပၚ ဂီတအႏုပညာကိုလည္း ဂီတသေကၤတႏုတ္ျဖင့္ စနစ္တက် ေလ့လာတတ္ေျမာက္ တီးခတ္တတ္သူတဦး ျဖစ္ေၾကာင္းသိခဲ ့ရၿပီး ကိုုဗဟိန္းႏွင့္ ေတာ္ေတာ္တူတဲ့သူဘဲ ဟု အတည္ျပဳခဲ့ မိသည္။ ကိုဗဟိန္းကလည္း ဂီတ၀ါသနာထံုသူ မဟုတ္ပါလား။
ထို႕ေၾကာင့္လည္း ကိုဗဟိန္းသည္ ထိုစဥ္က ကိုေ႒းၿမိဳင္ (ဆရာႀကီးဒဂံုတာရာ) ႏွင့္အရင္းႏွီးဆံုးသူ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဆရာတာရာက သူ႔ကိုု႔ကဗ်ာႏွင့္ တင္စား၍ ရုုပ္ပံုုလႊာဖြဲ႔ခဲ့ဖူးသည္။ အခုု ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကလည္း ရုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဂီက ၀ါသနာပါသူ၊ သို႔ေသာ္ သူတို႔႕ႏွစ္ဦး ေသဆံုးပံုခ်င္းေတာ့ ကြာျခားေနသည္။ ကိုဗဟိန္း ကႏွလံုးေရာဂါျဖင့္ မႏၱေလးေဆးရံုႀကီးတြင္ ေဆးကုသခံေနရင္း ဖဆပလႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအကြဲ၌ စိတ္ထိခိုက္ၿပီး ဆံုးပါးသြားခဲ့ရသည္။
ကိုဗဟိန္း၏ စ်ာပနကို တူတံဇဥ္ အလံအုပ္လ်က္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္ သြားေရာက္ဂါရ၀ျပဳခဲ့သည္။ သူကေတာ့ တရုပ္ျပည္နယ္စပ္ေတာထဲမွာ သူလွ်ိဳဟု မတရားစြပ္စြဲ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ခံရသည္။ ေခါင္းျဖတ္ အသတ္ခံခဲ့ရသည္။ သူေသဆံုးပံုကို မင္းကိုိႏိုင္အပါအ၀င္ သူ႕ရဲေဘာ္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား သိရွိႏိုင္ခြင့္ပင္ မရခဲ့ပါ။
ကိုဗဟိန္းက ရုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ စာေပဂီတျမတ္ႏိုးသူ ... ၊ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကလည္း ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္၊ ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ စာေပဂီတ ျမတ္ႏိုးသူ ...၊ က်ေနာ့္အေတြး စိတ္အာရံုထဲမွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အသတ္မခံရမီ ေနာက္ဆံုးသီဆိုသြားခဲ့ေသာ ယုဇနပင္ နဲ ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါ သီခ်င္းေလးကို မွန္းဆ ခံစားၾကည့္ေနရင္း ... တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္၌ ရတနာ ဘံုမိၼ နယ္ေျမ မန္းတကၠသိုလ္ႀကီး၏ သမဂၢျမက္ခင္းျပင္ေရွ႕တြင္ ... က်ဆံုးသြားေလသူ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္၏ ပံုတူ ေၾကးရုပ္သြန္းထုလ်က္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကေသာ က်ေနာ္တို႕ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္အားလံုး၏ ႏွလံုးသားမ်ားကို ဖဲႀကိဳး၀ါမ်ားသဖြယ္ ခ်ည္ေႏွာင္ ဂုဏ္ျပဳၾကရမည့္ေန႔ကို ေရာက္ရမည္မလြဲဟု က်ေနာ္ ယံုၾကည္ေနမိပါသည္။
(စ)
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ...
ရဲေဘာ္ေရ
ေျမနဲ႔ေကာင္းကင္ ျမင္ေနသမွ်
ရင္ခုန္ႏုသစ္ သမုဒယျမစ္တစင္း
လွပစြာ စီးဆင္းရစ္ေနဦးမယ္ ... ယံုတယ္ ... ။
ေလးစားလွ်က္ ...
ဇာနည္ (၈၈,ဗကသ)
ဇန္န၀ါရီ ၁၂၊ ၂၀၁၂
(ၾကာသပေတးေန႔)
No comments:
Post a Comment