ေျမာက္ပိုင္းေဒသအ႐ိုးတြန္သံမ်ားေၾကာင့္ ႏိုးထလာေသာ ႏွလံုးသားပံုရိပ္တစ္ခု

(၁)
ေဖ႔စ္ဘြတ္ စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ဖတ္ရသည့္ အဆိုပါအေၾကာင္းအရာမ်ားကို လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ ၂၀ ခန္႕ကတည္းက က်မသိ႐ွိခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ လူစာရင္းအတိအက်ကိုေတာ့ ဒီေဆာင္းပါးဖတ္မွ သိရပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးမွာပါတဲ့အတိုင္းပါပဲ အခုအခ်ိန္မွ ဖြင့္ေျပာခဲ့ၾကရတာကေတာ့ အခ်ိန္မက်ေသးတာရယ္၊ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာကို လက္႐ွိ စစ္အစိုးရသိ႐ွိခဲ့ရင္ လက္ညွိုဳးထိုး ေျပာစရာျဖစ္လာမွာရယ္ကို မလိုလားတာရယ္ စတာေတြေၾကာင့္ပါ။
က်မလို ကာယကံ႐ွင္တစ္ေယာက္မဟုတ္တဲ့သူအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ အစြပ္စြဲအႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာင္းသားစိတ္အျပည့္႐ွိၿပီး မိမိတို႔ အသက္အႏၱရာယ္ ထိခိုက္သည္အထိ ႀကံဳခဲ့ရေပမဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းဂုဏ္သိကၡာအတြက္ ေရငံုေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားသိကၡာ ထိန္းခဲ့ၾကတာပါ။
ဒါေပမယ္႔ ဒီမိုကေရစီေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္တဲ့တစ္ေန႔၊ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္လာတဲ့ တစ္ေန႔က်ရင္ ဒီကိစၥေတြ၊ ဒီလူေတြဟာ စစ္အစိုးရကလႊတ္လိုက္တဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာရယ္၊ မတရားညွင္းဆဲသတ္ျဖတ္ခဲ့တယ္ဆိုတာေတြရယ္ကို ေဖာ္ထုတ္က်မယ္လို႕ ရည္႐ြယ္ထားပီးသားဆိုတာ အဲဒီအႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ကတည္းက က်မ သိ႐ွိၿပီးသားပါ။ ဒီေတာ့ က်မအေနနဲ႔ သိၿပီးသားေတြ မထူးဘဲနဲ႕ဘာလို႕ေရးလာသလဲလို႔ဆိုတာ ေျပာရပါမယ္။
ဒီအေၾကာင္းအရာေတြ ဖတ္လိုက္ရတဲ့အခါ အစြပ္စြဲခံရၿပီး သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရတဲ့၊ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားမိဘ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမတစ္ေတြ ရင္ထဲကို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ ခံစားမိရပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ေသြးသားကို ႏွိပ္စက္တာေတြကို ရင္ႏွင့္အမွ်၊ ကာယကံ႐ွင္ခံစားရသည့္နည္းတူ ရင္ပြင့္မတတ္ ခံစားခဲ့ရတာေတြက အသစ္တစ္ဖန္ခံစားလာရျပန္ပါတယ္။
အဲဒီအခါမွာ က်မအေမလို ရင္းႏွီးခင္မင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ ၂၀ က ေပါက္ကြဲလုမတတ္ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ႏွလံုးသားပံုရိပ္ကို ျပန္ၿပီး ျမင္ေယာင္လာခဲ့ပါတယ္။
(၂)
ဆရာမႀကီးဆိုေပမယ့္ က်မတို႕ငယ္စဥ္က မူလန္းျပဆရာမအျဖစ္ ဆံုခဲ့ရပါတယ္။ က်မေလးတန္းမွာ က်မရဲ႕ အတန္းပိုင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ က်မမိဘမ်ားနဲ႔ ဆရာမႀကီးခင္ပြန္းက ဌာနတစ္ခုမွာ အတူတာဝန္ ထမ္းေဆာင္တဲ့အတြက္ ခင္မင္ရင္းႏွီးၾကပါတယ္။ ေလးတန္းမွာ အတန္းပိုင္ဆရာမျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဆရာမလို႔ ေခၚတာႏႈတ္က်ိဳးေနေပမယ့္ က်မနဲ႔ သားသမီးဖြယ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး က်မ ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္ေနတဲ့အထိ ဆရာမဟာႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆရာမႀကီးဘဝနဲ႔ အျငိမ္းစားယူသည္အထိႏွစ္ ၄၀ ဝန္ထမ္းဘဝ တာဝန္ထမ္းခဲ့သူပါ။ စာအသင္အျပအလြန္ေကာင္းၿပီး၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ခ်စ္ေၾကာက္ ႐ိုေသယံုမက မိဘမ်ားကပါ ေလးစားၾကပါတယ္။
ဆရာမ စာသင္သံၾကားရတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက မိဘတခ်ိဳ႕က သူ႔ကေလးေတြစာက်က္ရင္ “ဒါကဒီလိုပါ“ ဟု ျပန္႐ွင္းျပတတ္ရာ၊ ကေလးေတြက “အေမတို႔ေတာင္ စာေတြရေနပါလား” လို႔ ျပန္ေျပာမိၾကပါတယ္။ ကေလးမိဘေတြကလည္း “ ေအး မင္းတို႔ ကံေကာင္းတယ္ ဒီလို ႐ွင္းကနဲ နားထဲဝင္ေအာင္ သင္ႏိုင္တဲ့ ဆရာမမ်ိဳးနဲ႔ တို႔ေတြ႔ခဲ့လို႔ကေတာ့ ခုလို ေက်ာင္းတဝက္တပ်က္နဲ႔ ထြက္ခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး” “မင္းတို႕ေသခ်ာသင္ယူၾက” လို႔ ေျပာယူၾကရပါတယ္။
ဆရာ ဆရာမ အခ်င္းခ်င္းမွာတင္ လူမႈေရး စီးပြားေရး၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဆရာမေပါက္စေလးေတြရဲ႕ အခ်စ္ေရးကအစ ဆရာမကိုပဲ တိုင္ပင္ၾကတာေတြ႔ရပါတယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး အင္မတန္ ေကာင္းၿပီး စိတ္ႏွလံုးအင္မတန္ႏူးညံ့ပါတယ္။ ဆရာမေရာ၊ ဆရာမ ခင္ပြန္းပါ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာၾကပါတယ္။
ဆရာမဟာ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာ၊ က်က္သေရ႐ွိၿပီး မ်က္ႏွာအမူအယာေအးခ်မ္းတည္ၾကည္သေလာက္ ဆရာမဘဝဟာ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းလွပါတယ္၊ ေလာကဓံရဲ႕ ႐ိုက္ပုတ္တဲ့ဒဏ္ကို ဘဝတေလွ်ာက္လံုး ခါးစီးခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နင္လားဟဲ့ေလာကဓံလို႔ေတာင္ ႀကံုးဝါးမေနဘဲ အဲဒီေလာကဒဏ္နဲ႔ အတူလမ္းေလွ်က္ရင္း ဘဝကို ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။
က်မဟာလည္း ဆရာမရဲ႕ သမီးတစ္ေယာက္သဖြယ္ခ်စ္ခင္ခဲ့ရသူျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆရာမ ေလာကဒဏ္နဲ႕အတူ လမ္းေလွ်က္ခ်ိန္မွာ၊ တခါတရံ အေဖာ္အျဖစ္ပါခဲ့ၿပီး အတူေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကာလေတြ ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေမ့မရႏိုင္တဲ့ ႏွလံုးသားပံုရိပ္ေတြကို တထပ္ထဲ သိ႐ွိခဲ့ရျခင္းပါ။
ဆရာမဟာ ဆီစက္ပိုင္႐ွင္ စက္သူေဌးသမီးဘဝကေန ႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွား စိုးရိမ္မကင္းစြာ ရပ္တည္ေနရမယ့္ဘဝကို သူ႔ဘာသာ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ။ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းေၾကာင့္ ဆရာမတို႔႐ြာကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတေယာက္ တိမ္းေ႐ွာင္လာရာက ဆရာမဘဝေျပာင္းလဲခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသားဟာ အခုလက္႐ွိ ဆရာမရဲ့ခင္ပြန္းပါပဲ။
ဆရာမက အဲဒီအခ်ိန္က High School Final ေအာင္ထားပါတယ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားကိုယူရင္ စိတ္႐ႈပ္စရာေတြ ၊စိတ္ပင္ပန္းစရာေတြ ႀကံဳရလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာၾကဆိုၾကေပမယ့္ အသက္ ၁၈ ႏွစ္မွာပဲ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ရန္ကုန္မွာ အေျခခ်ေနၿပီး အသက္ ၁၉ ႏွစ္၊ သားတစ္ေယာက္ ေမြးအၿပီးမွာ မူလတန္းဆရာမ စလုပ္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ နယ္က ဆရာမရဲ႕ဖခင္ ႐ုတ္တရက္ဆံုးျခင္း၊ ဆီစက္ကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းျခင္း၊ အိမ္မီးေလာင္ျခင္း စတာေတြ ဆက္တိုက္ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္၊ ဒါေတြဟာ လူတိုင္းႀကံဳရတတ္တဲ့ ေလာကဓမၼတာပဲလို႔ ေျဖသိမ့္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဆရာမဟာ သူ႔ဘဝမွာ ဘယ္လိုမွ ေမ့မရႏိုင္မယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ႐ွိလာလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့ပါဘူးတဲ့။
(၃)
ဆရာမရဲ႕သားအႀကီးဆံုးက က်မနဲ႔အသက္အ႐ြယ္ အတန္းအတူတူပါ။ ဒုတိယသမီး သမီးႀကီးကေတာ့ က်မထက္ ငယ္ပါတယ္။ အဲဒီသမီးႀကီးဟာ အေဖတူသမီးပါ၊ ဒါေၾကာင့္ အေဖျဖစ္သူက ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါတယ္၊ အေဖခ်စ္သမီးပီပီ အေမကို အေဖေလာက္ေတာ္တယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မျမင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်မႏွင့္ဆရာမ ဒီေလာက္နီးနီးစပ္စပ္ တြယ္တာမိတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
ေနာက္တခုက ဆရာမက ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းမေျပာ၊ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းလည္းမဖတ္။ ေက်ာင္းစာသာ သင္ပါတယ္။ စာသင္သည္သာ သူ႔အလုပ္။ ဆရာမရဲ႕ သမီးႀကီးက စာအုပ္ေတြ စဖတ္ကတည္းက ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြကို ဖတ္ပါတယ္။ သူ႔အေဖက ေလ့က်င့္ေပးထားျခင္းပင္။
၁၉၈၈ခုႏွစ္ ၊ မတ္လ ၊ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္က်ဆံုးၿပီးေနာက္ တကၠသိုလ္ဝန္းက်င္က မၿငိမ္သက္ႏိုင္ေတာ့။ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားျဖစ္ေနပါတယ္။ ဇြန္လမွာ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ အေရးအခင္းစပါတယ္။ ဆရာမက သူ႔သမီးႀကီးကို ပူပန္ပါတယ္။
အဲဒီ သမီးႀကီးေအာက္မွ သားအငယ္က ျဖဴျဖဴႏြဲ႔ႏြဲ႔ အသားျဖဴျဖဴအရပ္႐ွည္႐ွည္ ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ မ်က္ခံုးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လူေခ်ာတစ္ေယာက္၊ သူက ဒုတိယႏွစ္ သခ်ၤာအထူးျပဳျဖင့္ (လုပ္သားေကာလိပ္) တက္ေရာက္ေနသူပါ။ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ႔ သူ႔ဖခင္၏႐ံုးမွာ အလုပ္ရလို႔ လုပ္သားေကာလိပ္ ေျပာင္းတက္ခဲ႔တာပါ။
ဆရာမက စိတ္ပူလို႔ ”မင္းအစ္မ က ေက်ာင္းမွာစာမသင္ေတာ့ဘူးဆိုလည္း မသြားနဲ႔ေတာ့ ေျပာတာမရဘူး၊ ဘာေၾကာင့္သြားေနမွန္း မသိဘူး” ဟု ေျပာရာ၊ အဲဒီသားအငယ္က
“ေက်ာင္းသားေတြ ေဟာတာေျပာတာ သိပ္ေကာင္းတယ္၊ အဲဒါသြားၿပီး နားေထာင္ေနတာေနမွာေပါ့။ ဒီေန႔ေခတ္ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြ အမွန္အတိုင္းေျပာရဲတာ၊ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ မဆလ အစိုးရေတာ့ ဒီတခ်ီ ေသဖို႔သာျပင္၊ ေက်ာင္းသားေတြက ေနာက္မဆုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေက်ာင္းသားေတြ ေသြးေျမက်ခဲ့ရတာေတြအတြက္ ေပးဆပ္ရလိမ့္မယ္၊ ဒီအစိုးရကို အျပဳတ္တိုက္ဖို႔ စီစဥ္ေနၾကၿပီ” လို႔ ေျပာပါတယ္။
အဲဒီလို သားငယ္က ေျပာတာကို အမွတ္တမဲ့သာေနခဲ့ၿပီး၊ သမီးႀကီးကို စိတ္ပူၿပီး အာ႐ုံစိုက္ ေနလို႔ သားအငယ္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ သားအငယ္က အဲဒီအခ်ိန္ အသက္ ၂၀ အ႐ြယ္ပါ။ အဲဒီအ႐ြယ္ကစၿပီး သူ႔ဘဝတစ္ခုလံုး ႏိုင္ငံေရးနယ္ထဲ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးနယ္ထဲ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္လို႔ သူ႔အေမက မထင္ခဲ့ပါ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အစိုးရက တိုင္းျပည္အေျခအေနကို ရိပ္မိ၍ပဲလား အစိုးရဝန္ထမ္းေတြကို စည္း႐ံုးတာပဲလားမသိ ဝန္ထမ္းဆန္ တစ္ေယာက္ ၃ လစာ ထုတ္ေပးခဲ႔ပါတယ္။ ဆရာမ သားအငယ္က အေဖ၊ အေမ၊ သူ႕ကိုယ္တာမ်ားကို ကားတစ္စီးျဖင့္ ထုတ္၊ အိမ္သို႔ပို႔ခဲ့ၿပီး အိမ္ကေန ေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ဆရာမ အခ်စ္ဆံုးသားအတြက္ ဆရာမ ခံစားရေလၿပီေပါ႔..။
သမီးႀကီးက ေျပာတယ္တဲ့၊ သားငယ္က ေက်ာင္းမွာ တရားတက္ေဟာတယ္၊ မ်က္ႏွာစည္းရန္ ပုဝါေတာင္လို႔ေတာင္ ေပးလိုက္ရေသးတယ္တဲ့။ ဆန္ေတြ လာပို႔ေတာ့ “ အစ္မ ဒီဆန္ေတြ တို႔မိသားစု ၃ လ စားလို႔ ေလာက္ရဲ႕လား” လို႔ ေမးသြားတယ္။ “ငါမ႐ွိရင္ အေဖနဲ႔အေမကို ဂရုစိုက္ပါ” လို႔ေျပာသြားတယ္။ “သူကေတာ့ တိုင္းျပည္အတြက္ လုပ္စရာေတြ႐ွိလို႔ သြားပီ” လို႔ ေျပာသြားတယ္ ဆိုၿပီး သမီးႀကီးက ျပန္ေျပာေတာ့ ဆရာမလည္း ဘာမွမေျပာသာေတာ့ပါ။
သမီးႀကီးကဆက္ေျပာေသးသည္တဲ့
“ ေမေမစိတ္မပူနဲ႔၊ ေမေမ့သားတစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္သြားတယ္၊ ဘာလုပ္တယ္ဆိုတာ ေျပာလို႔မရေပမယ့္ သူတို႔ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈေတြ ဆက္လုပ္ဘို႔ သြားၾကတာပါ။ ေမေမ့သားအတြက္ အစစ အဆင္ေျပေအာင္သာ ဆုေတာင္းေပးပါ။ ေမေမ ခြဲရတယ္ဆိုတာ ေသသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ မိဘေတြေလာက္ မဆိုးပါဘူး” တဲ့
(၄)
၈-၈-၈၈ တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားဦးေဆာင္ေသာ ႐ွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးစတင္ပါေတာ႔တယ္။ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး အံုးအံုးႀကြက္ၾကြက္ေတာင္းဆိုသံမ်ားေၾကာင့္ မဆလ အစိုးရျပဳတ္က်ခဲ႔ပါတယ္။ ဆရာမရဲ႕ သမီးႀကီးနဲ႔တကြ ဆရာမခင္ပြန္းပါ သားေပ်ာက္၊ ေမာင္ေပ်ာက္ ႐ွာၾကပါတယ္။ တရားေဟာတဲ႔ေနရာမွာလည္း ေစာင့္ၾကည့္၊ ခ်ီတက္ရင္းနဲ႔လည္း ႐ွာၾကပါတယ္။ သမီးႀကီးက ေက်ာင္းသားသမဂၢအဖြဲ႔မွတဆင့္ စံုစမ္းပါတယ္။
အခ်ိဴ႕ေက်ာင္းသားေတြက ဇြန္အေရးအခင္းၿပီးကတည္းက ႐ွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုအတြက္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအႏွံ႔ တာဝန္က်ရာနယ္ေတြကို ေရာက္ေနေၾကာင္းေတာ့ သိရပါတယ္။ ကနဦးအစ ပစ္ခပ္မႈမ်ား႐ွိရာ အသက္႐ွင္ရက္႐ွိပါ့မလား သံသယဝင္လာပါတယ္။ ဒီသံသယကို ဆရာမက မိခင္တို႔ သိစိတ္နဲ႔ ေခ်ဖ်က္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေသြးသားျဖင့္ ျဖစ္တည္ၿပီး မိမိဝမ္းၾကာတိုက္မွာ ကိုးလလြယ္ ဆယ္လဖြားခဲ့ရတဲ႔ သားကို မေသေသးပါ၊ အလိုလိုသိပါတယ္တဲ့၊ ေတြ႔ေအာင္႐ွာၾကပါေျပာရင္း အိပ္ယာထဲ လဲပါေတာ႔တယ္။
သမီးႀကီးက သမဂၢ႐ွိရာ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးကို သူတို႔ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႔စြန္ကေန ေန႔တိုင္း လမ္းေလွ်က္သြားပါတယ္။ သူ႔အလုပ္သူလုပ္ရင္း ေမာင္ကို စံုစမ္းပါတယ္။ သူလည္းစိတ္ပူေနၿပီ၊ တစ္ေန႔ျပန္လာမယ္ ေျပာသြားတာ ဒီအခ်ိန္ျပန္လာရမွာေပါ့ဟု ဆိုကာေမွ်ာ္ရေခ်ၿပီ။
က်မက ဆရာမကိို ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးရင္း သားသမီးအပူမ်ားကို မွ်ေဝခံစားခဲ့ရပါတယ္။ စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္တြင္ေတာ့ စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ အလုပ္သမားေတြ ျပည္သူေတြ ေတာခိုၾကေလၿပီ။ ဆရာမက သားအငယ္အတြက္ ပူပင္ေသာကမ်ားမၿငိမ္းႏိုင္တဲ့အတြက္ က်န္သမီးမ်ားအား အတင္းအၾကပ္ တားျမစ္ပါတယ္။ ဆရာမလည္း အိပ္ယာတြင္ ဘံုးဘံုးလဲကာ လူထူမွသာ ထႏိုင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ၿပိဳလဲလုျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
လံုးဝ မထင္တားအခ်ိန္မွာမွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ သားငယ္ဟာ သန္လွ်င္က သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို ေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ သူဟာ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အေမ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း၊ ခုလိုအခ်ိန္မွာ သားကို လက္ခံမထားရဲတဲ့အတြက္ လာေခၚဖို႔ ေျပာလာပါတယ္။
ဆရာမဟာ သားအသက္႐ွင္ရက္႐ွိေနတာကို ဝမ္းသာအားရျဖစ္သြားၿပီး ထထိုင္ပါတယ္။ လမ္းေတာ့မေလွ်ာက္ႏိုင္ပါဘူး။ ဆရာမခင္ပြန္းကေတာ့ အိမ္ေရာက္ရင္ ဖမ္းခံရမွာေပါ့၊ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ၊ သမီးႀကီးက “သူလိုက္သြားမယ္ ၊ သူၾကည့္စီစဥ္ခဲ့မယ္၊ ေမေမ ေနေကာင္းေအာင္ေနပါ၊ ေဖေဖက ဝန္ထမ္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ေဖေဖက ဆက္သြယ္တယ္ဆို မေကာင္းပါဘူး“ ဆိုကာ တခါမွ မျမင္ဘူးသည့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ေနာက္ကို လိုက္သြားေလရာ၊ ဆရာမမွာ ဝမ္းသာစရာႏွင့္အတူ စိတ္ပူပင္စြာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။
သားငယ္က အေရးအခင္းကာလမွာ ၿမိတ္ကိုေရာက္ေနၿပီး အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသားအေရးေတာ္ပံုကို စတင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီး ရန္ကုန္မွာ႐ွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ နယ္စပ္ကို ေ႐ွာင္တိမ္းၾကေတာ့ အေရးအခင္းမတိုင္ခင္ထြက္သြားတဲ့ သူတို႔က ျပန္ဝင္လာၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေပၚေပၚတင္တင္ ေနတာမဟုတ္ပဲ လံုၿခံဳတဲ့ေနရာမွာပုန္းေနၾကတာပါ။
သန္လွ်င္ကို ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕နဲ႔ေတြ႔ဘို႔အလာ၊ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအိမ္ကို ဝင္တာျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ကိုျပန္မလိုက္ႏိုင္ပါ၊ ေက်ာင္းသားအေရးကိစၥမ်ား လုပ္စရာမ်ားစြာ ႐ွိေနေသးတဲ့အတြက္ သူ႔ကို ေမ့ထားလိုက္ပါ၊ ဘာအေၾကာင္းမွ မၾကားရရင္ အသက္႐ွင္ရက္႐ွိေနေသးတယ္မွတ္ပါ လို႔ ေျပာပါတယ္တဲ့။
သမီးႀကီးက” အေမက တခါေလာက္ေတာ့ ေတြ႔ခ်င္႐ွာမယ္၊ ဘာမေျပာညာမေျပာ ႐ုတ္တရက္ေပ်ာက္သြားလို႔ ခံစားေနရတာျဖစ္မယ္။ ဒီတႀကိမ္ေတာ့ေတြ႔လိုက္ပါ၊ အတင္းျပန္လဲ မေခၚပါဘူး၊ လုပ္စရာ႐ွိတာဆက္လုပ္ပါ၊ ေတြ႔လိုက္ပါလို႔” ေျပာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ဘက္က ေညာင္တမ္းဆိပ္ကမ္းကို ေရာက္မွ ေတြ႔မယ္လို႔ အေျဖရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ညမထြက္ရအမိန္႔က႐ွိေနေတာ့ အခ်ိန္က နာရီဝက္ပဲ ရပါေတာ့တယ္။ သမီးႀကီးစီစဥ္ေပးလိုက္တဲ့ အိမ္ကို သားငယ္က သြားႏွင့္ၿပီး ဆရာမနဲ႔ အန္ကယ္ (ဆရာမ အမ်ိဳးသား) တို႔ကို သမီးႀကီးက အေျပးအလႊား လာျပန္ေခၚပါတယ္၊ အ့့ံၾသစရာပါပဲ ၊ သမီးႀကီးက “ ေမေမ ဒီတခါမွမေတြ႕ရရင္ ေတြ႔ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ သူလုပ္စရာေတြ ဆက္လုပ္မွာမို႔ ၊ ေမေမအားတင္းၿပီး လိုက္လာပါ “ လို႔ေျပာတယ္ဆို ဆရာမဟာ အေႏြးထည္ေလး ထပ္ဝတ္ၿပီး လမ္းထေလွ်ာက္ပါတယ္။
က်မက က်န္တဲ့ဆရာမသမီးအငယ္ေတြနဲ႔အတူ အိမ္ေစာင့္က်န္ခဲ့ရပါတယ္။ ညမထြက္ရအမိန္႔ေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ ျပန္မလာႏိုင္ဘူးဆိုတာသိလို႔ပါ။
(၅)
စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားမွတ္ပံုတင္ျခင္းဥပေဒကို ထုတ္ျပန္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား မွတ္ပံုတင္ေရးဥပေဒကို ျပဌာန္းပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီစာရင္းေတြကို သတင္းစာမွာထုန္ျပန္တဲ့အခါ “ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္ လူငယ္အစည္းအ႐ံုး” ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားပါတီတစ္ခုမွာ သားငယ္နာမည္ကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ေျမေပၚမွာ႐ွိေနတယ္ဆိုတာ သိထားလို႔လည္း သူလို႔ထင္တာပါ။
ေနာက္ေတာ့ အဲဒီပါတီရဲ႔ ဥကၠဌျဖစ္သူက စိတ္ေအးေအးေနဘို႔ ဆရာမကို ကိုယ္တိုင္ပဲ အိမ္ကိုလာေျပာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆရာမက ဘယ္လိုေနၾကသလဲ၊ စားစရာ႐ွိၾကရဲ့လား သိခ်င္လာပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဝန္ထမ္းမ်ား ပါတီႏိုင္ငံေရးကင္းရမယ္ဆိုၿပီး လက္မွတ္ထိုးထားရတဲ့အတြက္ ထံုးစံအတိုင္း သမီးႀကီးကို ပါတီလိပ္စာအတိုင္း သြားခိုင္းပါတယ္။ စားစရာေတြ အပို႔ခိုင္းပါတယ္၊ ဆန္ုျပဳတ္ေသာက္လိုက္၊ မ႐ွိ႐ွိတာ စားျပီး ေနေနတာသိရေတာ့ ပို႔ေပးေနရင္းက ေနာက္ဆံုး ဆရာမကိုယ္တိုင္ သြားၾကည့္ပါတယ္။
သားငယ္က “အေမမလာပါနဲ႔၊ က်ေနာ္တို႔က ေ႐ြးေကာက္ပြဲဝင္ဖို႔ ေထာင္တာမဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္းသားအေရးကိစၥေတြ လုပ္လို႔ရေအာင္ မွတ္ပံုတင္ထားတာ၊ ေထာက္လွမ္းေရးက ရိပ္မိရင္လည္း ရိပ္မိေနေလာက္ၿပီ၊ အေမ ဒုကၡေရာက္မယ္ လို႔ တားပါတယ္”
ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ဆရာမက ဘယ္လိုအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တေနရာေရာက္ၿပီဆို ဘယ္မွာ႐ွိေနတယ္ဆိုတာ သိရရင္ေက်နပ္ၿပီ၊ သားတို႔ေက်ာင္းသားေတြကို ေမေမ အၿမဲေမတၱာပို႔ေနတယ္၊ ဘယ္မွာ႐ွိတယ္ဆိုတာသာေျပာသြားပါ” လို႔ မွာပါတယ္၊ ဆရာမရဲ႕ မသိစိတ္ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေတြေၾကာင့္ တစ္ေန႔ သူ႔သားသြားရမယ္ဆိုတာ သိေနပါတယ္။
တကယ္တန္းက်ေတာ့ ေသာ့ခပ္ထားတဲ့ ပါတီ႐ံုးခန္းသာက်န္ခဲ့ဲပီး၊ ေျမလွ်ိဳးသြားၾကပါတယ္။ အေျခခံပညာေက်ာင္းသားသမဂၢက ေက်ာင္းသားေတြပါ ပါသြားၾကပါတယ္။ အငယ္ဆံုးေက်ာင္းသားက ၁၆ ႏွစ္ ၁၇ ႏွစ္ အ႐ြယ္ေတြပါ။
ဆရာမက အင္မတန္႐ိုးတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေျမာက္ပိုင္းဆိုတာေတာင္မသိပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္း မိဘအခ်င္းခ်င္းေမးရာက ABSDF(NB) ကိုေရာက္သြားမွန္း သိရပါတယ္၊ ဆရာမလည္း AB ေျမာက္ပိုင္း၊ ေတာင္ပိုင္းက ေက်ာင္းသားေတြကို ဘုရား႐ွစ္ခိုးတိုင္း ေမတၱာပို႔ပါတယ္၊ ေတာ္႐ံုပို႔တာမဟုတ္ပါဘူး၊ အ႐ွည္ႀကီးကို ႐ြတ္ၿပီးပို႔ပါတယ္။ ဆရာမရဲ႕ ေမတၱာပို႔မွာ ဒီမိုကေရစီလည္း ပါပါတယ္၊ ဒီမိုကေရစီရမွ ေက်ာင္းသားေတြ ျပန္လာၾကမွာကိုး။
၁၉၉၂ ခုႏွစ္ခန္႕က စစ္အစိုးရက လုပ္တဲ့ သတင္းစာ႐ွင္းလင္းပြဲတစ္ခုကို ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ၾကည့္လိုက္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္( ေျမာက္ပိုင္း)မွာ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း စစ္ေထာက္လွမ္းေရးလို႔ စြပ္စြဲဲပီး သတ္ျဖတ္ေနၾကတာေတြကို ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္လာတဲ့သူေတြက ဒဏ္ရာေတြ ျပၿပီး႐ွင္းၾကပါတယ္။
က်မမွတ္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ အူေတြေတာင္ထြက္က်လာလို႔ ျပန္ထည့္ျပီး အစိမ္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တာလဲပါရဲ့။ က်မတို႔တစ္အိမ္လံုး အစိုးရကို ဆဲၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို သက္သက္သိကၡာခ်တယ္ဆိုကာ လံုးဝမယံုခဲ့ပါ။ သားငယ္ ေျမာက္ပိုင္းမွာ႐ွိတယ္ဆိုတာ သိထားတဲ့ က်မဟာ ဆရာမကို အဲဒီသတင္းၾကည့္ရလား၊ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားလို႔ သြားျပီးေမးခဲ့ပါတယ္။
ဆရာမဟာ စိတ္လႈပ္႐ွားရင္ ႏွလံုးခုန္ျမန္ပီး၊ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ား ေအးစက္ေတာင့္တင္းတဲ့ ႏွလံုးေရာဂါတစ္မ်ိဳး ရေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္၊ ေသခ်ာဆံုးေအာင္ မၾကည့္ေတာ့ပါတဲ့။ အေတြ႔အႀကံဳေတြမ်ားလွၿပီျဖစ္တဲ့ ဆရာမဟာ တခုခုကို ေတြးဆေနပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ မျဖစ္ႏိုင္ လံုးဝမေျပာပါ၊ တခုေတာ့ေျပာပါတယ္။
အန္ကယ္ကေတာ့ “ အစိုးရဟာ NLD ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို သိကၡာခ်ေနၿပီဆိုၿပီး ဆဲေနေလရဲ့” က်မလည္း က်မနဲ႔ အန္ကယ္ အျမင္ခ်င္းတူတယ္ဆိုၿပီး အန္ကယ္နဲ႔သာစကားေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
(၆)        
“ အေဖႏွင့္ အေမခင္ဗ်ား”
“က်ေနာ္ဟာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက လႊတ္လိုက္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးျဖစ္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဖမ္းဆီးထားပါတယ္။ မိဘမ်ားက ေတာင္းပန္ၿပီး လာေရာက္ေခၚေဆာင္ပါမွ အသက္ခ်မ္းသာရာ ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေမ (သို႔မဟုတ္) အေဖ အျမန္ဆံုးလိုက္လာခဲ့ပါ“
က်မ “စာကိုဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ ဒီေလာက္ ေက်ာင္းသားအေရးေတြလုပ္ေနတာ။ မိသားစုနဲ႔ခြဲ၊ ေက်ာင္းပညာတဝက္တပ်က္နဲ႔ စြန္႔ၿပီးလုပ္လာတာ။ ဘာေထာက္လွမ္းေရးလဲ။ လိုက္သြားေခၚရင္ ေထာက္လွမ္းေရးဆိုတာ ဝန္ခံရမွာလား“ ဆိုၿပီး ေဒါသတၾကီးေပါက္ကြဲပါေတာ့တယ္။ မ်က္ရည္မ်ားလည္း ေရသြန္သလို ေဝါကနည္းကိုက်လာပါေတာ့တယ္။
သမီးႀကီးက က်မပခုံုးကိုလာကိုင္ၿပီး” စာကို မိသားစုအားလံုး ဆယ္ေခါက္ထက္မနည္း ဖတ္ၿပီးၾကပါၿပီ။ သားငယ္ အသက္႐ွင္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္၊ သြားေခၚၿပီး ဟိုေရာက္မွ အေျခအေနၾကည့္ရမွာ။ ကိုယ္လဲျမင္ရတာမဟုတ္ဘူး။ သတင္းစာ႐ွင္းလင္းပြဲက အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ အမွန္ေတြဆို ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း ျပႆနာတက္ၾကတာျဖစ္မယ္၊ မိဘေတြလိုက္သြားရင္ ကေလးေတြဘဲ မ႐ိုင္းေလာက္ပါဘူး။ ခုက သြားဘို႔လည္း ျပင္ေနၿပီ၊ ။ အမ ကအိမ္မွာ ညီမေလးေတြနဲ႔ လာေနေပးရင္ျဖစ္မလားလို႔ ။အဲဒါေျပာမလို႔၊ ညီမလည္း ႐ွိေနမွာပါ။”
ျဖစ္ပံုက ဆရာမ သမီးအငယ္တေယာက္က ခြဲစိတ္ခန္းဝင္စရာ႐ွိပါတယ္။ ဆရာဝန္နဲ႔ ရက္ခ်ိန္းၿပီးသား၊ ဆရာမ ေနာက္ဆံမတင္းေအာင္ အိမ္မွာလူအင္အားျဖည့္တာပါ။ သမီးႀကီးကလည္း သူ႔အိမ္ေထာင္ႏွင့္တျခားမွာ ေနေနေပမယ့္ ဒီရက္ပိုင္းမွာ သူေရာ သူ႔အမ်ိဳးသားပါ လာေနပါတယ္။
“အန္ကယ္က ဘာလို႔လိုက္မသြားတာလဲ”   ဆရာမ လိုက္သြားမွာကို သိလိုက္ရသည့္အတြက္ က်မ ေမးလိုက္မိပါတယ္။
“သမီး အန္ကယ္နဲ႔ လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ သူက ဘုန္းႀကီးစာခ်သြားလုပ္ေနရင္ သူ႔ပါ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားလိမ့္မယ္” ဟု ဆရာမက ေျပာရာ အန္ကယ္က “ အန္ကယ္က စကားမ်ားမ်ား မေျပာပါဘူး။ တခြနး္ပဲေျပာမွာ၊ “ဘာေျပာမွာလဲ” ေမးေတာ့ “ ဟ အန္ကယ့္ကို သြားခိုင္းေလ ။ အဲဒီေတာ့ ဘာေျပာမလဲသိရမွာေပါ့” တဲ့၊
အမွန္ကေတာ့ သြားေခၚမယ္႔ ေက်ာင္းသားမိဘအခ်င္းခ်င္း ခ်ိတ္ဆက္မိၾကၿပီးၿပီ။ အလားတူစာမ်ိဳး ရန္ကုန္႐ွိ ေက်ာင္းမိဘတခ်ိဳ႕နဲ႔ မႏၱေလး၊ သာယာဝတီ စသျဖင့္ စာမ်ားေရာက္လာၾကၿပီးၿပီ။ အမ်ားအားျဖင့္ အေမမ်ားသာ လိုက္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္းအေဖ လိုက္ၾကပါတယ္။ က်မထင္တာက ေယာကၤ်ားခ်င္းဆိုေတာ့ ေျပာမွား ဆိုမွား စကားမ်ားၾကရင္ အသက္အႏၱရယ္႐ွိလို႔ ထင္ပါတယ္။
တစ္ခုပဲ႐ွိတယ္။ က်မ အမွတ္မမွားပါက ဝန္ထမ္းဆို၍ ဆရာမတစ္ေယာက္သာ ပါပါတယ္။။ က်န္သူမ်ားက အျငိမ္းစားႏွင့္ ကုန္သည္မ်ားသာ၊ ဆရာမသည္ ျမိဳ႕နယ္၊ တိုင္း အဆင့္ဆင့္မွသည္ ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနအထိ စာတင္ရပါတယ္။ သားအသက္႐ွင္ေရးအတြက္ သြားေရာက္ေခၚခြင့္ျပဳပါရန္ အသနားခံစာတင္ရပါတယ္။
သြားေရာက္မယ္႔ အဖြဲ႔က ဆရာမသြားခြင့္က်ေအာင္ ေစာင့္ေပးၾကပါတယ္။ တကယ့္ကို မိသားစုစိတ္ဓါတ္ အျပည့္႐ွိသူမ်ားပင္။ ေနာင္တခ်ိန္တြင္ ထိုမိသားစုမ်ားသည္ ယခုႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္သည့္တိုင္ ခ်စ္ခင္စည္းလံုးလ်က္ ေနၾကပါတယ္၊ သာေရးနာေရး ဖိတ္စရာမလို အလိုလိုေသြးစည္းၾကတဲ့ ေသြးေသာက္မိသားစုမ်ား ျဖစ္လာပါတယ္။
ဆရာမကို တစ္လအတြင္း ျပန္လာရန္ ခံဝန္ခ်က္ေပးၿပီး လိုက္ေခၚဖို႔ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္၊ က်မ ဆရာမအတြက္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပူမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ေဆာင္လို႔လား မေျပာတတ္ပါဘူး ဆရာမဟာ သြက္လက္ေနၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ က်န္းမာေအာင္ေနပါတယ္။ ငါအသက္႐ွင္မွ ျဖစ္မယ္လို႔ ေတြးေကာင္းေတြးေနလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
တကယ္တန္းမွာ ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး၊ ဆရာမဟာ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေနမွ ျပန္ေရာက္လာသလို သားငယ္လည္းပါမလာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမဟာ သားကို မ်က္ျမင္ အသက္႐ွင္ရက္ ေတြ႔ခဲ့ရလို႔ထင္ပါတယ္၊ သိပ္စိတ္မလႈပ္႐ွားပဲ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပပါတယ္။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ခ်က္ခ်င္းေပးမေတြ႔ပါဘူးတဲ့၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ေတြ႔ရတဲ့အျပင္ ေတြ႔တဲ႔အခါ အေျပာအဆို ဆင္ျခင္ရပါတယ္တဲ့၊ သူတို႔ကို အခ်ဳပ္ခန္းကေခၚထုတ္ၿပီး ေပးေတြ႔ပါတယ္။
အားလံုးက သတိနဲ႔ေနေနရတာပါတဲ့၊ ေက်ာင္းသားေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ခံခဲ့ၾကတာေတြ မိဘေတြကို ေျပာျပပါသတဲ့။ ေဆာင္းပါးမွာပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြပါပဲ။ အဲဒီအတိုင္းပါပဲ၊ မိဘေတြနဲ႔ျပန္ထဲ့ေပးမယ္ ေျပာၿပီး ဘယ္လိုက ဘယ္လို စိတ္ေျပာင္းသြားလည္း မသိပါတဲ့။ ျပန္လႊတ္ေပးဖို႔ ဘာတစ္ခုမွမေျပာေတာ့ပါဘူးတဲ့။ အဲဒီမွာ ေစာင့္ရင္းေစာင့္ရင္း ရက္ေတြၾကာလာတာပါ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိဘေတြရဲ့ေတာင္းပန္မႈေၾကာင့္ မသတ္ပါဘူးဆိုတဲ့ ကတိရလို႔ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္တဲ့။ ဆရာမက ပိုဆိုးတာက တလအတြင္းျပန္ရမယ့္ ခံဝန္ခ်က္ကလည္း႐ွိေနေတာ့ ေနာက္ေၾကာင္းမေအးပဲ ျဖစ္ရပါတယ္တဲ့။
ဆရာမလို ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ သားေဇာေၾကာင့္ KIA ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ကို ျဖတ္ၿပီး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္စခန္းကို ဆိုးဝါးလွတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႔ လမ္းပန္းအခက္အခဲေတြၾကားက ေရာက္ေအာင္သြားခဲ့တာကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဆရာမဟာ မိသားစုကိုေရာ သမီးတမွ်ရင္းႏွီးတဲ့က်မကိုေရာ ခုခ်ိန္ထိ လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားတယ္လို႔ က်မ ထင္ထားတာ တခု႐ွိပါတယ္။ က်မဘယ္ေတာ့မွ ေမးမွာမဟုတ္သလို သမီးႀကီးကလည္း သူလည္းဘယ္ေတာ့မွ မေမးပါဘူးတဲ့။ အဲဒါကေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းကေန ထြက္ေျပးမွ လြတ္ေတာ့မယ္ဆိုတာကိုပါ။
(၇)
ေက်ာင္းသားေတြကို ေထာက္လွမ္းေရးေတြပါလို႔ စၿပီးဖမ္းစဥ္က စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔မွာ သားငယ္ပါပါတယ္။ သားငယ္ဟာ ဒီေက်ာင္းသားေတြက သူနဲ႔အတူတဲြၿပီးလုပ္လာတာ သူသိပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ဘူးဆိုတာသိေနေတာ့ ေမးတာျမန္းတာ ေပ်ာ့ေျပာင္းပါတယ္။ နဂိုထဲကလည္း စိတ္သေဘာထားေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့ အတြက္ကတေၾကာင္း၊ ေထာက္လွမ္းေရးမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေနတာေတြကလည္း တေၾကာင္းေၾကာင့္ သူ႔ရဲ့ ညွာတာေမးထားတဲ့ အခ်က္ေတြကို သေဘာမက်ရာက သားငယ္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးပဲ။ မင္းလည္းသူတို႔နဲ႔ တစ္ဖြဲ႔ထဲပဲ စြပ္စြဲျပီး ဖမ္းခ်ဳပ္တာပါပဲတဲ့။
သားငယ္ကို စစ္တဲ့အခါမွာ တစ္ရက္မွာေတာ့ ေခါင္းကို ဒုတ္ကနဲ႐ိုက္ခြဲလိုက္တာ ေသြးအိုင္ထဲ ပံုရက္သား က်သြားပါသတဲ့။ ေသၿပီလို႔ အားလံုးက ထင္လိုက္ၾကေပမယ့္ မေသခဲ့ပါဘူး။ ဒဏ္ရာကို ပက္သဒင္းေတြ အတိုင္းအဆမ႐ွိေပးၿပီး ခ်ဳပ္ပါသတဲ့။
သားငယ္နာမည္ကို ေအာ္ေခၚၿပီး ျခံထဲကိုဝင္လာတဲ့ ခ်ာတိတ္ကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အိမ္ထဲမွာ႐ွိတဲ့ မိသားစုေတြ ေၾကာင္ေငးၿပီး ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ သူ႔႕ကို သားငယ္တုိ႔နဲ႔အတူ ေျမာက္ပိုင္းမွာ စြပ္စြဲဖမ္းခံထားရတယ္လို႔ သိထားသူပါ၊ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်မကလည္း ဆရာမဆီ ေက်ာင္းကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ေရာက္အလာ ဆရာမ စက္ခ်ုဳပ္ဆိုင္သြားေနတာနဲ႔ ေစာင့္ေနျခင္းပါ။ ဆရာမေရာက္လာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း တအ့့ံတၾသ။
ေနာက္မွသိရတာက မိဘတစ္ေယာက္က ေနာက္တေခါက္ သူ႔အစီအစဥ္နဲ႔သူျပန္သြားၿပီး အဲဒီတုန္းက ငယ္႐ြယ္ေသးတဲ့ သူ႔သားနဲ႕အတူ ဒီခ်ာတိတ္အပါအဝင္ တခ်ိဳ႕ကို အာမခံ ေခၚထုတ္လာတာပါ။ တဆက္ထဲ သားငယ္တို႔က မၾကာခင္ အခ်ဳပ္ကေနထြက္ေျပးလာမွာ သိထားတဲ့အတြက္ လမ္းခရီးမွာ ခ်ိတ္ဆက္ေတြ ထားေပးခဲ့ပါတယ္တဲ့။ အစိုးရဘက္ေရာက္ရင္ မဖမ္းမဆီးေအာင္ ဒုကၡေတြ႔ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္လာရင္ ကူညီေအာင္ စီစဥ္ေပးချဲ့ပါတယ္တဲ့၊ ခုဆို သားငယ္တို႔လည္း ေရာက္ေလာက္ၿပီဆိုၿပီး လာခဲ့တာပါတဲ့။
ဆရာမလည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ပူသြားေခ်ၿပီ။ ျပန္အဖမ္းခံရရင္ေတာ့ သတ္မွာက်ိန္းေသေနေလၿပီ၊ ထိုခ်ာတိတ္က အာမခံပတယ္။ သားငယ္တို႔က ဒီေတာလမ္းခရီးကို ေကာင္းေကာင္းကၽြမ္းတယ္။ မ်က္ေစ့့မလည္ႏိုင္၊ ျဖစ္ႏိုင္တာက ၿမိဳ႔ေပၚေရာက္မွ မ်က္ေစ့လည္ၿပီး တေနရာေရာက္တာျဖစ္မယ္။ ေတာထဲကေတာ့ က်ိန္းေသလမ္းမေပ်ာက္ပါဟု ဆိုပါတယ္။
ထိုအခ်ိန္ အန္ကယ္က နယ္ေရာက္ေနသည့္အတြက္ ဖုန္းဆက္ေခၚပတယ္။ အန္ကယ့္မွာ နယ္မိတ္ေဆြမ်ားစြာ႐ွိပါတယ္။ နယ္လွည့္စာရင္းစစ္ေနရသျဖင့္ မေရာက္ဖူးသည့္နယ္မ႐ွိ အဆင္ေျပပါတယ္။ ကခ်င္ျပည္နယ္႐ွိ နယ္႐ံုးခြဲမ်ားကို သံႀကိဳး႐ိုက္၍ တဖံု ၊ ဖုန္းဆက္၍တနည္း အေၾကာင္းၾကားထားရာ မၾကာမီ ဗန္းေမာ္မ်ာ အဖမ္းခံထားရတယ္လို႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က သံႀကိဳး႐ိုက္ပါတယ္။
ကံတရားကား ဆန္းက်ယ္လွပါတယ္။ အန္ကယ့္ထံမွ သိရတဲ႔အခ်ိန္မွာ ထိုလူနဲ႔ သားငယ္တို႔ ႐ံုးထုတ္စစ္တာနဲ႔ ၾကံဳရျခင္းပါ။ ေတာခိုေက်ာင္းသားမ်ား ဖမ္းမိတယ္လို႔ သိရလို႔ အန္ကယ့္သားလား ေမးရာမွ “ မင္းအေဖ စိတ္ပူေနတယ္ ဦးေလး လွမ္းအေၾကာင္းၾကားေပးမယ္” ဆိုကာ ဝမ္းသာအားရ လွမ္းေျပာျခင္းပါ။
အထက္အဆင့္ဆင့္ စာတင္ရင္း မိဘမ်ား၏ တင္ျပမႈမ်ားေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ မိဘရပ္ထံ ျပန္ေရာက္ခဲ့ရေခ်ၿပီ။ ဆရာမ၏ ႏွလံုးသားတို႔သည္လည္း ျငိမ္းခ်မ္းရေခ်ၿပီ။ သို႔ေသာ္ စစ္အစိုးရလက္ေအာက္တြင္ ယံုၾကည္ခ်က္ျပင္းထန္ေသာ ေက်ာင္းသားသည္ အဘယ္မွာ ေအးေအးေနရပါမည္နည္း။
၁၉၉၈ တခုေသာရက္မွာ ေမးစရာ႐ွိ၍ ခဏဆိုကာ ေခၚသြားရာ ဘယ္မွာမွ ေမးမရေတာ့ဘဲ လအေတာ္ၾကာမွ ေထာင္ဝင္စာေတြ႔သည့္ လူတေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ေျပာခိုင္းလိုက္သျဖင့္ မႏၱေလးေထာင္တြင္ ေရာက္ေနတာ သိရေတာ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအမႈတြဲတစ္ခုျဖင့္ ေထာင္ ၇ ႏွစ္ က်ပါေတာ့တယ္။ ဆရာမလည္း ေတာတြင္းအခ်ဳပ္ေထာင္ကေန မႏၱေလးေထာင္ကို သြားရျပန္ပါတယ္။
တလတခါသြားေတြ႔ရင္း ၂ ႏွစ္အၾကာ ပခုကၠဴေထာင္ေျပာင္းလိုက္တဲ့အတြက္ ပိုၿပီးေဝးလံစြာ သြားေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။ ၂၀၀၄ မွာေတာ့ သားငယ္ေထာင္ကလြတ္ေျမာက္လာခဲ့ပါၿပီ၊ သားငယ္အသက္လည္း ၄၀နား နီးလာေခ်ၿပီ။ ၂ ႏွစ္ခန္႔အၾကာမွာေတာ့ သူ႕ကို ၁၈ ႏွစ္နီးပါး သစၥာ႐ွိစြာ ေစာင့္လာတဲ့ မိန္းကေလး အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးနဲ႔ လက္ထပ္လိုက္ပါတယ္။
ဆရာမတစ္ေယာက္ အေဖတူသားလို႔ မၾကာခဏေျပာတတ္တဲ့ သားငယ္အတြက္ စိတ္ေအးခ်မ္းေနတာကို ၾကားသိေနရပါတယ္။
က်မနဲ႔ ဆရာမတို႔လည္း လုပ္ငန္းတာဝန္ မိသားစုတာဝန္ေတြေၾကာင့္ တနယ္ေက်းစီ ကြဲကြာေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ေျမာက္ပိုင္းေဒသမွ အ႐ိုးတြန္သံမ်ား ေဆာင္းပါးက ိုဖတ္ လိုက္ရတဲ့အခါမွာ က်မရင္ထဲ က်မခ်စ္တဲ့ဆရာမရဲ့ သားအေပၚထားတဲ့ ႏွလံုးသားကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ သတိရမိပါတယ္။
အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ကိုယ္သိၿပီးသားေတြျဖစ္ပါရက္နဲ႔ ႏွလံုးသားတဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ ခံစားရပါတယ္၊ ဆရာမေရာ ဘယ္လိုေနပါလိမ့္။ သားငယ္နဲ႔နီးနီးကပ္ကပ္ မခြဲမခြာ႐ွိေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏွလံုးသားေတြ ၿငိမ္သက္ေနၿပီလား၊ အသက္အ႐ြယ္၊ အေတြ႔အၾကံဳေတြေၾကာင့္ ခံႏိုင္ရည္႐ွိၿပီး အေၾကာင္းအရာေတြကို ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ ဖတ္ႏိုင္ၿပီလား။
ဒါမွမဟုတ္ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္(၂၀)။ ေအးခဲေနတဲ့ ကခ်င္ျပည္နယ္ရဲ့ အေအးဒဏ္ကို အံတုရင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္စခန္းဆီက ငရဲခန္းအျဖစ္အပ်က္ေတြကို သတိရေနေလမလား၊ ေခါင္မိုးေပၚက တစက္စက္စီးလာတဲ့ ႏွင္းရည္ေတြဟာ ေျမေပၚမက်ခင္ တံစက္ျမိတ္မွာ ခဲသြားၿပီး အေခ်ာင္းလိုက္ေလး တြဲက်ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ျပန္ေျပာင္းသတိရေနေလမလား၊ ညဘက္ အေပါ့အပါးထသြားခ်င္တဲ့အခါ ေခါင္းျဖတ္ခံထားရတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးက ေခါင္းျပတ္ႀကီးနဲ႔ ေခ်ာက္တတ္တယ္ေျပာၾကလို႔ ဟိုလူ႔လိုက္ႏိႈး ဒီလူ႔လိုက္ႏိႈးဲၿပီး သြားခဲ့့ရတာေတြ သတိရေနေလမလား။
ရက္စက္လွတဲ့ လူမဆန္လွတဲ့ အျဖစ္ေတြကို ႏွလံုးပ်က္လုမတတ္ ၾကားခဲ့ရလို႕ သိခဲ့ရလို႔ ျပန္ေတာင္မေတြးခ်င္ေတာ့ပါဘူး ဆိုတာေတြကို အေဟာင္းေတြ အသစ္ျဖစ္ၿပီး ဆရာမႏွလံုးသားေတြ နာက်င္စြာခံစားေနေလမလား။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သမိုင္းတစ္ပတ္လည္ၿပီး ေဖ်ာက္မရစြာ အမွန္တရားေတြ ေဖာ္ထုတ္ေနပါၿပီ။ ေျမာက္ပိုင္းေဒသမွ အ႐ိုးတြန္သံမ်ား ေဆာင္းပါးေလးက သခင္သန္းထြန္းရဲ့ေနာက္ဆံုးေန႔မ်ား စာအုပ္လိုပဲ သမိုင္းတြင္ၿပီး၊ သင္ခန္းစာယူစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြဆိုတာကိုေတာ့ ဆရာမသိျပီး ေက်နပ္ေနမယ္ဆိုတာ ဆရာမႏွလံုးသားကို မွန္းဆအေျဖ႐ွာ သိေနပါတယ္။  
ေရႊစင္ဦး  
( ေျမာက္ပိုင္း ဇာတ္လမ္းထဲမွာ သားငယ္ေၾကာင္႕ပါ၀င္ပတ္သက္ခဲ႕၇တဲ႕ ကိုရဲလင္းရဲ႕ မိခင္အေၾကာင္းပါ။)
ေမာကၡ မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။