အခ်စ္ပန္းေလးေတြ ပြင့္ေနၾကျပီရဲေဘာ္

Tuesday, April 29, 2008 

တမာခင္

ဒီအခိ်န္ဆို လိုင္စင္ေတာင္တန္းမွာ ခရမ္းျပာျပာ အခ်စ္ပန္းေလးေတြ ဖူးပြင့္ေနၾကၿပီေပါ့ ရဲေဘာ္၊ ၾကည့္ေလရာ အရပ္ ရွစ္မ်က္နွာမွာ ခရမ္းေရာင္လႊမ္းေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းေတာင္တန္းၾကီးေတြက ပတ္လည္ဝိုင္းလို႕၊ ေတာင္ႀကိဳ ေတာင္ၾကား ခ်ဳိင့္ဝွမ္းေလးေတြထဲမွာေတာ့ ခမ္းေတာက္ဖူးဝါဝါေလးေတြက အျပြတ္လိုက္အခိုင္လိုက္ သၾကၤန္အလြမ္းေျပ ပိေတာက္ ပန္းေလးေတြ ကိုယ္စားေပါ့ေလ။ ျခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြၾကားထဲမွာေတာ့ ခတၲာပန္းလို ေတာရိုင္းပန္း ျဖဴျဖဴေလးေတြ၊ ေနၾကာအရိုင္းဝါဝါေလးေတြကလည္း ပုန္းလ်ဳိးကြယ္လ်ဳိးနဲ႕။

ဒီေတာရိုင္းပန္းေလးေတြပါပဲ ေရွ႕တန္းျပန္ရဲေဘာ္ေတြကို ဂုဏ္ျပဳၾကဆိုခဲ့တာ။
ဒီေတာရိုင္းပန္းေလးေတြပါပဲ က်ဆံုးသြားခဲ့တဲ့ရဲေဘာ္ေတြ အတြက္ လြမ္းသူပန္းေခြလွလွေလးေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတာ။
ဒီေတာရိုင္းပန္းေလးေတြပါပဲ။ ေျမပံုေလးေတြေပၚမွာ သတိရတိုင္း ျမက္ရွင္းေပးၾကရင္းနဲ႕ အလြမ္းပန္းေလးေတြ တင္ခဲ့ ၾကတာ။

ဒီေတာရိုင္းပန္းေလးေတြပါပဲ၊ ဘုရားမွာတင္ျပီး ဆုေတာင္းေပးခဲ့ၾက၊ အမွ်ေဝေပးခဲ့ၾကတာ၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရဲေဘာ္ ရဲေမေတြ အားလံုးကေတာ့ တညီတညြတ္တည္း ကန္႔ကြက္မဲမရိွ နာမည္ေပး ေခၚေဝါသံုးစဲြခဲ့ၾကတယ္ေလ။
ဘာတဲ့ ...။
အခ်စ္ပန္းေလးေတြတဲ့။
----------


“ဝုန္း”
“ရဲေဘာ္မ်ဳိးျမင့္ေအာင္ မိုင္းနင္းမိလို႕တဲ့”။ စခန္းတခုလံုး ေတာမီးပမာ ပံ့်သြားခဲ့တယ္။ ရဲေဘာ္ရဲေမေတြ မိုင္းသင္တန္းကြင္း ရိွရာ ေျပးလႊားသြားၾကတယ္။ ထမ္းစဥ္ေပၚအျမန္တင္ ေလးေယာက္တဆိုင္း အလွည့္က်ထမ္းရင္း ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ ေလာက္သြားရတဲ့ ရွားေဟာ့ပန္နားက ေကအိုင္ေအေဆးရံုကို အေျပးအလြား ပို႕ခဲ့ၾကတယ္။ တနာရီအတြင္းမွာပါပဲ။ တေတာက္ေတာက္နဲ႕လမ္းေလွ်ာက္တတ္စ သားငယ္ကိုၾကည့္ျပီး အေမသေဘာက် ဂုဏ္ယူခဲ့တဲ့ ေျခေထာက္ေလးနွစ္ဘက္ ဟာ ေပါင္ရင္းကေန၊ အခုေန အေမမ်ားေတြ႕ခဲ့ရင္ျဖင့္ ...။

“က်ေနာ့္ကို ပစ္သတ္ေပးၾကစမ္းပါ။ က်ေနာ္ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး”
“အားတင္းထားစမ္းပါ ရဲေဘာ္၊ မင္းဘာမွမျဖစ္ဘူး မင္းေဘးမွာ ရဲေဘာ္ရဲေမေတြ အမ်ားၾကီးရိွတယ္”
“ပစ္သတ္လိုက္ပါေတာ့၊ က်ေနာ္ တကယ္မခံစားနိုင္ေတာ့လို႕ပါ” တခ်က္တခ်က္ ေပၚလာလိုက္ တခ်က္တခ်က္ေဖ်ာ့ေတာ့ တိုးဝင္သြားလိုက္နဲ႕ အရုဏ္တက္ခိ်န္ေလာက္မွာေတာ့ ရဲေဘာ္ရဲ့ ဆႏၵျပည့္ဝသြားလို႕ထင္ပါရဲ့ အျပစ္ကင္းစင္လွတဲ့ လူငယ္ေလးတေယာက္ အိပ္ေမာက်ေနသလိုပါပဲ။ အခုေလာက္ဆို အိမ္ကိုမျပန္နိုင္ေတာ့တဲ့ ရဲေဘာ္ရဲ့ကိုယ္စား အိမ္ျပန္ခ်င္ေနရွာတဲ့ ဝိညာဥ္ေလးက အေသာ့နွင္ရင္း ေအးျမတဲ့ မိခင္ရင္ခြင္ဆီ ေျပးဝင္ခိုလံႈဖို႕ အိမ္တံခါးေတြကို တဝုန္းဝုန္းနဲ႕ လႈပ္နိုးေနၾကေရာေပါ့။
ရဲေမေတြကေတာ့ ေတာစပ္နားက ေတာရိုင္းပန္းေလးေတြကို ခူးယူေနၾကရျပန္ျပီေပါ့ ရဲေဘာ္။ သူတို႕ခ်စ္တဲ့ရဲေဘာ္အတြက္ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြေလးေတြကို ေတာရိုင္းပန္းေလးေတြနဲ႕ ျငိမ္ျငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ေလး ျပဳလုပ္ၾကလိမ့္အံုးမယ္ေလ။
----------


တပ္မဟာ (၃) ဗန္းေမာ္ခရိုင္ ပတ္ဝန္းက်င္ ေဒသေတြဟာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (ေျမာက္ပိုင္းေဒသ)ဗန္းေမာ္ေဒသခံ ေက်ာင္းသားေတြ စည္းရံုးေရး အပိုင္ဆင္းထားတဲ့ နယ္ေျမေတြမို႕ စစ္ သင္တန္း ေပးထားျပီးသား ျပည့္သူ့စစ္ေတြလည္းရိွၾကပါတယ္။ တခါ တေလမွာေတာ့ သူတို႕ေမြးထားတဲ့ ၾကက္မတမ္းေလးေတြ အစံုလိုက္ အစံုလိုက္ထမ္းရင္း တပ္ရင္းထိ ေရာက္လာတတ္ၾကပါေသးတယ္။ တပတ္တခါေလာက္ အနီးပတ္ဝန္းက်င္ ရြာေလးေတြမွာ တေတာင္တက္ တေတာင္ဆင္း တေနကုန္တေနခမ္း ေျခတိုေအာင္ ဟင္း ရွာထြက္ေလ့ရိွၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ရဲေမေတြကို ေမြးရင္းပြားရင္း စားေစ ခ်င္ၾကတဲ့ ေစတနာေတြနဲ႕ပါ။

တခါကဆို ေကအိုင္ေအ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ အၾကီးအက်ယ္ က်င္းပခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ျပည္သူ့စစ္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ မအူပင္ကအျငိမ့္ တဖဲြ႔ကို ေက်ာင္းသားတပ္က ေခၚေပးခဲ့ပါတယ္။ မၾကည့္ရတာ ၾကာလွျပီျဖစ္တဲ့ မင္းသမီးဝတ္စံု လက္လက္ေတာက္ေတာက္ေတြနဲ႕ အျငိမ့္ကတာကို ေတာေတြေတာင္ေတြထဲမွာ ျပန္ၾကည့္ၾကရေတာ့ ခံစားမႈက ထူးထူးဆန္းဆန္းတမ်ဳိးၾကီးပါပဲ။ ဝါသနာပါတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက လူပ်က္ေတြဝင္လုပ္လို႕ေပါ့။ အဲဒီအျငိမ့္အဖဲြ့လည္း ျပန္သြားေရာ၊ မၾကာပါဘူး သတင္းရတာနဲ႕လိုက္ဖမ္းလို႕ အျငိမ့္ တဖဲြ႕လံုး ေတာထဲျပန္ေျပးဝင္လာခဲ့ၾကရတယ္။ အဲဒီကစျပီး နွစ္တိုင္း အျငိမ့္ၾကည့္ရေတာ့တာပါပဲ။
စပါးရိတ္သိမ္းခိ်န္မ်ဳိးမွာ ဗန္းေမာ္တပ္ရင္းနဲ႕သိပ္မေဝးတဲ့ အမာခံရြာေတြကို တရြာျပီးတရြာ စစ္ေၾကာင္းလွည့္လည္သြားၾက တာ လနဲ႕ခီ်ျပီးၾကာပါတယ္။ ဝါဒျဖန့္ခိ်ေရးအဖဲြ့က ရဲေဘာ္ရဲေမေတြ က ဂစ္တာေတြကိုယ္စီထမ္း ေက်ာင္းသားသီခ်င္းေတြ ဆိုၾက၊ ကၾက၊ တီးၾကမႈတ္ၾကနဲ႕ စည္းရံုးေရးဆင္း၊ ေဆးတပ္ဖဲြ့က ေဆးဆရာ ဆရာ မေတြက တအိမ္ဝင္တအိမ္ထြက္ ေဆးလိုက္ကုလို႕၊ က်န္တဲ့သူေတြ က လယ္ထဲဆင္း စပါးရိတ္ေပါ့၊ လယ္ကြက္ထဲေရာက္မွ တံစဥ္ကို ဘယ္လိုယူ ဘယ္လိုကိုင္ ဘယ္လိုရိတ္နဲ႕ တတ္သိနားလည္ျပီးသား ရဲေဘာ္ရဲေမေတြက ျပေပးၾကရင္း လုပ္ငန္းစၾကပါတယ္။ လူအင္အား နဲ႕ဆိုေတာ့ လယ္ကြက္ တကြက္ျပီးတကြက္ ဘာမွ မၾကာလိုက္သလို ပါပဲ။

အစပထမေတာ့ စပါးရိတ္ မလိုက္ၾကရမွာ စိုးရိမ္ေနၾကတာ ေပါ့၊ ဘယ္သူမွ အေစာင့္ခ်န္မေနခဲ့ခ်င္ၾကဘူး။ လယ္ကြက္တကြက္ကေန နွစ္ကြက္၊ နွစ္ကြက္ကေန သံုးကြက္ေလာက္လဲေရာက္ေရာ က်င့္သားမရတဲ့ ခါးေတြက နာလာပါေတာ့တယ္။ စပါးရိတ္ေနရင္းနဲ႕ မခံနိုင္ေတာ့တဲ့အခါ ခဏရပ္လိုက္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြလို လက္နွစ္ ဘက္နဲ႕ ခါးကိုေထာက္ရင္း ဖိခ်လိုက္ နိွပ္ခ်လိုက္ၾက ျပန္ရိတ္လိုက္ ၾကနဲ႕ေပါ့။ ငါးကြက္ေလာက္မွာေတာ့ တဆင့္တိုးလာပါတယ္။ ခါး မကုန္းနိုင္ၾကေတာ့လို႕ ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ထိုင္ရိတ္တဲ့သူက ရိတ္ေန ၾကပါျပီ။ က်င့္သားရေနၿပီးသား ရဲေဘာ္ရဲေမေတြ က်ေတာ့လည္း ဘာမွမျဖစ္သလိုပဲ သန္မွသန္ ျမန္မွျမန္ တကယ့္ျပည္သူျပည္သား ေတြရဲ့ သားသမီးေတြပါပဲ။

လယ္ပိုင္ရွင္ေတြေကြ်းတဲ့ ေန႔လယ္စာ ေကာက္သစ္ဆန္ ေမႊးေမႊးေလးရယ္ ငါးေၾကာ္တေကာင္ ဒါမွမဟုတ္ ၾကက္သားတတံုး ဒါမွမဟုတ္ ဝက္သားတတံုး ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႕ စားလိုက္ၾကတာလည္း ျမိန္မွျမိန္ပါပဲ။ တပ္ရင္းမွာ မရႏိုင္ၾကတဲ့ နတ္သုဒါၥေလးေတြပဲေပါ့။ ခါးနာတာေတာင္ ေပ်ာက္သြားသလိုပါပဲ။ အားသစ္ေတြျပန္ရ ျပန္စနဲ႕ ဒီလိုနဲ႕ တရြာဝင္တရြာထြက္ပါပဲ။ ညေနစာကေတာ့ ကိုယ္တည္းတဲ့ အိမ္မွာ တပ္စိပ္အလိုက္ ထင္းေခြ၊ ေရခပ္၊ ဟင္းရွာ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ခ်က္စားေပါ့။ စားၿပီးတာနဲ႕ ရြာထဲေလွ်ာက္လည္ တည္သီးေတြ ဝါထိန္ေနေအာင္သီးေနတဲ့ အိမ္ေလးေတြေတြ႔ၿပီဆိုရင္ “အႏူး လငိုင္ လေခါင္း ေဂ်ာ့ရွားနာအီးေရာ၊ အေမ တလံုးနွစ္လံုး ေပးစားပါေနာ္” ဝင္ေတာင္းၾက၊ ခူးစားၾက ရြာသားေတြကလည္း အမွန္တကယ္ လုပ္အားလိုအပ္ေနတဲ့အခိ်န္ လာကူေပးၾကတဲ့သူေတြမို႕ ၾကည္ ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႕ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္စရာႀကီးပါပဲ။
တပ္ရင္းနဲ႕ ေဝးတဲ့ရြာေတြမွာေတာ့ ရြာသားေတြနဲ႕အတူ စပါးကူစိုက၊္ ကူရိတ္ေပးရင္းနဲ႕ တဘက္က ကိုယ့္တာဝန္က်ရာ ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ရြာသူရြာသားလို ပံုမွားရိုက္ၿပီး ေနထိုင္ၾကရတဲ့ ရဲေဘာ္ရဲေမေတြ တရြာမွာ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ အလွည့္က်ရိွေန တတ္ၾကပါတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ မေရႏိုင္ပါဘူး။ ရဲေမေတြ ထဲမွာေတာ့ ရဲေမသီတာခိုင္၊ ရဲေမမစိန္၊ ရဲေမမစႏၵာ၊ ရဲေမမေငြ၊ ရဲေမ မမူ၊ ရဲေမေအးေအးသန္း၊ ရဲေမေအးမိစံတို႕ဟာ အဲဒီလိုတာဝန္ေတြ ကို ယူခဲ့ၾကရသူေတြပါ။ လိုအပ္ရင္ လယ္ကြင္းထဲက ထြက္ျပီး ငါးပိ ငါးေျခာက္ေတြ ျပည့္သိပ္ေနတဲ့ျခင္းႀကီးေတြၾကားမွာ တာဝန္အရ သယ္ရမယ့္ပၥည္းေလးေတြ ၾကားညွပ္ရင္း ပလိုင္းႀကီးေတြ ေခါင္းညြတ္ တဲ့အထိ ရြက္ၿပီး စြန္႔စြန္႔စားစားနဲ႕ ရြာစဥ္ေလွ်ာက္ၾကရတဲ့ ရြာသူ လံုမပ်ဳိေလးေတြေပါ့။
ရဲေမမေငြနဲ႕ ရဲေမနန္းေစာတို႕ရဲ့မိခင္ေတြဆို မဆီမဆိုင္ သမီးေတြအတြက္နဲ႕ အဖမ္းခံခဲ့ၾကရပါေသးတယ္။ ရဲေမမေငြရဲ့ အေမဟာ တကယ့္အရိုးခံ ရြာသူမႀကီးပါ။ သူ့ကို စစ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေသးပါခ်င္သလို ေခ်းပါခ်င္သလိုေတြျဖစ္ျပီး “နင့္သမီးလာလား” ဆို အေၾကာက္ေၾကာက္အလန့္လန့္နဲ႕ လာတယ္ေျဖလိုက္၊ မလာ ဘူးေျဖလိုက္၊ “ဘယ္ေန႔ကလဲ”ဆို စာကလည္းမတတ္ေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ပဲ ပါးစပ္ထဲေတြ့ရာ ေယာင္ရမ္းေျဖ၊ တခါေျဖရင္ တမ်ဳိး၊ ေနာက္တခါေျဖရင္ တမ်ဳိးျဖစ္ေနေတာ့ တမင္လိမ္ေျပာတာ ထင္ျပီး နိွပ္စက္တာ ေတာ္ေတာ္ေလး ခံလိုက္ရပါေသးတယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သမီးနွစ္ေယာက္နဲ႕ပတ္သက္ျပီး အေမနွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေထာင္ထဲမွာပဲ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္သြားၾကေလရဲ့။

---------

ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ အထက္ေပေပါင္း (၆၆၆၇)ျမင့္တဲ့ လိုင္စင္ေတာင္တန္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ေျမာက္ပိုင္း (ဗဟို) ဟာ ေရခဲတဲ့အထိ အလြန္ခ်မ္းatးလွပါတယ္။ ေရာက္စကဆို ေနေရာင္ေတာင္ မျမင္ရပါဘူး။ တေန႔လံုးနီးပါး ျမဴနွင္းေတြက်ေန တတ္လို႕ လွမ္းျမင္ေနရသူ ဘယ္သူရယ္လို႕မကဲြျပားသလို အျမဲ တမ္းလိုလိုလည္း မီးဖိုထားၾကရပါတယ္။ တပ္စခန္းထဲက ဘယ္ အေဆာင္ကိုပဲသြားသြား မီးဖိုေဘးမွာပဲ မီးလံႈရင္း စကားေျပာၾကရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျဖစ္သြားၾကလဲဆိုရင္ ဘယ္ရဲေဘာ္ ရဲေမမဆို မီးဖိုေဘးမွာထိုင္မိတာနဲ႕ မီးမရိွလည္း လက္ေတြကအက်င့္ ပါျပီး မီးလံႈသလိုျဖစ္ေနၾကေတာ့တာပါ။

ရဲေမေတြဆို လစဥ္လာေနက်ရာသီပန္းေလးေတြေတာင္ ပံုမွန္မပြင့္နိုင္ၾကေတာ့လို႕ ေသြးေဆးနဲ႕အရက္ေရာထားတဲ့ ေဆးပု လင္းေလးေတြ ကိုယ္စီေဆာင္ထားၾကရပါတယ္။ တလတခါ ေခြး သားနဲ႕ အရက္တပက္ကို က်န္းမားေရးအရ တန္းစီလူစစ္ျပီး ေဆး တိုက္သလို မေသာက္မေနရ ေသာက္ခိုင္းရတဲ့အထိပါပဲ။

ညညဆို ရဲေမေဆာင္ရဲ့မီးဖိုပတ္ပတ္လည္မွာ ဂလူးကို႕စ္ အားေဆးသြင္းတဲ့ ပုလင္းလြတ္ေတြကို ေရျဖည့္ျပီး ပြက္ပြက္ဆူေအာင္ တည္ထားတဲ့ ေရေနြးပုလင္းေတြက ပတ္လည္ဝိုင္းေနတတ္ပါတယ္။ ပြက္ပြက္ဆူျပီဆို တေယာက္နွစ္ပုလင္းစီ ယူသြားၾကျပီး လက္မွာ တပုလင္းကိုင္ ေျခေထာက္မွာ တပုလင္းထားရတဲ့ ေစာင္တထည္စီကို နွစ္ထပ္ထပ္ နွစ္ေယာက္ေပါင္းအိပ္ၾကမွ အိပ္လို႕ေပ်ာ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ သန္းေခါင္မတိုင္ခင္ပဲ အပူဓာတ္ကခံပါတယ္။ အဲဒီအခိ်န္ဆို ျပန္နိုးလာတတ္ၾကပါေသးတယ္။ မနက္ေရာက္ရင္ မ်က္ခင္းစိမ္းစိမ္း ေလးေတြေပၚမွာ ေရခဲေတြက အခ်ပ္လိုက္ပါပဲ၊ စားဖိုတာဝန္က်သူ တိုင္း မီးအရင္ေမႊးၾကရပါတယ္။ ထမင္းအိုး၊ ဟင္းအိုးေတြထဲ ေရေတြ ခဲေနတာကို အရင္ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ျပီးမွ ေဆးေၾကာရ ျပန္ခ်က္ၾကရ ပါတယ္။

တခါကဆို နွင္းေတြအပြင့္လိုက္အဆုပ္လိုက္ မိုးရြာသလို တဖဲြဖဲြတသဲသဲက်ေနလိုက္တာမ်ား ေျမျပင္ေပၚမွာတထြာေလာက္ ထူမယ္ထင္ပါတယ္။ သစ္ပင္ေပၚေတြ၊ အေဆာက္အအံုေပၚေတြ၊ ေျမကြက္လပ္မက်န္ပါဘူး။ ျမင္ျမင္သမွ် ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတာပါ။ အဲဒီအထဲမွာပဲ စစ္ေရးျပသင္တန္း ေမာင္းခ်သြားခဲ့ၾကတာပါ။ ႂကြက္၊ ျခင္၊ ယင္၊ ဘာဆိုဘာမွ်မရိွေသးပါဘူး။ ေနာက္မွ လူေတြမ်ားလာ ေတာ့၊ သစ္ဝါးေတြျပဳန္းတီးလာၿပီး၊ ေနေရာင္လည္း ျမင္လာရသလို ºကက္၊ ျခင္၊ ယင္ေတြပါ ေရာက္လာၾကတာပါ။ အဲသေလာက္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေအးရတဲ့အထဲ အပတ္စဥ္ (၁)သင္တန္း သားေတြဟာ ညစဥ္ညတိုင္း လက္ခ်ာေဟာဝင္ၾကရပါတယ္။

“ၾကက္ကေလး ခီ်းတစ္”
အသက္ကလည္းငယ္ေသး လူပံုကလည္း ပုကြကြဂင္တိုတို နဲ႕ လူ့ဖလံေလး၊ ေစာင္အႀကီးႀကီး ရစ္ပတ္ျခံဳထားတဲ့ၾကားက ႏွာရည္ က တရံႈ႕ရံႈ႕ ကုပ္ကုပ္ကုပ္ကုပ္နဲ႕ ၾကက္ကေလးခီ်းတစ္သလို ညစဥ္ လက္ခ်ာေဟာထဲ ဝင္လာေလ့ရိွတဲ့သူ႔ကို ႏိုင္ငံေရးသင္တန္းဆရာက အဲဒီလို နာမည္ေပးရာကစျပီး အားလံုးက ခ်စ္စႏိုးလိုက္ေခၚၾကရင္း နဲ႕ တြင္သြားတဲ့နာမည္ေလးပါ။ သင္တန္းမွာတုန္းကေတာ့ အသက္ ကလည္းငယ္ လူကလည္းေသးနဲ႕ ဘာကိုမွ ခံနိုင္ရည္မရိွေသးတဲ့ ရဲေဘာ္ငယ္ေလး တေယာက္ေပါ့။ နာမည္ေျပာင္ေတြပဲ ေခၚၾကတာမ်ားလို႕ တခ်ဳိ႕ဆို နာမည္အရင္းေတာင္ မသိၾကေတာ့ပါဘူး။

နာမည္ရင္းက ရဲေဘာ္မ်ဳိးကိုကိုပါ။ ဇာတိက မိုးညွင္း-နမၼား ၿမိဳ႕ငယ္ေလးက၊ မိဘနွစ္ပါးစလံုးက စာတိုက္ဝန္ထမ္းေတြ၊ ဗန္းေမာ္ ခရိုင္ မန္စီၿမိဳ႕နယ္ မန္ဝိန္းေဒသ ကခ်င္တပိုင္း ရွမ္းတပိုင္းရြာေလးမွာ ရြာသားေတြၾကား ေနထိုင္သြားလာရင္း အထက္မွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ တာဝန္မ်ဳိးေတြ ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္တဦးပါ။ ရြာထဲကအိမ္ ရဲေဘာ္ေတြရဲ့အိမ္။ ရြာထဲကမိဘ ရဲေဘာ္ေတြရဲ့မိဘ။ ရြာထဲက ညီအကို ေမာင္နွမ ရဲေဘာ္ေတြရဲ့ ညီအကိုေမာင္နွမ သေဘာမ်ဳိး ေနလာခဲ့ၾကတာပါ။ ရြာသားေတြကလည္း အားကိုးၾကသလို ကိုယ့္သားသမီးေလးေတြလိုပဲ သေဘာထားၾကပါတယ္။ တေန႔မွာေတာ့ ...။

ဒီလမ္းေလးေတြက သူနဲ႕မစိမ္းၾက၊ ရင္းနီွးကြ်မ္းဝင္ၿပီးသား လမ္းကေလးေတြပဲမဟုတ္လား။ “ေအာ္ အီးအီး အြက္”ေဟာ ၾကက္တြန္သံေတာင္ ၾကားေနရျပီ၊ ဒါ ရြာနဲ႕နီးလာျပီဆိုတဲ့သေဘာ ရဲေဘာ္တိုင္းေနာေၾကျပီးသား၊ မေရာက္တာ အတန္ငယ္ၾကာေနျပီ ျဖစ္တဲ့ ရြာေလးဆီကို ေျခလွမ္းသြက္သြက္နဲ႕ လွမ္းလာခဲ့တယ္။ အင္း ... ငါ့ကိုျမင္တာနဲ႕ “ဒီတေခါက္ ေပ်ာက္သြားတာ ၾကာလိုက္တာလို႕” အျပစ္တင္ၾကလိမ့္အံုးမယ္။
ေမြးမိခင္ရဲ့အိမ္ေလးဆီ ျပန္ခြင့္မရေသးေပမဲ့ ျပန္စရာေကြ်း မိခင္ရဲ့အိမ္ေလး ကိုယ္စားရိွေနတာကိုပဲ သူေက်နပ္လို႕မဆံုးပါဘူး။ အဘနဲ႕အေမက အသက္ၾကီးမွ အိမ္ေထာင္က်ၾကေတာ့ သားသမီး မရေတာ့ဘူး ထင္ေနတဲ့ၾကားက ညီမေလးကိုရခဲ့ၾကတယ္။ လိုအပ္ တာေလးေတြ ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးတတ္တဲ့ သူ့ကိုေတာ့ သူတို႕ရဲ့သား ၾကီးတဲ့ေလ။ ညီမေလးကလည္း အကိုတေယာက္ေကာက္ရသလို ပါပဲ။ ကိုယ့္အိမ္ကို ကိုယ္ျပန္ေရာက္သြားသလို ခံစားမႈမ်ဳိးနဲ႕ေႏြးေထြးမႈေတြ ေပးတတ္တဲ့အိမ္ေလးဆီ အရင္ေျခဦးလွည့္လိုက္မိတယ္။
မေရာက္တာၾကာလို႕ပဲလား၊ သူ႕စိတ္က ထင္လို႕ပဲလားမသိ၊ အိမ္ေလးဆီက ခါတိုင္းလို ဘာလုပ္ရွားသံမွမၾကားရ၊ ထူးထူးျခားျခား တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လို႕ပါလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ကိုျမင္ၾကရင္ေတာ့ ဝမ္းသာသြားၾကမွာပါ။

“အဘေရ ... အေမေရ”
“ေျသာ္ ... ဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္ေနလဲ”
“အခုပဲ အဘ ဒီကိုတန္းဝင္လာတာ”
“ေအး ... ေအး ... ထိုင္”
ခါတိုင္းေတြ႔လိုက္တာနဲ႕ “ဟဲ့ ... ထမင္းစားခဲ့ျပီလား၊ ဘယ္ကစားခဲ့တာလဲ၊ ဟိုမွ မံုည‡င္းေပါင္းထားတာရိွတယ္ စားသြား” ဆိုျပီး မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ ေမးေလးေငါ့ျပတတ္ခဲ့တဲ့ အေမဟာ သူ့ဘက္ တခ်က္သာလွည့္ၾကည့္လာျပီးေနာက္ ျပန္လွည့္သြားရင္း ေဆးေပါ့ လိပ္သာ တြင္တြင္ဖြာေနပါတယ္။
“ေဟ့ ... မင္းတို႕ေက်ာင္းသားေတြ အေျခအေနဘယ္လိုလဲ၊ ဘယ္သူဘယ္ေရာက္ေနလဲ၊ အခု ဘာေတြလုပ္ေနၾကလဲ” သိခ်င္တာ ေတြ တရစပ္ေမးျမန္းေလ့ရိွတဲ့ အဘကလည္း ငူငူငိုင္ငိုင္ၾကီး ထိုင္လို႕။ ခါတိုင္းနဲ႕မတူတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

ပိုျပီးထူးျခားေစတာက “ဟာ ... အကို ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနတာလဲ မနက္က် ျပန္လာခဲ့အံုး အကိုóကက္တဲ့ ဝဥသုတ္ ထားေပးမယ္”လို႕ ေျပာဆိုေနၾက ညီမေလး ခမ္းဆာရဲ့ ဝဲတဲတဲ ဆာတာတာ အသံေလး လံုးဝေပ်ာက္ဆံုးေနတာပါပဲ။

“အေမ ခမ္းဆာေရာ”ဆိုေတာ့ အဘကို ေမးေငါ့ျပလိုက္ တယ္။ အဘက “လာ ... လိုက္ခဲ့”တဲ့။ “ခမ္းဆာက အဘတို႕နဲ႕ အတူမေန ေတာ့ဘူးလား”ဆိုေတာ့ “မေနေတာ့ဘူး”တဲ့ ေခါင္းရမ္း ျပတယ္။ “ဘာျဖစ္လို႕လဲ အဘ”ဆိုေတာ့လည္း အေျဖမေပးဘူး။ ေခါင္းၾကီးငိုက္စိုက္နဲ႕ ေျခလွမ္းၾကဲၾကီးလွမ္းေနတဲ့ အဘေနာက္ကို အေျပးလိုက္ခဲ့ရေပမယ့္ သူနားမလည္နိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဘာေတြျဖစ္ေန ၾကတာလဲ။

ရြာစြန္ရြာဖ်ားကို ေက်ာ္လာလို႕ ေတာလမ္းေလးဘက္ ခ်ဳိးေကြ႔လိုက္တဲ့အခိ်န္မွာ သူ သေဘာေပါက္လိုက္ပါျပီ။ ေျမပံုမ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ျပီးေနာက္ မေျခာက္ေသးတဲ့ ေျမပံုမို႕မို႕ေလးတခု၊ ခမ္းဆာ၊ အသက္ (၁၅)နွစ္တဲ့။
သူ့မ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ အိုင္ထြန္းလာၾကပါတယ္။ ျမန္လိုက္တာ ညီမေလးရယ္၊ မယံုနိုင္စရာပါပဲ၊ အကိုတပ္ရင္းကို ျပန္သြားတာ ဒီေလာက္လည္း မၾကာလွေသးပါဘူး။ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ အေသေစာလွခ်ည္းလား ညီမေလးရယ္။

“ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ အဘရယ္ ညီမေလးက ဘာေရာဂါနဲ႕ ဆံုးသြားခဲ့ရတာလဲ”
“ဘာေရာဂါ ... ဟုတ္လား၊ ဘာေရာဂါမွမဟုတ္ဘူး ဟိုေခြး မသားေတြ ဟိုေခြးမသားေတြေၾကာင့္ ...”ဆိုျပီး အဘဟာ အသံ အက္အက္ၾကီးနဲ႕ စကားေတာင္ မဆက္နိုင္ရွာေတာ့ပါဘူး။ ရိႈက္ၾကီး တငင္ ခ်ဳံးးပဲြခ်ငိုပါေတာ့တယ္။

“ၾကည့္စမ္းပါအံုး ႏွမခ်င္းမစာနာ ရက္စက္လိုက္ၾကတာ ဗ်ာ၊ ကေလးစိတ္ေတာင္ မေပ်ာက္ေသးတဲ့ ညီမေလးခမ္းဆာကို ထင္းေခြအျပန္ ျခံဳထဲဆဲြေခၚျပီး နအဖ စစ္ဗိုလ္တေယာက္က မုဒိန္း က်င့္လႊတ္လိုက္သတဲ့။ ညီမေလးဟာ ေခြထားတဲ့ထင္းစည္းေလး ေတာင္မယူနိုင္ေတာ့ပဲ ေၾကာက္အားလန့္အား ငိုၾကီးခ်က္မနဲ႕ အိမ္ကိုျပန္ေျပးလာခဲ့တယ္။ အေမကို တင္းတင္းဖက္ထားျပီး ရိႈက္ၾကီးတငင္ ငိုေနတာကလဲြျပီး ဘာမွေမးလို႕လည္းမရဘူး။ ငိုရတာ ေမာလြန္းလို႕ တိတ္သြားတဲ့အခိ်န္မွာလည္း မ်က္လံုးေလးျပဴး ေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ အထိတ္ထိတ္အလန္႔လန္႔နဲ႕ ျဖစ္ေနရွာသတဲ့။ မနက္ေရာက္ေတာ့ စာရြက္အစုတ္ကေလးတရြက္ေပၚမွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို စာလံုး ေပါင္းတတ္သလို ေပါင္းျပီး ေရးတတ္သလို ခဲတံေလးနဲ႕ေရးထားခဲ့တဲ့ ညီမေလးရဲ့စာတိုေလးကို ေတြ႕လို႕လိုက္ရွာၾကေတာ့ လယ္အနီး ေတာစပ္ထဲကသစ္ပင္ၾကီး တပင္ေအာက္မွာ ႀကိဳးဆဲြခ်ေသေနတဲ့ ညီမေလးအေလာင္းကို ေတြ႔ၾကရသတဲ့”။

“ေတာက္ ... ဟို ေခြးမသားေတြေၾကာင့္ ဟို ... ေခြးမသား ေတြေၾကာင့္”လက္သီးတင္းတင္းဆုပ္ထားတဲ့ၾကားက သူ႔တကိုယ္ လံုးတုန္တက္သြားပါတယ္။ သူ ထိန္းခု်ပ္နိုင္စြမ္း မရိွေတာ့တဲ့ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ တေပါက္ေပါက္နဲ႕ သူ႔ပါးျပင္ေပၚမွာ တလိမ့္လိမ့္ စီးဆင္းေနၾကပါတယ္။ စီးခ်င္သေလာက္သာ စီးက်ပါေစ သူ မသုတ္လိုေတာ့။
“အကိုတို႕က ဒီမိုကေရစီေက်ာင္းသားေတြပဲ၊ ဒီမိုကေရစီ ရရင္ အကိုတို႕က ကိုယ့္အိမ္ကို ကိုယ္ျပန္သြားၾကမွာပါ၊ အဲဒီက်ေတာ့ ခမ္းဆာတို႕ကို သတိေတာင္ ရမွာမဟုတ္ပါဘူး”
“ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ ဒီမိုကေရစီရလို႕အိမ္ျပန္ရရင္ေတာင္ ဒီေနရာေတြကိုေတာ့ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာလည္အံုးမွာပဲ၊ အဲဒီက်ေတာ့ အဘတို႕အေမတို႕ ခမ္းဆာတို႕ကို အကိုတို႕ဆီ တလွည့္ အလည္ျပန္ေခၚသြားမွာေပါ့”
“တကယ္”
“တကယ္ေပါ့ အဲဒီက် အကိုတို႕ဆီက မုန္႔ညွင္းေပါင္းတို႕၊ ဝဥသုတ္တို႕ တလွည့္ျပန္ေကြ်းမွာေပါ့”ဆိုေတာ့ သေဘာက်ျပီး ရယ္ေနလိုက္တာ ပါးေလးေတြ ရဲတြတ္ျပီး မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတြ ပိတ္သြားတဲ့အထိ။
ခါတိုင္း ပင္ပန္းႏြမ္းနုယ္လာတဲ့အရိွန္နဲ႕ တံုးခနဲအိပ္ေပ်ာ္သြား တတ္ခဲ့တဲ့သူဟာ သူ့ကိုအားကိုးတတ္ အထင္ၾကီးတတ္ ႏဲြ႕ဆိုးဆိုး တတ္တဲ့ညီမေလး ခမ္းဆာရဲ့မ်က္နွာေလးကို ျမင္ေယာင္ေနရင္းနဲ႕ သာ မိုးစင္စင္လင္းခဲ့ပါျပီ။
----------

ဒီေန့ကေတာ့ မန္ဝိန္းေစ်းေန႔ေလးတေန႔ေပါ့။ တပ္ကုန္း စခန္းေပၚမွာေနတဲ့ ဒီစစ္ဗိုလ္ေကာင္ဟာ ဒီေစ်းေန႔ကိုေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ လာတတ္တယ္ဆိုတာ သူစံုစမ္းထားျပီးသား။ တပ္ကုန္းစခန္း ဘက္ကို ခဲြထြက္သြားတဲ့လမ္းဟာ အမ်ားျပည္သူမသြားတဲ့ ဒီေခြး မသားေတြ မျဖစ္မေနျဖတ္ရမယ့္ အေသခ်ာဆံုးလမ္းပဲ။ ဟုတ္တယ္ ဒီလမ္းဟာ မင္းတို႕နဲ႕အသင့္ေတာ္ဆံုးပဲ။

ဒါေပမယ့္ ငါလိုခ်င္တာ ငါ့ညီမေလးကို မုဒိန္းက်င့္သြားတဲ့ ဟိုစစ္ဗိုလ္ေကာင္ကိုပဲ။ ခိ်န္ကိုက္မိုင္းဆို မေသခ်ာဘူး၊ ဒီေကာင့္ မမိဘဲ တျခားေကာင္ေတြမိသြားရင္ ေနာက္တေခါက္ဆို သတိထားၾကေတာ့ မယ္။ လုပ္ဖို႕မလြယ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဒီေကာင္အလာ ေသခ်ာ ေအာင္ေစာင့္ျပီး ဆဲြမိုင္းကိုသံုးတာပိုေကာင္းတယ္။ ဆဲြမိုင္းသံုးရင္ ေတာ့ ငါ့အတြက္ အႏၲရာယ္ႀကီးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ငါ့ကို အထင္တႀကီး အားကိုးေနတတ္တဲ့ ညီမေလး ခမ္းဆာ၊ ငါ့ညီမေလး။ ဟုတ္တယ္ ငါ့ညီမေလးအတြက္ ငါလုပ္ကိုလုပ္ရမယ္ ေခြးမသားေကာင္ ... ေတာက္။
တပ္စခန္းက အထြက္တင္ပါပဲ။

“ဝုန္း”ဆို က်ယ္ေလာင္တဲ့ ေပါက္ကဲြသံၾကီးနဲ႕အတူ ေစ်းေန႔ကို ထြက္လာၾကတဲ့ စစ္ဗိုလ္ေကာင္၊ တပ္ၾကပ္ၾကီးနဲ႕ စစ္သားတခ်ဳိ႕ ေလထဲကို လြင့္စင္ေျမာက္တက္သြားၾကပါတယ္။ တပ္ၾကပ္ၾကီးကေတာ့ ပဲြခ်င္းျပီးပါပဲ။ စစ္ဗိုလ္ေကာင္နဲ႕ က်န္တဲ့သူေတြလည္း ဒဏ္ရာ အၾကီးအက်ယ္ ရသြားၾကေလရဲ့။ ငါ ပဲြခ်င္းျပီးေစခ်င္တာက ဟိုေခြးမ်ဳိး စစ္ဗိုလ္ေကာင္ကို ... ေတာက္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္လည္း အေနွးနဲ႕ အျမန္ပါပဲ ေသမွာ၊ မွတ္ထား ေခြးမသားေကာင္။ ငါ့ညီမေလးကို ေစာ္ကားအံုး။

ရန္သူဟာ ပ်ားတုတ္ခံရသလိုပါပဲ။ အခံရ ပိုခက္သြားတာက သူတို႕ တပ္ကုန္းအထြက္မွာေတာင္ လာျပီး မိုင္းေထာင္ဝံ့တာကိုပါ။ အထက္ကမ်ားသိခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သိၡာက်လိုက္မလဲ။ ဂမူးရႉးတိုး ေကာက္ရိုးပံုထဲက်တဲ့အပ္ကို ရွာသလို တရားခံကို ပိုက္စိပ္တိုက္ ရွာေဖြပါေတာ့တယ္။
သူ ရြာဘက္ကို သြားလို႕မရဘူး၊ ရြာသားေတြမွာ အႏၲရာယ္ရိွတယ္။ ဒီေခြးေကာင္ေတြက မထင္ရင္မထင္သလို ေယာက်ာ္းမွန္သမွ် ရြာလည္မွာစုခိုင္းျပီး အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ အတဲြလိုက္ဆဲြပစ္ဖို႕ ဝန္မေလးဘူး။ ငါေျပးစရာကေတာ့ လယ္ကြင္းပဲရိွတယ္။ လယ္ျပင္ မွာ ဆင္သြားသလိုထင္းေနေပမဲ့လည္း မတတ္နိုင္ဘူး။ ဒီလမ္းကို ေရြးရမွာပဲ။
“ေဟာ ... ဟိုမွာေဟ့ ... ေဟ့ေကာင္ မေျပးနဲ႕ ရပ္စမ္း” ေျပာေျပာဆိုဆို က်ည္ဆံေတြ အတဲြလိုက္ပါပဲ တေဖာင္းေဖာင္းနဲ႕ သူ႔ေဘးမွာ ပြတ္ကာသီကာျဖတ္သြားၾကတယ္။ သူကေတာ့ မရပ္မနားေကြ႕ပတ္ေျပးလ်က္၊ လယ္ကြင္းေတြၾကားက ေျမာင္းေသး ေသးေလးနား အေရာက္မွာေတာ့ သူဆက္မေျပးေတာ့ ေျပးေနလို႕ လည္းအပိုပဲ။ သူဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီးတာနဲ႕ ေျမာင္းေလးထဲဝပ္ခ် လိုက္တယ္။ သူ့မွာပါလာတဲ့ ပၥတိုေလးတလက္ကို ဆဲြထုတ္ လိုက္ျပီး မတုန္မလႈပ္ခံပစ္ေနေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ တေယာက္နဲ႕ အမ်ား ဝိုင္းပစ္ၾကတဲ့အခိ်န္မွာေတာ့ ...။

ဒဏ္ရာေတြဗလပြနဲ႕ မေသမရွင္ျဖစ္ေနတဲ့သူ႕ကို လည္ပင္းမွာႀကိဳးခ်ည္ ေထာ္လာဂီ်နဲ႕တရြတ္တိုက္ မန္ဝိန္းေစၿမိဳ႕ေလးထဲကို ဆဲြေခၚသြားၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ရြာသူရြာသား ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ အားလံုးျမင္သာေအာင္ “သူပုန္ဆို ဒီလိုျဖစ္သြားမယ္ ၾကည့္ ထားၾက”လို႕ နမူနာျပလိုက္ပါတယ္။ ေသသြားတဲ့ အခါမွာလည္း ေစ်းemးက ေညာင္ပင္ၾကီးမွာခိ်တ္ဆဲြထားျပီး မသျဂၤိုလ္ရဘူးလို႕ အမိန့္ ထုတ္ထားတဲ့အျပင္ နွစ္ရက္သံုးရက္ၾကာလို႕ ပုပ္ေစာ္နံေနတဲ့ အေလာင္းေကာင္ၾကီးကို òမ့ငယ္ေလး ywfဝန္းက်င္မွာရိွတဲ့ ရြာေတြက ရြာသူၾကီးေတြေခၚ၊ ရြာသားေတြေခၚျပီး မင္းတို႕ခ်စ္တဲ့သူပုန္ေတြေလ အခုနမ္းၾကစမ္းဆိုျပီး အတင္းနမ္းခိုင္းေသးသတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ စက္ဆုပ္စရာ ေအာ့နွလံုးနာဖြယ္ရာ ေကာင္းလိုက္တဲ့ လုပ္ရပ္ပါလဲ။ ေနာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္ဆရာဝန္က က်န္းမာေရးအေၾကာင္းျပျပီး မသင့္ေတာ္ေၾကာင္းေျပာမွ ေျမျမွဳပ္သၿဂိ္္္္ဳလ္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။

ဘယ္သူမွ ပန္းေခြမလုပ္ရဘူးလို႕ တားျမစ္ထားတဲ့ၾကားထဲ ကပဲ နံနက္တိုင္း နံနက္တိုင္း သူ႕ရဲ့ေျမပံုေလးေပၚမွာ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါရယ္လို႕ အမည္တပ္မထားတဲ့ ပန္းေလးေတြကေတာ့ အျမဲရိွေန တတ္ပါသတဲ့။
ရဲေဘာ္က်ဆံုးခဲ့တဲ့ေျမမွာ ရဲေဘာ္အတြက္ အခ်စ္ပန္းေလး ေတြ နံနက္တိုင္း နံနက္တိုင္း ပြင့္လန္းေနၾကတယ္ဆိုတာကိုမ်ား ရဲေဘာ္သိခဲ့ရင္၊ ျပီးေတာ့ ... ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို သူေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကေန ရဲေဘာ္ရဲ့ညီမေလး ခမ္းဆာတေယာက္ ျမင္ေတြ႕ခြင့္မ်ား ရရိွခဲ့ရင္၊ သူရဲ့အကိုတေယာက္လို ရဲေဘာ္ကို သူအထင္တၾကီးနဲ႕ အားကိုးမိခဲ့တာေတြဟာ မမွားဘူးလို႕ သူသိခြင့္မ်ားရခဲ့ရင္ေတာ့ ... ရဲေဘာ္ရယ္။

ေနာက္တန္းစခန္း (ဗဟို)မွာေတာ့ ရဲေမတစု ေတာရိုင္းပန္း ေလးေတြကိုယ္စီကိုင္ရင္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကုန္း တက္သြားၾကေလရဲ့။ သူတို႕ခ်စ္တဲ့ရဲေဘာ္အတြက္ ေတာရိုင္းပန္းေလးေတြကို ဘုရားမွာတင္ျပီး ဆုေတာင္းအမွ်ေဝၾကလိမ့္အံုးမယ္ ရဲေဘာ္။
---------

ဒီအခိ်န္ဆို လိုင္စင္ေတာင္တန္းမွာ ခရမ္းျပာျပာအခ်စ္ပန္း ေလးေတြ ဖူးပြင့္ေနၾကျပီေပါ့ ရဲေဘာ္၊ ၾကည့္ေလရာ အရပ္ရွစ္မ်က္ နွာမွာ ခရမ္းေရာင္လႊမ္းေနတဲ့ ေတာင္ကုန္း ေတာင္တန္းၾကီးေတြက ပတ္လည္ဝိုင္းလို႕၊ ေတာင္óကေတာင္ၾကား ခ်ဳိင့္ဝွမ္းေလးေတြထဲမွာ ေတာ့ ခမ္းေတာက္ဖူးဝါဝါေလြက အျပြတ္လိုက္အခိုင္လိုက္ သၾကၤန္အလြမ္းေျပ ပိေတာက္ပန္းေလးေတြ ကိုယ္စားေပါ့ေလ။ ျခံဳပိတ္ေပါင္းေတြၾကားထဲမွာေတာ့ ခတၲာပန္းလို ေတာရိုင္းပန္း ျဖဴျဖဴေလးေတြ၊ ေနၾကာအရိုင္း ဝါဝါေလးေတြကလည္း ပုန္းလ်ဳိး ကြယ္လ်ဳိးနဲ႕။

ဒီေတာရိုင္းပန္းေလးေတြပါပဲ ေရွ႕တန္းျပန္ရဲေဘာ္ေတြကို ဂုဏ္ျပဳၾကဆိုခဲ့တာ။
ဒီေတာရိုင္းပန္းေလးေတြပါပဲ က်ဆံုးသြားခဲ့တဲ့ရဲေဘာ္ေတြ အတြက္ လြမ္းသူ့ပန္းေခြ လွလွေလးေတြလုပ္ခဲ့ၾကတာ။
ဒီေတာရိုင္းပန္းေလးေတြပါပဲ။ ေျမပံုေလးေတြေပၚမွာ သတိရတိုင္း ျမက္ရွင္းေပးၾကရင္းနဲ႕ အလြမ္းပန္းေလးေတြတင္ခဲ့ၾကတာ၊ ဒီေတာရိုင္းပန္းေလးေတြပါပဲ၊ ဘုရားမွာတင္ျပီး ဆုေတာင္းေပးခဲ့ၾက၊ အမွ်ေဝေပးခဲ့ၾကတာ၊ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ရဲေမေတြ အားလံုးကေတာ့ တညီတညြတ္တည္း ကန္႔ကြက္မဲမရိွ နာမည္ေပး ေခၚေဝၚသံုးစဲြခဲ့ၾက တယ္ေလ၊ ဘာတဲ့ ...။
အခ်စ္ပန္းေလးေတြတဲ့။

တမာခင္
ေဒါင္းအိုးေ၀ အတဲြ ၁ အမွတ္ ၅ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္

ကိုစ်ာန္ ကေနကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။