Sunday, May 6, 2012

အတိတ္မွ အရိပ္မ်ား (၂၀)

ခင္စန္းႏြယ္၊
က်မတို႔တေတြ အျပင္ကိုေရာက္ေတာ့ အေပ်ာ္ဆံုး ပဲ။ တိုက္ထဲကေန အေဆာင္ထဲကို ေျပာတာပါ။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသူ ၆၈ ေယာက္ ရွိတယ္။ စုၿပီး စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ၾက၊ ေနာက္ေျပာင္လိုက္ၾက၊ စုၿပီး စားလိုက္ၾကနဲ႔ အသီး အရြက္ေတြမွာၿပီး အသုတ္သုတ္စားၾကေတာ့ မၾကာပါဘူး၊ အသက္ႀကီးပိုင္းေတြကို တိုက္ထဲ ျပန္ပို ႔လိုက္ တယ္။ မ်က္ေစ့ေေနာက္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေထာင္ပိုင္က ဦးအုန္းေဖ ျဖစ္ပါတယ္။ သေဘာေကာင္း ပါတယ္။ ေထာင္တြင္းတိုက္ပြဲေတြ မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္စရာေလးေတြ ႀကံဖန္ရွာၾကတယ္။ အေျခအေနေပးတဲ့အခါ ညေနဘက္ဆိုရင္ အုတ္ခံုေတြေပၚ တက္ၿပီး သီခ်င္းေတြကို တေယာက္တလွည့္ အျပတ္ ဟဲၾကတယ္။ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕“ရာသီေျပာင္းခ်ိန္” ဆိုတဲ့သီခ်င္းေလးဟာ သိပ္လြမ္းဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ခ်ိဳၿပံဳးရဲ႕“ဘ၀ခ်င္း ဆံုေတြ႕ပါရေစ” ကိုေတာ့ ညေနတိုင္းဆိုျဖစ္ ညည္းျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ တိုက္ကေနထြက္ၿပီး အေဆာင္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ပိုၿပီးေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လမ္းေလွ်ာက္ခြင့္ ရခဲ့တယ္။ အေဆာင္ကို သံုးပတ္ ပတ္ၿပီး ေရခ်ိဳးအုတ္ကန္ေဘးမွာ ထိုင္ၾကပါတယ္။အင္းလ်ားကန္ေဘးမွာ ထိုင္ေနရသလို သေဘာထားၿပီး ထိုင္ၾက၊ စကားေျပာၾကတာပါပဲ။ ဒီလူနဲ႔ ဒီလူေတြ သံုး - ေလးႏွစ္ၾကာေအာင္ ေဆြမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း၊ သူငယ္ ခ်င္းေတြ အေၾကာင္းပါမက်န္ အားလံုးကုန္ေအာင္ ေျပာထားၿပီးၾကၿပီဆိုေတာ့ စကားေတြလည္း အပ္ေၾကာင္း ထပ္လာတယ္။ တခြန္း ႏွစ္ခြန္း နားေထာင္လိုက္တာနဲ႔ ဘာ ဆက္ေျပာမယ္ဆိုတာေတာင္ သိလာတယ္။

မာလာၾကည္က ျပင္သစ္လို သင္ေပးလို႔ တခြန္း ႏွစ္ခြန္း သိခဲ့ရတယ္။ မက္စီဆိုတာ ေက်းဇူးတင္တယ္။ သံုးဖူး ခဲ့တဲ့ မက္စီေရေမႊးရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို အဲဒီေတာ့မွပဲ သိရေတာ့တယ္။ တိုက္ထဲမွာ မနီတာ (ဘီဘီစီ ေဒၚယဥ္ေမ) က ၁၇ (၁) ပုဒ္မနဲ႔ ေထာင္က်ေနတဲ့ ပိစိ(ေအးေအးစန္း)၊ ႏုႏု၊ စႏၵာ၊ ၾကီးေမာ္ ညီမေတြကို ဖိုး၀သနပ္ခါးခဲသံုးၿပီး အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ စာသင္ေပးေနပါတယ္။ ေဒါက္တာတိုးတိုးတင္၊ ေစာျမတ္မာ၊ ေဒါက္တာေအးေအးခ်ိဳတို႔ ၅ (ည) တသိုက္ကေတာ့ တေခ်ာင္းထိုးဇာေတြ ထိုးရင္း ေရာက္တတ္ရာရာေလးေတြ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ “ရဲဘက္ဒို႔ဟာရဲဘက္၊မင္းဟာေထာင္ေျပာင္းေလးေပါ့ အခ်စ္ရယ္၊ ေထာင္ေျပာင္းေလးေပါ့ အခ်စ္ရယ္၊ ဟုတ္ရဲ႕ လား၊ ဟုတ္ရဲ႕လား၊” အိပ္ယာထဲမွာ လဲွေနရင္း ေရခြက္တီးသံ သီခ်င္းသံေၾကာင့္ အေဆာင္ အေပၚ ထပ္ေဘး၀ရံတာကေန ထြက္ၾကည့္မိတယ္။ “အန္တီႏြယ္ ဆင္းလာေလ” မိဇာက လွမ္းေျပာတယ္။ မိလႅာေခ်ာင္ အျပင္ဘက္မွာ ေကာင္မေလးေတြ တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးၿပီး က ေနတာကို ျမင္ရတာ တဒဂၤ စိတ္ေပ်ာ္စရာ ပါ။ အ၀တ္အစား မရွိသေလာက္ ရွားလြန္းလို႔ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေတြပဲ ၀တ္ၿပီး ကေနၾက တယ္။ေထာင္ထဲမွာေန႔စဥ္ႀကံဳေနရတဲ့စိတ္ပ်က္စရာေတြ ၾကားထဲမွာ ႀကံဖန္ၿပီး စိတ္ေပ်ာ္ေအာင္ ေနၾက တာ ပါ။


သူတို႔က (၃၀ ဒီ) ပုဒ္မ၊ အခ်ိန္မေတာ္ လမ္းထြက္မွဳနဲ႔ ေထာင္ထဲ ေရာက္လာၾကတာ ေလ။ ျပည့္တန္ဆာ မေလးေတြ ေပါ့။ မၾကာခင္မွာပဲ ထမင္းေ၀ တာ၀န္က်တဲ့ တကၽြန္း ေ႒းေ႒း၀င္းကို ေတြ႕ရတယ္။ သူက ေန႔လည္စာ အခ်ိန္နီးတာမို႔ မိတ္ကပ္အျပည့္၊ ႏွဳတ္ခမ္းနီရဲရဲ၊ ေရႊေရာင္ ဘီဘဲဖုလံုျခည္နဲ႔ လွလွပ ပ ျပင္ ထားတယ္။ သူကလည္း အားက်မခံ ထမင္းေကာ္ ေယာင္းမႀကီးကိုင္ၿပီး သီခ်င္းဆိုေနတယ္။ “တန္းစီေဟ့ စီေဟ့၊ မနက္မိုးလင္းရင္ တန္းကို စီလို႔ ဘာယာတန္းစီးေဟာက္လို႔ေန၊ ဟဲ့ေကာင္မေတြ ၿငိမ္ၿငိမ္ ေန၊ ဟင္းႏုႏြယ္ေတြ ဓါးနဲ႔ ခုတ္၊ ဒယ္အိုးႀကီးနဲ႔ ထည့္လို႔ ျပဳတ္” ဆိုလည္း ဆို ဒိုးဒိုးဒန္႔ဒန္႔လည္း ကေနေတာ့ က်မ လည္း မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာမိပါေတာ့တယ္။ က်မေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ ၁၄ ႏွစ္သမီး ကရင္မေလး မေနာ္စီကလည္း သူ႔ေပါင္ရင္းက အနာလံုးႀကီးကို လက္နဲ႔ဖိၿပီး ရယ္ေနပါေတာ့တယ္။ ကာလသားေရာဂါပိုးေၾကာင့္ ျပည္တည္၊ ေလာက္ထြက္ေနတာမို႔ က်မတို႔ ၀ိုင္း၀န္း ေဆးကုေပးေနလို႔ သက္သာေနခ်ိန္ ပါ။ က်မ ေထာင္ထဲ ေရာက္စတုန္းက တိုက္ထဲမွာ ရွိေနတုန္း မိလႅာသမားေတြကတဆင့္ ပို႔ေပးလိုက္တဲ့ ေပါင္မုန္႔နဲ႔ငပိေၾကာ္ကို သတိရမိသလို ေဒၚခင္ရီရဲ႕ ပဲပင္ေပါက္ေလးေတြေဖာက္ၿပီး အခ်ဥ္တည္ေၾကြးတာေလးလည္းေမ့မရပါ။ 

သာယာ၀တီ ေဒၚစန္းစန္းႏြဲ႕နဲ႔ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္တို႕ရဲ႕ ေပါင္မုန္႔ႏို႔ဆီဆမ္းကို က်မငတ္ငတ္နဲ႔ တလံုး ကုန္ေအာင္ စားခဲ့တာ အခု ျပန္ ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္မ ွဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ေတာင္ ထင္မိပါတယ္။ အဖြားၾကည္၊ အဖြားေဒၚ ခင္ရီတို႔ကေတာ့ သတၱိခဲ ႏိုင္ငံေရးမိခင္ႀကီးေတြပီပီ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ေျပာျပတာ အားက်အတုယူေလးစားမိပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေတြကလည္း မာေက်ာလိုက္ၾကတာ မိန္းမသားေတြမွ ဟုတ္ရဲ႕ လား ထင္မိပါတယ္။ အဖြားေဒၚခင္ရီရဲ႕သတၱိနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာရအံုးမယ္။ သူ႔အမ်ိဳးသား ဗိုလ္စက္ေရာင္၊ သမီးျဖစ္တဲ့ မခင္ႏွင္းရီတို႔ကလည္း အဖြားနဲ႕အတူ အင္းစိန္ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနတယ္။ ၁၉၉၀ မတ္လ ၇ ရက္ေန႔မွာ ဗိုလ္စက္ေရာင္ ဆံုးသြားတယ္။ ၁ ရက္ေန႔တုန္းက ေထာင္၀င္စာေတြ႔တဲ့ေနရာမွာ က်မ ဘဘ ဗိုလ္စက္ေရာင္နဲ႔ စကားနည္းနည္း ေျပာျဖစ္လိုက္ေသးတယ္။ ဘဘကို ကိုယ္ေရျပားေရာဂါသည္ေတြ ထားတဲ့အေဆာင္ကို ပို႔လိုက္တယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ဆႏၵျပဖို႔ ႀကံစည္တယ္ဆိုၿပီး သတင္းရလို႔ အဲဒီအရူးေတြ ပါရွိတဲ့ေနရာကိုပို႔လိုက္တယ္။ဒါေၾကာင့္အရူးေတြကတညလံုးေအာ္၊အနံ႔ေတြကလည္း နံနဲ႕ ဘဘ က ႏွ လံုးေရာဂါသည္ဆိုေတာ့အဲဒီဒဏ္ကို ဘယ္ခံႏိုင္မလဲ။ ဘဘ ဆံုးသြားၿပီဆိုတဲ့သတင္းေတြ ဆက္ တိုက္ၾကား ရ တယ္။ ၈ ရက္ေန႔မွာ အဖြားေဒၚခင္ရီ၊ သမီးမခင္ႏွင္းရီ တို႔ကို ေခၚထုတ္သြား တယ္။ ေထာင္ ဗူး၀ ေရာက္ေနတဲ့ ဘဘအေလာင္းကို ေခၚျပတယ္။ ေဒၚခင္ရီက ဘဘရဲ႕အေလာင္းကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ရဲေဘာ္တေယာက္ က်ဆံုး သြားပါလားလို႔ ေျပာတယ္။ လွည့္ျပန္လာတယ္ တဲ့။ အေဆာင္ေရာက္ေတာ့လည္း လံုး၀ မငိုဘူး။ အဖြားေဒၚ ခင္ရီက အစားအေသာက္လည္း ျဖစ္သလို စားတာပဲ။ ဆီးခ်ိဳေၾကာင့္ တကိုယ္လံုး အနာေတြ ေပါက္လာတယ္။ ပူလြန္းတဲ့ ေႏြရာသီမွာ ဘယ္ေလာက္ ခံစားရခက္ပါေစ၊ ညည္းညဴသံကို တခါမွ မၾကားမိပါ ဘူး။ ျပန္ ခ်င္ တယ္လို႔လည္း ေျပာသံ မၾကားဘူး။ က်မနဲ႔ေတာ့ ဆီနဲ႔ ေရ ပဲ၊ က်မကေတာ့ အိမ္ျပန္ခ်င္လိုက္တာလို႔ မေျပာ တဲ့ေန႔တရက္မွ မရွိပါဘူး။ က်မတို႔ နာမည္ေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာရအံုးမယ္။ ေဒၚခင္ျမင့္ျမင့္္ (အဖြဲ႔ ခ်ဳပ္) က သိပ္ ေပ်ာ္တတ္တယ္။ နာမည္ေပးလည္း ေကာင္းတယ္။ က်မကို အစားရူး၊ စႏၵာလင္းကို အကရူး၊ မိုမိုးကို အဆိုရူး စသည္ျဖင့္ ေပါ့။ က်မက ဘဲသားဟင္း သိပ္ ႀကိဳက္တယ္။ ေထာင္မက်ခင္တုန္းကဆို ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္ထဲက အေဒၚႀကီးထမင္း ဆိုင္မွာ ေန႔တိုင္း ဘဲသားဟင္း ၀ယ္စားတယ္။ တေန႔ေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္ ၇ ေဆာင္ အေပၚထပ္မွာ ပန္းအလွျပင္ေနရင္းနဲ႔ အျပင္ဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လယ္ကြင္းထဲက ဘဲတအုပ္ကို လွမ္းေတြ႕ရတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း “ဘဲေလးေတြရယ္၊ နင္တို႔ကို စားခ်င္လိုက္တာဟယ္” လို႔ ေျပာမိပါတယ္။ မွားပါတယ္ရွင္။ အားလံုး ၀ိုင္းေလွာင္ၿပီး ရယ္လိုက္ၾကတာ။ က်မ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ျပဴတင္းေပါက္နားမွာ ထိုင္ေနတုံုး ဆူညံတဲ့အသံၾကားလို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၃၀ ဒီ (30D) ေကာင္မေလးေတြအုပ္စုပါ တေယာက္က “မိ မဆံုးမ ဖ မဆံုးမ၊ ဓာတ္တိုင္ေသးပန္း အီးပါ ဖံုထ ေကာင္မ၊ ငါ့ ဘရာစီယာ ျပန္ေပး” တဲ့။ ေနာက္ေကာင္မေလးတေယာက္က “ဟဲ့ ေကာင္မ၊ ဖြတ္ထြက္မွ ဇရပ္မွန္းသိ၊ ေၾကး မရတဲ့ ေကာင္မကမ်ား ငါ့ကို ေစာ္ေစာ္ကားကား” ဆိုၿပီး နပမ္းသတ္ၾကပါေလေရာ။ တန္းစီးေဒၚက်ီးကန္း ေျပးသြားၿပီး လူစုခြဲလိုက္ရပါတယ္။ က်မလည္း သူတို႔ေျပာတဲ့ စကားမ်ိဳးေတြကို တခါမွ မၾကားဘူးေတာ့ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာ ျပည့္တန္ဆာမိန္းခေလးေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ အလြန္ သနားစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ အိမ္နဲ႕ ယာနဲ႔ မိဘနဲ႔ ေနရတဲ့ ကေလးေတြက နည္းပါတယ္။ မိဘ စြန္႔ပစ္ခံရတဲ့ မိန္းကေလးေတြ ပါ။ ဒီလိုဘ၀မ်ိဳး ျဖစ္သြားၿပီး အိမ္ မျပန္ရဲၾကတဲ့ မိန္းကေလးေတြ။ ၿပီးေတာ့ 
ရပ္ကြက္ထဲက လူမိုက္ေတြက ခိုင္းစားလို႔ ထြက္ေျပးၿပီး လမ္းေပၚ ေရာက္ၾကတာ နည္းမ်ိဳးစံုပါ ပဲ။ 
သူတို႔ ေျပာျပတဲ့ ဘ၀ေတြဟာ အလြန္ ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ လမ္းေပၚမွာ ႀကံဳသလို ေနၾကရေတာ့ လမ္းေပၚမွာ ည ျပည္သူ႔ရဲေတြ၊ လူဆိုးလူမိုက္ေတြ၊ သူခိုးေတြဟာ သူတို႔နဲ႔ေတြ႔ရင္ ပိုက္ဆံေတာင္း၊ မိုက္ေၾကးခြဲၾကပါတယ္။ မေပးႏိုင္ရင္ အလိုမတူဘဲ အအိပ္ခံၾကရပါတယ္။ သူတို႔မွာ ျငင္းပယ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းအားလည္း မရွိရွာၾကပါဘူး။ သူတို႔ ျငင္းလိုက္ရင္ ဒီ နယ္ေျမ၊ ဒီ ရပ္ကြက္မွာ လုပ္ကိုင္စားလို႔ မရၾကေတာ့ ဘူး။ အဆိုးဆံုုးေနရာကေတာ့ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးပါပဲ တဲ့။ အဲဒီေနရာက နယ္က လူစံုလာၾကတာ ဆိုေတာ့ ေငြ ရွာရတာလြယ္ကူၾကပါတယ္။ သမၼတရုပ္ရွင္ရံုလည္း နီးေတာ့ အဆင္ေျပၾကပါတယ္ တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဘူတာႀကီး မွာ ႀကီးစိုးတဲ့လူဆိုးလူမိုက္ေတြကသူတို႔အလိုရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ အတင္း ေခၚၾကတယ္ တဲ့၊ ရထားတြဲ အလြတ္ေတြ နဲ႔ သံလမ္း အေမွာင္ေနရာေတြမွာ ေစာ္ကားၾကတယ္ တဲ့။ အႏိုင္က်င့္မွဳမ်ိဳးစံုကိုလည္း ခံၾကရပါတယ္ လို႔ ေျပာျပၾကတယ္။ သူတို႔ကို ကာကြယ္ေပးမယ့္လူလည္း မရွိၾကဘူး မဟုတ္လား၊ သနားပါတယ္။ 

source :  Burma Today

No comments: