ဆံုးရွႈံးသြားေသာ ရင္ေသြးငယ္မ်ား
ညကိုးနာရီခန္႔ ခ်င္းရိုင္ ညေစ်းမွာ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး စည္ကားလ်က္။ အမ်ဳိးသမီးပ်ဳိတစ္စုက ေစ်းရင္ျပင္ကြက္လပ္မွာ သူတို႔ လက္ကေလးေတြကို ညွင္သာစြာေကြးညႊတ္ရင္း က်က္သေရရွိလွသည့္ ထို္င္းရိုးရာအကျဖင္႔ ေဖ်ာ္ေျဖေနခ်ိန္။
ေဒသခံ အမ်ားစုကေတာ႔ မိန္းမပ်ဳိေလးေတြရဲ႕ အကကို ဂရုစိုက္ၾကည့္အားပံုမရ။ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြႏွင္႔ အလုပ္ရွႈပ္လြန္း၊ ရက္သတၱပတ္အတြင္းက အတင္းအဖ်င္းေလးမ်ားႏွင္႔ အခ်ိန္ကုန္လြန္ေနၾကခ်င္ပံုပဲရသည္။
လမ္းေဘးေစ်းသည္မ်ားစြာက လမ္းတေလွ်ာက္ အျပည့္စီတန္းေနရာယူထားသည္။ ထမင္းခ်က္ သံေယာင္း မမွ ထိုင္းရိုးရာအ၀တ္အစားအထိ အမ်ဳိးစံုေအာင္ ေရာင္းေနၾကသည္။ သူတို႔ မ်က္စိက က်မႏွင္႔ က်မရဲ႕ သမီး ‘ကီယာစတင္’ တို႔ထံ ၀ယ္မ်ား၀ယ္ယူမလားဆိုတဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ားႏွင္႔ ၾကည့္ေနၾကသည္။ က်မတို႔ သား အမိက အေနာက္တိုင္း ၀တ္စားပံုႏွင့္။ ထိုင္းဘာသာစကားနဲ႔ ေတးသြားအသံက က်မတို႔ကုိ မစြဲေဆာင္ႏိုင္ေသး။ သို႔ေသာ္ နားထဲမွာေတာ႔ တ၀ီ၀ီႏွင္႔ အဆန္းသား။
က်မႏွင္႔အတူပါလာသည့္ ဆယ္ႏွစ္သမီး ကီယာစတင္ အဖို႔ေတာ႔ အရာအားလံုးက အသစ္အဆန္း ခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ တက္ၾကြေပ်ာ္ရႊင္လြန္းလို႔ တခစ္ခစ္။ က်မလက္ကို က်စ္က်စ္ဆြဲရင္း ေရွ႕ကိုပဲ သြားဖို႔ေလာေနသည္။ ေရွ႕မွာ ရတနာသိုက္ေတြ ေတြ႕ေတာ႔မယ္႔အလား။
ထိုင္းႏိုင္ငံ ေျမာက္ဖက္ ယခုဒီေနရာကြက္လပ္ ေသးေသးေလး ေရာက္ေနေတာ႔ ဟိုးအေ၀းက က်မတို႔ ေန ထိုင္သည့္ ေကာလိုရာဒိုျပည္နယ္ကိုပင္ ေမ႔သြားသည္။ ေႏြးေႏြးေလး တိုက္လာသည့္ ညေလေျပေအာက္မွာ က်မ မေ၀ခြဲႏိုင္တဲ႔ အေတြးတစ္ခု ျဖတ္ကနဲ ၀င္လာသည္။ ဒီေနရာမွာ ဘ၀က ပိုေႏွးေကြးသြားသလား။ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရမွႈေကာ ရွိရဲ႕လား။ အို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေၾကာင္႔ၾကမေနနဲ႔။ က်မ စိတ္ထဲ၀င္လာတဲ႔ ဇေ၀ဇ၀ါ အစိုးမရ စိတ္ေတြကို ေခါင္းခါထုတ္ပစ္လိုက္ရသည္။
ဒါ ညေစ်း အေပ်ာ္ထြက္တာပဲ။ ထိုင္းႏိုင္ငံကို လိင္ကုန္ကူးမွႈ အေၾကာင္းေရးဖို႔ က်မလာခဲ႔တဲ႔ အလုပ္ကိစၥေတြ ကို ခဏေမ႔ထားပစ္လိုက္တာ ေကာင္းတယ္။
“ေမေမ လာ” ကီယာစတင္က က်မလက္ကိုဆြဲရင္း အနံမ်ဳိးစံုေမႊးၾကိဳင္ေနသည့္ စားစရာဆိုင္နား အတင္းေခၚသြားသည္။ ကာလာအေရာင္မ်ဳိးစံုမုန္႔ေတြကို ေသေသသပ္သပ္ ခင္းျပထားသည္။ မီးကင္ထားေသာ အသားမ်ားမွလြဲလို႔ အားလံုးက စားခ်င္ဖြယ္ရာေတြ။
“ေမေမ တစ္ခုခု စားပါလား” သမီးက အတင္းတိုက္တြန္းေနသည္။ ေဘးဆိုင္က ပိုးေကာင္ မႊားေကာင္ ေၾကာ္ ထားတာေတြကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ရင္း “မစားခ်င္ေသးပါဘူးကြာ၊ ဟိုမွာၾကည့္စမ္း ပိုးေကာင္ေလးေတြ ရဲ႕ ေျခေထာက္စားဖို႔ကို ေမေမ ဘယ္လိုမွ စဥ္းစားလို႔မရဘူး”
အရာရာတိုင္းတြင္ စြန္႔စားမႈ ရွိရလိမ္႔မည္။ ပိုးေကာင္ေတြစားဖို႔ က်မအတြက္လည္း စြန္႔စားရဦးမည္ ထင္သည္။
ေစ်းထဲမွာ ေရႊေရာင္ဆံပင္ႏွင္႔ အျပင္ကလူဆိုလို႔ က်မတို႔ သားအမိက ထင္းထင္းႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုင္းလူမ်ဳိးေတြက ေဖာ္ေရြၾကင္နာသည္။ ေရႊလည္ဆြဲကေလးေတြ ေရာင္းတဲ႔ဆိုင္ေရွ႕ က်မတို႔ ရပ္လိုက္ သည္။ ကီယာစတင္က ေစ်းေမးၾကည့္ရင္း “ေစ်းသက္သာ လိုက္တာ” တဲ႔။ အေမရိကန္ ေဒၚလာက ထိုင္းတြင္ မာေနခ်ိန္ မဟုတ္လား။ က်မတို႔ လိုခ်င္တာေလးေတြ ၀ယ္ဖို႔ လက္လွမ္းမွီႏိုင္သည္။ ထိုင္းရဲ႕ စီးပြားေရး အလႊာ စံုအေျခအေနကို ဒီညေစ်းေလးတြင္ ျမင္ႏိုင္သည္။
လူအမ်ားစုၾကည့္ရတာ သက္ေတာင္႔သက္သာ ေအးေအးေဆးေဆးႏွင္႔ ရိုးရွင္းသည့္ဘ၀။ လည္ဆြဲေလးေတြ က်မ စိုက္ၾကည့္ေနခ်ိန္တြင္ အသက္ခပ္လတ္လတ္ ဆိုင္ရွင္အမ်ဳိးသမီးက ကီယာစတင္ကို ေရႊေလာ႔ကတ္ သီးေလး ျပေနသည္။ သူတို႔ခ်င္းလည္း ဘာသာစကား နားမလည္ၾကေပမယ္႔ ခ်စ္ခင္ပံု ရသြားၾကသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ သမီးက သူ၀ယ္လာတဲ႔ ေလာ႔ကတ္သီးေလးကို ရင္ဘတ္နား ကပ္ကပ္ၾကည့္ေနသည္။
သိပ္မၾကာလို္္က္၊ က်မသူငယ္ခ်င္း နန္စီႏွင္႔ ေစ်းထဲမွာ ဆံုမိသည္။ “ထိုင္းေတြက ကေလးခ်စ္တတ္တယ္ေနာ္” ဟု အမွတ္မထင္ သူ႕ကိုေျပာလိုက္မိသည္။
“ေအးဟ ထိုင္းေတြက သူတို႔ကေလးေတြတင္မက အျခားကေလးေတြလည္း ခ်စ္တတ္တယ္။ ကေလးေတြကို ဒီမွာ ရတနာေတြလို တန္ဖိုးထားတတ္တယ္ေနာ္” နန္စီကလည္း ျပန္မွတ္ခ်က္ေပးသည္။
နန္စီ အျမင္ကို က်မေခါင္းၿငိမ္႔လိုက္သည္။ နန္စီက သူ႔ေယာကၤ်ား၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင္႔အတူ ထိုင္း မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေျခက် ေနထိုင္ေနတဲ႔သူ။ ဒါေပမဲ႔ က်မ ေခါင္းထဲ ရွႈပ္ေထြး ေနေသးသည္။ ကေလးေတြကို ဒီေလာက္ ခ်စ္ခင္ယုယျမတ္ႏိုးတဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ဘာေၾကာင္႔ ကေလးျပည့္တန္ဆာ လုပ္ ငန္း ေပါမ်ားေနရတာလဲ။ က်မရဲ႕ ေ၀ခြဲမရမွႈကို နန္စီ ဆက္ေမးၾကည့္ေတာ႔ “အင္း” ဟု တစ္ခ်က္ ထဲေျပာ ရင္း ေရွ႕ဆက္တိုးၿပီး အျခားလမ္းဘက္ ကူးဖို႔ လုပ္ေနသည္။
က်မတို႔ သူ႔ကိုမီသြားေတာ႔ နန္စီက ၿခံဳထည္လို ေစာင္ကို၀တ္ထားသည့္ အမ်ဳိးသမီးငယ္ ေလးဦးႏွင္႔ စကားေျပာေနသည္။ အမ်ဳိးသမီးငယ္မ်ားေရွ႕တြင္ သူတို႔ကိုယ္တုိင္ လုပ္ထားတဲ႔ လက္မွႈအထည္ မ်ား ကို ေသေသသပ္သပ္ ခ်ေရာင္းေနၾကသည္။ သူတို႔ ဦးထုတ္ႏွင္႔ လည္ပင္းတြင္ ရွႈပ္ရွႈပ္ေထြးေထြး ပုတီးမ်ားႏွင္႔ ကြင္းမ်ားက အေရအတြက္မ်ားလွခ်ည့္။ သူတို႔ ၿပံဳးလိုက္သည့္အခါ ကြမ္းစားထားေသာ သြားကေလးမ်ားႏွင္႔ နီရဲလ်က္။ နန္စီႏွင္႔ သူတို႔ေလးဦး ထိုင္းဘာသာစကားႏွင္႔ ေျပာဆိုေနၾကတဲ႔ အသံက က်မအဖို႔ နားစိမ္းေန သည္။
“သူတို႔က အခါ လူမ်ဳိးစုေတြေလ” လို႔ နန္စီက ေျပာျပသည္။ခ်က္ခ်င္း က်မ စိတ္၀င္စားသြားသည္။ အခါေတြက ထိုင္းႏိုင္ငံ ေျမာက္ဖက္ပိုင္း ေတာင္းကုန္းေတြေပၚေနထိုင္တဲ႔ ထင္ရွားတဲ႔ မ်ဳိးႏြယ္စု ေျခာက္ စုထဲ က တစ္စုျဖစ္သည္။ မ်ဳိးႏြယ္စု တစ္ခုခ်င္းစီတြင္ မိမိကိုယ္ပိုင္ ဘာသာစကားႏွင္႔ ယဥ္ေက်းမွႈ ရွိၾကသည္။ အျပင္ဘက္က လူေတြ အျမင္ကေတာ႔ လူမ်ဳိးစုေတြဟာ အလြန္ေ၀းလံတဲ႔ ေဒသမွာေနၿပီး ေရွးဦးလူမ်ား ဆန္သည္ဟု ယူဆထားၾကသည္။ သူတို႔ ေက်းရြာ အိမ္ကေလးေတြက ၀ါးနဲ႔လုပ္ သက္ကယ္မိုး၊ လွ်ပ္စစ္ မီး မရွိ၊ ေသာက္သံုးေရ သြယ္တန္းမွႈမရွိ။
ထိုင္းလူမ်ဳိးေတြကလည္း သူတို႔ကို လက္မခံ။ လူဦးေရ ၅၄၀၀၀၀ ခန္႔ရွိသည့္ လူမ်ဳိးစုေတြမွာ ထိုင္းႏိုင္ငံ သား အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳ မခံၾကရ။ ကိုယ္ပိုင္ ေမြးစာရင္း အေသအခ်ာမရွိ။ ထိုင္းေခတ္မွီ ေဆးရံုမွာ တက္ႏိုင္ ဖို႔ဆိုတာ အေ၀းႀကီး။ ဒီလို တရား၀င္ ႏိုင္ငံသား အဆင္႔အတန္း ျငင္းပယ္ခံရမွႈေၾကာင္႔ ပညာသင္ၾကားမႈ၊ မဲေပးပိုင္ခြင္႔၊ ေျမယာပိုင္ဆိုင္ပိုင္ခြင္႔ စတဲ႔ ေက်းရြာရဲ႕ အေျခခံအခြင္႔အေရးေတြ ဆံုးရွႈံုးထားၾကရသူမ်ားပင္။
စိုက္ပ်ဳိးေရး လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ ေနထိုင္ၾကသူေတြ ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ ေျမယာပိုင္ဆိုင္ခြင္႔ မစြမ္းႏိုင္ျခင္း မွာ ေတာင္ ကုန္းေဒသ လူမ်ဳိးစုမ်ားအဖို႔ ျပႆနာ အမ်ားႀကီးရွိသည္။ ေျမဆီလႊာ ခန္းေျခာက္မွႈေၾကာင္႔ အခါႏွင္႔ အျခား လူမ်ဳိးစုမ်ားမွာ မတ္ေစာက္သည့္ ေတာင္ကုန္းေပၚကဆင္းျပီး ထိုင္းႏွင္႔ အိမ္နီးျခင္းတိုင္းျပည္ မ်ားသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းအေျခခ်လာၾကရသည္။ ယခုေနာက္ပိုင္း ထိုင္းအာဏာပိုင္မ်ားကလည္း ေျမယာထြန္ယက္ စိုက္ပ်ဳိးမွႈမ်ားအေပၚ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ခ်ဳပ္ကိုင္မွႈမ်ား ရွိလာသည္။
ၿပီးေတာ႔ ေမာ္ဒန္ႏိုက္ေဇးရွင္းရဲ႕ ဖိအားေတြက အခါလူမ်ဳိးစုေတြကို ဒုကၡအဖံုဖံု ထပ္တြန္းအား ေပးလာသည္။ တစ္ေန႔တျခား ဆင္းရဲမြဲေတမွႈ ျမင္႔မားလာမွႈေၾကာင္႔ ေက်းရြာမ်ားတြင္ မိမိရိုးရာယဥ္ေက်းမွႈ ဓေလ႔ထံုးစံမ်ားကို ထိန္းထားဖို႔ ခက္လာသည္။ ပညာတတ္အနည္းဆံုးႏွင္႔ အဆင္းရဲဆံုး လူမ်ဳိးစုျဖစ္သည့္ အခါေတြမွာ မူး ယစ္ေဆး သံုးစြဲမွႈမ်ားလာၿပီး၊ ထို္္င္းႏိုင္ငံတြင္ အရြယ္မတိုင္မီ ကေလးေသဆံုးမွႈႏွႈန္း အမ်ားဆံုး ျဖစ္သည္။ ဘိန္းစြဲမွႈႏွင္႔ ကေလးျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းမွာ ေတာင္တန္းေဒသ လူမ်ဳိးစုမ်ားအတြက္ အႀကီးမား ဆံုး ျပႆ နာ ျဖစ္ေနသည္။
က်မ ဒီကိုလာရတာက ခ်ီကာဂို သတင္းစာအတြက္ ကေလးျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းအေၾကာင္း ေရးဖို႔ ပင္။ ႏိုင္ငံအမ်ားစုတြင္ လွႈိက္စားေနေသာ ျပႆနာႀကီး။ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ေတာ႔ ကူးဆက္ေရာဂါသဖြယ္ ပ်ံ႕ႏွံေနသည္။
က်မ ထိုင္းကို ထြက္မလာခင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေမးေသးသည္။ “နင္႔က ဒီအေၾကာင္း ဘာလို႔ ေရးခ်င္ရတာလဲ”
က်မအေျဖက ယုတၱိက်ခ်င္မွ က်မည္။ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းရဲ႕ ဆိုးရြားတဲ႔ အက်ဳိးဆက္ေတြကို မီဒီယာေတြ ကေန ေဖာ္ထုတ္တာနဲ႔အမွ် လူမွႈ႕ျပႆနာဆိုးေတြကို ေလွ်ာ႔ခ်ေပးႏိုင္မယ္ဆိုတဲ႔ က်မယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင္႔ ထြက္လာရသည္။ က်မ တကိုယ္ထဲအျမင္ေျပာရရင္ လူသားထုေကာင္းက်ဳိးအတြက္ ေမွ်ာ္လင္႔ ခ်က္ေရာင္ျခည္ေတြ အလင္းေရာင္ေတြ က်မတို႔ ရွာေဖြၾကရမည္။
သို႔ေသာ္ ဒီကိစၥက လြယ္လြယ္ကူကူမဟုတ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ လိင္ခရီးသြားလုပ္ငန္းအတြက္ ကေလးေတြ လူငယ္လူရြယ္ေတြက ေရာင္းကုန္ပစၥည္းလို ျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္လား။ အစိုးရက ဥပေဒထုတ္ ဖိအားေပး ၿပီး၊ ေဒၚလာသန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္ခံ တိုက္ဖ်က္ေနေပမယ္႔ ထိုင္းတြင္ ကေလးျပည့္တန္ဆာ ၂ သန္းေက်ာ္ ရွိေနသည္ဟု ေအဂ်င္စီတစ္ခုက တရား၀င္ေၾကျငာထားသည္။ ၈ သိန္းခန္႔က ၁၆ ႏွစ္ေအာက္ေတြ။
ဥပေဒသစ္အရ ကေလးေတြကို ျပည့္တန္ဆာျပဳက်င္႔သည့္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို သူတို႔ႏိုင္ငံတြင္ ျပစ္ဒဏ္ေပး ဖို႔ ျပဌာန္းထားသည္။ ဒါေပမဲ႔ လိင္တိုးရစ္ေတြက တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ေလ်ာ႔သြားသည္မရွိဘဲ၊ ထိုင္းတြင္ ပိုတိုးလာေနသည္။
အျပစ္ကင္းစင္ လန္းဆန္းေနသည့္ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ က်မသမီးေလး မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း ကေလးျပည့္တန္ ဆာအေၾကာင္းေတြ ေတြးမိေတာ႔ က်မ ရင္ထဲ နာက်င္သြားရသည္။ မိဘရင္ခြင္ထဲကေန ကေလးေတြကို ဘယ္လို လူစားမ်ဳိးေတြကမ်ား ေခၚထုတ္ေနတာပါလိမ္႔။
(၂)
ခ်င္းရိုင္မွ နာရီ၀က္သာသာ ကားေမာင္းသြားလ်င္ ျမန္မာျပည္နယ္စပ္တေလ်ာက္ ေရာက္သြားမည္။ အဲဒီမွာ ေတာင္ေပၚေဒသ လူမ်ဳိးစုေတြအတြက္ အေျခအေနက ပိုရွႈပ္ေထြးပါေသးသည္။
၁၉၆၀ ႏွစ္မ်ားကတည္းက စစ္အာဏာရွင္ အစိုးရအဆက္ဆက္က ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ မွႈေတြ ကို ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းေစခဲ႔သည္။ ျမန္မာျပည္ဆိုေသာ နာမည္ကိုရွာၾကည့္လိုက္လွ်င္ စစ္တပ္က တကၠသိုလ္ေတြ ခဏခဏ ပိတ္ထားမွႈ၊ ဆင္းရဲမြဲေတမွႈ၊ လူမွႈေရးမၿငိမ္သက္မွႈမ်ားအေၾကာင္း အမ်ားစု ျမင္ေတြ႔မည္။
ယခုလည္း ျမန္မာျပည္မွ ဒုကၡသည္ေတြ ထိုင္းနယ္စပ္တေလွ်ာက္ လွိမ္႔စီးဆင္းလာေနသည္။
ေနာက္ ေျမာက္ဖက္သို႔ နာရီ၀က္ခန္႔ ေမာင္းသြားလွ်င္ ဆင္းရဲမြဲေတမွႈ၊ ပဋိပကၡမွႈထူေျပာမွႈတို႔ႏွင္႔ လူသိမ်ားသည့္ လာအုိႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္သြားမည္။ ႏိုင္ငံသံုးႏိုင္ငံ ထိစပ္ထားသည့္ ေနရာကို ေရႊႀတိဂံေဒသ ဟု ေခၚၿပီး၊ တစ္ခါက ကမၻာ႔ဘိန္းအႀကီးအက်ယ္ စိုက္ပ်ဳိးေသာ ၿမိဳကေလးျဖစ္သည္။
လိင္ကုန္ကူးခံရသည့္ ကေလးအမ်ားစုမွာ လာအိုႏွင္႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတို႔မွျဖစ္ေၾကာင္း နန္စီက က်မ ကို ေျပာျပ ထားသည္။ အဆံုးစြန္ ဆင္းရဲမြဲေတမွႈေအာက္ ရုန္းထြက္ဖို႔ လြတ္လမ္းရွာေဖြၾကရင္း ပန္းကန္ေဆး၊ စားပြဲထိုး၊ အိမ္ေဖာ္ႏွင္႔ အေစာင္႔ အလုပ္ေတြရဖုိ႔ ထိ္ုင္းႏိုင္ငံကို ေရာက္လာၾကသည္။ ဒီလိုႏွင္႔ အလုပ္အကိုင္ေကာင္း တစ္ခုခု ရမည့္အစား ေလာဘသားမ်ားရဲ႕ အလိမ္အညာမိ ေသြးေဆာင္ခံလိုက္ၾကရသည္။
“ေမေမ သမီး ဒါ၀ယ္လို႔ ရမလား”
အခါလူမ်ဳိး ၀တ္စံုေသးေသးေလး ၀တ္ေပးထားတဲ႔ အရုပ္ကေလးကို ကိုင္ထားရင္း သမီးက ေမးသည္။ “ယူလိုက္ေပါ႔၊ သိပ္ေတာ႔ မခိုင္ဘူးေနာ္ ေသခ်ာကိုင္ ေအာက္မက်ေစနဲ႔”
သမီးမ်က္ႏွာ ၾကည့္ရင္း က်မေခါင္းထဲ အေတြးေတြက ဆက္၀င္လာသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီဟာ ကမၻာေလာကထဲကို ႏူးညံ့တဲ႔ ပန္းကေလးတစ္ပြင္႔၊ ေျခာက္ျပစ္ကင္း သဲလဲစင္၊ အိပ္မက္ေပါင္း မ်ားစြာႏွင္႔အတူ ၀င္ေရာက္လာၾကသည္။ ေနာက္ေတာ႔ ရက္ရက္စက္စက္ ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႕ၾကရရင္း အိပ္ မက္ေတြလည္းဆံုး ဘ၀ေတြလည္း ဆံုးရွႈံးသြားၾကရသည္။
သမီးေလး ကီယာစတင္ကို ၾကည့္ရင္း ဒီမွာ ကေလးအမ်ားစု ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ႔ ခက္ခဲမာေက်ာလြန္းတဲ႔ ဒုကၡေတြ၊ အၾကမ္းဖက္ခံရမွႈမ်ဳိးေတြ သမီးေလး မရင္ဆိုင္ရပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းမိသည္။
မိခင္တစ္ေယာက္အေနႏွင္႔ အစြမ္းကုန္ အကာအကြယ္ေပးလိုစိတ္ေတြလည္း ရင္ထဲအလိုလို ၀င္လာသည္။ က်မသမီးေလးထံ က်ေရာက္လာမယ္႔ ကမၻာေလာက ရွိရွိသမွ် မေကာင္းမွႈေတြကို ႀကိဳးစား ကာကြယ္ေပး သြားမည္။ ဟင္.. ဒါဆို ကီယာစတင္ကို ဒီခရီးေခၚခဲ႔တာ မွားသြားၿပီလား…။
ကေလးျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းက ဆယ္ႏွစ္သမီးအရြယ္တင္မက အရြယ္ေရာက္ၿပီးသူေတြအတြက္ပါ စိန္ေခၚမွႈတစ္ရပ္ ျဖစ္ေနသည္။ အခုလာခဲ႔တဲ႔ ခရီးကလည္း စိန္ေခၚမွႈပါ။ က်မကလည္း တက္ို္ယ္ေကာင္း ဆန္စြာပင္ က်မသြားေလရာရာ ေက်ာင္းေတြ၊ အားကစားရံုေတြ၊ ဘုရားေက်ာင္းေတြဆီ သမီးကို ေခၚ သြား တတ္သည္။ ဒါေပမဲ႔ ကေလးခ်င္းေတာင္ ထိေတြ႔ခြင္႔ သိပ္မေပး၊ သမီးကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံ။
သမီးအထက္က အႀကီးႏွစ္ေယာက္ကိုထားခဲ႔ၿပီး ကီယာစတင္ကို က်မနား ေခၚလာခဲ႔သည္။ က်မ တစ္ေယာက္ထဲ ခရီးထြက္ရမွာ ၿငီးေငြ႔လို႔။ ထိုင္းႏိုင္ငံက ကေလးအတြက္ စိတ္ခ်ရတယ္ လို႔ ေျပာၾကတယ္ မဟုတ္လား။ နန္စီကေတာ႔ ဘာေၾကာင္႔ မိသားစုလိုက္ မလာၾကတာလဲလို႔ ေမးသည္။ ေလယဥ္စရိတ္က ႀကီးတယ္ေလ နန္စီရယ္ သိၿပီးသားမဟုတ္လား။
က်မ သုေနသန လုပ္မည့္ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ႔ မိန္းကေလးအခ်ဳိ႕ွကို ေတြ႔ၾကည့္သည္။ သမီးႏွင္႔ ရြယ္တူေလးေတြ အမ်ားႀကီးႏွင္႔ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း စကားေျပာၾကသည္။ ကီယာစတင္က တအံတဩႏွင္႔ နားလည္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရသည္။
လိင္ကုန္ကူးမွႈအေၾကာင္း သမီးကို ရွင္းျပေတာ႔ ကီယာစတင္က ျပန္ေမးသည္။ “သူတို႔ ခံႏိုင္ရည္ ရွိပါ႔မလား၊ တတ္ႏိုင္ပါ႔မလား ေမေမ၊ သူတို႔က သမီးလို ကေလးေတြပဲဟာ”
က်မတြင္ အေျဖမရွိ။ က်မလည္း အလားတူ ေမးခြန္း ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ပင္ ေမးေနမိသည္။
သူတို႔ရဲ႕ ကေလးေတြကို လိင္ကြ်န္အျဖစ္ လိုလိုလားလား ေရာင္းစားေနသည့္ မိဘေတြ၊ ဦးေလးေတြ၊ အေဒၚေတြ ရွိေနတာကို က်မ ဘယ္လို ရွင္းျပရပါ႔မလဲ။ မိဘမရွိ ေထာက္ပံ႔မယ္႔သူမရွိတဲ႔ ကေလးအခ်ဳိ႕ ကေတာ႔ သူတို႔ ဗိုက္ျဖည့္ဖို႔ လမ္းေပၚထြက္လာရင္း ဒုကၡေတြ႔ၾကရတဲ႔အေၾကာင္း၊ မူးယစ္ေဆး အတြက္ ေငြ လိုလို႔ လွလွပပ ၀တ္ခ်င္စားခ်င္လို႔ ကိုယ္ဘာသာ ျပည့္တန္ဆာ ျပဳလိုက္ၾကတဲ႔ အရြယ္ေရာက္စေတြ အေၾကာင္း သမီး တခါထဲ နားလည္ေအာင္ ဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲ။
ဆင္းရဲမြဲေတမွႈႏွင္႔ လူသား ဗီဇမွာပါလာတဲ႔ အျပဳအမူအခ်ဳိ႕မွာ အရင္းခံေနတဲ႔ ကေလးျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္း က ေက်ာ္လႊားဖို႔ ခက္ခဲေနတဲ႔ ျပႆနာၾကီးပဲ။ ဒါကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းၾကမလဲ။ နန္စီႏွင္႔ က်မ အခ်ိန္ၾကာၾကာ စကားေျပာျဖစ္သည္။ နန္စီက ျပီးခဲ႔တဲ႔ ဆယ္ႏွစ္လံုး ကေလးျပည့္တန္ဆာ တိုက္ဖ်က္ေရး လုပ္ငန္း လုပ္ခဲ႔သူ။ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေရာက္မလာခင္က ခရစ္ယန္ လူမွႈကူညီေရး အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႔မွာ အခ်ိန္ၾကာၾကာ လုပ္ခဲ႔ဖူးသူ။
“က်မ ဘန္ေကာက္ကို စျမင္ေတာ႔ ဒီညစ္ပတ္တဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ဘူး။ ေနာက္ေတာ႔ ထိုင္းေျမာက္ဖက္ ပိုင္း ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေလးကို ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ မိန္းကေလးေတြအတြက္ အိမ္သစ္တစ္ လံုး ေဆာက္ ၿပီး ဦးေဆင္လမ္းညႊန္ေပးရတယ္” နန္စီက ေျပာျပသည္။
“ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကေလးျပည့္တန္ဆာ အစီရင္ခံ ရီပို႔တ္ေတြ ဖတ္ရေတာ႔ က်မ အိပ္ယာထဲသြားၿပီး တစ္နာရီေလာက္ မ်က္ရည္က်ခဲ႔ရတယ္။ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ မေျပာနဲ႔။ ဒီလို စိတ္ဖိစီးမွႈမ်ဳိး အရင္က မခံစားရဖူးဘူး။ က်မ ဘာလုပ္ရမွန္းလဲ မသိဘူး။ ျပႆနာက အႀကီးႀကီးမို႔ ေၾကာက္စရာႀကီး။ က်မကိုယ္ တိုင္လည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနလာခဲ႔ရေတာ႔ က်မပတ္၀န္းက်င္မွာ ဒါမ်ဳိး ဒုကၡေရာက္တာ မရွိဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ေရး နည္းလမ္းေတြနဲ႔ အႀကံေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္”
ဟုတ္သည္။ နန္စီက မိခင္တစ္ေယာက္လို မိန္းကေလးငယ္ေတြကို ေစာင္႔ေရွာက္ေပးေနသူ ျဖစ္သည္။ ဒါက လြယ္တဲ႔ အလုပ္ေတာ႔မဟုတ္။ တခဏ လမ္းႀကံဳလို႔ ၀င္လုပ္လို႔ ရတာမ်ဳိးမဟုတ္။
“အရင္က ထိုင္းစကားေတာင္ ေျပာတတ္တာမဟုတ္ဘူး။ က်မ ဘာစလုပ္ရမွာလဲ။ သူတုိ႔ ဘာသာစကား နားလည္ဖို႔ က်မအတြက္ အေတာ္ခက္တာ။ က်မ ဆက္ႀကိဳးစားတယ္။ အဘိဓာန္ေတြလွန္ ရုပ္ပံုေတြၾကည့္ၿပီး ကေလးမေတြ ေျပာခ်င္တာ၊ သူတို႔ ရန္ျဖစ္ေနတာကို သိေအာင္ လုပ္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ မျဖစ္မေန တတ္လာတာေပါ႔”
နန္စီက ဆက္ေျပာသည္။ “တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ မိန္းကေလးေတြကို ထိုင္းစကားနဲ႔ က်မ ေခ်ာ႔တတ္ အားေပးႏွစ္ သိမ္႔တတ္လာတယ္။ သူတို႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ လမ္းသစ္ကိုညႊန္ျပဖို႔ က်မ ကူညီေပးနိုင္လာတယ္။ အဓိက ဟာကေတာ႔ သူတို႔ကို ဂရုစိုက္တဲ႔ တစံုတဦး ရွိတယ္ဆိုတာ သူတို႔ သိဖို႔ပဲမဟုတ္လား”
နန္စီက ေက်းရြာ ပေရာ႔ဂ်က္တစ္ခုလုပ္ေနရင္း ‘ေအဂ်ီ’ လို႔ေခၚတဲ႔ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ အခါ လူငယ္နဲ႔ေတြ႕ ခဲ႔ သည္။ ေနာက္ေတာ႔ လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ႔သည္။
“အခါလူမ်ဳိးေတြၾကားထဲမွာ ေအဂ်ီကို က်မေတြ႕ရေတာ႔ အေတာ္ စိတ္လွႈပ္ရွားမိတယ္၊ သူသာ အေနာက္ႏိုင္ငံ သားျဖစ္ရင္ တစ္မိနစ္အတြင္း က်မ လက္ထပ္မိလိုက္မွာ။ ဒါေပမဲ႔ က်မတို႔ အခ်ိန္ယူျပီး မိတ္ေဆြ အျဖစ္ကေန ခ်စ္သူဘ၀၊ ေနာက္ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀ ျဖစ္ခဲ႔ၾကတာ။ အရင္က က်မအဖို႔ ေတာင္ေပၚသား လူမ်ဳိးစုထဲက တစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ယူဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လို ေတြးၾကည့္ျဖစ္မွာလဲ” လို႔ ေျပာေနစဥ္ နန္စီ မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးေတြႏွင္႔။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေက်းရြာ လူမွႈေရး ပေရာ႔ဂ်က္မ်ားစြာ လုပ္ရင္း ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြာခဲ႔ၾကသည္။
“တစ္ေန႔ ေအဂ်ီ က ေျပာတယ္။ သူဟာ နိမ္႔က်တဲ႔ လူမ်ဳိးစုက လာတာ။ သူမွာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ရယ္၊ ဘြဲ႔လက္မွတ္ရယ္၊ ဘုရားသခင္အတြက္ ႏွလံုးသားရယ္ကလြဲလို႔ ဘာပိုင္ဆိုင္မွႈမွ မရွိဘူးတဲ႔။ အေမရိကမွာ သူ ပညာဆက္သင္ခ်င္ေပမယ္႔၊ သူ႔လူထုကို ဒီအတိုင္း ပစ္မထားရက္ဘူးလို႔ ေျပာလာတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက က်မသူ႔ကို လက္ထပ္ရင္ ဘယ္နည္းနဲ႔မဆို က်မတိုင္းျပည္ကို စြန္႔ခဲ႔ရမယ္ေပါ႔။”
နန္စီအဖို႔ ခက္ခက္ခဲခဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ႔ရမယ္ဆိုတာ က်မ စဥ္းစားမိသည္။
“ေအဂ်ီ အေဖက ေက်းရြာရဲ႕ လူမ်ဳိးစု ေခါင္းေဆာင္ဆိုေတာ႔ မဂၤလာပြဲကို တရြာလံုး လာၾကတာပဲ။ အခါလူမ်ဳိး ထံုးစံအတိုင္း ဇနီးမယား တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ က်မ သက္ေသျပခဲ႔ရတာေတြရွိတယ္။ မဂၤလာပြဲမွာ သစ္ပင္ ခုတ္ျပရတယ္၊ ၾကက္ေတြ အစာေကြ်းျပရတယ္”
ေအဂ်ီက ပထမဆံုး အခါလူမ်ဳိးထဲက တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ရတဲ႔သူ၊ သူ႕လူမ်ဳိးစုအတြက္ အခ်ိန္ျပည့္ ခရစ္ယာန္ သင္းအုပ္ဆရာ အလုပ္လုပ္နဲ႔ လူမွႈေရးအလုပ္ေတြ တြဲလုပ္သူျဖစ္သည္။ ေနာက္ နန္စီနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး မ်ဳိးႏြယ္စုထဲက ဒုကၡေရာက္တဲ႔ ကေလးေတြအတြက္ ၿခံက်ယ္က်ယ္ထဲမွာ အိမ္ႀကီးႀကီးတစ္လံုးေဆာက္ျပီး လိင္ကုန္ကူးမွ ကယ္တင္ေပးဖို႔ လုပ္ၾကသည္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ ေနကာမ်က္မွန္ႏွင္႔ ပညာတတ္ ေအဂ်ီ တစ္ေယာက္ သူ႔ေက်းရြာ လူမ်ဳိးစုမ်ားႏွင္႔ အလုပ္လုပ္ေနပံုကို က်မ ျမင္ၾကည့္ေနမိသည္။
က်မတို႔ ေစ်း၀ယ္ၿပီးသြားေတာ႔ နန္စီက သမီး ကီယာစတင္ႏွင္႔ က်မကို အျခားလမ္းတစ္ဖက္ဆီ ဆြဲေခၚ သြားျပန္သည္။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း အရိပ္သ႑န္ေတြပဲ ျမင္ရတဲ႔ လမ္းကေလး။ အေမရိကမွာေတာ႔ ဒီလို လမ္းၾကားမ်ဳိး ေရာက္သြားသည္ႏွင္႔ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရမွႈကမရွိ။ အႏၱရာယ္နံက သင္းေနမည္။ သမီးအတြက္ ထိတ္ကနဲ စိုးရိမ္သြားမိသည္။
ေရွ႕မွာ ဒစၥကို မီးသီးလို လည္ေနေသာ မီးစလိုက္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဘားဆိုင္ေတြပဲ ျဖစ္မည္။ “အိုေက ပါ႔မလား” ဟု နန္စီကို ေမးလိုက္သည္။ က်မတို႔ ေနာက္နား ခပ္ခြါခြါမွ လူငယ္သံုးေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ လိုက္လာေနသည္။ က်မတို႔ကို တစံုတရာ အႏၱရာယ္ေပးရင္ေတာ႔ က်မတို႔ ဘာမွ တတ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္။ ကီယစတင္ကို အနားနား ပိုကပ္ထားလိုက္သည္။ အို ဒါ ထိုင္းႏိုင္ငံ ေျမာက္ပိုင္းပဲ။ နန္စီက လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရလို႔ ဒီေခၚလာတာပဲ။
ဘားဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရွ႕တြင္ နန္စီကရပ္လိုက္လို႔ က်မ ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ၁၅၊ ၁၆ ႏွစ္ မိန္းမပ်ဳိေလးေတြ။ တခ်ဳိ႕လည္း ၂၀ ေလာက္ရွိမလား မဆိုတတ္ဘူး။ ဘားဆိုင္ အျပင္ဖက္တြင္ စုရံုးစုရံုး လုပ္ေနၾကသည္။ ဂ်င္းေတြ တီရွပ္ေတြ ၀တ္ထားၾကသည္။ စကတ္တိုတို ၀တ္သူကလည္း ၀တ္။ အားလံုး ဆယ္ေက်ာ္ သက္ေတြ။
“သူတို႔ ျပည့္တန္ဆာမေလးေတြေလ” နန္စီ အသံက စို႔နင္႔နင္႔။
နန္စီ စကားက က်မကို ေရွာ႔ျဖစ္သြားသည္။ အေမရိကန္ ရုပ္ရွင္ေတြမွာ က်မျမင္ဖူးတဲဲ႔ ျပည့္တန္ဆာေတြနဲ႔ ဒီကေလးမေတြက ဘာမွကိုမဆိုင္။
ဒါေၾကာင္႔လည္း အေနာက္ကေတာင္ တကူးတက လာၾကတာ ျဖစ္မည္။ က်မတို႔ ဘားဆိုင္ တစ္ဆိုင္ၿပီး တစ္ ဆိုင္က ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ေကာင္ေလးေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္လာသည္။ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရွ႕ ေရာက္ေတာ႔ နန္စီ ရဲ႕ အခါလြယ္အိတ္ကို စကတ္တိုတို ေကာင္မေလးက သတိထားမိပံုရသည္။ အခါ စကားႏွင္႔ “ဟလို” ဟု လွမ္းႏွႈတ္ဆက္သည္။ နန္စီက အခါစကားႏွင္႔ ျပန္ႏွႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ႔ အားလံုး ၾကက္ေသေသ သြားၾက သည္။ ဒီေနရာမွာ အခါစကား ဘယ္သူေျပာတတ္မွာမို႔လဲ။
ျပည့္တန္ဆာမေလး သံုးဦးအနက္ အငယ္ဆံုးက ဆယ္႔သံုးႏွစ္။ အႀကီးဆံုးက ဆယ္႔ကိုးႏွစ္။ နန္စီရဲ႕ လြယ္အိတ္ကို ကိုင္ၾကည့္ၾကသည္။ ၿပီး သမီး ကီယာစတင္ကို မ်က္လံုးျပာျပာ ၀ိုင္း၀ိုင္းကေလးမ်ားႏွင္႔ၾကည့္ ရင္း စကားတြတ္ထိုးေနၾကသည္။ သမီးက သူတို႔စကားကို နားမလည္ဘဲ ေၾကာက္ရြံေနသည္။
နန္စီကေတာ႔ ေၾကာက္ရြံ႕မွႈ မႏွစ္ၿမိဳ႕မွႈမျပ။ ေႏြးေထြးၾကင္နာမွႈေတြ အျပည့္ႏွင္႔ လွႈိက္လွႈိက္လွဲလွဲ စကားေျပာေနသည္။ သူတို႔ေလးေတြဆီမွ အၿပဳံးက သမီးဆီလည္း ကူးဆက္သြားၿပီ။ က်မသမီးေလးလည္ပင္းမွ ဆြဲၾကိဳးေလး ကိုင္ၾကည့္ၾကရင္း “ညီမေလးက အရုပ္ကေလးလိုပဲေနာ္” ဟု နန္စီ ကတဆင္႔ ေျပာေနသည္။
နန္စီက က်မတို႔ အေမရိကမွ အလည္လာခဲ႔ေၾကာင္း ေျပာျပေတာ႔ သူတို႔ ၿပံဳးၾကသည္။ ကီယာစတင္နဲ႔အတူ ဓာတ္ပံုတြဲရိုက္သည္။ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အၿပံဳးတြင္ ၀မ္းနည္းရိပ္စြက္ေနသည္။ သူတို႔ ႏွလံုးသားတြင္ နာက်င္ေနသလို က်မ ႏွလံုးသားတြင္လည္း ေလးလံနာက်င္ေနပါၿပီ။ သူတို႔ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ လိင္ေက်း ကြ်န္ ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ေရး အိပ္မက္ေတြကို က်မေမွ်ာ္ေတြးေနမိသည္။
ကဲ ေရွ႕ဆက္ေရြ႕ရဦးမည္။ လက္ျပႏွႈတ္ဆက္ရင္း လမ္းၾကားေလးအတိုင္း ထြက္လာခဲ႔ၾကသည္။ ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္မိေတာ႔ ေဒသခံ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေတြဆီ လာေနၾက ေဖာက္သည္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ မိန္းကေလးအခ်ဳိ႕ကို အ၀တ္အစား လက္ေဆာင္ ေပးေနသူကလည္း ရွိသည္။
ဒီျမင္ကြင္းေၾကာင္႔ ေအာ္ဟစ္ ဆဲဆိုပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ေတြကို မနည္းေအာင္႔ထား မ်ဳိသိပ္ထားလိုက္ရေတာ႔ မ်က္ရည္ေတြ အလိုလို က်မပါးျပင္ေပၚ စီးက်လာသည္။ ဘာေၾကာင္႔ ကေလးေတြကို တကူးတက လာဖ်က္္ ဆီးေနၾကတာလဲ။ သမီးကေတာ႔ က်မလက္ကို က်စ္က်စ္ဆုပ္ရင္း အရာရာကို တိတ္ဆိတ္ စြာ ေငးၾကည့္ ၿပီး ျဖစ္ရပ္ကားခ်ပ္တစ္ခုလံုး အနက္ကို ဖမ္းဆုပ္ႏိုင္ပံုမရ။
ထိုင္းရဲ႕ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဆန္႔က်င္ဖက္သဘာ၀ႏွစ္ခု အတူတြဲရွိမွႈကိုလည္း က်မအံဩရသည္။ ကေလးျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္း ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ျဖစ္ေနတဲ႔ႏိုင္ငံမွာ၊ ကေလးကို အရမ္းတန္ဖိုးထား ခ်စ္ျမတ္ႏို္း သူေတြ ေနထိုင္ေနၾကသည္။ တည္ၿငိမ္တဲ႔ မိသားစုမ်ားက ကေလးေတြကို ေကာင္းေကာင္းေစာင့္ ေရွာက္ ၊ ေက်ာင္းေကာင္းထား၊ ေရွာပင္ထြက္၊ ပန္းၿခံေခၚသြား။ ထိုင္းလူ႔အဖြဲ႔အစည္းတြင္ ကေလးမ်ားက အခရာ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရမည္ပင္။ ဒီလို ရိုးရွင္းခ်စ္စရာ အျပဳအမူမ်ားက သူတို႔ပတ္၀န္းက်င္က သူေတြကိုေတာင္ ပီတိျဖစ္ေစသည္။
သို႔ေသာ္ ဆင္းရဲတြင္းတြင္ ေမြးဖြားသူမ်ား၊ ေဆးစြဲေနသူရဲ႕ သားသမီးမ်ားအတြက္ေတာ႔ ကံၾကမၼာက ျခား နားလွသည္။ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းမွရတဲ႔ ေငြေၾကးက သူတို႔ကို ေသြးေဆာင္ထားသည္။ ထမင္းတစ္ပန္းကန္၊ ေပါင္မံုတစ္ဖဲ႔အတြက္ ခႏၶာကိုယ္ ရင္းရေတာ႔မည့္ ကေလးငယ္ေတြက သိန္းေသာင္း ခ်ီေနသည္။
ခဏၾကာေတာ႔ ဟိုတယ္ခန္းဆီ က်မတို႔ ျပန္ခဲ႔ၾကသည္။ ကီယာစတင္က အေမရိကရွိ အိမ္ကို ဖုန္းေခၚ သည္။ ေတြ႔ႀကံဳခဲ႔ရသမွ် သူ႔ေဖေဖကို ေဖာက္သည္ခ်သည္။ သူ႔အေဖကို ရင္ဖြင္႔လိုက္ရေတာ႔ သမီးေလး မ်က္ႏွာတြင္ ဖံုးလႊမ္းေနသည့္ ၀မ္းနည္းမွႈေတြ လြင္႔ျပယ္သြားဟန္ရွိသည္။ ဖုန္းကို လက္ႏွင္႔ အသာဖိထားရင္း “ေမေမ ျပည့္တန္ဆာေလးေတြအေၾကာင္း ေဖေဖကို ေျပာျပလိုက္ရမလား” ဟု က်မကို တိုးတိုး လွမ္းေမး သည္။ “ျပန္ေရာက္မွာ ေျပာေပါ႔ သမီးရယ္” လို႔ သူ႔အေဖ စိုးရိမ္သြားမွာစိုးလို႔ ႏွစ္သိမ္႔ထားလိုက္ရသည္။
(၃)
အဲဒီည ၀မ္းနည္းငိုေၾကြးေနတဲ႔ မိန္းကေလးေတြမ်က္ႏွာက က်မ အိပ္မက္ထဲ ေျပးမလြတ္ေတာ႔။ သို႔ေသာ္ အာရုဏ္ဦး အလင္းေရာင္ႏွင္႔အတူ က်မတို႔ထၾကသည္။ ျမစ္ကိုဆန္တက္ရင္း ကရင္လူမ်ဳိးစု ေက်း ရြာ တစ္ရြာဆီ သြားဖို႔ စီစဥ္ထားသည္။ ကီယာစတင္ကလည္း ဆင္တစ္ေကာင္ စီးရမည္ဆိုတဲ႔ စိတ္ကူးေတြႏွင္႔။
ေအဂ်ီကေတာ႔ ထံုးစံအတိုင္း ကေလးမ်ားထိန္းသိမ္းေစာင္႔ေရွာက္ေရး အိမ္ေဂဟာမွာ အလုပ္ရွႈပ္ၿမဲမို႔၊ နန္စီပဲ က်မတို႔အတြက္ အေဖာ္လမ္းျပ။ က်မတို႔ ေလွႏွင္႔ ေမာင္းမယ္႔သူကို ငွားရသည္။ နန္စီရဲ႕ ခုႏွစ္ႏွစ္သား ဇီယြန္ႏွင္႔ ေလးႏွစ္သား ေဆးလ္ တို႔လည္း က်မတို႔ႏွင္႔ အတူ။
က်မတို႔ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ကေလးက ခ်င္းရိုင္ၿမိဳ႕ကေလးကို ေနာက္မွာထားၿပီး မဲေခါင္ျမစ္အတိုင္း ဆန္တက္ သြားသည္။ အစိမ္းေရာင္ သစ္ပင္ႀကီးေတြနဲ႔ ျမက္ရိုင္းရွည္ၾကီးေတြ ဖံုးလႊမ္းထားတဲ႔ ေတာင္ျမင္႔ျမင္႔ႀကီးေတြက ကမ္းပါးတေလွ်ာက္ လက္၀ဲလက္ယာ။ ေခါင္းေပၚ ဟိုးအေ၀းမွာ ေ၀႔၀ိုက္ပ်ံ၀ဲေနတဲ႔ သိန္းငွက္မ်ားကလြဲလို႔ လူသူတိရိစာၦန္ ေတာရိပ္တြင္ မျမင္ေတြ႕ရ။ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ဆရာကေတာ႔ သူ႔မ်က္လံုးက ေရွ႕တည့္တည့္ဆီ စူူးစူးစိုက္စိုက္။
ရုတ္တရက္ ငါးပိုက္ဆင္တဲ႔ လူတစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ ေရထဲက ဘြားကနဲ ဘြားကနဲ ေပၚလာတတ္ေပမယ္႔ က်မတို႔ကို လံုးလံုးဂရုမစိုက္အား။ ကေလးသံုးေယာက္ကေတာ႔ ေရေတြကို လက္နဲ႔ပုတ္ရင္း ေအာ္ဟစ္လ်က္။
ေတာင္ေျခတစ္ခုနား ေမာ္ေတာ္ကပ္လိုက္ေတာ႔ လူမ်ဳိးစုု ေက်းရြာတစ္ရြာကို ပထမဆံုး က်မ ျမင္ဖူးလိုက္ ရ သည္။ အိမ္အားလံုးက ၀ါးနဲ႔ေဆာက္ထားတဲ႔ တဲေတြ။ မိနစ္အနည္းငယ္ခန္႔ နားေနခို္က္ သမီး ကီယာစတင္က ထေအာ္သည္။
“ေမေမ ဟိုမွာၾကည့္ ဟိုမွာၾကည့္”
သူလက္ျပရာ ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ျမစ္ထဲမွာ ေရေဆာ႔ကစားေနတဲ႔ ဆင္ေတြ အမ်ားႀကီးကို ျမင္ရသည္။ က်န္ဆယ္ေကာင္ေလာက္က ကမ္းေပၚမွာ။ က်မတို႔ ရွိေနတာ ဂရုစိုက္ပံုမရ။ ရုတ္တရက္ ဆယ္႔ငါးေပေလာက္ ရွည္တဲ႔ စပါးႀကီးေျမြႀကီး ထမ္းလာသည့္ လူႏွစ္ေယာက္က က်မတို႔ကို ဓာတ္ပံုရိုက္မလား ဟု ႏွႈတ္ ဆက္ေမး ေမးေနသည္။ ကီယာစတင္ ကေတာ႔ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ၿပီးထြက္ေျပးေနသည္။
မၾကာခင္ လူႏွစ္ေယာက္ေနာက္မွာ ဆင္ေတြ တၿပံဳႀကီးလိုက္လာၾကသည္။ သူတို႔ ႏွာေမာင္းကို က်မတို႔ဆီ လွမ္းယမ္းရင္း အစာေတာင္းေနသည္။ တစ္ေကာင္ရဲ႕ ႏွာေမာင္းက ကီယာစတင္ကို အတင္းတို႔ထိေနသည္။ သမီးက က်မနား အတင္းတိုးေခြ႕၀င္လာသည္။ အႀကိမ္ ဒါဇင္ေပါင္းမက ေရာက္ဖူးေနတဲ႔ နန္စီကေတာ႔ ဆင္ႏွာေမာင္းေတြ တြန္းဖယ္ရင္း အသာဖယ္ေလွ်ာက္သြားသည္။ ကီယာစတင္က သတိထားေနခ်ိန္၊ ဇီယြန္တို႔ ညီအကိုကေတာ႔ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ ေကြ်းရင္း အူျမဴးေနသည္။
နန္စီက ကရင္ရြားသားေတြကို ထိုင္းစကားႏွင္႔ ေျပာသည္။ ထိုင္းစကားက နယ္စပ္ ကရင္လူမ်ဳိးစုမ်ားအဖို႔ ဒုတိယ ဘာသာစကားေလ။ “ဆင္တစ္ေကာင္ငွားစီးရင္ ၁၅၀ဘတ္” လို႔ က်မတို႔ကို လွမ္းေျပာသည္။ သမီး ကီယာစတင္က ဆင္စီးဖို႔ သူ႔ဟာသူ တိတ္တိတ္ဆံုးျဖတ္ၿပီးသား။ ဒီလိုႏွင္႔ က်မတို႔ ဆင္ေပၚကို ႀကိဳးသစ္ သား ေလွခါးအတိုင္း တက္လိုက္ၾကသည္။ ဆင္စီးရသည္မွာ အထာမက်လွ။
ကီယာစတင္ကေတာ႔ တခစ္ခစ္ႏွင္႔ “ေဘာလံုးႀကီး စီးေနသလိုပဲ ေမေမ” တဲ႔။
ကရင္ေက်းရြာ လမ္းၾကားကေလးကို ျဖတ္သြားစဥ္ ၾကက္ေတြ ေခြးေတြက ဟိုေျပးဒီေျပးႏွင္႔။ က်မ အေပၚစီး ကေန ရြာတဲအမ်ားစုကို လွမ္းျမင္ေနရျပီး၊ ထမင္းခ်က္၊ အက်ၤ ီခ်ဳပ္၊ သန္းတုတ္ ေနၾကသည္။ ကီယာစတင္ကေတာ႔ စူးစူးစို္က္စိုက္ လိုက္ၾကည့္ေနသည္။ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိတာ၊ အီမ္သာေတြ မရွိတာကို သတိျပဳမိပါ႔မလား။ က်မတို႔ ေကာ္လိုရာဒိုက အိမ္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ကြာျခားသလဲ။ ေကာက္ရိုးနဲ႔ သက္ကယ္ အိမ္နံရံေတြ၊ ညစ္ပတ္တဲ႔ ၾကမ္းျပင္ေတြက သမီးကို ေရွာ႔ျဖစ္ေစသလား။ သူ႔ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ဘာမွမေျပာ ဘဲ အေတြးနက္ေနသည္။
ေတာင္ေျခမွာ ေနထိုင္ၾကသည့္ ကရင္လူမ်ဳိးစုမ်ားမွာ စိုက္ပ်ဳိးေရးႏွင္႔ မုဆိုးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ အမ်ဳိးသမီးအမ်ားစု အ၀တ္အစားေတြက ႏြမ္းေၾကေနျပီး၊ ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား ဆံပင္မ်ားကို ထံုးသူထံုး ဖားလ်ားခ်သူခ်။
ဆင္ေပၚထိုင္ရတာ ေတာင္႔တင္းေနၿပီမို႔၊ က်မတို႔ ညစ္ပတ္သည့္ ရြာလမ္းတေလွ်ာက္ ဟိုခုန္ဒီေက်ာ္ ဆင္းေလွ်ာက္ၾကသည္။ ရြာဆိုင္ကေလးမ်ားတြင္ အမ်ဳိးသားမ်ား စုရံုးစကားေျပာေနၾကသည္။ အမ်ဳိးသမီးငယ္တစ္ေယာက္က ေနပူပူေအက္ ငရုတ္သီးထြက္လွမ္းေနသည္။ သူ႔သားငယ္ေလးက ဖုန္ေတြေပေရျပီး ေဆာ႔ေနသည္။ အိမ္အမ်ားစုတြင္ စားပြဲတစ္လံုး ကုလားထိုင္တစ္လံုးေလာက္မွလြဲလို႔ ပစၥည္းမ်ားမ်ားစားစား ရွိပံုမရ။ ကီယာစတင္မ်က္လံုးေတြလည္း ပိုက်ယ္လာသည္ထင္႔။ ဆင္းရဲမြဲေတမွႈဆိုတာ သမီး ပထမဆံုး စျမင္ဖူးလိုက္တာ ျဖစ္သည္။
က်မတို႔ ၿမိဳ႕အျပန္က ညဥ့္နက္ၿပီး၊ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေပၚမွာေတာ႔ ခ်မ္းစိမ္႔ေနသည္။အေႏြးထည္ေတြ ယူလာ မိတာ ကံေကာင္းသည္။ ဇီယြန္ႏွင္႔ ေဆးလ္ကေတာ႔ ေမာ္ေတာ္ထြက္ၿပီး မၾကာခင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ။ နန္စီႏွင္႔ က်မတို႔ ကေလးတြအနား နီးနီးကပ္ကပ္ ေနၾကရင္း ဘာရယ္မသိ ၿပံဳးမိၾကသည္။ က်မစိတ္ေတြက ရြာျမင္ ကြင္းေလးထဲက မထြက္ေတာ႔။ ရြာက ကေလးေတြကို ဘယ္လို ပညာတတ္ လူလားေျမာက္ေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္ ၾကပါ႔မလဲ။
ရုပ္၀တၳဳပစၥည္း အေထာက္အပံ႔ ဘာမွကိုမရွိသေလာက္ျဖစ္ေနတဲ႔ ေနရာမွာ ကေလးေတြ ပ်ဳိးေထာင္ဖို႔ဆိုတာ မခက္ဘူးလား။ ဘာမွ ရုပ္၀တၳဳမရွိ၊ လွလွပပ ၀တ္စားစရာမရွိ၊ ဖက္ရွင္မရွိ၊ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိတာေတြက ပိုေကာင္းေလသလား။ ကေလးေတြရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မွႈက ေငြေၾကးနဲ႔ ၀ယ္ယူလို႔ရတာေတြကလာတာမဟုတ္၊ မိသားစုရဲ႕ ၾကင္နာေစာင္႔ေရွာက္မွႈကလာတာတယ္ ဆိုတာလည္း ဟုတ္ေနျပန္သည္။
ကမၻာအႏွံက မိခင္တိုင္းလိုပင္ အခါလူမ်ဳိးစုနဲ႔ ကရင္လူမ်ဳိးစု မိခင္ေတြလည္း သူတို႔ရင္ေသြးေတြအတြက္ အစြမ္းကုန္ ခ်စ္ၾက၊ ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္ၾက၊ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတြ ျဖည့္ဆည္းခ်င္ၾကမွာပင္။ ဒါဆို အိမ္ႀကီးရခိုင္ တိုက္တာေတြမွာ ေနၾကတဲ႔ မိခင္ေတြနဲ႔ တဲစုတ္စုတ္မွာ ေနထို္င္ၾကရတဲ႔ မိခင္ေတြ ဘာေၾကာင္႔ သားသမီးေတြ ေစာင္႔ေရွာက္ပံု ဒီကမၻာမွာ အမ်ားႀကီး ကြာျခားေနရသလဲ။
(၄)
ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ႔ နန္စီ၊ ကီယာစတင္ႏွင္႔ က်မတို႔ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ကို ျဖတ္ၿပီး တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕ သို႔ သြားခဲ႔ၾကသည္။ လမ္းမ်ားေပၚတြင္ ေစ်းသည္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာႏွင္႔ ေစ်းေပါေပါ အ၀တ္အစားမ်ား၊ လၻက္ရည္ဆိုင္မ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ေစ်း၀ယ္ျခမ္းဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္က မ်ားမ်ားမရွိ၊ ျမန္ မာျပည္ဖက္ျခမ္းက အခါေတြဆီ သြားလည္ဖို႔ လာခဲ႔တာမဟုတ္လား။
“နယ္စပ္ျဖတ္လာရတာ တစ္တစ္ခါ သိပ္လံုၿခံဳတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကရင္နဲ႔ ဗမာစစ္တပ္ေတြအၾကား မၾကာခဏ တိုက္ပြဲေတြ ပစ္တတ္ခတ္တတ္တာေတြ ရွိတယ္။ ဗမာစစ္တပ္က ရြာလံုးကြ်တ္ ရွင္းပစ္တာေတြလည္း ရွိ တယ္” ဟု နန္စီက ေျပာျပသည္။
အဲဒီေန႔ကေတာ႔ အေျခအေနေကာင္းပံုရသည္။ နယ္စပ္ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြကို က်မ သိပ္နားမလည္ေပ မယ္႔ ထိုင္းဘက္တြင္ က်မတို႔ ပတ္စပို႔ကိုအပ္၊ မိတၱဴကို ျမန္မာဘက္ ယူသြားရသည္။ ျမန္မာဘက္ကူးခ ၅ ေဒၚလာစီ ေပးရၿပီး ညေန ၆ နာရီ ျပန္ၾကရမည္။
“မ်က္လံုးကို ေရွ႕တည့္တည့္ပဲၾကည့္၊ ကိုယ္သြားမယ္႔ေနရာ ကိုယ္သိေနတဲ႔ပံုနဲ႔ေန၊ ဘယ္သူကိုမွ စကားမေျပာ မိေစနဲ႔” လို႔ နန္စီက ႏွစ္ႏိုင္ငံ နယ္စပ္တံတား အကူးတြင္ ကပ္မွာထားသည္။ သို႔ေသာ္ က်မမ်က္လံုး က ေရွ႕ တည့္တည့္ မၾကည့္ႏိုင္အားပါ။ ပိန္ပိန္ေသးေသး ညစ္ပတ္ေပေရေနတဲ႔ ကေလးဒါဇင္ေက်ာ္က တံတားကူး ကတည္းက လိုက္လံေတာင္းရမ္းေနသည္။
“အျပန္က်မွ ပိုက္ဆံေပး၊ အခုေပးလိုက္ရင္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနၾကေတာ႔မွာ” လို႔ နန္စီက ေျပာ သည္။ ခက္တာက ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ကေလးတစ္ေယာက္က က်မတို႔ေနာက္ တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း ထပ္ၾကပ္လိုက္လာသည္။ လည္ပင္းကလည္း ေစာင္းငန္းငန္းႏွင္႔။ ျမင္ကြင္းကို က်မ မခံစားႏိုင္ေတာ႔ပါ။ သမီး ကီယာစတင္ မ်က္ႏွာတြင္လည္း စိုးရိမ္ထိ္တ္လန္႔ျပီး က်မလက္ကို က်စ္က်စ္ ဆုပ္ထားသည္။ နန္စီ မ်က္ႏွာ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ႔လည္း ငိုေတာ႔မည့္ပံု။
“က်မတို႔ တတ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီမွာ ဒီလို ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး” နန္စီက ႀကိဳးစား ရွင္းျပသည္။
ျမန္မာျပည္ၾကည့္ရတာ ကမၻာႏွင္႔ အေတာ္႔ကို ေခတ္အဆက္ျပတ္ က်န္ရစ္ေနသည္။ ျမင္းလွည္းေတြက လမ္းေပၚ ေနရာအေတာ္ယူထားသည္။ ေတြ႔ရသမွ် ကားေတြက ကုန္ပစၥည္းအျပည့္၊ မီးပိြဳင္႔က မရွိ သေလာက္ ။ ႏြားလွည္းတစ္စီးက က်မတို႔ေဘးမွ တကြ်ီကြ်ီႏွင္႔ ျဖတ္တက္သြားသည္။
လူအမ်ားစုက လံုျခည္၀တ္ၾကသည္။ စတိုးဆိုင္ေကာင္းေကာင္း ကုန္သြယ္ေရးစင္တာေကာင္းေကာင္း က်မရွာၾကည့္သည္။ ထိုင္းတြင္ မွႈိလိုေပါက္ေနတဲ႔ 7-11 စတိုးဆိုင္ပံုစံ ဆိုလို႔ တစ္ဆိုင္ပဲ ရွာေတြ႕သည္။ က်မတို႔ကို လာေတြ႔တဲ႔ နန္စီ မိတ္ေဆြ အခါ မိသားစု ေလးေယာက္အတြက္ အႏၱရာယ္က မ်ားလွသည္။
တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးက ႏိုင္ငံျခားသားႏွင္႔ ဆက္ဆံဖို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ မလြယ္လွ။ သို႔ေသာ္ ငယ္ရြယ္သူ အခါေတြက ၀မ္းသာအယ္လဲ ျဖစ္ေနသည္။ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း ေဆာက္ထားသည့္ သစ္သားႏွစ္ထပ္အိမ္ႀကီးက စားပြဲရွည္ေပၚတြင္ စားစရာ အျပည့္ႏွင္႔ ဧည့္ခံၾကသည္။ အရသာရွိလိုက္တဲ႔ အစားအစာေတြ။ အခါေတြက က်မတို႔နား ၀ိုင္းေနၾကသည္။ ကီယာစတင္ ကေတာ႔ ေခါင္းတြင္ ပန္းေလးတစ္ပြင္႔၊ ရယ္သံႏွင္႔အတူ ေပ်ာ္ လြန္းေနသည္။
ေန႔လည္စာ စားေသာက္ၿပီးခ်ိန္မွာ လူငယ္ေတြက ကုလားထိုင္မ်ား တန္းစီလ်က္ ႏွစ္တန္းခြဲလိုက္သည္။ အခါ ခရစ္ယာန္ ယံုၾကည္ခ်က္ ေတးသီးခ်င္းမ်ားႏွင္႔ ဆိုၾက ကၾက။ နန္စီက က်မတို႔ကို ဘာသာျပန္ျပတာေတြ လည္း ရွိသည္။ အားလံုး မ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မွႈေတြ အတိုင္းသား။
“ေမေမ သူတို႔မွာ ဘာမွ ရွိတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဒါေပမဲ႔ သိပ္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကတယ္” ထုိင္းဖက္အျပန္ တံတားကူးစဥ္ ကီယာစတင္က ေျပာသည္။ သိပ္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကတယ္ ဆိုပါလား။ အခါေတြမွာ ေခါင္းေပၚမွာ အမိုးကလြဲလို႔ ပိုင္ဆိုင္မွႈေတြ မ်ားမ်ားစားစား မရွိ။ သမီးအတြက္ သင္ခန္းစာေကာင္းတစ္ခုႏွင္႔ စဥ္းစားစရာေတြ ရသြားသည္။
(၅)
ေနာက္တစ္ပတ္တြင္ နန္စီက ကားႏွင္႔ က်မတို႔ကို ေမာင္းေခၚသြားျပီး ‘အာရွ ခရီးသြားလုပ္ငန္း ကေလးျပည့္ တန္ဆာ ပေပ်ာက္ေရး’ (ECPAT) အဖြဲ႔မွ ေဒသဆိုင္ရာ တာ၀န္ခံဒါရိုက္တာ ထုိင္းအမ်ဳိးသမီး ကူစူမယ္လ္ ရခ်ေ၀ါင္ ႏွင္႔ေတြ႔ဆံုေစသည္။
အသက္ ၃၅ႏွစ္ခန္႔ရွိ ကူစူမယ္္္လ္ က သူမ အလုပ္ကို စြဲစြဲလန္းလန္း အရူးအမူး လုပ္ေနသူမို႔ က်မ သေဘာက် သည္။ လၻက္ရည္ႏွင္႔ ဧည့္ခံၿပီး ထုိင္စကား ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ကီယာစတင္ကိုေတာ႔ မၾကား၀ံ႔မနာသာေတြ မၾကားေစခ်င္လို႔ စာအုပ္ေတြႏွင္႔ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ထားရသည္။
“တရား၀င္ ရီပို႔တ္ အရေတာ႔ ထိုင္းမွာ ျပည့္တန္ဆာ အရည္အတြက္ က်ဆင္းသြားၿပီလို႔ တင္ျပၾက တာေပါ႔ေနာ္။ ဒါ မမွန္ပါဘူး။ ရံုေတြကို ပိတ္ပစ္လိုက္ေတာ႔ ေျမေအာက္လုပ္ငန္း ပိုျဖစ္ကုန္တယ္။ မိန္းကေလးေတြကို ကာရာအုိေက၊ ဘားေတြ၊ ဟိုတယ္ေတြနဲ႔ အႏွိပ္ခန္းေတြမွာ ရွာလို႔ရတယ္” ဟု ကူစူမယ္လ္ က ရွင္းျပသည္။
“ေအဒ္႔စ္ ေရာဂါက အၿမဲေၾကာက္မယ္ဖြယ္ အေျခအေနပါ။ ထိုင္းမွာ HIV/AIDS နဲ႔ ရွင္သန္ေနထိုင္ေနတဲ႔ အသက္ ၁၅ ႏွစ္ေအာက္ ကေလး ၂၄၀၀၀ ရွိတယ္။ ကေလးလိင္အလုပ္သမ အမ်ားစုကို လည္း ေအဒ္႔စ္ ေရာ ဂါ ရွိမရွိ စမ္းသပ္တာ မရွိေသးဘူး။ သူတို႔ ငယ္ငယ္နဲ႔ ေသသြားမွာ က်မ စိတ္ပူေနတယ္” လို႔ ရွင္းျပသည္။
လက္ရွိ ေအဒ္႔စ္ေရာဂါ ျဖစ္ပြားမွႈမွာ ထိုင္းခရီးသြားလုပ္ငန္းႏွင္႔ ဆက္စပ္ေနေၾကာင္း ECPAT အဖြဲ႔က ေတြ႔ရွိ ထားသည္။
“ေခါင္းတစ္ေယာက္က ေဖာက္သည္ေတြ ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ဟိုတယ္မွာ ဓာတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္ေတြ ေပးထားမယ္။ ၿပီး မိန္းကေလးေတြက သူ လႊတ္တဲ႔ ေနရာ သြားရတာပဲ” ဟု ကူစူမယ္လ္ ကေျပာသည္။
ထိုင္း လိင္ကုန္ကူးမွႈ လုပ္ငန္းမွာ အေမရိက၊ ဩစေၾတးလ်၊ ၿဗိတိန္ႏွင္႔ အာရွမွ အမ်ဳိးသားမ်ား အတြက္ ေက်ာ္ၾကား ၿပီး၊ ဖြံၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံေပါင္းစံုမွ လိင္ခရီးသြားလုပ္ငန္းအတြက္ ထိုင္းႏိုင္ငံကို လာၾကသည္။ ဒါေၾကာင္႔ပင္ ထိုင္းခရီးသြားလုပ္ငန္းက ေကာင္းေနၿပီး၊ အဆိုးသံသရာကို ေဖာက္ထြက္ဖုိ႔ ခက္ေနျခင္းျဖစ္ သည္။
“ကေလးေတြကို ဘယ္ေနရာမွာထားလဲ ဆိုတာ မသိရင္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ေရး လုပ္ဖို႔ ခက္တယ္။ ကေလးေတြက ကာရာအိုေကဆိုင္မွာ၊ ဘားမွာ၊ အႏွိပ္ခန္းမွာ၊ ဓာတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္ေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ အ၀ွက္ခံထားရတယ္” ဟု ေျပာျပသည္။
က်မ ကီယာစတင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ႔ စာအုပ္လွန္ေနသည္။ က်မတို႔ေျပာေနတာ တစြန္းတစေတာ႔ ၾကားမွာပဲ။ ဒီခရီးၾကမ္းအတြက္ သမီးေလးရဲ႕ ရင္႔က်က္မွႈက လံုေလာက္ပါရဲ႕လား။ က်မတို႔ ေနာက္ထပ္ စကားေျပာေနစဥ္ ကီယာစတင္က ျပည့္တန္ဆာအျဖစ္မွ ကယ္တင္ထားခံရသည့္ ကေလးမ်ားႏွင္႔ စကားေျပာ ေဆာ႔ကစားေနသည္။ ထိုကေလးေတြက လိမ္လည္လွည့္ဖ်ားမွႈမ်ဳိးစံုခံခဲ႔ရသူေလးေတြ။ သူတို႔ စိတ္ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြကို ကုစားေပးေနၾကရသည္။ လိ္င္ကုန္ကူးမွႈက ရိုးသားအျပစ္ကင္းစင္ သူမ်ား အတြက္ ေၾကာက္လန္႔စရာ အမာရြတ္ေတြ ခ်န္ထားခဲ႔သည္။
“တကယ္႔ အမွန္တရားကေတာ႔ က်မတို႔ မတတ္ႏိုင္တဲ႔အရာေပါ႔။ ေငြပါ။ လူေတြက အလြန္အမင္း ဆင္းရဲၾက တယ္။ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းက ေငြေကာင္းေကာင္း ရႏိုင္တယ္ေလ” ဟု ကူစူမယ္လ္က အဆံုးသတ္ ေျပာ လိုက္သည္။
ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ နန္စီတို႔ လင္မယား ထူေထာင္ထားသည့္ ေက်ာင္းကေလးကို သြားလည္ျဖစ္သည္။ ဘတ္စကက္ေဘာ ကစားကြင္း အျပင္ဘက္တြင္ လူေနအိမ္ တစ္ဒါဇင္မက ေဆာက္ထားသည္။ အသက္ ၇ႏွစ္မွ ၂၃ ႏွစ္အထိ မိန္းကေလး ၈၀ေက်ာ္ ေနထိုင္ၾကသည္။ အားလံုး ထုိင္းေက်ာင္းမ်ားတြင္ တက္ေရာက္ ၾကၿပီး၊ အဂၤလိပ္စာႏွင္႔ အခါဘာသာစကားတို႔လည္း သင္ယူၾကသည္။ အ၀တ္အစားေဟာင္းကေလးမ်ား ကို ေသေသသပ္သပ္ ၀တ္ဆင္ထားသည္။
သူတို႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာသံေတြ က်မတို႔ ၾကားေနရသည္။ မိန္းကေလး တစ္အုပ္စု နန္စီ ကားေပၚက ဆင္းေတာ႔ အျပံဳးပန္းေတြႏွင္႔ ေျပးေပြ႕ဖက္ၾကသည္။ ကီယာစတင္က ကားျပဴတင္းေပါက္ကေန သူတို႔ ကို ေငးၾကည့္ေနသည္။
မိန္းကေလးငယ္ေတြ ဒီေနရာတြင္ လာေရာက္ ေနထိုင္သည္မွာ ေနာက္ခံအေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ႔ျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕က်ေတာ႔ ဖေအဘိန္းစြဲေနသူက သူ႔ေဆးဖိုးအတြက္ သမီးကို ျပည့္တန္ဆာလုပ္ ဖို႔ ေရာင္းစားလို႔ ကယ္တင္ထားရတာမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း မိဘေတြ ေအဒ္႔စ္ေရာဂါႏွင္႔ ဆံုးပါး သြားျပီး ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြက လိင္ကုန္ကူး ေရာင္းခ်ထားျခင္း ျဖစ္သည္။
နန္စီက အသက္ ၁၂ႏွစ္ အရြယ္ မိန္းကေလးကို လက္ညွဳိးထိုးျပရင္း “က်မတို႔ အိမ္ လူေတြျပည့္ေနတဲ႔အခ်ိန္ သူ ေရာက္လာတာေပါ႔။ သူ႔မိဘေတြ ေအဒ္႔စ္နဲ႔ ဆံုးကုန္လို႔ သူ႔ဦးေလးက ဒီေခၚလာတာပါ။ သူဦးေလးက လည္း ေမြးထားခ်င္စိတ္မရွိဘူး။ သူဦးေလးေနာက္မွာ ေကာင္မေလးက တအီအီနဲ႔ ငိုလို႔။ က်မ အရည္ေပ်ာ္ သြားတယ္။ ဘယ္နည္းနဲ႔မဆို က်မ ေခၚထားရမွာေပါ႔”
နန္စီႏွင္႔ ေအဂ်ီတို႔မွာ ငယ္ရြယ္တဲ႔ ကေလးအေယာက္ရွစ္ဆယ္အတြက္ မိဘမ်ား ျဖစ္ေနျပီး ခရစ္ယာန္ ယံုၾကည္ခ်က္၊ ေမတၱာတရားႏွင္႔ ဘ၀ေနထိုင္မွႈတို႔ကို လမ္းျပေနၾကသည္။ တကယ္႔ မိသားစု မဟုတ္ေပမဲ႔၊ မိသားစုေမတၱာတရား အျပည့္အ၀ ျဖည့္ဆည္းေပးေနသည္။
ခ်စ္စရာ မိန္းကေလးတစ္ဦးက ကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲၿပီး အခန္းထဲ၀င္လာသည္။ “သူ႔နာမည္ ေအေဂါ လို႔ေခၚတယ၊္ က်မတို႔ လုပ္ငန္းကို အဓိက ကူညီသူေပါ႔” ဟု နန္စီက မိတ္ဆက္ေပး သည္။ ေအေဂါက လဘက္ရည္ေဖ်ာ္တိုက္ရင္း သူမဘ၀ကို ေျပာျပသည္။
“က်မ ၁၄ ႏွစ္သမီးမွာေပါ႔။ တစ္ေန႔ အျပင္ကအိမ္ျပန္လာေတာ႔ ၁၆ႏွစ္ရွိတဲ႔ က်မ အစ္မ မူခ္ဒ ေပ်ာက္ေနတာ သိသြားတယ္။ အစ္မ အိမ္က ဘာေၾကာင္႔ ထြက္သြားတယ္ဆိုတာလည္း ဘယ္သူမွ မေျပာၾကဘူး။ အေမ႔မ်က္ႏွာမွာေတာ႔ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈေတြ ဖံုးလႊမ္းေနတာေပါ႔”
ေနာက္ေတာ႔မွ က်မ သိ သြား တယ္။ ဘိန္းစြဲေနတဲ႔ က်မ အေဖက အစ္မကို ျပည့္တန္ဆာလာ၀ယ္သူေတြကို ေရာင္းပစ္လိုက္တာတဲ႔။ ေနာက္ ငါးႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ႔ အစ္မလည္း ေအဒ္႔စ္ ေရာဂါနဲ႔ ဆံုးသြားပါတယ္။ အစ္မကို ေရာင္းၿပီးတာနဲ႔ အေမက က်မကိုထပ္ေရာင္း မွာစိုးလို႔ ဒီမိန္းကေလး ေဂဟာဆီ လာပို႔တာ။ အိမ္ကေန ထြက္လာတာ အေဖေတာင္ မသိလိုက္ဘူး”
အခုေတာ႔ အေဂါ အသက္က ၂၅ႏွစ္၊ ေကာလိပ္က ဘြဲ႔ရၿပီး ေဂဟာမွာပဲ အလုပ္ျပန္လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ႔သည္။ မိန္းကေလး ေဂဟာရဲ႕ လက္ေထာက္မိခင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေအေဂါက ဆက္ေျပာျပသည္။
“ဒီမွာ အားလံုးက ဂရုစိုက္ဖို႔ လိုေနတဲ႔ မိန္းကေလးေတြႀကီးပဲ။ အခါလူမ်ဳိးေတြဟာ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မဲ႔စြာနဲ႔ ေနထိုင္ေနၾကရတာ။ အစ္မလည္း ၾကားမွာေပါ႔ စိတ္ပ်က္ ညီးညဴ သံေတြ၊ အခ်ဳိ႕က ျပည့္တန္ဆာ ေရာင္းစားခံရတာ၊ တခ်ဳိ႕က ေအ႔ဒ္စ္ေၾကာင္႔ ေသၾကတာေတြ။ ဒီကိုေရာက္ လာတဲ႔ မိန္းကေလးေတြကေတာ႔ သူတို႔ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္မွႈ ျပန္ရၾကတယ္။ ေနာက္ဘယ္ေတာ႔မွ ဒါမ်ဳိး မျဖစ္ေအာင္ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ ရႏိုင္တယ္ေလ”
တစ္ခါက ဘ၀ရဲ႕ အခါးသီးဆံုး ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ကို ႀကံဳေတြ႕ခံစားခဲ႔ရသည့္ မိန္းကေလး တစ္ရာေက်ာ္ ကို ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္၊ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင္႔ မိသားစု စိတ္ဓါတ္တို႔က ကယ္တင္ေပးထားသည္။ အလားတူ အေျခအေနဆိုးကို ႀကံဳေတြေနရတဲ႔ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ အၾကင္အနာ ေမတၱာ တံခါးဖြင္႔ေပးႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကသည္။
ရုတ္တရက္ တံခါးပြင္႔လာၿပီး မိန္းကေလးငယ္ တစ္အုပ္ႀကီး အခန္းထဲ ေျပး၀င္လာသည္။ ကီယာစတင္က အလည္မွာ ဆံပင္ကို သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ေနာက္လွန္စီးထားသည္။ သူ႔ကို အျခားကေလးမေတြက ၀ိုင္းဖက္ထားၾကသည္။ အင္း မိန္းကေလးငယ္ေတြက သိပ္မၾကာလွတဲ႔ အခ်ိန္မွာ အမ်ဳိးသမီး ႀကီးေတြ ျဖစ္လာၾကေတာ႔မယ္ေလ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ေရွ႕မွာ ေမွ်ာ္လင္႔စရာ အနာဂတ္ရွိေနသည္မို႔ ၿပံဳးေပ်ာ္ႏိုင္ၾကမွာပဲ။
ေက်းဇူးတင္စိတ္ေတြ က်မရင္ထဲ လႊမ္းၿခံဳလာသည္။ က်မသမီးေလးကို ထိုင္းႏိုင္ငံ ဒီေနရာ ေခၚခြင္႔ရသည့္ အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးအတြက္ သင္ယူစရာ အမွန္တရား တခ်ဳိ႕ကို ကီယာစတင္ ျမင္ေတြ႔ဖမ္းဆုပ္ခြင္႔ရခဲ႔လိမ္႔မည္။
ေနာက္ထပ္ ညဘက္ေတြ ထြက္ၾကည့္လိုက္ရင္ နာက်င္မွႈ စက္ဆုတ္ရြံရွာမွႈေတြနဲ႔ ငိုေၾကြးေနမည့္ အျခား မိန္း ကေလးငယ္ေပါင္း မ်ားစြာ က်န္ရွိေနေသးသည္။ သူတို႔ကမၻာေလာကရဲ႕ ရက္စက္ယုတ္မာမွႈကို ဆက္မ ငိုေၾကြးႏိုင္တဲ႔ မ်က္လံုးေပါင္းမ်ားစြာလည္း ရွိေနၾကဦးမည္။ ကာရာအိုေကဆိုင္ေတြ၊ ဘားဆိုင္ေတြက မိန္း ကေလးငယ္ေတြအတြက္ အိပ္မက္ေတြေကာ က်န္ရွိေသးရဲ႕လား။
ေအေဂါကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ကေလးေတြႏွင္႔ ရယ္ေမာလ်က္။ သူ႔ရယ္သံလြင္လြင္က စစ္မွန္ တဲ႔ ေပ်ာ္ ရႊင္ မွႈနဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြ ရွိေနေသးတယ္လို႔ က်မကို ေျပာျပေနသလို။ မနက္ျဖန္ မိန္းကေလးအခ်ဳိ႕ကို အင္တာ ဗ်ဴး လုပ္စရာရွိေနသးသည္။ က်မ ႏွလံုးသား ပိုနာက်င္ဖို႔ ရွိေနေသးသည္။ ကေန႔ညေတာ႔ ေငြရွားေပမယ္႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ျပည့္လွ်မ္းတဲ႔ေနရာ က်မ ေရာက္ေနသည္။ ေရာင္႔ရဲေက်နပ္တဲ႔ အၿပံဳးေတြ က်မ ျမင္ေန ရ သည္။
တိမ္သားမဲ႔ ေကာင္းကင္ေပၚ လအလင္းရိပ္တက္လာခ်ိန္မွာေတာ႔ ကေလးေတြရဲ႕ ရယ္ေမာသံ ပိုၾကားေန ရ သည္။ ဆံပင္နက္နက္ မိန္းကေလးငယ္အခ်ိဳ႕ ဘတ္စက္ေဘာကစားေနရာမွ ခုန္ေပါက္ ေျပး၀င္လာေနသည္။ ကီယာစတင္ကေတာ႔ သူတို႔ေလးေတြနဲ႔ မခြဲခ်င္ေအာင္ ရွိေနၿပီ။ သမီးအတြက္ က်မ ဘယ္ေလာက္ၾကည္ႏူး
ဂုဏ္ယူမိတယ္ဆိုတာ သူ အခုသိပါ႔မလား။
ျဖည္းျဖည္းညွင္းညွင္း တိုက္ခတ္လာတဲ႔ ေလေျပေအးက ျပဴတင္းတံခါးကတဆင္႔ အခန္းထဲ လႊမ္းၿခံဳသြား သည္။ ေမႊးျမျမပန္းရိုင္းေတြရဲ႕ ရနံသင္းသင္း က်မဆီ၀င္လာသည္။ တစ္ခဏ ရပ္နားၿပီး မွတ္တမ္းေတြ ေရးရဦးမည္။ အခုထိေတာ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ လွပေအးခ်မ္းတဲ႔ ညကေလးတစ္ညကို က်မတို႔ ပိုင္ဆိုင္ခြင္ ႔ရေနေသးသည္။ ။
(Thailand's Lost Cildren by Janna L.Graber ကို ျပန္ဆိုသည္)
wanna23-23.blogspot.com မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။
Thailand’s Lost Children
It’s almost 9 p.m. and Chiang Rai’s Night Bazaar is still swarming with people. A group of young girls perform a traditional Thai dance in the market square, their lithe arms swirling in graceful chorus. Most locals don’t bother to watch, too busy with friends and catching up on the weekly gossip. Dozens of vendors line the walkways, hawking everything from iron cookware to traditional Thai clothing. They raise hopeful eyes to my daughter, Kirstin, and me, as we worm our way through the market’s narrow aisles. The melodic tones of the Thai language are an unintelligible, yet soothing buzz in my ears, and for a moment, the English thoughts running through my head seem foreign.
Ten-year old Kirstin doesn’t seem to notice the newness, the strangeness of it all. She giggles with excitement, holding tight to my hand while she marches ahead, as if in search of some great treasure.
Here in this tiny square of Northern Thailand, our lives in Colorado seem distant, opaque. In the warm night air, I sense something I can’t quite identify. A slower pace of life, perhaps? A feeling of safety? Whatever it is, I am starting to relax, intrigued with the world around me.
I can nearly forget that this is not just a simple vacation; ignore the fact that I have come here to write about the sex trade.
“Come on!” Kirstin says, pulling me toward the rich smell of spicy food,
The colorful dishes, neatly displayed, all look so appetizing, except for the plates of grilled crickets, beetles and grasshoppers.
“Wanna try some, mom?” my oldest daughter asks, a mischievous tone in her voice.
“Maybe later,” I say. “Right now, I can’t stand the thought of eating bug legs.”
There are limits, after all, to one’s adventurous spirit.
Kirstin and I are obviously outsiders, the only blonds in the market. But the Thai are kind and welcoming, and Kirstin mirrors their pleasant grins. We stop at a jewelry stand where I look over several gold necklaces.
“It’s so cheap,” Kirstin exclaims, after asking the prices.
The American dollar is strong here, making our purchases quite affordable. And while all economic strata are found here in Thailand, the majority of people live comfortable, simple lives.
While I pore over the necklaces, the middle-age saleswoman smiles and admires Kirstin’s golden locks. We don’t understand her words, but the stroking of the hair and friendly pat on the head is universal. A complimentary child’s bracelet is tossed in on top of our purchase. Kirstin hugs it to her body as we walk away.
“The Thai seem to like children,” I remark to my friend, Nancy, who joins us later at the market.
“Of course,” she replies. “The Thai love their children and the children of others as well; kids are something to be treasured here.”
I nod my head, deferring to Nancy’s wisdom. She has, after all, lived in Thailand for several years, raising two sons with her husband.
Still, I am confused. Her take on Thailand’s purported adoration of children seems at odds with its thriving child prostitution. I open my mouth to ask about this paradox, but Nancy turns down another aisle.
When I reach her, she is speaking with four young women resting on a blanket, their handcrafts in neat rows in front of them. They are wearing dresses covered in intricate beadwork, and vibrant headdresses adorned with coins and beads sit atop their heads. Shy smiles reveal red gums and teeth from chewing betel nut leaves, a popular habit.
The women speak to each other and Nancy in clipped sounds foreign to my ears, quite different from the Thai language.
“They are Akha,” Nancy says.
Instantly, I’m intrigued.
The Akha are one of six distinct hill tribes living in the nearby hills of Northern Thailand. Each of the tribes has its own language and culture. Considered outsiders in their own country, the tribes lead remote, primitive lives. Village homes are often made of bamboo and thatched roofs, most without electricity or running water.
Rejected by the Thai, many of the 540,000 tribal people do not possess Thai citizenship, as documenting births in grass huts, far from modern hospitals is difficult. Lack of official status denies the villages fundamental rights, like education, voting and land ownership.
As an agrarian society, the inability to own land is problematic for the Hill tribes. As soil is depleted, tribes migrate between the steep hills of Thailand and neighboring countries. Recent government mandates force those who stay in Thailand to cultivate the same plot of land over and over, a distinct change from former ways.
The pressures of modernization have intensified hardships for the Akha, the level of poverty making the villagers more susceptible to the social ills of civilized cultures. The least educated and poorest of the Hill Tribes, the Akha maintain the highest rate of drug addiction and infant mortality in Thailand. Opium addition, and sadly, child prostitution are huge issues for the Hill Tribe.
***
I’m here to write an article for a Chicago paper on child prostitution. It’s a problem that has plagued many nations, but in Thailand, it has reached endemic proportions.
“Why would you want to write about that?” a friend back home had asked before I left.
My reasoning is not exactly logical. I’m hoping that more media exposure about the consequences of prostitution will shrink the allure of this social blight. Personally, I’m searching for a glimmer of hope, a fine shimmer of light that illuminates the goodness of humanity.
But that won’t be easy to find. Young children are prized commodities in the sex tourism trade in Thailand. Despite the government’s efforts — they’ve spent millions of dollars on programs and law enforcement– relief agencies estimate that there are over two million prostitutes in Thailand, 800,000 of them under the age of 16. New laws allow for foreigners who use prostitutes to be punished in their home countries, but few of the thousands of sex tourists who come here each year worry about such possible consequences.
Glancing at my daughter, her fresh face shining with innocence, I am sickened. What kind of person willingly takes that away from a child?
Across the border in Burma, a mere half-hour drive from Chiang Rai, the situation is even more complex for the Hill Tribes. A coup de tat in the 1960s obliterated Burma’s once prosperous society. Taking the name “Myanmar”, the military shut down universities and plunged the country into poverty and civil unrest. Now, refugees from Burma stream across the Thai border.
Another country known for poverty and conflict, Laos is another half-hour drive to the north. The three countries meet in a fertile area called the Golden Triangle; it was once the opium-producing capital of the world. Many of the children in the sex trade come from Laos or Burma, Nancy had told me earlier. Living in severe poverty, they cross the border believing they will find jobs as waitresses or dishwashers. Instead, they are forced into a despicable profession, deceived by malicious, greedy adults.
“Can I buy this, mom?” Kirstin asks, holding up a doll clothed in the same Akha dress of the women merchants.
The porcelain doll feels cool to my touch.
“You’ll have to be careful with it,” I say. “It’s very fragile.”
The word resonates in my mind. Each child comes into the world a delicate flower, unsullied and buoyant with dreams so easily crushed, lost to unchecked compulsions and incomprehensible cruelty. I look at Kirstin, hoping she will never encounter the violence and hardship so many children here have. An intense feeling of protectiveness overwhelms me; I want to keep all of the evils of the world from my child. So once again, I question.
Was I wise to bring Kirstin along on this trip? Child prostitution is a challenging subject for an adult, and even more so for a ten-year-old girl. Though I knew the trip would be challenging, I selfishly wanted Kirstin with me as our busy lives—school, sports, church—leave little opportunity for one-on-one time with my kids. I wanted to spend time with Kirstin away from her siblings, the normal distractions of life, and beyond the normal “mommy” role. And I was tired of traveling alone in search of stories. Thailand, I had been told, was a safe and wonderful place.
“Why not bring the family along?” Nancy had suggested. While there weren’t funds for five airplane tickets, there was enough for one more.
Although Kirstin won’t be privy to the interviews, she knows the topic I’m here to research, and about some of the girls that we may meet. We’ve had simple conversations, at her age level, about what we might see, but Kirstin is still struggling to understand.
“How can they stand to do that, mom?” she asks when I try to explain the sex trade.
I have no answer.
I have the same questions myself.
How do I explain that there are parents or aunties and uncles who willingly sell their children into sex slavery? That other children, with no parents or means of support, take to the streets to fill their empty stomachs? That others prostitute themselves for drug money or to fuel a lavish lifestyle?
Rooted in poverty and primal human behavior, child prostitution seems an insurmountable problem. How can it be addressed?
I pose this question to Nancy, who thinks a moment before answering.
“By helping one life at a time,” she says.
Nancy has spent the last ten years doing just that. Originally an interpreter for the deaf, she spent several years working on Christian social welfare projects before moving to Thailand.
“When I first saw Bangkok, I thought, ‘I can’t love this dirty city,’” says Nancy. “You would see the sidewalk moving and realize it was cockroaches. It was awful.”
But then Nancy was sent to the picturesque hill country of Northern Thailand, where she spent several months working at a new girls’ home.
“The first time I read the reports on child prostitution, I went to bed and wept for an hour,” Nancy says. “It just broke my heart. I had never felt a burden like that before. But I couldn’t figure out what I could do about it, because the whole subject scared me. I had always been a good girl, and never got in trouble or been around it. Still, I liked the idea of some kind of preventive approach.”
That’s why, when Nancy was asked to return as the home’s “house mother”, she gladly agreed.
“I had always been a born mother,” she says, laughing. “As a child, I was the one reminding other kids to zip their coats and keep their hats on. My mother used to say to me, ‘Nancy, they already have mothers at home.”
It wasn’t easy.
“I didn’t speak the language, and at times I wondered what I was doing here,” Nancy says. “Because of my hearing loss, the doctor doubted I could ever learn a tonal language. But I kept trying. The girls would have an argument and I would use a dictionary and pictures just to figure out what they were fighting about. In the end, we’d all end up laughing anyway.”
“Within a year,” Nancy continues, “I could hold my own in Thai. I spent time comforting girls, making sure they did their homework and meeting their needs. The main thing is that the girls knew that someone truly cared for them. For many of them, that was a new experience.”
Nancy was working on a village project when she met a handsome young Akha man named A-Je, the man who later would become her husband.
“When I saw A-Je with his people, I was so impressed,” she says, a smile inching from her lips. “I turned to a friend and remarked that if he were a westerner I would marry him in a minute. I just never imagined I would marry a man from the Hill Tribes.”
But the two worked together on several social projects, eventually falling in love.
“One day, A-Je went down this list with me,” Nancy says. “He said he came from the lowest tribe, and that he owned nothing but a bike, a degree and a heart to serve God. Though he wanted to study in America, he felt called to help his people here. That meant if I married him, I would have to give up my country and my ways.”
I consider the difficulty of that decision – one that Nancy easily made.
“Since A-Je’s father was the tribal chief of a large village, over 1000 people came to our two-day wedding,” Nancy says. “I had to prove myself as a wife, cutting down a tree and feeding chickens during the event.”
I can hardly picture that one.
“The American ceremony in Colorado was just as hard on A-Je,” Nancy says. “We had to kiss in front of the whole congregation, and he about passed out.”
As the first Akha ever to graduate from university, A-Je, a Christian minister, works full time for his people. He and Nancy run a children’s home for tribal child rescued from the sex trade or are at risk of being lost to it. I can understand why he is compelled to help. But I’m curious to see how A-Je, with his jeans, sunglasses, and fine education, blends with the tribal villagers.
Finished with our purchases, Nancy directs Kirstin and me down a side street. It is dark and shadowy. Such places in the States are not always safe, so my senses are heightened to danger.
“Is this okay?” I ask, referring to the dark alleys and the red lights of the Go-Go bars up ahead.
Three young men walk in the shadows behind us. I can’t help but wonder if they plan to do us harm. I pull Kirstin close. But this is Northern Thailand, and Nancy assures me that we are safe. She stops in front of a bar, and I turn to see what she sees.
Young girls, some in their early teens, others approaching twenty, congregate outside the bars. Dressed in jeans and t-shirts, a few wearing short skirts, they look like average teenagers.
“They’re prostitutes,” Nancy says, a sad note in her voice.
The announcement shocks me. The girls don’t look anything like the prostitutes I’ve seen in American movies.
But the girls are rooted to their spots in front of the bars, a dead giveaway, Nancy says. We walk down further, passing dozens of young girls – and boys – who make this their profession.
As we walk past one bar, the girls out front notice Nancy’s Akha bag with its recognizable stitching. It’s a slow night, so they call out “hello” in Akha. They are shocked when Nancy responds in their native tongue, since very few people can speak the Akha language.
There are three young prostitutes, the youngest possibly 13; the oldest about 19. They admire Nancy’s bag, and then turn their attention to Kirstin.
One strokes Kirstin’s locks, the other drapes an arm around her and looks into her large blue eyes. Kirstin can’t understand their words, and at first, she pulls away from them in fright. But Nancy shows no fear or disgust, only kindness and compassion. She continues to exchange pleasantries with the teens. My daughter picks up on Nancy’s calm manner and grins shyly back at the girls.
“She looks like a little doll!” the oldest one exclaims.
Nancy tells them that we are visiting from America. They smile. Why are we here? Do we like it? Does Kirstin like her straight blond hair?
We end up taking pictures of the girls with Kirstin, posed and smiling in the middle. The girls smile too, perhaps sadly, and I wonder if they sense our meeting has made my heart heavy. I wonder about the dreams each of them has given up.
Eventually, it’s time to move on. We wave goodbye and continue on down the sidewalk. Here and there on the streets, I notice foreign men who seem to have local “girlfriends”. These men buy their “girlfriends” clothing, Nancy tells me, and shower them with gifts. Still, it is a business arrangement – a girlfriend for the week. As I pass one such girl, who has an Australian’s arm draped possessively around her, I look into her face. She is trying look happy, but the sadness fills her eyes. I can’t help the matronly feeling of protectiveness that wells up inside me. I want to run back to the Australian and yell and scream and kick. “Why are you doing this?” I want to cry. “Can’t you see you’re hurting her?”
But I push the anger down and move my eyes away and back over to Kirstin, who is clinging to my hand in silence. There is a somber look in her eyes. She seems to have sensed the gravity of what we’re seeing; still, I don’t think she truly grasps all that has transpired here tonight.
“Why don’t they just go home?” she asks of the girls we spoke to. “Why don’t they stop it, if they don’t like it?”
I try to explain that some may not have good homes to go home to; that maybe this is the only way they think they can earn a living.
A look of shocked realization crosses Kirstin’s face. It is, perhaps, the first time she has considered what she has—a family, a home and parents who support her.
I’m struck by the strange dichotomy of Thailand: in a country where child prostitution is a huge problem, those children born into stable homes are loved and well provided for. It’s obvious from looking around at families on the streets and out shopping, that children play a vital role in Thai society. Their innocent manners seem to delight those around them.
But those who are born into poverty or to drug-addicted parents face a different fate. The lure of wealth from prostitution is strong, even if it is a child who is forced to be the bread earner.
When we return to our hotel room an hour later, Kirstin and I call home. She speaks with her dad, regaling all of our adventures so far. The sadness that had covered her face has disappeared and now she is her usual, happy self.
“Should I tell him about talking with the prostitutes,” she whispers to me, holding her hand over the phone mouthpiece.
“Let’s wait till later,” I reply, not wanting to shock her father.
That night, I dream of the girls with sad faces.
***
The next morning dawns bright, a perfect day for heading upriver to the Karen tribal village of Ruammit. We plan to explore the village and pursue one of Kirstin’s dreams—riding an elephant. A-Je is busy at the children’s home, so Nancy is our guide for the day. We hire a boat and driver in Ban Thatorn. Nancy’s boys, 7-year-old Zion and 4-year-old Silas, come along.
The long, slim craft doesn’t look very steady, but we’re soon skimming up the Mae Kok. Within minutes, the city is behind us. Tall mountains covered with green trees and thick grasses rise from the riverbanks, no people or animals in sight, except for one lone hawk circling overhead. Our driver keeps his eyes straight ahead. We come upon several men in their underwear fishing rocks from the river to sell later in the city. They ignore us completely.
The hum of the motor is soothing, like a lullaby, and Kirstin puts her head on my shoulder. Nancy’s boys do the same with her. We are a contented lot, pleased to be together, the lush river banks passing by.
Eventually, the hills grow larger and I see my first tribal village high up on the mountainside. The huts, most of them on bamboo stilts, look like little wooden dots in the emerald-forested land.
A few minutes later, Kirstin sits up and points with excitement.
“Mom!” she exclaims. “Look!”
Following her finger, I see several elephants in the river, playing in the water. At least ten of them huddle together near the bank, paying no mind to us.
Scrambling ashore, we’re immediately greeted by two men struggling to hold onto a 15-foot boa constrictor. Smiling, they ask if I’d like to have my picture taken with the snake draped around me. I glance at the massive creature writhing about on their shoulders, and shake my head no. Kirstin walks far around the big snake.
Behind the men, several elephants are walking around freely. It’s unnerving when they reach out their massive trunks, looking for a handout. One animal reaches its trunk to Kirstin, who shrieks and grabs my hand.
Nancy, who has clearly been here dozens of times, pushes the elephants’ trunks away and makes her way past. Kirstin clings to my hand as we follow cautiously behind, while Zion rushes to buy a bunch of bananas to feed the beasts. This is a treat for the boys, who are happy and at ease here.
Nancy speaks to the Karen villagers in Thai, who also speak this as their second language. “It’s 150 baht for an elephant ride,” she says. “Give it a try!”
Kirstin takes a determined breath, and walks over to the elephants. We purchase a ride from the villagers, and then mount rickety stairs to a high wooden platform. Gingerly, we crawl onto a rough chair that has been tied to the elephant’s back. The handler hops on the creature’s head, and we’re off.
Not prepared for the creature’s jilted footsteps, I support myself with both arms to keep from being thrown into Kirstin. She giggles.
“This is hard, mom!” she exclaims. “It’s kind of bouncy!”
As we make our way down the narrow lanes of the Karen village, chickens dart in front of us, and dogs run about. Occasionally, the elephant handler stops to talk with an acquaintance; at other times the elephant halts to pull at a grassy snack. Nothing hurries here.
I can see into several of the stilted huts, where women are cooking or stitching. Kirstin looks as well. Does she notice there are no lights or toilets? How different this must seem from our home in Colorado. Do the straw walls and dirt floors shock her? My daughter says nothing, but I can see she is deep in thought.
Settled in the foothills, the Karen tribes depend on farming and hunting for game. The women dress in colorful blouse-sarong combinations, their long hair often pulled back in buns or covered with white scarves.
My body is stiff after the elephant ride, but the soreness is forgotten when we stop at a local village store-restaurant. Aside from the rice, I have never seen most of the food we are served. A tad spicy and quite delicious, at $2 a plate, it’s a bargain. Kirstin and I smile at each other over our plates of food.
“Wasn’t that cool?” she asks, still thinking about the elephant ride.
Perhaps this will be one of those memories that will linger in the back of her mind, resurfacing years later when she has children of her own. I’m grateful to be a part of that memory; to have this precious time with my oldest daughter.
We walk around the dirt roads, looking at shops and talking with villagers. I watch one young woman set out chilies in the sun to dry, while her son plays in the dirt beside her. A contented look consumes her face as she cares for the little one. Further down the lane, we pass men standing outside of their homes, looks of boredom on their faces. Pieces of unmatched clothing are hung on bamboo lines behind them.
Many of the homes seem empty; others have a chair here, a table there. Kirstin’s eyes are wide as she soaks the scenes in. This is her first glance at the unrelenting grip of poverty. She is quiet as we head back to the riverbank, where our driver is waiting.
The ride back to town is chilly, and I’m glad I have a jacket. Kirstin snuggles close for warmth, and within minutes, is sound asleep. Zion and Silas are fast asleep too. Smiling at each other, Nancy and I pull our children close. My mind plays back the scene in the village. I wonder what it is like to raise children there.
Is it harder to raise children when you don’t have all the comforts that materialistic goods can offer? Or it is simpler without the distractions of having to provide stylish clothing, constant entertainment and a lovely home? A child’s happiness does not come from things bought with cash, but from the love and support of a caring family. Perhaps, like mothers everywhere, Akha women simply try to make the best possible life for their children; meeting their basic needs, protecting them from harm, and loving them as only parents can. Aren’t these common bonds of motherhood, whether lived out in a stately mansion or a simple hut, universal?
***
A few days later, Nancy, Kirstin and I make our way to the Thai city of Tachilek, just across from the border in Burma. Dozens of vendors line the streets, offering tea and clothing at rock-bottom prices. There is plenty to buy, but we are here to visit the Akha in Burma.
“Sometimes, it’s not safe to cross,” Nancy says. “There is often shooting and fighting between the Karen and the Burmese military. Sometimes, whole villages are wiped out.”
Today is a good day, however. In a border procedure I don’t understand, we leave our passports with the Thai, and carry copies over to the Burmese. We pay US$5 each to cross, and we must be back to Thailand by 6 p.m.
“Keep your eyes straight ahead, don’t talk to anyone, and just look like you know where you’re going,” Nancy says as we cross the bridge joining the two countries.
But it’s hard to keep our eyes straight. There are dozens of children, tiny bodies thin and dirty, begging on the bridge.
“We’ll give them money when we cross back,” Nancy says. “Don’t do it now or they will keep following us.”
A child of about six follows us anyway. A young baby, barely old enough to hold its head up, is tied to his back. My heart can’t stand the sight, and Kirstin, who is holding my hand fiercely, has a shocked look on her face. Her grip on my hand is so tight that it hurts. I glance at Nancy, who looks like she wants to weep.
“There are just more children than we can help,” she says, as if trying to explain.
Burma seems like it is from another long-past era. Donkey-pulled carts piled high with hay amble up the road. A few old cars are parked on the streets, but there is little traffic. An ox-drawn cart moves slowly past us. Villagers in sarongs and large straw hats pass us. I look for stores and signs of commerce, but only see one such place, about the size of a 7-11. There is little to buy in the window.
It is dangerous for the Akha here to meet with us, but Nancy’s friends, a family of four, welcome us with open arms. Several young Akha friends, dressed in sarongs, have joined them.
Inside a plain two-story house, home to over twenty people, we are spirited to a long table piled with tasty food gathered from meager rations. There is little else in the room. Yet everyone smiles and laughs. We can’t understand the Akha chatter around us, but Kirstin and I feel welcomed.
“Eat more!” one of the older mothers motions to Kirstin, then piles more rice on her plate. Throughout the day, this same mother looks out for Kirstin’s every need, even cracking a pile of sunflowers for my daughter when she can’t do it herself. Touched by her thoughtfulness, I try in stumbling Akha to thank this kind woman.
After lunch, the young people move the chairs and gather in two lines. Nancy translates for us as they sing and dance Akha songs. Obvious joy covers their faces. Kirstin and I are silent, for the experience is overwhelming.
“Mom, they had absolutely nothing!” Kirstin later says as we cross back into Thailand. “But they still seemed so happy.”
So happy. With nothing but each other, a roof over their heads and a few meager belongings.
My daughter has learned an important life lesson. For that matter, so have I.
***
Later that week, Nancy drives me to meet with Kusumal Rachawong, a Thai woman who is the local director for End Child Prostitution in Asian Tourism (ECPAT). I like Kusumal, who is in her mid-30s and passionate about her work, immediately. She offers me tea and we sit down to talk.
Kirstin has come along, but Kusumal reads the look on my face. I don’t want my daughter to hear more than she has to.
“Kirstin, why don’t you come over here and have a look at these books,” Kusumal offers.
While Kirstin reads, Kusumal reports the facts.
“Formal reports claim that prostitution numbers have gone down in Thailand, but that’s not true,” she says. “Brothels have been shut down, so prostitution has gone underground. You can find young girls and boys at karaoke and go-go bars, massage parlors, and hotels,” she says.
AIDS is a constant threat, she says. There are 14,000 children under age 15 living with HIV/AIDS in Thailand. “But many child sex workers are not tested for AIDS,” Kusumal adds with a note of gloom. “This generation is in denial. I fear they will die young.”
ECPAT has also found formal links with the tourism trade. “The pimp will bring a photo album of girls to hotels for the customer to choose,” Kusumal says. “Then, the girl goes to the customer.” Thailand’s sex trade reputation has become so well known that men (and sometimes women) from America, Australia, Great Britain, Asia and other developed countries come to Thailand specifically for sex tourism. That creates even more demand for the sex trade. It is a vicious cycle that the many feel helpless to break.
“It’s difficult to do prevention if we don’t know where the children are,” Kusumal adds. “They are easily hidden at go-go bars, massage parlors and behind photo albums.”
I look over at Kirstin. She is looking at the book, but I know that she is straining to hear our words. A lump forms in my throat as she turns the pages. Is it just me? Or does she seem to have matured during this trip? Recently, I have begun to see glimpses of the young woman she will become; the words and comments that seem to come from a girl much older than she is; the times when she jumps up in exuberance, only to pull back in sophisticated restraint. Kirstin seems to be changing, turning away from the child toward the young woman inside her, hovering uncertain somewhere between.
Kusumal’s voice grows weary as our conversation continues. She talks of children who have been rescued from prostitution who require great amounts of therapy, long after the last trick. The sex trade leaves deep scars on the innocent lives it taints.
“The real truth is that we have no alternative to offer them,” Kusumal adds. “Many are so desperately poor. Prostitution offers good money.”
As Nancy and I slide into the front seat of her truck later, she mentions Kusumal’s comment.
“How sad,” she says. “When there is nothing better to offer.”
“But you wait,” Nancy continues. “When you meet the girls at our home you will see that they have something much, much better now.”
Kirstin perks up at the mention of the children’s home.
“Finally,” she says, “I can meet someone my age!”
When we pull into the children’s home later that week, we see dozens of girls outside playing basketball. Nearly 80 tribal girls live at the home, ranging from age 7 to 23. All of them attend Thai school, and take courses in English and their native Akha. They are dressed in worn, but neat clothing. I can hear laughter and quick chatter.
“They built that court themselves,” Nancy says, pointing out the large, slightly uneven concrete court. “We told them we could only pay for the materials, so they put in the concrete themselves.”
A group of girls comes to greet Nancy, their faces beaming. They hug her when she gets out of the car. Kirstin looks at the girls through the car window. The girls stare back.
The children have come to the home under varying circumstances. Some were rescued, like the 8-year-old whose father tried to sell her into prostitution to support his opium addiction; others have lost both parents to AIDS and were at risk of being sold to the sex trade by relatives.
“And that girl,” Nancy says, pointing to a 12-year-old, “came to us when the house was full. Her uncle brought her in because her parents had died of AIDS, and said he didn’t want the girl. She was hiding behind him, crying. I just melted and I took her anyway.”
Nancy turns her attention to the group of girls, speaking in words I can’t understand.
“These are our girls,” she says, with obvious affection and pride.
“Nice to meet you,” one ten-year-old says meekly, holding out her hand to me. A few others come toward me, grinning. One little girl with short black hair and mischievous eyes slips her arms around my waist.
“Hello!” she says brightly.
The girls immediately surround Kirstin, giggling and covering their mouths with their hands.
Kirstin tosses me a questioning look.
“They like your hair,” Nancy says.
One of the girls bravely reaches out her hand to stroke Kirstin’s hair and soon there are more tiny brown arms stroking her head. I search for concern on my daughter’s face, but she senses the girls’ kindness, and laughs.
Another girl motions for Kirstin to come play basketball with them. “Can I go with them, mom?” she asks.
“Of course,” I say, shooing her off to play.
Nancy and I walk into one of the simple eating rooms of the house. There are no screens on the wide open windows, the chilly night air wafts in. The home has no heat or hot water, so I keep my coat on like everyone else in the room.
From my perch near the window, I can see Kirstin and the girls at play.
There are happy shouts, and playful teases coming from the court. A peaceful feeling permeates this home, a contrast from the streets.
I look over at Nancy, who is holding one of the little ones on her lap. A-Je and Nancy are surrogate parents to over 80 girls, living out their Christian faith by pouring their love – and lives – into these young women. This is not a “typical” family, but it is indeed a family. There is an inner strength instilled in those who come from a loving family, no matter what its composition.
A lovely young woman comes into the room, two small girls holding her hands. “This is Marla*,” Nancy says, as the young woman smiles back. “She is one of the reasons we do what we do.”
Marla offers me some warm tea, which I gladly accept, and sits down across the table. In a quiet voice, with Nancy translating, she begins to tell her story.
“When I was 14, I came home to find my 16-year-old sister gone,” she says. “No one would tell me where she went. But I saw from the sad helpless look on my mother’s face that something terrible had happened.”
Marla pauses, as if the story cuts too deeply. “Later, I found out that my father, who is an opium addict, had sold her into prostitution. She died of AIDS five years later.”
Nancy reaches over and puts her hand on Marla’s.
Trying to help her daughter the only way she knew how, Marla’s mother brought the 14-year-old to go to the home. “My mother was happy that I would have an education,” says Marla. “My father did not even notice I had left.”
Now 25 and a college graduate, Marla has decided to give back what she has been given and is assistant house mother here at the children’s home.
“I have been there,” she says. “I know what it’s like not to have anyone care about your needs. Here the girls find that care. Akha people live in such hopelessness. You constantly hear of disasters– this one into prostitution, that one died of AIDS. When they come here, the girls get some of their childhood back and they have hope that maybe they never had before.”
Hope, faith and a sense of family, ingredients that have helped hundreds of lives, including this once-wounded young teen, who now bestows love on other girls in the same situation.
Nancy gives me a knowing look. She sees that I finally understand.
The door opens abruptly and several younger girls spill into the room. Kirstin is in the center, hair now in two neat braids.
“Molleigh did my hair for me,” she says, nodding to the girl beside her.
“And look what Molleigh made me,” she adds, holding up some beautiful needlework.
“Can we come back here tomorrow?” my daughter asks.
I nod, and she heads back outside with the girls.
Through the window, my eyes follow these girls who will soon become women, hopeful futures spreading out before them. Kirstin’s arm is linked in Molleigh’s. Several other girls skip alongside them. Language barriers, economic and cultural differences don’t seem to matter; tonight Kirstin has found a kindred spirit.
A sense of gratitude washes over me, and I’m grateful that I’ve brought my daughter to Thailand. For it is here that she has began to grasp truths that some take a lifetime to learn.
Further out into the night, I know there are other girls, girls who weep in pain and disgust or whose hardened eyes no longer cry from the brutality of their world. I think of the girls at the Go-Go bar. Do they ever dream of different lives?
I look back at A-Ga, whose laughter betrays a genuine happiness, a sense of purpose from giving, and I know there is hope.
Tomorrow there will be more girls to interview, more heartache to see. But tonight, in a place where money is scarce but love abundant, I have seen the smiles of contented lives.
As the moon rises into the cloudless sky, I hear more giggles. The girls, most with straight shiny black hair and one with locks the color of honey, are playing basketball again. I look at Kirstin, whose petite frame has seemed to grow on this trip, and wonder if she knows how proud of her I am.
A whispering breeze sweeps through the window and into the room. I catch the smell of wild flowers. I stop for a moment and make a mental memory. It is a beautiful night to be in Thailand.
Category: Travel Essays
JANNAGRABER.COM မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။
No comments:
Post a Comment