အေရွ႔တိုင္း ဒီမိုကေရစီ … ရာမယဏ

အေရွ႔တိုင္း ဒီမိုကေရစီ … ရာမယဏ

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္

ဧျပီ ၇၊ ၂၀၁၂

 အေရွ႕တိုင္းယဥ္ေက်းမႈနဲ႕ ဒီမိုကေရစီနဲ႕ မထိုက္တန္ဘူးတို႕၊ အေရွ႕တိုင္းယဥ္ေက်းမႈ အရ ျပည္ သူလူထုဟာ မိမိကိုယ္မိမိ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းမရွိဘူးတို႕ ဒီလိုေျပာတာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အရင္အပတ္ကဆိုရင္ အိႏိၵယႏိုင္ငံက ဇာတ္ႀကီး ႏွစ္ခုျဖစ္တဲ့ မဟာဘာရတ နဲ႕ ရာမယဏ ကို အေျခခံၿပီးေတာ့ အေရွ႕တိုင္းယဥ္ေက်းမႈဟာ လူထုရဲ႕အခြင့္အေရးေတြ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ၊ လူထု ရဲ႕အင္ အားေတြကို ဘယ္ေလာက္အေလးထားတယ္ဆိုတာကို ေဖာ္ျပသြားခ်င္ပါတယ္လို႕ က်မေျပာခဲ့ပါတယ္။

            ဒီအပတ္မွာေတာ့ ရာမယဏ ဇာတ္ေတာ္ႀကီးအေၾကာင္း က်မေျပာျပပါမယ္။ ရာမဇာတ္ ဆုိတာဟာ သူတို႕အိႏၵိယမွာ ရာမယဏလို႕ ေခၚပါတယ္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏိုင္ငံ ယဥ္ေက်းမႈေတြအေပၚမွာ အင္မတန္ မွ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈရွိတဲ့ ဇာတ္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။

 ဒီေတာ့ ဒီဇာတ္ႀကီးဟာ ဘာျဖစ္လို႕ အေရွ႕တိုင္းႏိုင္ငံေတြေပၚမွာ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈ ရွိသလဲဆိုတာ စဥ္းစားဖို႕လိုပါတယ္။ ရာမဇာတ္ေတာ္ႀကီးဆိုတာ “မင္းေကာင္း”အေၾကာင္းပဲလို႕ ဒီလိုပဲက်မကျမင္ တယ္။ ေကာင္းတဲ့မင္းမ်ား၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့မင္းမ်ားဟာ ဘယ္လိုလုပ္တယ္၊ ဘယ္လိုကိုင္တယ္၊ ဘယ္လို ဆက္ ဆံတယ္၊ ဒါ … ႏိုင္ငံေရးဘက္က ၾကည့္ရင္အမ်ားႀကီး ျမင္ပါတယ္။ က်မ ႏိုင္ငံေရးအျမင္နဲ႕ ေျပာမွာပါ။ ဘာသာေရးအျမင္နဲ႕ ေျပာမွာမဟုတ္ဘူး၊ ေလာကီအျမင္နဲ႕ ေျပာမွာျဖစ္ပါတယ္။

 ပထမ စၿပီးေတာ့ ဇာတ္ေၾကာင္း ဆင္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ရာမမင္းသားဟာ၊ ရာမမင္းသားရဲ႕ အျပစ္ေၾကာင့္ပဲ ဆိုပါေတာ့၊ ေတာထြက္သြားရတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာအျမင္နဲ႕ ၾကည့္ရင္ ၀ဋ္လိုက္တာေပါ့ေလ။ ကံ ကံ ၏အက်ိဳး၊ ကိုယ္လုပ္သလို ကိုယ္ျဖစ္တာ၊ ၀ဋ္လိုက္တဲ့ အက်ဳိးေပါ့။

 ဒီ … ရာမမင္းသားရဲ႕ ခမည္းေတာ္ႀကီးဟာ မင္းသားဘ၀တုန္းက  (ဒါ ဟိႏၵဴဇာတ္ေတာ္ႀကီးထဲက က်မေျပာတာေနာ္၊ ဟိႏၵဴဇာတ္ေတာ္ႀကီးထဲကဆိုေတာ့ ျမန္မာမ်ားသိတဲ့ ရာမဇာတ္ထက္ ပိုၿပီး အေသးစိတ္ ပါပါတယ္။) သူအရင္ မင္းသားဘ၀တုန္းက တခါက်ေတာ့ သူေတာလိုက္ထြက္တယ္ တဲ့။ ေတာလိုက္ ထြက္တဲ့အခါ မွာ သူက ေတာတိရစၥာန္ တေကာင္ထင္ၿပီးေတာ့ ခ်ိန္ၿပီးေတာ့ ပစ္လိုက္တာပါ။ တကယ္ တမ္းသြားၾကည့္တဲ့ အခါက်ေတာ့ တိရစၥာန္မဟုတ္ဘဲနဲ႕ လူျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလူကလည္း ရေသ့ေလးေပါ့ေလ။ (သု၀ဏၰသာမဇာတ္နဲ႕ နည္းနည္းဆင္တယ္။) သူရဲ႕မ်က္စိမျမင္တဲ့ မိဘအိုႀကီးႏွစ္ပါးကို လုပ္ေကၽြးေနတဲ့ ရေသ့ေလး ျဖစ္တယ္။ ရေသ့ေလးဟာ သူ႕မိဘႏွစ္ပါးထံ ေခၚသြားပါဆိုၿပီးေတာ့ ကြယ္လြန္ သြားတယ္။ ကြယ္လြန္သြားေတာ့ မင္းသားက ရေသ့ေလးရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါးထံသြားၿပီးေတာ့ ဒီလိုပဲသူဟာ မွားၿပီးေတာ့ မွ်ားနဲ႕ပစ္လိုက္တာမို႕ သူတို႕သားဟာကြယ္လြန္သြားၿပီလို႕ ေျပာေတာ့၊ မိဘမ်ားက သူ႕ကိုက်ိန္ ဆဲလိုက္တယ္ တဲ့။

 ”သူတို႕မွာ အားကိုးစရာဆိုလို႕ ဒီသားပဲရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕လို႕ ဒီလို လုပ္ခဲ့တဲ့သူဟာ အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါက်ရင္ အားကိုးစရာ သားမရွိဘဲနဲ႕ စိတ္ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႕ ေသပါေစေသာ၀္ …” ဆိုၿပီးေတာ့ က်ိန္ဆဲလိုက္တယ္လို႕ ဒီလိုအေျပာရွိတယ္။

 ေနာက္က်ေတာ့ ဘုရင္ျဖစ္လာၿပီး ရာမမင္းသားနဲ႕တကြ တျခားသားေတာ္သံုးပါး ဖြားျမင္ေတာ္ မူတယ္။ ရာမမင္းသားဟာ အဘက္ဘက္က ေတာ္တယ္။ မင္းက်င့္တရားဆယ္ပါးနဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္ မင္းသား ဆိုတဲ့ လကၳဏာအားလံုးရွိၿပီးသား ျဖစ္တယ္။ ရာမမင္းသားကို ျပည္သူလူထုကလည္း သိပ္ၿပီးေတာ့ ခ်စ္ တယ္။ မိမိတို႕ကို တေန႕က်ရင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အုပ္စိုးသြားမယ့္ ဘုရင္ေကာင္း ျဖစ္လာ မယ္ဆိုတာ ကို လက္ခံၿပီးသား ျဖစ္တယ္။

 ဒါေပမယ့္ အားလံုးက ဒီလိုလက္ခံထားေသာ္လည္း ရာမမင္းသားရဲ႕ ညီေတာ္ ဘာရတ ရဲ႕ မိခင္ျဖစ္ တဲ့မိဖုရားဟာလည္း သူ႕ရဲ႕သားကို ဘုရင္ျဖစ္ေစခ်င္လို႕ ခမည္းေတာ္ႀကီးကို “အရင္တုန္း ကေပး ထားတဲ့ ကတိအတိုင္း၊ သူေတာင္းထားတဲ့ ဆု ၂ဆုကိုေပးမယ္ဆိုတဲ့ ကတိအတိုင္း၊ သူ႕သားကို ဘုရင္ေျမွာက္ ၿပီးေတာ့၊ ရာမမင္းသားကို ၁၄ ႏွစ္တိုင္တိုင္ ေတာထြက္သြားပါေစ … ” ဆိုၿပီးေတာ့ ေတာင္းဆိုတယ္။

 ေတာင္းဆိုေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက သူ မလုပ္သင့္တဲ့ ကိစၥဆိုၿပီး ျငင္းတယ္။ ျငင္းေပမယ့္လည္း သူကတိမတည္ရာ ေရာက္တာေပါ့။ အစတုန္းကေတာ့ ဆု ၂ဆုေတာင္းႏိုင္တယ္၊ ေတာင္းတာေပးမယ္ လို႕ ေျပာထားၿပီးမွ၊ အခုေတာ့ မေပးေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ သူဟာအင္မတန္ “ကတိပ်က္တဲ့မင္း” … ။

 ကတိပ်က္တဲ့ဘုရင္ဆိုတာ အင္မတန္မွ ရွက္စရာေကာင္းတဲ့ မင္းပဲ၊ ဒီေတာ့ သူသိပ္ၿပီးရွက္ေတာ့ မ်က္ႏွာ မသာယာဘူး။ သားေတာ္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေမးတယ္ တဲ့၊ ဘာျဖစ္လို႕ ဒီေလာက္ေတာင္မွ မ်က္ႏွာ မသာသလဲဆိုေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက ဘာမွမေျပာခင္ ဟိုမိဖုရားက ၀င္ၿပီးေတာ့ေျပာလိုက္တယ္။

 ”သူ႕ကိုဒီလိုကတိေပးခဲ့တယ္။ အခု ဒီကတိကိုမတည္ပါဘူး” ဆိုၿပီးေတာ့ ၀င္ေျပာေတာ့ ရာမမင္းသားက၊ သားေကာင္းမ်ားဆိုတာ ဖခင္မ်ားရဲ႕ကတိ တည္ေရးအတြက္ ဦးတည္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေဆာင္ရမယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္မို႕ ခမည္းေတာ္ေပးခဲ့တဲ့ ကတိကိုတည္ပါေစ၊ သားေတာ္ ေတာထြက္ပါမယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ေတာထြက္ခဲ့တယ္။

  ဒီဇာတ္ဟာ ဘာျဖစ္လို႕ လူၾကိဳက္မ်ားခဲ့သလဲဆိုေတာ့ ဒီဇာတ္ထဲမွာပါတဲ့ မင္းညီမင္း သား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မင္းေကာင္းပီသတယ္။ ရာမမင္းသားဟာလည္း မင္းေကာင္းျဖစ္မယ့္ မင္းသား တစ္ပါးပီသတယ္။ ရွင္ဘုရင္ႀကီးကလည္း သူ႕ အျပစ္ေတာ့ သူရွိတာေပါ့ေလ၊ ဒါေပမယ့္ သူတတ္ႏိုင္သမွ် သူ႕တိုင္းျပည္ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ သူ႕တိုင္းျပည္ဟာ သူ႕ရဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ အင္မတန္မွ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ရွိတယ္လို႕ဆိုတယ္။

 ရာမမင္းသားရဲ႕ ညီေတာ္ကလည္း သူ႕ကိုနန္းေပးမယ္ဆိုေတာ့ သူကလက္မခံဘူး။ သူ႕ရဲ႕ ေနာင္ေတာ္သာလွ်င္ ဘုရင္ျဖစ္ထိုက္တယ္။ သူဟာေနာင္ေတာ္ေလာက္လည္း အရည္အခ်င္းမရွိပါဘူး ဆိုၿပီးေတာ့ သူကလက္မခံဘူး။

“ဟာ  … ငါရရင္ေတာ့ ယူလိုက္မယ္” ဆိုတဲ့ စိတ္လံုးလံုးမရွိဘူးေနာ္။ ဒါေတာင္တရား၀င္ ေပးတာ၊ လုၿပီးေတာ့ မခြဲႏိုင္ မခြာႏိုင္ တြယ္တာေနတာ မဟုတ္ဘူး။

 အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရာမမင္းသားဟာ ေတာထြက္သြားရွာၿပီ။ သူရဲ႕ညီေတာ္  ဘာရတ က “ေနာင္ေတာ္ျပန္လာပါ။ ညီေတာ္အေနနဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့အရည္အခ်င္းလည္း မရွိဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္သင့္ တာလည္း မဟုတ္ဘူူး။ ဒါေၾကာင့္မို႕လို႕ ျပန္ၿပီးေတာ့ ႂကြလာေတာ္မူပါ … ” ဆိုေတာ့ ဟိုကျငင္းတယ္။

 ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ “သားေကာင္းမ်ားဟာ ဖခင္ကတိတည္ေရးအတြက္ လုပ္ေပးရမယ္၊ ဖခင္မ်ားဟာ အထူးသျဖင့္ မင္း ဆိုလို႕ရွိရင္ ကတိတည္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕လို႕ ၁၄ ႏွစ္တိုင္တိုင္ေတာ့ သူျပန္မလာဘူး။ ” ဆိုၿပီးေတာ့ ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ညီေတာ္က “သူဟာ ဘုရင္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့၊ တကယ့္တရား၀င္စစ္မွန္တဲ့ ဘုရင္ဟာ ရာမမင္းသား ျဖစ္ပါတယ္” ဆိုၿပီးေတာ့ပ ပလႅင္ေပၚမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မထိုင္ဘူး လို႕ ဒီလိုပဲေျပာတယ္။

 ပလႅင္ေပၚမွာ ရာမမင္းသားရဲ႕ ဖိနပ္တစ္ရံကို တင္ထားၿပီးေတာ့၊ ဒီမင္းသားဟာ ပလႅင္ေအာက္ကေန ထိုင္ၿပီးေတာ့ တိုင္းေရးျပည္ေရးကို စီရင္ေတာ္မူတယ္လို႕ ဒီလိုပဲအဆိုရွိတယ္။ အဲဒီေလာက္ သူကလည္း မင္းသားေကာင္းမ်ားရဲ႕ အရည္အခ်င္းနဲ႕ ျပည့္စံုတယ္။

 သူ႕ခမည္းေတာ္ႀကီးခမ်ာေတာ့ နတ္ရြာစံသြားရွာတယ္၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီးေတာ့။ ဟိုတုန္းက သူက်ိန္ဆဲခံထားရတဲ့ အတိုင္းပဲေပါ့။ သူ႕သားေတာ္ဟာ သူအတြက္ေၾကာင့္ ေတာထြက္သြားရတယ္ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕ ၀မ္းနည္းပက္လက္နဲ႕ပဲ နတ္ရြာစံ သြားတယ္။

 ေနာက္ပိုင္းဇာတ္လမ္းကို ျမန္မာႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားမ်ားက သိၾကပါတယ္။ ရာမမင္းသားနဲ႕ သီတာမင္းသမီး ေတာထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ပါသြားတာက ရာမမင္းသားရဲ႕ညီေတာ္ လကၳဏ။ ညီေတာ္ လကၳဏ ဆိုတာကလည္း မင္းသား ေကာင္းမ်ားရဲ႕ အရည္အခ်င္းနဲ႕ အင္မတန္မွ ျပည့္၀တယ္။ သူ႕ရဲ႕ေနာင္ေတာ္နဲ႕ ေနာင္ေတာ္ရဲ႕ ၾကင္ယာေတာ္ကို သူဘယ္ေလာက္ က်ိဳးက်ိဳးႏြံႏြံ၊ ၾကည္ၾကည္ ညိဳညိဳ ေလးေလးစားစားနဲ႕ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္တယ္ဆိုတာ မွတ္တမ္းတင္ေလာက္တယ္။

        ညီေတာ္က “သူဟာ ဘုရင္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့၊ တကယ့္တရား၀င္စစ္မွန္တဲ့ ဘုရင္ဟာ ရာမမင္းသား ျဖစ္ပါတယ္” ဆိုၿပီးေတာ့ ပလႅင္ေပၚမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မထိုင္ဘူး လို႕ ဒီလိုပဲေျပာတယ္။

  ဒါ့ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕က “ေနာက္လိုက္ေကာင္းဆိုရင္ လကၳဏ မင္းသားလို ျဖစ္သင့္တယ္” လို႕ ဒီလိုပဲေျပာတယ္။ ေနာက္လိုက္ေကာင္းဆိုရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္အေပၚမွာ အင္မတန္မွ သစၥာရွိတယ္။ ရဲရဲရင့္ရင့္နဲ႕ အကာအကြယ္ေပးတယ္။ သူ႕ရဲ႕ေနာင္ေတာ္ကို ခ်စ္သလိုပဲ၊ သူ႕ရဲ႕မရီးကိုလည္း အင္မတန္ မွ ေလးစားတယ္။ အေမတစ္ေယာက္လို သူဆက္ဆံတယ္။ ဒီလို … ျပဳစုဆက္ဆံၿပီးေတာ့ အရာရာမွာ ညာလက္ရံုးသဖြယ္ ေနခဲ့ၿပီးေတာ့၊ ရာမ မင္းသားနဲ႕ ဒႆဂီရိ ေခါင္းဆယ္လံုးဘီလူးတို႕ စစ္ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့အခါမွာလည္း ရာမ မင္းသားရဲ႕ ေဘးကေနၿပီးေတာ့ တခ်ိန္လံုးတိုက္ခဲ့တယ္။

 ဒႆဂီရိဘီလူးနဲ႕ ရာမမင္းသားတို႕ စစ္ျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္းကလည္း အမ်ားသိၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒႆဂီရိက သီတာ မင္းသမီးကို ခိုးသြားတယ္။ ခိုးသြားၿပီးေတာ့ ဟာႏုမာန္ ေမ်ာက္မင္းတို႕နဲ႕ လိုက္ၿပီးေတာ့ တိုက္ၾကတယ္။ တိုက္ၾကၿပီးေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ က်မတို႕သိတဲ့ ပံုျပင္ေတြမွာဆိုရင္ ဒႆဂီရိအေပၚမွာ အႏိုင္ယူၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ရာမမင္းသား၊ သီတာမင္းသမီး၊ လကၳဏမင္းသားတို႕ ျပန္လာၿပီး ရာမမင္းသား ကေန နန္းျပန္ယူၿပီး အားလံုးေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕ ၿပီးဆံုးသြားတယ္ ဆိုတဲ့သေဘာမ်ဳိး ဒီေလာက္ပဲ သိၾကရတယ္။

 ဒါေပမယ့္ ဟိႏၵဴဇာတ္ေတာ္ႀကီးမွာက အဲဒီေလာက္နဲ႕ မၿပီးေသးဘူး။ ရာမ မင္းသားဟာ သူ႕ရဲ႕ေနျပည္ေတာ္ကို ျပန္ေရာက္သြားၿပီဆိုေတာ့ ျပန္ၿပီးနန္းတက္တဲ့အခါက်ေတာ့ (မင္းေကာင္းမ်ား ဆိုတာ က ျပည္သူလူထုရဲ႕ စိတ္ထားက ဘယ္လို ရွိတယ္၊ ျပည္သူလူထုထဲမွာ ဘာေတြေျပာေနတယ္ ဆိုတာကို အၿမဲနားစြင့္၊ နားေထာင္ေနရတယ္။)

 နားစြင့္၊နားေထာင္ေနေတာ့ ဘယ္လိုအသံေတြ ထြက္လာသလဲဆိုေတာ့ … “သီတာ မိဖုရားဟာ ဒႆဂီရိ ေခါင္းဆယ္လံုးဘီလူးရဲ႕ နန္းေတာ္မွာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာေနခဲ့ရသလဲ၊ ဒီလိုအျခားသူရဲ႕ နန္းေတာ္ထဲမွာေနခဲ့တဲ့ မိဖုရားဟာ သန္႕စင္တယ္လို႕ သူတို႕မယူဆႏိုင္ဘူး။”

 ဒီလို ေျပာလာေတာ့ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္မ်ားဆိုတာ ျပည္သူလူထုေျပာတာကို လ်စ္လ်ဴရႈ မထား ဘူး။ ငါ့မိန္းမေျပာရပါ့မလားဆိုၿပီးေတာ့ အားလံုး အင္းစိန္ထဲ ထည့္လို႕မရဘူး။ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္မ်ားဟာ ဒီလိုလုပ္လို႕မရဘူး။ မိဖုရားကလည္း သူဟာအင္မတန္ ျဖဴစင္သန္႕ရွင္းပါတယ္။ သူကမေၾကာက္ပါဘူး။ ဒါကိုျပရဲပါတယ္ဆို ၿပီးေတာ့ မီးပံုထဲကို ဆင္းျပတယ္။

 မီးပံုထဲကို ဆင္းၿပီးေတာ့ျပေသာ္ျငားလည္း မီးကသူ႕ကိုမေလာင္ဘူး။ သူ႕ရဲ႕ျဖဴစင္သန္႕ရွင္းမႈေၾကာင့္ မီးကလည္းအႏၱရာယ္မျပဳႏိုင္ဘူးလို႕ ျပလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့လည္း အားလုံးေကာင္းသြားၿပီလို႕ ဒီလိုပဲထင္ ရတာေပါ့ေလ။

 ထင္ရေပမယ့္လည္း ဒီေကာလာဟလေတြက မၿငိမ္းသြားဘူး။ ဒႆဂီရိရဲ႕နန္းေတာ္ထဲမွာ ေနမိတဲ့မိဖုရားကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ေကာက္သင့္သလား၊ မေကာက္သင့္ဘူးလား၊ အခ်ီအခ်ေျပာတာဆိုတာေတြက ဆက္ၿပီးေတာ့ရွိေနတယ္။

 ဆက္ၿပီးေတာ့ ရွိေနတဲ့အခါက်ေတာ့ ရာမမင္းက သီတာမိဖုရားကို ျပည္နယ္ႏွင္ ဒဏ္ ေပးလိုက္ တယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ျပည္သူလူထုက သံသယရွိၿပီဆိုမွျဖင့္ သူဘယ္လိုပဲ သူ႕စိတ္ထဲမွာရွိရွိ၊ ျပည္ သူလူထုရဲ႕ အလိုကိုမဆန္႕က်င္ရဘူး တဲ့။ ဒါဟာမင္းက်င့္တရားထဲမွာ တစ္ခုပါတယ္ မဟုတ္ လား။ ျပည္ သူလူထုရဲ႕အလိုကို မဆန္႕က်င္ရဘူးဆိုၿပီး သီတာ မိဖုရားကို ျပည္ႏွင္ဒဏ္ေပးလိုက္တယ္။

 ျပည္ႏွင္ဒဏ္ေပးလိုက္ေတာ့ သီတာမိဖုရားႀကီးဟာ ေတာထဲမွာေနရတယ္။ ေတာထဲမွာေနစဥ္ပဲ သူ႕ရဲ႕အမႊာပူး သားေတာ္ေလးႏွစ္ပါးကို ဖြားျမင္ေတာ္မူတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာတဲ့အခါက်မွ … (က်မေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိဘူး) ေတာလိုက္ရင္းနဲ႕လား၊ ဘယ္လိုလားေတာ့မသိဘူး၊ ရာမမင္းသားရဲ႕ အမတ္ႀကီးမ်ားဟာ ဒီသားေတာ္ေလးႏွစ္ပါးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ ျပန္ေခၚတာေပါ့ေလ။ မိဖုရားႀကီးကို ျပန္ၿပီးေတာ့ေခၚတယ္။

 ျပန္ၿပီးေတာ့ေခၚေပမယ့္ မိဖုရားႀကီးက အင္မတန္မွစိတ္နာတယ္လို႕ ေျပာရမလားမသိဘူး။ သူဟာဒီေလာက္ေတာင္မွ ျဖဴစင္သန္႕ရွင္းလ်က္နဲ႕ မီးထဲ၀င္ျပၿပီးေတာ့ ျဖဴစင္သန္႕ရွင္းပါတယ္ဆိုတာကို ျပႏိုင္ခဲ့လ်က္နဲ႕ ရာမမင္းက သူ႕ဘက္ကေန မရပ္တည္ခဲ့ဘူး။ ျပည္သူလူထုတခ်ိဳ႕က ေ၀ဖန္တာကို လက္ခံၿပီးေတာ့ သူ႕အေပၚမွာဆက္ဆံတာ မတရားခဲ့ဘူးလို႕ သူျမင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ သူဘယ္ေတာ့မွ မိဖုရားျပန္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။

 သူဟာဒီလိုပဲ ျဖဴစင္တယ္ဆိုတာမွန္ရင္ သူ႕ရဲ႕ဖခင္ျဖစ္တဲ့ ေျမႀကီးဟာ သူ႕ကိုျပန္ၿပီး သိမ္းပိုက္ ပါေတာ့ ဆိုၿပီး အဓိဌာန္လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့၊ က်မတို႕ကေတာ့ ေျမျမဳိိတယ္၊ မေကာင္းဘူး လို႕ထင္ တယ္ေနာ္။ ဒီလိုအဓိပၸာယ္နဲ႕ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျမႀကီးကေန ျပန္ၿပီးေတာ့ သိမ္းပိုက္တယ္ဆိုတာ နည္း နည္းျပန္ရွင္းျပရမယ္ဆိုရင္ က်မတို႕က ဗမာဆိုေတာ့ သီတာဟာ “ေရ” ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ေရနဲ႕ ဆက္ႏြယ္ေန တယ္။

 တကယ္ေတာ့ သူတို႕ sankrit စကားအရ Sita ဆိုတာ ေရဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ မေရာက္ပါဘူး။ Sita ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ဟာ သီတာရဲ႕ခမည္းေတာ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဇနကၠမင္းႀကီးဟာ လယ္ထြန္မဂၤလာလုပ္ေနတုန္းမွာ လယ္ထဲကေန ဒီခေလးငယ္ငယ္ေလး ထြက္လာလို႕၊  လယ္ထြန္ရင္းနဲ႕ထြက္လာတာမို႕ ထြန္ေၾကာင္းဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ရွိတယ္။

Sita ဟာ “ပထ၀ီေျမႀကီးနတ္ရဲ႕သမီးေတာ္” လို႕ ဒီလိုသူတို႕အယူရွိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႕ သူ႕ရဲ႕ဖခင္ ပထ၀ီေျမႀကီးဟာ သူ႕ကိုျပန္ၿပီးေတာ့ လက္ခံေတာ္မူပါဆိုတာ က်မတို႕အျမင္နဲ႕ ဆိုးလို႕ေျမျမဳိတာ မဟုတ္ ဘူးဆိုတာကို နားလည္ေအာင္ က်မရွင္းျပတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ပထ၀ီေျမႀကီးရဲ႕မင္းျဖစ္တဲ့ သီတာမိဖုရားရဲ႕ ဖခင္အစစ္က ျပန္ၿပီးေတာ့လက္ခံယူရတယ္။ လက္ခံေတာ္မူေတာ့ အဲဒီမွာဇာတ္လမ္းက ၿပီးသြားတယ္။

 ဒီေတာ့ ဇာတ္လမ္းက က်မတို႕စဥ္းစားစရာ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ စဥ္းစားစရာရွိတယ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးအျမင္နဲ႕ အမ်ားႀကီးစဥ္းစားစရာရွိတယ္။ ဒါက်မတို႕ အေရွ႕တိုင္းမွာ အင္မတန္မွၾသဇာလႊမ္းမိုးတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုျဖစ္တယ္။ က်မတို႕ အေရွ႕တိုင္းသူ၊ အေရွ႕တိုင္းသားေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ႏိုင္ငံေရးအျမင္ ရင့္က်က္သလဲဆိုတာကို ျပတယ္လို႕ က်မေတာ့ ဒီလိုပဲျမင္တယ္။

 ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ သူဟာအျဖဴနဲ႕အမဲ၊ အေကာင္းနဲ႕အဆိုး ဒီလိုခ်ည္းပဲရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ရာမမင္းရဲ႕ခမည္းေတာ္ဆိုရင္လည္း ေကာင္းတာရွိတယ္၊ ဆိုးတာရွိတယ္။ အင္မတန္မွေကာင္းတဲ့မင္းႀကီး ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း သူ႕အျပစ္ေတြရွိခဲ့တာေၾကာင့္မို႕ ဒီအျပစ္ေတြရဲ႕ ၀ဋ္ေႂကြးကို သူဆပ္သြားရတယ္။

           ရာမမင္းဆိုရင္လည္း အင္မတန္မွေကာင္းတဲ႕မင္းတစ္ပါးပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း တကယ္ၾကည့္ လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သူ႕ရဲ႕မိဖုရားႀကီးအေပၚမွာ မွ်မွ်တတ မဆက္ဆံခဲ့ဘူး။ သီတာမိဖုရားေျပာခ်င္တာက သူျဖဴစင္သန္႕ရွင္းမွန္း သိရဲ႕သားနဲ႕ သူမ်ားေျပာတာေတြ ဘာျဖစ္လို႕နားေထာင္ရလဲ ဆိုတာကိုေျပာတာ၊ ဒီေတာ့ ဒါက်မတို႕အတြက္ အမ်ားႀကီးစဥ္းစားစရာ ျဖစ္တယ္။

 ဒီမိုကေရစီဆိုတာ အေကာင္းႀကီးပဲ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ရဲ႕အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ဒီကိစၥ ဟာဒီမိုကေရစီရဲ႕ အားနည္းခ်က္တစ္ခုကို ေထာက္ျပတယ္လို႕ က်မေျပာခ်င္တယ္။ အမ်ားကေန အလကား သက္သက္ သြားပုတ္ေလလြင့္၊ အားအားယားယား ေျပာေနတဲ့ ကိစၥေတြဟာ တခါတေလ ဒီမိုကေရစီ မွာ လည္း လႊမ္းမိုးတတ္တယ္။ အဲဒီဟာေတြကို က်မတို႕အမ်ားႀကီး သတိထားရမယ္။

 က်မကေတာ့ထင္တယ္။ အခုေခတ္အေျခအေနဆိုရင္ သတင္းစာေတြဘာေတြရွိၿပီးေတာ့ သတင္း စာလြတ္လပ္ခြင့္ ရွိတယ္ဆိုရင္ သီတာမိဖုရားႀကီးဘက္ကေနၿပီးေတာ့ ေရးေပးမယ့္ သတင္းစာေတြ အမ်ားႀကီးရွိမွာပဲလို႕ က်မထင္တယ္။ အဲဒီလိုသာရွိခဲ့ရင္ သက္သက္ အားအားယားယား အတင္းေျပာေန တဲ့လူေတြေၾကာင့္ ဒီမိဖုရားႀကီးဟာ ျပည္ႏွင္ဒဏ္အေပးခံရမွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ က်မက ဒီလိုျမင္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ သီတာမိဖုရားဖက္ကေန ရပ္တည္တဲ့သတင္းစာေတြက ေရးၾကမွာကိုး။

            “ဘယ္ႏွယ့္ မီးထဲ၀င္တာေတာင္မွ မေလာင္တဲ့မိဖုရားဟာ မျဖဴစင္ဘဲရွိႏိုင္ပါ့မလား။ မင္းတို႕မွန္ရင္၊မင္းတို႕ရဲရင္၊ စြပ္စြဲေနတဲ့လူေတြ မီးထဲ၀င္ၾက … ” လို႕ ေျပာမွာေပါ့။ စြပ္စြဲေနတဲ့လူေတြကေရာ မီးထဲကို၀င္ျပရဲမလား။ ၀င္ရင္ေရာ သူတို႕ဟာ မီးမေလာင္ဘဲ ေနမလား။ ဒါေတြဟာ အမ်ားႀကီးစဥ္းစားစ ရာ ျဖစ္တယ္။

 အဲဒါေၾကာင့္ ရာမဇာတ္ေတာ္ႀကီးဟာ ႏိုင္ငံေရးပညာ အမ်ားႀကီးပဲ ပါပါတယ္။ ဒါဟာ က်မတို႕ ဒီမိုကေရစီ လိုအပ္ တယ္ဆိုတာ က်မတို႕ အေရွ႕တိုင္းယဥ္ေက်းမႈအရ အေထာက္အထားေတြ အမ်ားႀကီးျပႏိုင္ပါတယ္။

 အဲဒီလို အဖက္ဖက္ကေပါ့ေလ ႏိုင္ငံေရးအျမင္နဲ႕ စဥ္းစားတဲ့ဇာတ္ေတြ ကမၻာမွာနည္းပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ ပံုျပင္ေတြ ဒဏ႑ာရီေတြဆိုရင္ ေနာက္ဆံုးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕ ၿပီးသြားတာတို႕၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း သိပ္ၿပီးေတာ့ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတဲ့ဟာေတြဆိုရင္လည္း တစ္ေယာက္မွ မက်န္ေအာင္ အားလံုးရွင္းလင္း သုတ္သင္ပစ္လိုက္တာတို႕ ဒါေတြရွိတတ္ၾကတယ္။

 ဒီလိုအျဖဴနဲ႕အမည္းတင္ မဟုတ္ဘဲနဲ႕ အျဖဴနဲ႕အမည္းၾကားမွာ မီးခိုးေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့ ဇာတ္မ်ိဳးဆို တာ သိပ္ေခတ္မီတယ္လို႕ ေျပာႏိုင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ အမွန္တရား ဟာ ေခတ္မရွိ ဘူးရယ္လို႕ ဘယ္ေတာ့မွမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်မတို႕လိုခ်င္တဲ့စနစ္ဟာ ကမၻာႀကီးတည္သ၍ ဒီစနစ္မ်ဳိး ဟာ လိုလားအပ္တဲ့ စနစ္မ်ိဳးကိုျဖစ္မွာပဲ။

 ဒီစနစ္ဟာ ျပည္သူေတြကို အကာအကြယ္ေပးတဲ့ စနစ္လည္းျဖစ္တယ္၊ အစိုးရမ်ားကို ကာကြယ္ေပး တဲ့စနစ္လည္း ျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႕အစိုးရေတြဟာ ဒီလိုဒီမိုကေရစီစနစ္ကို မႏွစ္သက္ဘူး၊ ျပည္သူလူထုကိုသာ အကာအကြယ္ေပးတဲ့စနစ္လို႕ သူတို႕ထင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ဟာ လူတိုင္း လူတိုင္းကို အကာအကြယ္ေပးတဲ့ စနစ္ပါ။

 က်မတို႕ကို တခ်ိဳ႕ကေမးတယ္၊ ဒါလည္းအားလံုးသိေနတဲ့ ကိစၥႀကီးပါ။ ဒီမိုကေရစီတက္လို႕ရွိရင္ ဘယ္သူဘယ္၀ါကို ကလဲ့စားေခ်မွာလား၊ ေမးတယ္။ က်မကေျပာတယ္၊ ကလဲ့စားေခ်တယ္ဆိုတာ က်မတို႕ ရဲ႕ “မူ” လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီမိုကေရစီအရ ကလဲ့စားေခ်ခ်င္တိုင္း လိုက္ေခ်လို႕ရတာ မဟုတ္ဘူး။ တရားမွ်မွ် တတ လုပ္ရတာ။

အခုေျပာခ်င္တာက “အေရွ႕တိုင္းဒီမိုကေရစီ”။ ဒီမိုကေရစီ အခြင့္အေရးျပည့္၀တဲ့ ဒီမိုကေရစီကို ဆိုလိုခ်င္တာ။ အေနာက္တိုင္း ဒီမိုကေရစီထက္ပိုၿပီးေတာ့ ေမတၱာတရားနဲ႕ ျပည့္၀တဲ့ ဒီမိုကေရစီလို႕ ဒီလို က်မတို႕ျမင္ခ်င္ပါတယ္။ အားလံုးအတြက္ ေကာင္းတဲ့စနစ္ ျဖစ္ရမယ္။

တခ်ိဳ႕ကဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို နားမလည္ဘူး။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕အႏွစ္သာရကို နားမလည္ ဘူး။ အတိုက္အခံမ်ားဟာ တိုက္တယ္ ခိုက္တယ္ဆိုတာဟာ အာဃာတတရားနဲ႕ ဖ်က္ဆီးခ်င္လို႕ တိုက္ တယ္လို႕ထင္ၾကတယ္။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႕ ကိုယ္ႏႈိင္းတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ အဲဒီလိုစိတ္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ဒါဟာ လံုးလံုးမဟုတ္ဘူး။ အတိုက္အခံမ်ားရဲ႕ အလုပ္ကိုက အစိုးရ မမွားေအာင္လုပ္ဖို႕ပဲ။

အစိုးရမမွားေအာင္ဆိုေတာ့ အစိုးရမွားေနတာေတြကို ေထာက္ျပရမယ္။ ေထာက္ျပမွသာလွ်င္ မမွားေအာင္လုပ္ႏိုင္မွာေပါ့။ ကိုယ္ဘာမွားမွန္း မသိဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္ သိရင္လည္း ဘယ္သူမွမေျပာရဲဘူးဆိုရင္ ဆက္ၿပီးေတာ့မွားေနမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ က်မတို႕က အတိုက္အခံဆိုေတာ့ အတိုက္အခံအလုပ္ပဲလုပ္မွာပဲ။ ဆက္ၿပီးေတာ့ လုပ္မွာပဲ။

ဒီလိုလုပ္တာဟာ က်မတို႕ကေတာ့ အာဃာတစိတ္နဲ႕ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ အာဃာတအင္မတန္မွမ်ားေနတဲ့ လူေတြကေတာ့ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါကိုေတာ့ က်မတို႕ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ ဘူး။ အဲဒီႏွလံုးသားထဲက အာဃာတေတြကို ေဖ်ာက္လိုက္ပါလို႕ ဒါပဲေျပာႏိုင္တယ္။ ေဖ်ာက္လိုက္ရင္ေတာ့ ယံုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြကိုၾကည့္ရင္ ဒါကိုသိႏိုင္ပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္ခင္ ေနာင္ဂ်ိန္ေနာင္ဂ်ိန္ ခ်ေနတဲ့သူမ်ားဟာ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးေတာ့ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕တဲ့သူမ်ားပီပီ ဆက္ဆံ ၾကတာပါပဲ။ ဒါ ဒီမိုကေရစီစိတ္ဓာတ္ပဲ။ က်မတို႕အေရွ႕တိုင္းယဥ္ေက်းမႈအရ ဒီလို လူပီပီေနတဲ့စနစ္ကို အင္မတန္မွလိုလားပါတယ္။ လူေတြကိုလူလို ဆက္ဆံတဲ့စနစ္ကို အင္မတန္မွ လိုလားပါ တယ္။ ျပည္ သူလူ ထုကို တန္ဖိုးထားတဲ့စနစ္ကို က်မတို႕အေရွ႕တိုင္းက အင္မတန္မွ လိုလားပါတယ္။    ။

(မွတ္ခ်က္ – ၁၉၉၅/၉၆ ခုႏွစ္ မိန္႕ခြန္းမ်ားမွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါသည္။)

သရုပ္ေဖာ္ပုံမ်ားမွာ အင္တာနက္က ကူးယူထားတာျဖစ္သည္၊

(မိုးမခက ၂၀၀၅ တြင္တၾကိမ္၊ ၂၀၀၇ တြင္တၾကိမ္ မိုးမခ၀က္ဆိုက္တြင္ ျပန္လည္ဆန္းသစ္ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးသည္။ ယခုလည္း တၾကိမ္ ထပ္မံေဖာ္ျပလိုက္ျပန္ပါသည္။ ျပည္တြင္းက ဂ်ာနယ္ေပၚက စာမူႏွင့္ ယခု မူရင္းစာမူ ဘာေတြ ကြဲျပားသည္ကုိ တိုက္ဆုိက္ဖတ္ရႈၾကပါကုန္)

မုိးမခ မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။