လြတ္ေျမာက္တဲ့ အႏုပညာ
ပန္းခ်ီထိန္လင္းနဲ႔ စကားလက္ဆုံ
မိုးမခ၊ စက္တင္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၁၁
လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္သတၱပတ္က အဂၤလန္မွာ ေခတၱေနထိုင္သူ ပန္းခ်ီထိန္လင္း မိသားစုခရီးစဥ္နဲ႔ အေမရိ ကန္ျပည္ေထာင္စုကို လာေရာက္လည္ပတ္တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးမိတ္ေဆြမ်ား၊ စာေပအႏုပညာမိတ္ေဆြမ်ား ရွိရာ ဖို႔၀ိန္းျမိဳ႔မွာ မိတ္ဆုံစကားေျပာဆိုၾကတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ သူတို႔ရဲ့ ေနာက္ဆုံး လမ္းတေထာက္က ကိုလိုရာဒိုျပည္နယ္၊ ဒင္းဗားျမိဳ႔အနီး …။ မိုးမခက ပန္းခ်ီထိန္လင္းနဲ႔ ေတြ႔ဆုံဖို႔ ၾကိဳးစားေပးမယ့္ အစဥ္မေျပတာေၾကာင့္ ဖုံးဆက္ျပီးေတာ့ စကားလက္ဆုံ ေျပာမကုန္လုပ္ခဲ့ရတယ္။ သူနဲ႔ ေျပာခဲ့တဲ့ စကား၀ိုင္းေတြထဲက ပထမ ဆုံး ေျပာျဖစ္ တာက အခ်ဳပ္ အေႏွာင္အတားအဆီးေတြၾကားထဲက အႏုပညာရွင္တဦးအျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့သူ ယခု ျပင္ပမွာအခ်ဳပ္အေႏွာင္မဲ့ အတား အဆီးမဲ့ အႏုပညာေတြ ဖန္တီးေနသူတဦးျဖစ္ေနျပီလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းက စတယ္။ အဲသည္မွာ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ တယ္။
ေျပာပါဦး၊ ခင္ဗ်ား ဖို႔၀ိန္းမွာ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ေတြ႔ျပီး၊ ဘာေတြ ေျပာျဖစ္သလဲ။
အမ်ားၾကီးနဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စာေပမိတ္ေဆြေတြထဲက ကိုေအာင္ေ၀း၊ မခက္မာ၊ အန္တီမာမာေအး၊သစ္ေကာင္းအိမ္စတဲ့အႏုပညာရွင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ေတာထဲ ေထာင္ထဲက မိတ္ေဆြေတြ နဲ႔ ျပန္ေတြ႔တယ္။ ေအဘီ အေနာက္ဖက္က မိတ္ေဆြေတြ …။
ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ အေနာက္ဖက္က ဆိုတာက ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္ခင္မွာ အျခားနံမယ္တခုနဲ႔ အိႏၵိယနယ္စပ္မွာ ဖြဲ႔ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္ဦးကို ေျပာတာမဟုတ္လား။ Gorilla ဆိုတဲ့ နံမယ္ကို သုံးခဲ့တယ္ေလ။ ျပီးေတာ့ ပန္းခ်ီစစ္ျငိမ္းေအး ဆြဲေပးတဲ့ ေဒါင္းနဲ႔ အလံေတြ၊ တံဆိပ္ေတြ သုံးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။
ဟုတ္တယ္။အဲသည္ကင့္မွာ ေနခဲ့တုန္းက ေတြ႔ခဲ့တဲ့အခုေအဘီကကိုသံခဲနဲ႔လည္းက်ေနာ္ဖို႔၀ိန္း မွာ ျပန္ဆုံၾက တယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့အခုဖို႔၀ိန္းက ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ကလည္း မိတ္ေဆြေဟာင္း၊ရဲေဘာ္ ေဟာင္းေတြပဲေလ။
အဲသည္ေတာ့ မိတ္ေဆြေဟာင္း၊ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ ျပန္လည္ ဆုံေတြ႔တဲ့ စကား၀ုိငး္ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။
အဲသည္ေတာ့ မိတ္ေဆြေဟာင္း၊ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ ျပန္လည္ ဆုံေတြ႔တဲ့ စကား၀ုိငး္ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။
ဟုတ္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ က ခ်ာတိတ္ေတြ အခုျပန္ဆုံၾကတယ္။ အႏုပညာရွင္ျဖစ္တဲ့ သူက ျဖစ္ေနျပီ၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြအျဖစ္ ျဖတ္သန္းခဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနျပီ။ ဘ၀ေတြ ျဖတ္သန္းမႈေတြ စုံသူေတြ အျဖစ္ ျပန္ေတြ႔ၾကရတယ္။ က်ေနာ္က အိႏိၵယနယ္စပ္ စခန္းထဲမွာ ကိုစစ္ျငိမ္းေအးနဲ႔ ဆုံေတြ႔ခဲ့ရလို႔ အခုလို ပန္းခ်ီ အႏုပညာရွင္ ျဖစ္လာတာပါ။
အႏုပညာရွင္ဆိုတာ ဘယ္လိုျဖစ္လာရတာတုံး။ ေပ်ာ္ရင္း ပါးရင္း ျဖစ္လာတာလား၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ရူးသြပ္ ေမ်ာပါရင္း ျဖစ္လာတာလား။
က်ေနာ္ကေတာ့ အခက္အခဲေတြ၊ ႏွိပ္စက္ညွင္းပန္းခံရမႈေတြ၊ ေသေဘးနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ေတြ႔ၾကဳံ ခံစားျပီးေတာ့ အႏုပညာရွင္ဆိုတာ ျဖစ္လာတာလို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ အေတြ႔အၾကဳံေတြက က်ေနာ့္ကို အႏု ပညာသည္အျဖစ္ တြန္းပို႔လိုက္တယ္။ အဲသည္အႏုပညာသည္ ျဖစ္ေနမႈက အင္အားေတြ ျဖစ္ထြန္းျပီး အဲသည္အင္ အားေတြက က်ေနာ့္ကို ရုန္းကန္ရွင္သန္က်န္ရစ္ေအာင္ ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ခင္ဗ်ားေျပာခ်င္တာက ခင္ဗ်ားခံစားခဲ့ရတဲ့ ပုဂၢလိကဒုကၡေတြနဲ႔ ခင္ဗ်ားေဘးပတ္၀န္းက်င္က ဒုကၡေရာက္ေနသူ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးကုိ ေျပာတာလား၊ အဲသည္ ဒုကၡေတြကို လိုက္လံခံစားေပးသူ လက္တဆုပ္စာ ပရိသတ္ကြက္ကြက္ေလးကို ေျပာေနတာလား။
ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္က အဲလိုေျပာခ်င္တယ္။ က်ေနာ္ အဲသလို ဖို႔၀ိန္းက ကိုယ့္မိတ္ေဆြေတြ၊ ရဲေဘာ္ေတြေရွ႔မွာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔က က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ကို လုပ္ေနတဲ့ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အႏုပညာေတြပဲလုိ႔ ေျပာရင္ ရပါတယ္လို႔ က်ေနာ္က ေျပာခဲ့တယ္။
ခင္ဗ်ားက တဆိတ္ရွိ အက်ဥ္းသားဇာတ္ပဲ ခင္းခင္း ျပေနတာကို ေျပာတာနဲ႔ တူတယ္။
ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္က ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား အေၾကာင္းအရာကိုပဲ လုပ္ေနတဲ့ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အႏုပညာရွိတဲ့သူလို႔ ေျပာခ်င္ ေျပာလို႔ ရတယ္။ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အႏုပညာမွာ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းဆိုတာ ရွိပါတယ္။
ေျပာပါဦး။
က်ေနာ္က ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ျဖစ္တယ္။ အက်ဥ္းသားေတာင္မွ ၂ မ်ဳိး ျဖစ္ခဲ့ရ တယ္။ ေအဘီ အက္စ္ဒီ အက္ဖ္ ေျမာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ့္ကို အစုိးရသူလ်ဴိဆိုျပီး ဖမ္းဆီးျခင္း ခံရတဲ့ အက်ဥ္းသားလည္း ျဖစ္ခဲ့ သလို၊ ေတာထဲ က ျမိဳ႔ထဲ ျပန္ေရာက္လာေတာ့လည္း အစုိးရက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအျဖစ္ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ျခင္းကိုလည္း ခံခဲ့ရ တယ္။ က်ေနာ္ ေအဘီေျမာက္ပိုင္းမွာ သူမ်ားေတြကို ႏွိပ္စက္ညွင္းပန္းေနတာကို မ်က္စိေရွ႔မွာ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရသလို၊ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ျခင္းကို ခံစားခဲ့ရတယ္။ တႏွစ္နီးပါးေလာက္ စခန္းထဲက အခ်ဴပ္ထဲ မွာ ေဒါက္ေတြ၊ တုံးေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။
အဲသည္မွာ ခင္ဗ်ားက ဘာေတြ လုပ္သလဲ။
က်ေနာ္က လူရႊင္ေတာ္လုပ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ဘ၀တူ သူလ်ဴိဆုိျပီး ဖမ္းဆီး ႏွိပ္စက္ခံရသူေတြ ကို ေပ်ာ္ရႊင္ သြားေအာင္၊ သူတို႔လက္ရွိ ေသလုေျမာပါးခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡေတြ၊ ေ၀ဒနာေတြက သက္သာေအာင္ သီခ်င္းေတြ ဆိုျပတယ္။ ဓႏုျဖဴစိုးသိမ္းသီခ်င္းေတြေပါ့ဗ်ာ။ ဓာတ္ဆီ၊ ဓာတ္ဆံျပက္လုံးေတြ ထုတ္ျပတယ္။ က်ေနာ္ ေဖ်ာ္ေျဖေန တာ ပဲ။ က်ေနာ္တို႔က ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြ ဆိုလို႔မရဘူး။ ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ကို ဖမ္းဆီးထားသူေတြက အစုိးရသူ လ်ဴိေတြက ရာရာစစ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းဆိုရသလားဆိုျပီး ရိုက္သတ္တယ္။ က်ေနာ္ဟာ ေသေဘးကို ၾကဳံရတယ္။ အေၾကာက္တရားကို ၾကဳံေတြ႔ရတယ္။ ေသမွာေၾကာက္တဲ့ စိတ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ ၾကီးမားတယ္ဆိုတာကို ေန႔စဥ္ မ်ဴိးစုံ ရင္ဆိုင္ခံစားခဲ့ရတယ္ေလ။ က်ေနာ္က အဲသည္မွာ ကိုယ္တုိင္လည္း သက္သာရာ သက္သာေၾကာင္း၊ က်ေနာ္နဲ႔ ထပ္တူ ဒုကၡခံေနရသူ ေသေဘးကို ရင္ဆိုင္ေနရသူ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ေတြကို အႏုပညာေတြ လုပ္ျပီး ေဖ်ာ္ေျဖတာပဲ။
ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ားကို ဖမ္းထားတဲ့ ႏွိပ္စက္သူေတြကိုလည္း ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့ရတယ္လို႔ ၾကားတယ္။
ဟုတ္တယ္။ သူတို႔ကလည္း က်ေနာ့္ကို စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ လာျပီး ႏွိပ္စက္တာေတြ ရွိတယ္။ မင္းက ကက္ဆက္လုပ္ကြာ။ ဘယ္ဘက္ပါးကို ရုိက္ရင္ သီခ်င္းဆို၊ ညာဖက္ပါးကို ရိုက္ရင္ ဆိုေနတာကို ရပ္ဆိုျပီး က်ေနာ့္ ကို ႏွိပ္စက္တာပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲသည္လို လုပ္ခြင့္ရေနတာကိုက အသက္ရွင္ခြင့္ကို တစက္ခ်င္း တစက္ခ်င္း ရေနသလိုမ်ဴိး က်ေနာ္ ရွင္သန္ေနခဲ့ရတယ္။
အဲဒါက ခင္ဗ်ားရဲ့ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အႏုပညာပဲေပါ့။ ခင္ဗ်ားေဖ်ာ္ေျဖခြင့္ရတဲ့သူက ဘယ္ေလာက္မ်ားမွာ မို႔လဲ။
က်ေနာ့္လို ဖမ္းဆီးခံထားရသူေတြ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြ အေယာက္ ၈၀ ေက်ာ္ ေလာက္ရွိမယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ေနသူေတြက ၅ ေယာက္ေလာက္ရွိမယ္။ က်ေနာ္က အဲသည္ လက္တဆုတ္စာ လူေတြကို က်ေနာ္တတ္ႏိုင္တဲ့ အႏုပညာနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ အက်ဥ္းက် ႏွိပ္စက္ညွင္းပန္းျခင္း ခံေနရသူေတြဟာ အစုိးရသူလ်ဴိေတြ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔တေတြဟာ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈေတြ ျပင္းထန္ဆိုး၀ါးလြန္းလို႔ ကေယာင္ကတန္းျဖစ္တာေတြ ရွိေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္အထိ ေတာ္လွန္ေရးကို သစၥာရွိသြားသူေတြျဖစ္တယ္။ အဲသည္လူ လက္တဆုပ္စာအတြက္ က်ေနာ္ရဲ့ အႏုပညာဟာ က်ဥ္းေျမာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ အဲသည္တုန္း က က်ေနာ့္ဘ၀နဲ႔ အသက္နဲ႔ ရင္းျပီး တင္ဆက္ရတဲ့ အႏုပညာကို က်ေနာ္တန္ဖိုး ထားတယ္။ သူတုိ႔ေတြကလည္း သူတို႔အသက္ေတြ၊ ဘ၀ေတြနဲ႔အမွ် တန္ဖိုးထားျပီး ခံယူသြားခဲ့ၾကတယ္။
အဲသည္က ခင္ဗ်ားပရိသတ္က အခု ဘယ္ေလာက္ က်န္ရစ္သလဲ။ အကုန္ေသျပီလား။
အခုေတာ့ လူ ၃၀ ေလာက္ေတာ့ က်န္ရစ္မယ္ ထင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္လာ တယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ရဲေဘာ္ေတြထဲက ၂ ဦး ရွိတယ္။ တဦးက သာယာ၀တီဘက္က လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီၤက ကိုေအာင္ေက်ာ္ဦး၊ သူလည္းပဲ အစုိးရသူလ်ဴိဆိုျပီး ေျမာက္ပုိင္းမွာ အဖမ္းခံရ တယ္၊ ႏွိပ္စက္ ခံရတယ္။ ျပန္လြတ္လာတယ္ ေျပာတယ္။ ေနာက္တေယာက္က မႏၱေလးက ေက်ာင္းသားပါတီ တခုက အာရ္အုိင္တီ က ကိုစိုးလင္း၊ သူက ေအဘီေအာက္ပုိင္းမွာ အဖမ္းခံရတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔လုိပဲ သူလ်ဴိဆိုျပီး အဖမ္းခံရ၊ အႏွိပ္စက္ ခံရတာပဲ။ သူလည္း လြတ္ေျမာက္လာတယ္ ေျပာပါတယ္။ အဲသည္အေၾကာင္းေတြ က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ထပ္ေျပာၾက ဦးမယ္ေလ။
ဟုတ္တယ္၊ က်ေနာ္ ကိုစိုးလင္းကို သိတယ္။ အခု က်ေနာ္ေျပာေနတာက က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ပရိသတ္အတြက္ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အႏုပညာ။ ဒါဟာ ေသသြားတဲ့သူေတြ က်ဆုံးသြားတဲ့သူေတြအတြက္ေကာ၊ ရွင္သန္က်န္ရစ္သူေတြ အတြက္ေကာ အဲသည္ဘ၀မွာ က်ယ္ျပန္႔ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းကို ေပးဆပ္ခြင့္၊ သုံးေဆာင္ခြင့္ရခဲ့တာပဲ လို႔ က်ေနာ္ က ေျပာခ်င္တယ္။
ေနာက္ျပီး ခင္ဗ်ား လြတ္ေျမာက္လာျပီးေတာ့ အစိုးရေထာင္ထဲ မွာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား အျဖစ္ ျဖတ္သန္းရျပန္တာပဲ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားမွာ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အႏုပညာေတြ၊ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ပရိသတ္ေတြ နဲ႔ ျပန္ၾကဳံရျပန္တာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား။
အင္း ။ ခင္ဗ်ားေျပာသလိုုပဲ ေျပာရမွာေပါ့။ ျမန္မာျပည္တြင္းက စစ္အစုုိးရရဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာလည္း က်ေနာ္ အႏုုပညာေတြ ဆက္ဖန္တီးေနတာပဲ။ အႏုုပညာကိုု ခံစားတဲ့ ပရိသတ္ေတြကိုု တင္ဆက္ေနခဲ့တာပဲ။ အက်ဥ္းေထာင္ေတြမွာ ရွိတဲ့ပစၥည္းေတြနဲ႔ အႏုုပညာကိုု ဖန္တီးရတယ္။ သြားတိုုက္ေဆးေတြကိုု နံရံမွာ ကပ္ တယ္၊ ေရးတယ္၊ မ်ဴိးစုုံပဲ။ က်ေနာ့္ပတ္၀န္းက်င္က မိတ္ေဆြအက်ဥ္းသားေတြကိုု ျပတယ္။ သူတိုု႔ေတြက အက်ဥ္း အၾကပ္ေတြထဲမွာ ခဲခဲယဥ္းယဥ္း ဖန္တီးထားတဲ့ အႏုုပညာေတြကိုု တန္ဖိုုးထားျပီး အားေပးတယ္။ သူတိုု႔ေတြက က်ေနာ္လုုပ္တဲ့ ပန္းခ်ီျပခန္းကိုု အက်ဥ္းခန္းကူးျပီး လာၾကည့္တဲ့ဆီမွာ ကိုုယ္လက္သန္႔စင္ျပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္ စားျပီး အျပင္ေလာကက ပန္းခ်ီခန္းကိုု လာၾကည့္သလိုု လာၾကည့္ၾကတယ္။ အခ်င္းခ်င္း အားေပးတယ္။ သည္လိုုမ်ဴိး က်ဥ္းေျမာင္းပါတယ္။
(ေရႊ၀ါေရာင္ ၂၀၀၇ အထိမ္းအမွတ္ ထိန္လင္း တင္ဆက္မႈမ်ား)
ဆိုုေတာ့ ခုုခ်ိန္အထိ ခင္ဗ်ားအတြက္နဲ႔ ခင္ဗ်ားပရိသတ္အတြက္ အဲသည္အႏုုပညာေတြဟာ တန္ဖိုုးေတြ၊ အမွတ္တရေတြ ျဖစ္ျပီး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္ေပါ့။
ဟုုတ္ပါတယ္။ အဲသည္ အႏုုပညာ၊ အဲသည္အႏုုပညာရွင္နဲ႔ အဲသည္အႏုုပညာပရိသတ္ဟာ တဦးကိုု တဦး အမွတ္တရျဖစ္က်န္ရစ္တယ္။ မေမ့ေတာ့ဘူး။ အကန္႔အသတ္ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ေနရာျဖစ္ေပမယ့္၊ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ပရိသတ္ေတြျဖစ္ေနေပမယ့္၊ အကန္႔အသတ္ၾကားထဲက ဖန္တီးရတဲ့ အႏုုပညာလက္ရာျဖစ္ေနေပမယ့္ အဲဒါေတြ အားလုုံးဟာ ထာ၀ရတခုုလုုံး ရွင္သန္က်န္ရစ္တယ္ လိုု႔ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တယ္။ က်ေနာ္ တန္ဖိုုးထားတယ္။ သူတိုု႔ေတြ ကလည္း တန္ဖိုုးထားတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္အခါ အဲသည္အေျခအေနမွာ ပရိသတ္အတြက္ အဆာေလာင္ဆုုံး အခ်ိန္ မွာ ခူးခပ္ေကၽြးေမြးလိုုက္ရတဲ့ အႏုုပညာအဟာရျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ့္အတြက္လည္း ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ ပီတိပဲ။ ကုုသိုုလ္စိတ္တခုုပဲလိုု႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ခင္ဗ်ား အခုုလည္း အဲသည္လိုု အက်ဥ္းသားတဦးရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ အခုုအျပင္ေလာကမွာ အႏုုပညာေတြ တင္ဆက္ေနရျပီပဲေလ။ အခုုဆိုုရင္ ခင္ဗ်ားစိတ္တုုိင္းက် ပစၥည္းေတြ၊ အတားအဆီး အခ်ဴပ္အေႏွာင္မဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ မႈေတြနဲ႔ အႏုုပညာေတြ ဖန္တီးခြင့္ရျပီ မဟုုတ္ဘူးလား။ ေျပာစမ္းပါဦး။
အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ အႏုုပညာေတြဟာ အဲသည္က လြတ္ေျမာက္ေနတဲ့ အႏုုပညာေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲသည္ လိုု က်ေနာ္တိုု႔ ခံစားျပီး ကိုုယ္တိုုင္လည္း လြတ္ေျမာက္ၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပင္မွာ အဲသည္လိုုမ်ဴိး ဖန္တီးၾကည့္ တဲ့အခါ ေခါင္းစဥ္ပဲ က်န္ရစ္တယ္။ က်ေနာ္ဟာ လြတ္လပ္တယ္ဆိုုေပမယ့္ က်ေနာ္ဟာ တကယ္အစစ္အမွန္ ပရိ သတ္ေတြထံက လြတ္ေနသူတဦး၊ လစ္ဟာေနသူတဦးျဖစ္ေနတယ္။ ပြင့္ေနတဲ့ ဟင္းလင္းျပင္မွာ က်ေနာ္တိုု႔ဟာ လြတ္ေျမာက္ျခင္းကိုု မေတြ႔ၾကပါဘူး။ အခုု က်ေနာ္က ပန္းခ်ီခန္းတခုုမွာ အႏုုပညာေတြကိုု ခင္းက်င္းျပသမယ္။ ပရိသတ္က ၇ ေထာင္ေလာက္ လာၾကည့္ၾကမယ္။ ဒါေတြဟာ ပရိသတ္ကိုု က်ေနာ္ကိုု္ယ္တုုိင္ကိုု အႏုုပညာကိုုယ္ တုုိင္ကိုု လြတ္ေျမာက္ေစတဲ့ အရာမဟုုတ္ဘူးလိုု႔ က်ေနာ္ ခံစားရတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ပြင့္ေနတဲ့ဟင္း လင္းျပင္ေလာကၾကီးထဲမွာ က်ေနာ္တိုု႔ကိုုယ္တိုုင္က ရုုပ္၀တၳဳေလာကၾကီးရဲ့ ခ်ဴပ္ေႏွာင္မႈေတြေအာက္က လြတ္ေျမာက္ႏိုုင္ျခင္း မရွိဘူးလိုု႔ ျဖစ္ေနတယ္။
ခင္ဗ်ားက အခုုခ်ိန္မွာ ေလာကၾကီးထဲမွာပဲ ျပန္ျပီး အက်ဥ္းက်ေနျပီေပါ့။ မလြတ္ေျမာက္ဘူးေပါ့။ အခုုခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားအတြက္ လြတ္ေျမာက္တဲ့ အႏုုပညာေတြကိုု ဘယ္မွာ ျပန္ရွာျပီး ခံစားမလဲ။ ပရိသတ္တေယာက္၊ အႏုုပညာ ရွင္တေယာက္အေနနဲ႔ ေျဖစမ္းပါဦး။
မင္းကိုုႏိုုင္ရဲ့ သီခ်င္းေတြ၊ ဂ်င္မီရဲ့ ပန္းခ်ီကားကေလး၊ ကိုု၀င္းေမာ္တိုု႔၊ အက်ဥ္းက်ေနသူ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ အႏုုပညာရွင္ေတြ ရင္ထဲက ပြင့္အန္ထြက္က်ေနတဲ့ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြ ဒါေတြဟာ အက်ဥ္းက်ေနေပမယ့္ လြတ္ေျမာက္ေနတဲ့ အႏုုပညာေတြပါ။ အဲဒါေတြကိုု က်ေနာ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ျပီၤးေတာ့ ဆရာဦး၀င္းတင္ကိုု ၾကည့္ လိုုက္စမ္းပါဗ်ာ။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲက လႊတ္ေပးလိုုက္ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ၾကီးနဲ႔အတူ၊ ျပည္သူေတြနဲ႔အတူ၊ အက်ဥ္း သားေတြနဲ႔အတူ သူဟာ ခုုထိ မလြတ္ေျမာက္ေသးဘူး၊ အက်ဥ္းက်ေနေသးတယ္ဆိုုျပီး ေထာင္အက်ီအျပာၾကီး ၀တ္ျပီးသြားလာ လႈပ္ရွားေနတယ္။ ဘ၀ထဲက အႏုုပညာပါ။ ဒါဟာ ဘ၀ထဲမွာကိုု လြတ္ေျမာက္ေနတဲ့ အႏုုပညာေတြ ပါလိုု႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ေအးဗ်ာ။ က်ေနာ္တိုု႔က်ေတာ့ ျမန္မာျပည္အေ၀းမွာ ၀က္ဆိုုက္ေတြ၊ အင္တာနက္ေတြမွာ သတင္းေတြ၊ စာ မူေတြနဲ႔ တင္ဆက္ေနရတဲ့ အျဖစ္ပါ။ ျမန္မာျပည္သူေတြအားလုုံးဆီကိုု မေရာက္ဘူး၊ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ ဆီ မေရာက္ဘူး၊ ေတာထဲ ေတာင္ထဲ ေျပးလႊားေနရတဲ့ ျပည္သူေတြကိုု အေမာမေျဖေပးႏိုုင္ဘူး။ က်ေနာ္တိုု႔ကိုုယ္ တိုုင္ကလည္း အျပင္ေလာကထဲမွာ တကယ္ကိုု က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ပရိသတ္နဲ႔ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အႏုုပညာေတြ တင္ ဆက္ေနရသလိုု ခံစားရတယ္။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ က်ဥ္းေျမာင္းမႈနဲ႔ေတာ့ ဆန္႔က်င္ဖက္ပဲ။ အဲဒါကိုု ခင္ဗ်ား ဘာေျပာ ခ်င္ သလဲ။
က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားတိုု႔ မိုုးမခကိုု ဖတ္ပါတယ္။ အားေပးပါတယ္။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အျပင္ေလာကၾကီး ထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရွင္သန္ေနတဲ့ၾကားထဲက ရူးသြပ္ပါ။ အဲသည္ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ ရူးသြပ္မႈဟာ မ်ား စြာေသာ ပရိသတ္အတြက္ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မယ္။ အဲသည္ ရူးသြပ္မႈကိုု ခံစားႏိုုင္တဲ့ ပရိသတ္ က်ဥ္း က်ဥ္းေလး အတြက္ လည္း ျဖစ္ႏိုုင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြေတြ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြနဲ႔ ျပန္လည္ေတြ႔ ဆုုံတဲ့အခါ မွာ က်ေနာ္ ဒါကိုု ပဲေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တိုု႔ခုုခ်ိန္မွာလည္း ေလာကၾကီးထဲမွာအက်ဥ္းက်ေနတာပဲ။အဲသည္ကျပီးေတာ့ လြတ္ေျမာက္ တဲ့ အႏုုပညာေတြကိုု က်ေနာ္တိုု႔ ဖန္တီး ေပးဆပ္ၾကရမွာ ျဖစ္တယ္။ အဲသည္ လိုုပဲ ေျပာ ခ်င္ပါတယ္။
မိုးမခ မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။
No comments:
Post a Comment