ႏုိင္ငံေရးသမားျဖစ္ခ်င္္တယ္ဆိုရင္ ..

 ေအာင္သာ(ပီသုံးလုံး)
ဗုဒၶဝါဒီစစ္စစ္ တဦးဟာ ၁။ သရဏဂုံသုံးပါးကို ယုံၾကည္ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္သူ ျဖစ္ရပါမယ္။ ၂။ သံသရာ အယူအဆ၊ သုံးဆယ့္တဘုံ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကို ယုံၾကည္သူ ျဖစ္ရပါမယ္။ ၃။ ကမၼဝါစရ ကုသိုလ္ကံဆိုတဲ့ ကံနဲ႔ ကံရဲ႕အက်ဳိး တရားကို ယုံၾကည္သူ ျဖစ္ရပါမယ္လို႔ ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ဆုံးမသြန္သင္မႈကို ၾကားနာမွတ္သားခဲ့ရဖူးပါ တယ္။ မိမိ၏ ပစၥကၡဘဝ ျဖစ္တည္မႈမ်ားဟာ ကမၼဝါစရ ကုသိုလ္ကံရဲ႕အက်ဳိးဆက္နဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈအတိုင္း ျဖစ္တည္ခဲ့ရတာ ပဲလို႔ ယုံၾကည္လက္ခံပါရေတာ့မယ္။ သည္ဘဝ သည္မွ်နဲ႔ ေက်ပါေစေတာ့လို႔ ဆုေတာင္းရပါေတာ့မယ္။ ဘာေၾကာင္းလဲ ဆိုေတာ့ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္၊ သတၱမတန္းေက်ာင္းသား ဘဝကေန အခု သည္စာေလး ေရးတဲ့အခ်ိန္ထိ၊ ေလာကပါလတရား မ်ား တည္တံ့ရွန္သန္ ဖြ႔ံၿဖိဳးေစေရးအတြက္ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႈမ်ား ေပးဆပ္ၿပီး ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ဘဝအတြက္ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုပါဝင္ လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့အတြက္ မိမိဟာ မိမိလူ႔ဘဝရဲ႕ သုံးပုံတပုံ ေလာက္ရွိတဲ့အခ်ိန္ကာလကို ျမန္မာႏိုင္ငံ အက်ဥ္းေထာင္ စနစ္အတြင္းမွာ ျမႇဳပ္ႏွံစေတးခဲ့ရပါတယ္။
ႀကံဳခဲ့ဆုံခဲ့ရသူေတြ
မိမိဟာ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ေရာက္တိုင္း ေရာက္တိုင္း အသက္ ၂ဝ နဲ႔ ၆ဝ အၾကားက ၿမိဳ႕ေန ပညာတတ္ သူငယ္မ်ား၊ သက္လတ္တန္း လူငယ္မ်ားနဲ႔ လူငယ္မ်ားန႔ဲ မေတြ႔ရ၊ မႀကံဳရ၊ မဆုံရတဲ့အခါ မရွိပါဘူး။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ အေတြ႔အႀကံဳအရ ဆိုရင္ ပါလာတဲ့ ေထာင္က်လာတဲ့ လူငယ္ပိုင္း၊ လူလတ္ပိုင္းထဲမွာ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ဆရာဝန္၊ တကၠသုိလ္ဆရာ၊ စာေရး ဆရာနဲ႔ ကဗ်ာဆရာ၊ တပ္မေတာ္မွ ဗိုလ္ႀကီး၊ ရဲအုပ္၊ တိုက္ခိုက္ေရး ရဲမွဴး၊ က်ဴရွင္ဆရာ၊ ေရွ႕ေနစတဲ့ အသက္ေမြးဝမ္း ေက်ာင္း ေပါင္းစုံက ပညာတတ္အလႊာမ်ား ပါဝင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔အမ်ားစုဟာ အသင္းအပင္း အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ေနက်င့္ ထိုင္က်င့္ မရွိၾကဘူး။ လူထု လုပ္ငန္းမ်ား မလုပ္ဖူးၾကပါဘူး။ စီးပြားေရး ေက်ာင္းေထာက္ေနာက္ခံလည္း မတူၾကပါဘူး။ အိမ္ေထာင္သည္ နည္းပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြဆိုရင္လည္း တေယာက္တဖြဲ႔ေလာက္ပါပဲ။ ဗကသ၊ မကသ၊ အခသ၊ ခရုိ္င္၊ ဗလသ၊ အထက္ဗ နဲ႔ ေအာက္ဗ၊ သုံးေရာင္ျခယ္၊ ေအဘီ၊ ေျမာက္၊ အေရွ႕၊ ေတာင္၊ အနကလ၊ ကုိကိုႀကီး ဗကသ၊ သက္ထြန္း လူ႔ေဘာင္သစ္၊ ၈၈ မ်ဳိးဆက္၊ ကိုးဆယ့္ေျခာက္ မ်ဳိးဆက္။ သူတို႔အားလုံးနဲ႔  ေတြ႔တဲ့ဆံုရတဲ့ ေထာင္အေျခအ ေနအလုိက္ ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဖက္စိတ္ဝင္စားတဲ့ ကိစၥမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စကားစျမည္ ေျပျဖစ္ၾကပါတယ္။ သိခ်င္လို႔ ေမးၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ား၊ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္၊ ေရွ႕ေရး၊ ေနာက္ေရးမ်ား၊ ေလ့လာေရး၊ ဘာစာအုပ္ေတြ ဖတ္ရမလဲ။ ၄ဝ၁ (၁) တိုးမလား၊ မတိုးဘူးလား။ က်ေနာ္က ဘာမွဆက္လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ (ထိုး) ထြက္မယ္။ က်ေနာ္ ဆက္လုပ္မယ္၊ ေထာင္ထဲမွာ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ ၄ဝ၁ (ထိုးထြက္မယ္)။ အျပင္မွာႀကိဳက္တာလုပ္မယ္ စတဲ့ ေလာ ဂ်စ္မ်ား ရွိၾကပါတယ္။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ အထိမခံ ေရႊပန္းကန္ အျဖစ္ဆုံးကေတာ့ စားေရး၊ အခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေရး၊ အက်ဥ္းေထာင္နဲ႔ ဆက္ဆံေရး ျပႆနာမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အေမးခံရဆုံး ေမးခြန္း
ေတြ႔ႀကံဳဆက္ဆံရသမွ် အေၾကာင္းအရာ အမ်ဳိးမ်ဳိးအနက္ ဒီကေန႔ေခတ္ပညာ္တတ္လူငယ္မ်ား အေမးအျမန္း အခံရဆံုး ျပႆနာနဲ႔ ေမးခြန္းက ၁။ အဘက၊ ဦးေလးက ေထာင္ေတြ ခဏခဏက်ၿပီး ဘယ္လိုအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ျပန္ျပန္ လုပ္ေနတာလည္းဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေမးၾကပါတယ္။ ၂။ ေနာက္ေမးခြန္းတခုကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ဘယ္လို ျပဳျပင္မႈ၊ တည္ေဆာက္မႈမ်ဳိး လုပ္ရမဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ။ (ပထမ) ေမးခြန္းရဲ႕အေျဖကေတာ့ ဒုတိယေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖပါပဲလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ေမးတဲ့ေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖၾကားတဲ့အခါ မိမိရဲ႕ဘဝျဖစ္စဥ္နဲ႔ ျဖတ္သန္းမႈမ်ားကို ေက်ာ ေထာက္ေနာက္ခံထားၿပီး ေျဖၾကာခဲ့ပါတယ္။
တန္းရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား
မိမိျဖတ္သန္းရတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ဘဝ အေတြ႔အႀကံဳမ်ား၊ မိမိျဖတ္သန္းရတဲ့ မိမိတို႔လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ ေလာကပါလတရား အ ေျခအေနမ်ားကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေျဖၾကားတဲ့အေျဖက (ခုလိုပါပဲ)။ တန္းရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္…
၁။ မိမိရဲ႕လူမႈဘဝ Social life and status က ႏိုင္ငံေရးကို ေတာင္းဆိုမႈရွိရပါမယ္။ လူ႔ရဲ႕ လူမႈေရးဘဝက သူ႔လူမႈေရး အသိကို ျပ႒ာန္းၿမဲ ဓမၼတာပါပဲ။ ေထာင္တခါ က်ရုံနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးသမား မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဥႆံုျပည့္စုံေနတဲ့ ဘဝက ႏုိင္ငံေရး လုပ္ဖို႔ မေတာင္းဆိုပါဘူး။ ‘မခံခ်င္စိတ္’ က ႏုိင္ငံေရးယုံၾကည္မႈ မဟုတ္ပါဘူး။ လူဟာ တခုေကာင္း ႏွစ္ခုေကာင္း လုပ္ ႏိုင္ေပမယ့္ တသက္လုံးေကာင္းေအာင္ မလုပ္ႏိုင္တာ အမွန္ပါပဲ။ စြန္႔လႊတ္မႈ အနစ္နာခံမႈ ဆိုတာမွာ ‘ကိန္ဂဏန္း’ မရွိပါ ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးမွာ အက်ဳိးလိုလို႔ ေညာင္ေရေလာင္းတာမ်ဳိး မျဖစ္ရပါဘူး။ ေပၚပင္ႏုိင္ငံေရးသမား လုပ္ရတာ လြယ္ေပမယ့္ ရာသက္ပန္ ႏိုင္ငံေရးသမား လုပ္ရတာ မလြယ္လွပါဘူး။ ဆုတံဆိပ္ေတြ၊ ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္ေတြက ႏိုင္ငံေရးသမား ဘဝ ကို လုံၿခံဳမႈ မေပးတတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ဘဝရဲ႕အေသြးအသားထဲမွာ ‘ယုံၾကည္မႈ’ ကို ျမႇဳပ္ႏွံမထားႏုိင္ဘူးဆိုရင္ တကယ့္ ႏိုင္ငံ ေရးသမား မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ (ဆရာေမာင္ဝံသ- က်ေနာ္နဲ႔ သေဘာတူႏိုင္ပါသလား)။ ဒါ ပထမ လိုအပ္ခ်က္ပါ။ (ဝ) ရွိမွ (ဝိ) လုပ္ႏိုင္မွာပါ။
(ဒုတိယ) လုိအပ္ခ်က္ေတာ့ ခိုင္မာတဲ့ ယုံၾကည္မႈ ဒႆနတခု ရွိရပါမယ္။ ႏိုင္ငံေရးမ်ဳိးဆက္ဆိုတာ ေသြးသား ေတာ္စပ္ မႈ မဟုတ္ပါဘူး။ သမုိင္းေခတ္က သူ႔ပခုံးေပၚ တင္ေပးလုိက္တဲ့ ‘သမိုင္းတာဝန္’ ကို သယ္ေဆာင္သူ ျဖစ္ရပါမယ္။ ပုဂၢလ လူ၊ ဒႆနနဲ႔ သမိုင္းေခတ္ဆိုတာ သံႀကိဳးကြင္းဆက္ တမ်ဳိးပါ။ ပစၥကၡေခတ္ကေတာ့ လစ္ဘရယ္ စီမိုကေရစီ ေခတ္ပါပဲ။ ႏွစ္သက္ရင္ ယုံၾကည္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ‘အစမ္းသပ္ခံရပါမယ္’ ။ ‘ပဲ့ျပားပင္ ယုံၾကည္မႈ’ မျဖစ္ႏိုင္ေစဖို႔ ပါပဲ။
(တတိယ) ခ်က္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ယုံၾကည္မႈ ဒႆနကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေပးႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီ တ ခုခုထဲမွာ ပါဝင္လႈပ္ရွားရပါမယ္။ ‘ဆိုလို’ (solo) တကုိယ္ေတာ္ႏုိင္ငံေရးသမားဆိုတာ မရွိပါဘူး။ လူထု၊ လူတန္းစား၊ပါတီ၊ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာဟာ သံႀကိဳးကြင္းဆက္ တမ်ဳိးပါပဲ။ သူခိုးဓားျပမ်ားမွာေတာင္ ဂုိဏ္းအုပ္စုရွိတတ္ပါတယ္။ ဘယ္လို ေခတ္ၿပိဳင္ ႏိုင္ငံေရးမွာမဆို အဖြဲ႔အစည္းရွိရပါမယ္။ အဖြဲ႔အစည္းက သူ႔အဖြဲ႔ဝင္မ်ားကို ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ေပးရပါမယ္။ လုပ္ငန္းလက္ေတြထဲမွာ ေလ့က်င္ပ်ဳိးေထာင္ေပးရပါမယ္။
(စတုထၳ လိုအပ္ခ်က္) အရ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္မႈကို ရယူရမွာသာမက၊ မိမိကိုယ္ ကိုလည္း ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ရပါမယ္။ အေတြးအေခၚအရ ႏိုင္ငံေရး (လမ္းစဥ္) အရ၊ စည္းရုံးေရးအရ၊ လုပ္ဟန္အရ၊  မိမိကိုယ္ကို ဘက္စုံတည္ေဆာက္ရပါမယ္။ ‘ဓား’ တေခ်ာင္းလုိပါပဲ။ (သုံးဖို႔ ‘သ’ ရပါမယ္)။
(ပဥၥမအခ်က္) ကေတာ့ သမိုင္းဗဟုသုတ ရွိရပါမယ္။ အထူးသျဖင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ျမန္မာ့သမိုင္းရဲ႕ (ကာလသုံးပါး) ကို သိရပါ မယ္။ ‘၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္ေန႔မွာ လြတ္လပ္ေရးရတယ္’ ဆိုတဲ့ ဗဟုသုတေလာက္နဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ပါ။
(ဒါ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ပ ါ။ အက်ယ္ေရးဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါမယ္)
ေအာင္သာ (ပီသံုးလံုး)
၁၄ ရက္ ႏုိဝင္ဘာလ ၂၀၁၁
ျပည္သူေခတ္ ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၂၊ အမွတ္ ၇၀ မွ …