ေျမာက္ပိုင္း ေဒသ မွ အရိုးတြန္သံမ်ား ( အပုိင္း – ၁ )

by FNG on December 21, 2011

ေအာင္မုိး၀င္း၊             

  ၊(၁)ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္(ေၿမာက္ပိုင္း)ရဲ႕တိုက္ပြဲဝင္ခြပ္ေဒါင္းအလံကို ၿမတ္ၿမတ္ႏိုးႏိုးလႊင့္ထူခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးကို မဂၤလာႏွစ္သစ္ၿဖစ္ပါေစ လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါရေစ။ ႏွစ္သစ္မွာ အနာဂတ္အတြက္ တက္ႀကြလန္းဆန္းတဲ့ေၿခလွမ္းေတြနဲ႔ ေရွ႕ခရီးဆက္ႀကမယ္။ မေကာင္းဆိုးဝါးေတြ ပူးကပ္ေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ ကို ရွင္းထုတ္ႀကမယ္။  ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ( အထက္ဗမာၿပည္) ရဲေဘာ္တေယာက္အေနနဲ႔၊ ၁၉၉၀ မႏၱေလးညီလာခံကို လာေရာက္တက္ခဲ့ႀကတဲ့ မိုးညွင္းေဒသက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရဲေဘာ္ေတြကို အထူးတလည္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သ ခ်င္သလို၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ( ေၿမာက္ပိုင္း) ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးသမိုင္းဂုဏ္သိကၡာကို ေသြးစီးေခ်ာင္းေတြေပၚမွာ ေမွ်ာခ်၊ အဖြဲ႔ဖ်က္ပစ္သည္အထိ ေသးသိမ္ေအာင္လုပ္ခဲ့ႀကတဲ့၊ သူ႔လူကိုယ့္ဘက္သား လူသတ္သမားမ်ားကိုေတာ့ သမိုင္းစာရင္းရွင္းတမ္းအၿဖစ္ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္သြားႀကပါမယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးကို အသက္စြန္႔ၿပီး ခ်စ္ခဲ့ႀကေပမဲ့၊ က်ဆံုးစာရင္းမွာ အသိအမွတ္ၿပဳမခံရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ဆက္လက္ေမးခြန္းထုတ္ ႀကရပါလိမ့္မယ္။ စိန္ေခၚေတာင္းဆိုႀကရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ ဗုဒၶဘာသာေတြပါ။ သူတပါးက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ကံေတြကို က်ေနာ္တို႔ဆီ ေလာင္ၿမိဳက္ကူးစက္မႈေတြ မရိွေစခ်င္ပါဘူး။ ၿပႆနာေတြကို စိတ္ေအးေအးထားၿပီး ေၿဖရွင္းႀကရပါလိမ့္မယ္။ လူပုဂၢိဳလ္တစံုတေယာက္အေပၚမွာ မုန္းတီးၿခင္းမ်ိဳး၊ တဖြဲ႔နဲ႔တဖြဲအုပ္စုဖြဲ႔ သိကၡာခ်တိုက္ၿခင္းမ်ိဳးကို ေရွာင္ရွားၿပီး၊ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုရုန္းကန္မႈရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကို သင္ခန္းစာယူႀကသင့္ပါတယ္။ မွတ္တမ္းအၿဖစ္ေလာက္သာ ထားရိွၿခင္းမၿပဳလုပ္ပဲ၊ ဆက္လက္ အေရးယူေဆာင္ရြက္ရပါမယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီအေႀကာင္းအရာေတြကို ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုေအာင္ၿမင္ဆံုးခန္း  တိုင္တဲ့အခ်ိန္က်မွ ဖြင့္ေၿပာဖို႔ ၿမိဳသိပ္ခဲ့ႀကပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုကို ေလးၿမတ္စြာလုပ္ကိုင္ေနႀကတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲေဘာ္ေတြ နဲ႔ လႈပ္ရွားမႈ သမိုင္းကို မထိခိုက္ေစခ်င္တာတေႀကာင္း၊ က်န္တဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြ ဟာ ဒီအေႀကာင္းအရာေတြကို ဖတ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးအေပၚ စိတ္ပ်က္သြားမွာ တေႀကာင္းေႀကာင့္ ဖြင့္မေၿပာခ်င္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္၊ လူသတ္မႈမွာပါဝင္ပတ္သက္ေနခဲ့တဲ့သူေတြဟာ၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္(ေၿမာက္ပိုင္း) ကို စံနစ္တက်ဖ်က္ဆီးသြားၿပီး ေနာက္၊ ထုိင္းနယ္စပ္မွာ အက်င့္ပ်က္ၿခစားမႈေတြကို အုပ္စုလိုက္က်ဴးလြန္ၿပီး၊ ႏိုင္ငံတကာက ေထာက္ပံ့တဲ့ေငြေတြကို ေအာင္ေသေအာင္စား စည္းဇိမ္ခံ ေပ်ာ္ၿမဴးခဲ့ႀကတယ္။ ၿပည္ပ ဒီမုိကေရစီအေရးေတာ္ပံုလႈပ္ရွားမႈကို နာမည္ပ်က္ေအာင္လုပ္ခဲ့ႀကတယ္။ ႏိုင္ငံတကာက ယံုႀကည္မႈမဲ့လာၿပီး NGOs ေတြနဲ႔ ေငြေထာက္ပံ့သူေတြက ၿပည္တြင္းကိုအာရံုေရြ႕သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ၿပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးကို ဝင္ေရာက္ရႈပ္ႀကဖို႔ ေၿခလွမ္းၿပင္ေနႀကတယ္။ ဒီတခါေတာ့ မရေတာ့ပါဘူး။

(၂)

ဒီေနရာမွာ KIA နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေၿပာစရာတခုရိွပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ အေယာက္(၉၀) ေက်ာ္ဖမ္းထားတာကို ႀကားေတာ့ KIA ဗိုလ္မွဴးေတြက လာေရာက္ေမးပါတယ္။ ( ထံုးစံအားၿဖင့္ေတာ့ KIA က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္အေပၚမွာ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ေလ့မရိွပါဘူး)၊ “ ငါတုိ႔မွာ ဘရန္ဆိုင္းလက္ထက္ကတည္းက ရန္သူ႔ေထာက္လွမ္းေရးဆိုလို႔ (၅) ေယာက္ေလာက္သာ မိဘူးပါတယ္။ မင္းတို႔ဟာက မ်ားလွခ်ည္းလား။ ဟုတ္လို႔လား” ဆိုေတာ့ “ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ က ေအာ္ – ဗိုလ္မွဴးတို႔ကလည္း က်ားကိုက္ပါတယ္ ဆိုမွ အေပါက္နဲ႔လား လို႔ ေမးေနရေသးတယ္။ ဗိုလ္မွဴးတို႔က ငါးေယာက္ပဲ မိတယ္ဆိုေတာ့ ညံ့တာေပါ့” လို႔ ရယ္ေမာၿပီးေၿဖတယ္လို႔သိရပါတယ္။ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ ရဲ႕ “ All the Wars are Dirty” အင္တာဗ်ဴးမွာ ေကအိုင္ေအ အေပၚအၿပစ္တြန္းခ်ထားတဲ့ စကားေတြကို ၿပံဳးမိပါတယ္။ လူသတ္တာေတြႀကားေတာ့ ဖံုးမရဖိမရ အနံ႕ေတြထြက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေကအိုင္ေအ က စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဇြတ္အတင္းဝင္ေရာက္လာၿပီး ရပ္ခိုင္းေတာ့တယ္။ နန္းေအာင္ေထြးႀကည္ ကို ေခၚထုတ္သြားတယ္။

တကယ္ေတာ့ လူသတ္မႈအၿပင္ ေနာက္ထပ္ေမးရမဲ့ ေမးခြန္းတခုကေတာ့ ေအဘီ ( ေၿမာက္ပိုင္း) ဟာ ဗဟိုလို မဟုတ္ပါဘူး။ ဗဟိုေကာ္မတီေတြက ခ်မ္းသာႀကပါတယ္။ ေကအိုင္ေအ ဆီက ေက်ာက္စိမ္းတြင္းေတြအပါအဝင္ အေထာက္အပံ့ေတြရထားႀကပါတယ္။ အဲ့ဒီ ရံပံုေတြေတြ ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ ဆိုတာကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာပါ။ ကာယကံရွင္ေတြေၿဖဆိုႏိုင္ႀကပါလိမ့္မယ္။

(၃)

ပထမပိုင္းအေနနဲ႔ ေၿမာက္ပိုင္းေဒသမွာ အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ စာရင္းကို ေပးပို႔လုိက္ပါတယ္။  လူႏွစ္ေယာက္အေႀကာင္းကိုေတာ့ အထူးေၿပာခ်င္ပါတယ္။

တဦးက အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အဖြဲ႔ဝင္ ရဲေမ မခင္ခ်ိဳဦး အေႀကာင္းပါ။ သူမ နဲ႔ စြပ္စြဲခံရတဲ့ ၿပည္စိုးႏိုင္ (ရန္ကုန္) ကို လိုင္စင္လို ေအးခဲတဲ့ရာသီေအာက္မွာ ေၿမၿမွဳပ္ၿပီး၊ ေခါင္းကိုသာေၿမေပၚေဖၚထားခဲ့တယ္။ ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ေႀကာင့္ ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ၊ မခင္ခ်ိဳဦး ကို ေအးခဲေနတဲ့ ရုပ္အေလာင္းအား Oral Sex လုပ္ခိုင္းတယ္။ မ်ိဳးဝင္းတို႔ အုပ္စုတစုလံုးက မုဒိမ္းက်င့္ၿပီး ေခါင္းၿဖတ္သတ္ဖို႔ လုပ္တဲ့အခါ၊ “ ေနာင္ဘဝမွာ ခုလို ေခါင္းၿပတ္ႀကီးနဲ႕ မေသပါရေစနဲ႔၊ ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္ေပးပါ” လို႔ ေတာင္းဆိုတဲ့အတြက္ သံေခ်ာင္းက ေသနတ္နဲ႔ဝင္ပစ္ေပးခဲ့တယ္။  ဒုတိယတဦးကေတာ့ ကိုေက်ာ္ေဝ ပါ။ သူ႔ကို ေပ်ာ့မိုင္းနဲ႔ခ်ည္ၿပီး ေဘာလံုးကြင္းထဲပတ္ေၿပးခိုင္းတယ္။ ေပ်ာ့မိုင္းကြဲသြားခဲ့တဲ့အတြက္ လက္ ၿပတ္သြားတယ္။ အဲ့ဒီ လက္ၿပတ္ႀကီးနဲ႔ပဲ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ဆက္လက္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခ့ဲတယ္။ သူ႔လိုပဲစစ္ေႀကေရးကာလမွာ မိုင္းခြဲခံရတဲ့သူေတြရိွပါတယ္။

ေအာက္ေဖၚၿပပါသူေတြက ေဖေဖၚဝါရီ (၁၂) ရက္ေန႔မွာ ေခါင္းၿဖတ္ အသတ္ခံရသူေတြၿဖစ္တယ္။ ရဲေဘာ္၊ တပ္ႀကပ္ႀကီး၊ ဗိုလ္ႀကီး ဆိုတဲ့ အမည္ေတြဟာ အဲ့ဒီကာလက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ႕ ရာထူးေတြအၿဖစ္အသံုးၿပဳထားၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။

(၁) ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ( ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဥကၠ႒၊ မႏၱေလး)

သံၿပားအားမီးဖုတ္ၿပီး ေပါင္ေၿခသလံုးထံ ကပ္ထားၿခင္း၊ ဗိုက္ေပၚသို႔ ကတၱရာစီးၿပားမ်ားကို မီးရိႈ႕၊ အစက္ခ် မီးေမႊးၿခင္း၊ သံေခ်ာင္းမ်ားကို မီးဖုတ္ခါ၊ ေပါင္အတြင္းသို႔ ထိုးသြင္းၿခင္း၊ စိတ္ဓါတ္ပ်က္ၿပားေၿခာက္ၿခားေစရန္၊ ကိုေက်ာ္ေဝကို ထင္းတံုးေပၚတင္ၿပီး ေခါင္းၿဖတ္သတ္ထားခါ၊ ထိုေခါင္းၿပတ္မွ၊ ပန္းထြက္ေနေသာ ေသြးမ်ားကို၊ ေသာက္ခိုင္းၿခင္း၊ ကိုခ်ိဳႀကီး၏ လက္ ကို လက္ေကာက္ဝတ္မွ ခုတ္ၿပတ္ေသာ္လည္း၊ ခုတ္ခ်က္မမွန္ကာ၊ လက္ဝါးအရင္းပိုင္းမွ ၿပတ္ထြက္ခါ၊ ( လက္မ တေခ်ာင္းထဲပင္ က်န္ထားပါသည္)၊ ထိုလက္ၿပတ္အား ကိုက္ထားခိုင္းၿခင္း၊ ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံရခ်ိန္ထိ၊ ဒုတ္ေကာက္ၿဖင့္သာလမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ၿပီး၊ အသတ္ခံလိုက္ရခ်ိန္တြင္၊ ေခါင္းမၿပတ္သၿဖင့္၊ ၿပန္ထလာသည္ကို၊ ေပါက္ၿပားေနာက္ဖင္ၿဖင့္၊ ရိုက္ခ် သတ္ခံရပါသည္။

(၂) ကိုခ်ိဳႀကီး ( မႏၱေလး)

စစ္ေဆးေရးကာလတြင္ ဗိုက္ေပၚတြင္ မီးရိႈ႕ခံရၿခင္း၊ လက္ဝါးကပ္တိုင္တြင္ လက္မ်ားကို သံေခ်ာင္းၿဖင့္ ရိုက္ႏွက္စစ္ေဆးခံရၿခင္း၊ ကိုေက်ာ္ေဝအား ေခါင္းၿဖတ္သည့္ေန႔တြင္ လက္ဝါးအရင္းပိုင္းမွ ခုတ္ၿဖတ္ခံရၿခင္း၊ ေခါင္းၿဖတ္သည့္အခါတြင္၊ ထူးၿခားစြာၿဖင့္ တည္ၿငိမ္စြာ ခုတ္ၿဖတ္ခံသြားပါသည္။

(၃) ရဲေဘာ္ ေက်ာ္ေဝ ( မႏၱေလး)

ဦးေခါင္းအား ထင္းတံုးေပၚတင္ၿပီး၊ ကိုမ်ိဳးဝင္းမွ ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခဲ့ပါသည္။ အသတ္မခံရေသးခ်ိန္တြင္၊ ေတာင္းပန္ေသးေသာ္လည္း အသတ္ခံရမည္ကို သိေသာအခါ၊ ဓမၼစစ္ ေက်ာင္းသားကြ၊ မင္းတို႔ သတ္လို႔ ငါေသေပမဲ့၊ ငါ့ဝိညာဥ္မေသဘူးကြ၊ ေက်ာ္ေဝ- ဓမၼစစ္ ေက်ာင္းသားကြ၊ သတ္လိုက္ ရတယ္ လို႔ ေအာ္ဟစ္သြားခဲ့ပါသည္။ စစ္ေႀကာေရးကာလတြင္လည္း မိုင္းခြဲပြဲတြင္ လက္ကို မိုင္းခြဲခံရခါ လက္ၿဖတ္ပစ္ရသူၿဖစ္ပါသည္။

(၄) ရဲေဘာ္ ေအာင္ဖိုး ( ရန္ကုန္)

ကိုသံေခ်ာင္း၊ ကိုမ်ိဳးဝင္း၊ ကိုေအာင္ႏိုင္တု႔ိမွ ေကာ္မတီဝင္မ်ားေနထိုင္ရာ တည္းစခန္းေရွ႕သို႔ေခၚယူၿပီး ေၿခေထာက္တြင္ မိုင္းအေပ်ာ့စားကပ္ၿပီး၊ မိုင္းခြဲခါ ေၿခၿဖတ္ခံရ၊ ( ထိုမိုင္းခြဲပြဲတြင္) မငယ္ ( နန္းေအာင္ေထြးႀကည္) အပါအဝင္ ႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရေသာ္လည္း၊ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ၊ လက္မိုင္းခြဲမခံခဲ့ရ၊ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထိုေၿခၿပတ္ဘဝႏွင့္ပင္၊ ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံရပါသည္။

(၅) ရဲေဘာ္ ေက်ာ္ေက်ာ္မင္း (မံုရြာ)

ေသဒဏ္ခ်မွတ္လိုက္သည္ဟု အမိန္႔စာၿပန္ေသာအခါတြင္၊ ေအာက္ပိုင္း ရုတ္တရက္ေသ၊ မိမိကိုယ္မွ ေသးထြက္မွန္းကို မိမိမသိသည္အထိ၊ ထိတ္လန္႔ခါ၊ ေခါင္းၿဖတ္မည့္ေနရာသို႔ တြဲေခၚယူခဲ့ရပါသည္။

(၆) ရဲေဘာ္ ေမာင္ေမာင္ႀကြယ္ ( ရန္ကုန္)

ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳေက်ာ္ၿငိမ္း၏ ေမြးစားသားဟုဆိုသည္။ အပတ္စဥ္ (၅) ကာလတြင္၊ ကိုမ်ိဳးဝင္းအား အမ်ားဆံုးေဝဖန္ခဲ့သူၿဖစ္သည္။ မိမိ၏ပါးစပ္အား တိတ္ၿဖင့္ကပ္ခါ၊ ကိုမ်ိဳးဝင္း ကို အသံတိတ္ဆႏၵၿပခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားတပ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ား၏ ( အထူးသၿဖင့္ ကိုမ်ိဳးဝင္းမွ ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္ခဲ့) ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံခဲ့ရပါသည္။

(၇) တပ္ႀကပ္ႀကီး တူးတူး ( ၿမစ္ႀကီးနား)

ေခါင္းၿဖတ္ခံနီးတြင္ ဆုေတာင္းခိုင္းေသာအခါ၊ မည္သည့္စကားတလံုးမွ မဆိုပဲ၊ ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံရ၊

(၈) ကိုလွၿမင့္ ( တပ္ကုန္း)

ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံရခ်ိန္ထိ၊ မိမိမွာ ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ေႀကာင္း၊ ၿပင္းထန္စြာၿငင္းဆန္သြားပါသည္။

(၉) ရဲေဘာ္ ရန္ေအာင္ ( ရန္ကုန္)

ေခါင္းၿဖတ္ေသာအခါ ၿပန္ထလာသၿဖင့္၊ ရင္ဘတ္အား ေသနတ္ဘက္နက္ ၿဖင့္ ထိုးသတ္ခံရ၊

(၁၀) တပ္ႀကပ္ေ႒းၿမင့္ဝင္း ( ရန္ကုန္)

အပတ္စဥ္ (၅) သင္တန္းကာလ၊ တပ္တြင္းေဆြးေႏြးပြဲတြင္၊ ကိုမ်ိဳးဝင္းအား ၿပင္းထန္စြာ ေဝဖန္ခဲ့သၿဖင့္၊ ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခါနီးတြင္၊ ကိုမ်ိဳးဝင္းမွ၊ “ ေဟ့ေကာင္ မင္း ငါ့ကို အပတ္စဥ္ (၅) တံုးက ေၿပာသလို ေၿပာႏိုင္ေသးလားဟု အၿငိဳးႀကီးစြာ ေမးခ့ဲသည္ကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္နားၿဖင့္ႀကားရၿပီး၊ ေ႒းၿမင့္ဝင္းမွ ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္သတ္ေပးရန္ေတာင္းဆိုသၿဖင့္၊ ေသနတ္ၿဖင့္ ပစ္သတ္ခံရပါသည္။

(၁၁) ရဲေမ မခင္ခ်ိဳဦး ( ရန္ကုန္)

အသတ္ခံရခါနီးတြင္၊ ငိုယိုရွစ္ခိုးေတာင္းပန္ေသာ္လည္း၊ ရဲေဘာ္မ်ားအားလံုးေရွ႕တြင္ ကိုယ္တံုးလံုးခြ်တ္ၿပီး၊ ေသနတ္ၿဖင့္ ပစ္သတ္ခံရပါသည္။

(၁၂) ဗိုလ္သာဓု ( ရန္ကုန္)

ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံခဲ့ရ

 ( ၁၃) ရဲေဘာ္ေအာင္ေအာင္ ( ကသာ)

ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံရသည္

(၁၄) ရဲေဘာ္ေအးၿမင့္ ( ကသာ)

ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံရသည္

(၁၅) တပ္ႀကပ္ႀကီး ေသာင္းၿမင့္ ( စစ္ကိုင္းတိုင္း)

ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံခဲ့ရသည္

(၁၆) ရဲေဘာ္ သက္ႏိုင္ ( ရန္ကုန္)

ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံရ

(၁၇) ၿပည္စိုးႏိုင္ ( ရန္ကုန္)

ညတြင္းခ်င္းပင္ ဖမ္းဆီးခံရခါ၊ လိုင္စင္ ကဲ့သို႔ ေရခဲေသာအရပ္တြင္ ေၿမႀကီးထဲတြင္ ကိုယ္ကို ၿမွဳပ္ခါ၊ ေခါင္းေလးသာ ေဖၚထားၿပီး ႏွိပ္စက္ခဲ့ပါသည္။ ဘုန္းႏွိမ့္ေစရန္ မခင္ခ်ိဳဦးအား ေခါင္းေပၚသို႔ ေက်ာ္ခြ ခိုင္းခဲ့ႀကသည္။ ထို႔ေနာက္ ဥေႏွာက္အေၿမးပါးေယာင္ ေရာဂါအခံရိွေသာ ၿပည္စိုးႏိုင္ သည္ ဦးေခါင္းကို ရိုက္ႏွက္ပါ မ်ားသည့္အတြက္၊ မနက္ေရာက္ေသာအခါ၊ စစ္ေဆးရင္းေသဆံုးသြားခ့ဲရပါသည္။ မခင္ခ်ိဳဦးႏွင့္လည္းေဖာက္ၿပန္ေနသည္ ဟု စြပ္စြဲခံခဲ့ရပါသည္။

အထက္ပါစာရင္းထဲမွာ ကိုေက်ာ္ေဝ ( မႏၱေလး) နဲ႔ ၿပည္စိုးႏိုင္ တို႔က ေဖေဖၚဝါရီ (၁၅) ရက္သတ္ၿဖတ္ခံရမႈထဲမွာ စာရင္းမေႀကၿငာခဲ့ပါဘူး။ စာရင္းမေႀကၿငာပဲ အသတ္ခံရသူေတြက

(၁) ကိုေက်ာ္ေဝ ( မႏၱေလး)

(၂) ကိုစိုးဝင္းသန္း ( မႏၱေလး)- KIA ေဆးရံုမွာတက္ေနစဥ္၊ သန္းေဇာ္ ႏွင့္ လူတစုမွလာေရာက္ေခၚေဆာင္သြားခါ အာသံကုန္းတြင္ သတ္ၿဖတ္ခဲ့သည္။

(၃) ကိုဝင္းေနာင္ (ရန္ကုန္) ဧၿပီလဆန္းပိုင္းအတြင္း ဗန္းေမာ္ခရိုင္မွာ အသတ္ခံရ၊

(၄)ကိုရန္ရွင္း (ရန္ကုန္)- ရက္စက္စြာႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရၿပီး ခုတ္ထစ္ သတ္ၿဖတ္ခံခဲ့ရသည္

(၅) ဦးေက်ာ္ေက်ာ္ဘုန္း ( ခရိုင္မွဴး) – ေရွ႕တန္းမွာ လူမဆန္စြာ ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္ သတ္ၿဖတ္ခံခဲ့ရသည္

ဒုတိယပိုင္းမွာ စစ္ေႀကာေရးစခန္းတြင္ ေသဆံုးခဲ့သူ (၁၄) ေယာက္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ( ေၿမာက္ပိုင္း) စစ္ေႀကာေရးစခန္းႏွင့္အက်ဥ္းေထာင္မွာ တာဝန္ယူခဲ့သူမ်ားရဲ႕နာမည္စာရင္းေတြ၊ အၿဖစ္အပ်က္ေတြကို တင္ၿပသြားပါမယ္။
FNG မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

မခင္စန္းႏြယ္ရဲ ့ေအဘီေျမာက္ပိုင္းအေတြ ့အၾကံဳ 

(သူကေတာ့ဒီအျဖစ္အပ်က္ကိုမသိခဲ့တာပဲလား၊ေရးခြင့္မၾကံဳေသးလို ့မေရးခဲ့တာပဲလားမသိပါဘူး။ ဒီအေၾကာင္းကိုသူ ့စာထဲမွာတစိုးတစိမွေရးထားတာမေတြ ့ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအဘီေျမာက္ပိုင္း
ေတာခို တေယာက္ရဲ ့အေတြ ့အၾကံဳမို ့ လင့္ လိုက္ပါတယ္။)
ေမာင္ေမာင္ခင္(ရမ္ဘိ္ု) ရဲေျမာက္ပိုင္းေအဘီအေတြ ့အၾကံဳ ပါ။
(ဒီလူသတ္ပြဲၾကီးျပီးတဲ့ေနာက္  ၾသဂုတ္(၈)ရက္ ေအဘီ ၄ ႏွစ္ေျမာက္အခမ္းအနားက်င္းပခဲ့ပံု၊လူသတ္သမားမ်ိဳး၀င္းအေၾကာင္း
ေသဆံုးခဲ့တာေတြကိုေရးသားထားပါတယ္။ ကိုစ်ာန္ရဲ ့ဘေလာ့က လင့္ပါတယ္။)

Sunday, September 7, 2008

ဥတၱရ ယဥ္စြန္းတန္းက ခြပ္ေဒါင္းတို႔ရဲ႕ မာန္ဟုန္၀င္႔သံ

ေမာင္ေမာင္ခင္ (ရမ္ဘို)
ေမာင္ေမာင္ခင္(ရမ္ဘို) မွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (ေျမာက္ပိုင္း) တပ္ရင္း (၇၀၁)မွ ျဖစ္ကာ၊ ယမန္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလက ကမာၻႏွင္႔ အ၀ွမ္းျဖန္႔ခ်ီလိုက္ေသာ ရမ္ဘို(၄) ဇါတ္ကားတြင္ ေဟာလီး၀ုဒ္ မင္းသား ဆီဗက္စတာ စေတာလံုးႏွင္႔ အၿပိဳင္သရုပ္ေဆာင္ခဲ႔ ေသာ ျမန္မာစစ္တပ္မွ ကာနယ္တင္႔ အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ခဲ႔သူ

- အခ်ိန္ကား ၁၉၉၂ ၾသဂုတ္လ (၈)ရက္ေန႔၊ ၈ေလးလံုး ျပည္လံုးကၽြတ္ အံုႀကြမႈႀကီး အၿပီး ေလးႏွစ္ ေျမာက္ ေပါ႔၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေျမာက္ပိုင္း ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ ရွိရာ ပါေဂ်ာင္ ေဒသ၊ လိုင္စင္ဘြန္း၊ ေဒါင္း မိခင္ ခမ္းမမွာ (၈) ေလးလံုး ႏွစ္ပါတ္လည္ အခမ္းအနား က်င္းပ ေနခ်ိန္။

က်ေနာ္သည္ ထိုအခမ္းအနား က်င္းပရာ ေဒါင္းမိခင္ ခမ္းမ၏ ေထါင့္တေနရာတြင္ မလႈပ္မယွက္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနလွ်က္္။ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အသီးသီးမွ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ား ေနရာယူၿပီးၾကေသာ အခါ အခမ္းနားမွဴးမွ ခြပ္ေဒါင္း အလံေတာ္ အေလးျပဳရန္ အားလံုး မတ္တတ္ရပ္ေပးၾကပါ ခင္ဗ်ားဟု စကားသံ ထြက္ေပၚလာသည္ႏွင္႔ ခမ္းမထဲတြင္ရွိေနေသာ သူမ်ားအားလံုး ကမန္းကတန္း မတ္တတ္ထရပ္ၾကသည္။ ထိုအစဥ္ အခန္းနားမွဴးမွ -
“အားလံုးးးးးးးးးးးးးးးးသတိ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး တိုက္ပြဲ၀င္ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ အား အေလးးးးးးးးးျပဳ။
ေနၿမဲ……။

ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုးသြားက်ေသာ အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းမ်ားအား ဦးညႊတ္အေလးးးးးးးးးးးးးျပဳ” ။

ဟုၾကားရသည္ႏွင္႔ က်ေနာ့္ရင္ထဲ၌ ခံစားမႈ တစံုတရာ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး အေတြးပံုရိပ္ အပိုင္းအစမ်ားသည္ ဟိုအေ၀း တေနရာဆီသို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္႕ ႏွယ္ စိတ္ေလတံခြန္ လႊင္႔လ်က္…..လြင္႔လွ်က္။

သဘာ၀တရားမွာ အရုဏ္ အလင္း ေရာက္ယင္ ေတာရဲ့ သဘာ၀အတိုင္း ေက်းငွက္တို႔လည္္း အိပ္တန္းမွ ႏိုးးထ ျပည့္၀တဲ့ အင္အား ေတြနဲ႔ အနာဂါတ္တခုအတြက္ မနက္ျဖန္မ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ၀င္ဖို ့ ျမည္တြန္ျမဴးတူး အားျဖည္႔ ေနၾကေလၿပီ ။

လက္ေရ တျပင္တည္း
က်ေနာ္သည္ ခရီးပမ္းလာ၍လား မသိအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မွာ တုန္းကနဲ အသိခ်ပ္တဲ႔ အခ်ိန္မေတာ႔ ေက်းငွက္ေတြရဲ့ အသံမ်ားသည္ သံစဥ္မ်ိဳးစံုျဖင့္ က်ေနာ္အား ကလူဤသို႔ ျမဴဤသို႔ နိဳးထရန္ လာေရာက္ အခ်က္ျပ ေနေလၿပီ။ က်ေနာ္မ်က္လံုး အစံုကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ ့စိမ္းလန္းတဲ့ေတာအုပ္ ႀကီးထဲ ေက်းငွက္တို႔ လွဳပ္ရွား ေနၾကသလို က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြလည္း လွဳပ္ရွားေနၾကရသည္။ က်ေနာ့္မ်က္စိေရွ႕ တည့္တည့္က ရဲေဘာ္ တေယာက္သည္ သစ္ရြက္မ်ားေပၚတြင္ ခင္းထားေသာ ထမင္းစား မိုးကာ (၂ေပ ၃ေပခန္႔ ျဖန္႔ခင္းထား ေသာမိုးကားငယ္) ေပၚသို႔ ဟန္းေကာထဲမွ ထမင္းမ်ားကိုခူး၍ ပံုေနသည္။ ထမင္းကုိ ဘယ္အခ်ိန္က ခ်က္လိုက္သည္ က်ေနာ္မသိ ထို႔ေၾကာင့္ သိလိုေဇာနဲ႔ “ အငယ္ေလး ထမင္း ဘယ္တုန္းက ခ်က္လိုက္တာလဲ ” ဆိုေတာ႔ ရဲေဘာ္အငယ္ေလးက “ မနက္ေလးနာရီက ထခ်က္တာ၊ မိုလင္းလာယင္ မီးခိုး ရန္သူ ျမင္မွာစိုးလို႔ က်ေနာ့္အား ရွင္းျပၿပီး ဟန္းေကာ(စစ္သံုး ထမင္းဘူး) အလြတ္မ်ားကို ေဆးေၾကာရန္ ေက်ာက္ေခ်ာင္းေလးရိွရာသို႔ ဆင္းသြားလိုက္ေတာ႔သည္။ ခဏအၾကာတြင္ ဟန္ေကာအလြတ္မ်ားတြင္ ေရခတ္လာၿပီးသူတို႔ တပ္စိတ္ထမင္းစားရန္ လွမ္းေခၚ၍ က်ေနာ့္အား ထမင္းစားရန္ လာေခၚသည္။ က်ေနာ္လည္းမ်က္ႏွာကို ျမန္ျမန္သစ္ျပီး ထမင္းစား၀ိုင္းထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္၊ ထမင္း၏ အလယ္တြင္ ဟန္းေကာအဖုံုးမ်ားႏွင္႔ ထည့္ထားေသာ ဟင္းႏွစ္မ်ိဳးကိုသာ ေတြ႔လိုက္ရသည္ ဟင္းပ်င္းေလွာ္ နဲ႔ ဟင္းပ်င္း ဟင္းခ်ိဳရည္(ဟင္းပ်င္း ဆိုသည္မွာ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာသာ ရွိေသာ ဟင္းရြက္တမ်ိဳးသာ) သူတို႔ တပ္စိတ္တြင္(၆)ေယာက္သာရွိသည္ ေရွ႕့တန္းတပ္စိတ္မ်ားကို မ်ားေသာအားျဖင့္(၅ေယာက္၊၆ေယာက္) သာ စုဖြဲ႔ၾကသည္။ တိုက္ပြဲက မ်ားသည္ျဖစ္လွ်င္ တနိုင္တပိုင္ စီမံကြတ္ကဲနိုင္သည္။ ကင္းေစာင့္ေနေသာ ရဲေဘာ္တေယာက္အတြက္ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းကို ခြဲထားေပး၍ က်ေနာ္ႏွင္႔ က်န္ွ(၆)ေယာက္ ထမင္းဆက္စားၾကသည္ ။ လက္ေရ တျပင္တည္း ဆိုေသာ ေရွးထံုးစကားသည္ က်ေနာ္တို႔ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ အတြက္ ေရးထားေလသလား မသိခဲ႔ပါေခ်။ ထမင္းစား မိုးကာနဲနဲျမင့္တဲ့ ေနရာမွာ ရဲေဘာ္က ဟင္းရည္ကို ေလာင္းခ်လိုက္ရင္ မိုးကာအနိမ့္ပိုင္းတြင္ စားေနေသာရဲေဘာ္မ်ားမွာ ဟင္းခ်ိဳရည္ကို ထပ္ထည့္စရာ မလိုေတာ့ပဲ စီးလာေသာ ဟင္းခ်ိဳရည္ကို ရြံရွာမႈ အလ်ဥ္းမရွိဘဲ လက္ရည္တျပင္ထဲ စားေသာက္ၾကရသည္။ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားသည္ ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္ဓါတ္၊ ရိုးသားမႈ အရင္းခံ ၊အာဏာရွင္ကို ေတာ္လွန္လိုေသာ စိတ္တို႔ကို အေျခတည္ကာ ညီရင္းအကိုပမာ အသက္ကိုေပး၍ ခ်စ္ၾကေသာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဟင္းပ်င္းေလွာ္ထဲတြင္ ေက်ာက္ေခ်ာင္းမွ ေက်ာက္ပုဇြန္လံုးေလးေတြ ပါေနသျဖင့္ ဟင္းပ်င္း၏ အခ်ိဳဓါတ္ ပုဇြန္လံုးမ်ားရဲ့ အခ်ိဳဓါတ္ေတြ ေပါင္းစပ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးဟင္းလ်ာသည္ ၾကယ္ငါးပြင္႔ေဟာ္တယ္တြင္ မွာစားရသည္႕ (၁၂)မ်ိဳးဟင္းခ်ိဳအလား အရသာရွိရွိႏွင္႔ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ စားလိုက္ၾကသည္။ (၅)မိနစ္အတြင္း အလယ္တြင္ ပံုထားေသာ ထမင္းပံုၾကီးမွာ က်ေနာ့္မ်က္စိေရွ႔ေအာက္က ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေတာ့သည္။ ထမင္းစားျပီးေသာ္ အခါတြင္ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ သူ႔ေနရာကိုယ့္ေနရာတြင္ ပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းထုပ္ျပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကို မွီကာခြဲတမ္းက် ေ၀ထားေသာ ေဆးမွဳန္႔ထုပ္ (သတင္းစာႏွင္႔ လိပ္ေသာက္ရေသာ ဗာဂ်ီးနီးယားေဆး)ကို ထုတ္၍ လိပ္ေသာက္ကာ ထမင္းလံုးစီၾကသည္။ ဤသည္ကား စနစ္ဆိုးတခုကို ေတာ္လွန္ေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားတို႔၏ ေလာကစည္းစိမ္ မဟုတ္ပါလား။ ေတာထဲတြင္ ျခင္္ကိုက္ ျဖဳတ္ကိုက္ ဒဏ္ခံႏိုင္ေအာင္ ေသာက္ရင္း ေဆးလိပ္ မေသာက္တတ္ေသာ ရဲေဘာ္လည္း ေဆးလိပ္စြဲသြားတတ္ၾကသည္။ ထမင္းစားျပီး ေဆးလိပ္တလိပ္ကို ေသာက္ရင္း က်ေနာ္ စဥ္းစားေနမိသည္ ဖိႏွိပ္မႈတိုင္းကို တြန္းလွန္ဘို႔ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ႏိုင္ငံအတြက္ ဓါးစာခံ ျဖစ္ေပၚလာ ရသလားမသိxxx ေပးဆပ္မႈေတြက မကုန္ႏိုင္ေသး စြန္႔လႊတ္မႈ၊ အနစ္နာခံမႈေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး မ်ားလွသည္။ ပထမေတာ႔ ……

မိသားစုကိုစြန္႔xxxxxx
စာသင္ခန္းကိုစြန္႔xxxxxx
ၿမိဳ႕ျပကိုစြန္႔ xxxxxx
မိဘကိုစြန္႔ xxxxxx
ခ်စ္သူကိုစြန္႔ xxxxxxx
လၻက္ရည္ဆိုင္ကိုစြန္႔ xxxxxxxx

အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ျပီး ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ခရီးၾကမ္းမွာ ေသနတ္ကို ကိုင္ ဦးတည္ခ်က္ ကို မယိုင္ လဲရေအာင္ ငွက္ဖ်ားနဲ႔ စစ္ခင္း ေသမင္းကို စိန္ေခၚ အစားဆင္းရဲ အေနဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲ ဆင္းရဲမႈေတြ အစုစုနဲ႔ ျပည္သူလူထု အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေန သူေတြပါလားဟု စဥ္းစားေနမိသည္။

၄ ႏွစ္ေျမာက္ ၈ ေလးလံုး အခမ္းအနားသို႔ တက္ေရာက္လာေသာ KIA မွ ဗိုလ္မႉးပန္းေအာင္ ႏွင္႔ ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဥကၠ႒ ကိုေအာင္ႏိုင္

ေဆးလိပ္တလိပ္ခန္႔ အကုန္တြင္ ရဲေဘာ္တေယာက္ေရာက္ လာကာ က်ေနာ့္အား အတြင္းေရးမွဴး ကိုမ်ိဳး၀င္း ေခၚခိုင္းသည္ဟု သတိဆြဲ၍ သတင္းလာပို႔သည္။ က်ေနာ္လည္းထလိုက္သြားကာ အမ္ (၂၀) ေသနတ္အတိုကို အပ္ၿပီး ေသနတ္အရွည္တလက္ ျပန္ထုတ္ေပးသည္ ျပီးေတာ့မွ ကိုမ်ိဳး၀င္းက “ငါတို႔ ခရီးဆက္ထြက္ရမယ္ အစည္းေ၀းတခု လုပ္ဘို႔ ရွိတယ္ စစ္တပ္ကေတာ့ ညစ္ပတ္ျပန္ၿပီေဟ့ ! ေရြးေကာက္ပြဲ အနိုင္ရပါတီကို အာဏာမလႊဲတဲ႔ အျပင္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စာလွယ္တခ်ိဳ႕ကို လိုက္ဖမ္းလို႔ တခ်ိဳလည္း ေတာခိုကုန္ၿပီ။ အခုေရာက္လာတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ ငါတို႔ ဘာေတြ ဆက္လုပ္မယ္ဆိုတာ အစည္းေ၀းဆက္ထိုင္မယ္ ဟုရွင္းျပသည္” ျပီးေတာ့မွ သူ႔လက္ကို သူစိုက္ၾကည့္ျပီး “ ငါ႔လက္က ေသြးစြန္းသြားၿပီ အဖြဲ႔စည္းကို မင္းတို႔ပဲဆက္ ဦးေဆာင္ၾကပါဟု” ေလးပင္းစြာ ၿငီးတြားသလိုမ်ဳိး ဆိုင္းမဆင္႔ ဗံုမဆင္႔ ေျပာခ်လိုက္ေတာ႔ က်ေနာ္သည္ သူဘာကို ဆိုလိုေနသည္္ကို နားမလည္ သူဘာမ်ားဆက္ ေျပာမည္ဟု ငံ႔လင္႔ နားစြင့္ေနမိသည္။ စကားတခြန္းမွ ထပ္မထြက္လာေတာ့ ေသာေၾကာင္႔ သေဘာမေပါက္သည္႔ အေလွ်ာက္ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ျပန္လာခဲ့ေတာ႔သည္။

ေသကံမေရာက္ အသက္မေပ်ာက္
ထိုစခန္းေလးတြင္ က်ေနာ္တို႔ တပါတ္ခန္႔ ေနခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္ေရာက္ျပီး ေနာက္တရက္တြင္ ကိုမ်ိဳး၀င္းက ျပန္႔ (ေခၚ) နမၼားသို႔ ဆင္းသြားသည္ သူ႔ျပန္အလာကို ေစာင့္ရင္နဲ႔ ေသကံမေရာက္တဲ႔ အေၾကာင္းေလးတခုကို သြားသတိရမိသည္။ သံုးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ စားစရာ ဆန္နည္းလာ၍ ရြာမွ၀ယ္ထား ေသာဆန္မ်ားကို သြားထမ္းေသာအခါ က်ေနာ္လိုက္သြားသည္၊လမ္းတြင္က်ေနာ္တို႔၏ ဆလန္ကဘာ (စည္းရံုးေရးမႉး) ဦးစက္ေအာင္နဲ႔ လမ္းတြင္ဆံုၾကသည္၊ သူသည္ နမၼားဖက္မွ တက္လာသည္ သူ႔တြင္ နမၼားတြင္ နာမည္ႀကီးသည့္ မက္စီက်ိဳ႕(သစ္သီးစိမ္အရက္) ရဲေဘာ္မ်ား ေသာက္ရေအာင္ ပါလာသည္။ က်ေနာ္လည္း နာမည္ႀကီးတဲ့ မက္စိက်ိဳ႕ကို တခြကျ္မည္းၾကည့္လိုက္သည္ အရသာေတြ႕သြား၍ ေနာက္တခြက္ ထပ္ခ်လိုက္ျပန္သည္။ အျပန္ခရီးတြင္ မက္စီက်ိဳ႕ အရွိန္ေလးနဲ႔ ဆန္ေလးျပည္အပါအ၀င္ ေသနတ္ကို ထမ္းခဲ့သည္မွာ ပါလို႔ပါမွန္းေတာင္ မသိ ေပါ့ပါးသြက္လက္၍ ေလေပၚတြင္ေျမွာက္ကာ မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ရဲ႕ မြန္းေ၀ါ႔ခ္ အကထဲကလိုမ်ဳိး ေပါ႔ပါးလွ်က္ရွိေနသည္။ စခန္းအ၀င္လမ္းကို က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ သတိရလို႔ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အေရွ႕ကရဲေဘာ္ေတြလဲ မေတြ႔ရ ေနာက္က ရဲေဘာ္ေတြလည္း မေတြ႕ေတာ့့ပါ။ က်ေနာ္ လမ္းမွားလာသည္ဟု ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္သည္ လမ္းျပန္ရွာသည္ မေတြ႕ေတာ့ပါ စခန္းနဲ႔ သိပ္မေ၀းေသးမွန္းေတာ့ သိသည္။ တနာရီခန္႔ ႀကိဳးစားရွာၾကည့္သည္ မေတြ႕ ဆက္ရွာလွ်င္ စခန္းနဲ႔ ေ၀းေတာ့မည္။ ေရာက္တဲ့ေနရာမွ ေသနတ္တခ်က္ ေဖါက္လိုက္သည္။ (၁၀)မိနစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ စိုးရိမ္ႀကီးစြာျဖင့္ လာႀကိဳ၍ စခန္းကို ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။ စခန္းပါတ္လည္တြင္ မိုင္မ်ားေထာင္ထားေၾကာင္း ေျပာျပီး မိုင္းတာ၀န္ယူထားေသာ ရဲေဘာ္မွမိုင္းမ်ားကို သြားေရာက္စစ္ေဆးၾကည့္ရာ က်ေနာ္မိုင္းႀကိဳးမ်ားကို တိုက္ျဖတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရၿပီး မိုင္းခလုပ္ေနရာ လွ်ပ္စီးလိုက္မဲ့ ေနရာတြင္ ျခေတြ ေတာင္ဘို႔ တည္ထားေသာေၾကာင့္ မိုင္းမကြဲဘဲ က်ေနာ္ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရခဲ့ေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေတြးမိေတာ႔ ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ား ေထာင္းလေမာင္း ထဆဲ။ ျခေတြကယ္လို႔ က်ေနာ္ေသကံမေရာက္ အသက္မေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။ သံုးရက္ခန္႔ ေစာင့္ျပီးေသာအခါ ကိုမ်ိဳး၀င္းနဲ႔ ရဲေဘာ္သံုးေယာက္ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။

ေနာက္တေန႔ မနက္ေစာေစာ ေျမႏုပို႔(စ္)တြင္ ရဲေဘာ္ထြန္းလြင္ ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္တစိတ္ ခ်န္၍ က်ေနာ္တို႔ ့ခရီးဆက္ထြက္ ခဲ့ၾကသည္။ တေနကုန္ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္ ညေနေစာင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ခရီးတေထာက္နားမည္႕ ဟိုပင္ပို႔(စ္)ကို ေရာက္ခ႔ဲၾကသည္။

မပစ္ ေသနတ္နဲ႔ အမတ္ႀကီးမ်ား
ထို္ပို႔(စ္)တြင္ က်ေနာ္တို႔ကို အသင့္ေစာင့္ေနေသာ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ မိုးညွင္ျမိဳ့နယ္ အမွတ္္(၁) လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးေက်ာ္ေမာင္နဲ႔ မိုးညွင္းၿမိဳ႔နယ္အမွတ္(၂) လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ဦးၾကာျမတို႔ ကိုပါေတြ႕ရသည္။ ဟိုပင္ပို႔(စ္)က ေျမႏုပို႔(စ္)နဲ႔မတူတဲ႔ ဟာေတြကေတာ႔ စခမ္းကို အခိုင္အခန္႔ ေဆာက္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္၊ ေျမႏုပို႔(စ္)ကေတာ႔ ၿမိဳ႔နဲ႔ နီးလြန္းေသာေၾကာင့္ မိုးကာတဲမ်ားသာ ထုိး၍ေနၾကသည္။ နယ္ေျမခံရဲေဘာ္မ်ား ေနရာခ်ထားရာတြင္ အထုပ္အပိုး မ်ားခ်ကာ နားၾကသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ ခရီးဆက္မထြက္ပါ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားနဲ႔ အၾကမ္းဖ်င္း ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ေကအိုင္ေအမွ ေပးထားေသာ ႏိုင္းမမ ပစၥတိုကို ခါးတြင္ခ်ိတ္၍ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ဦးၾကာျမ တက္ၾကြေနသည္ကို ေတြ႕ေတာ႔ ရဲေဘာ္တေယာက္က က်ေနာ့္ကိုလာေျပာသည္။ “ ဆရာမပစ္ ေသနတ္ ျမင္ဘူးလားတဲ့ ” က်ေနာ္က “ တို႔ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ မခုတ္ဒါးနဲ႔ မထိုးလွံပဲ ၾကားဖူးပါတယ္ အဲဒါက ကခ်င္ေတြ မိန္းမေတာင္းရင္ လိုတယ္ေလလို႔ ” ေျပာတယ္၊ မပစ္ေသနတ္ကို ျမင္ဘူးခ်င္ရင္ ေဟာမွာ ၾကည့္ဟုဆိုကာ ဦးၾကာျမခါးက ေသနတ္ကို လက္ညွိဳးထိုးျပသည္။ သူ႔ေသနတ္ ပစ္ရင္မထြက္ဘူး ခါးမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ေသနတ္ဆိုျပီး ဦးၾကာျမ မၾကားေအာင္ ေျပာျပီး ႀကိတ္ရယ္ၾကသည္။ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ ေတာထဲတြင္ ေပ်ာ္စရာဆိုတာ မရွိ၍ ႀကံဖန္ျပီးေပ်ာ္ၾကရသည္။ အေပ်ာ္အပ်က္အျဖစ္သာ ေနာက္ ၾကသည္ ျပည္သူက တင္ေျမွာက္ထားေသာ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို အသက္ေပး ကာကြယ္ရမည္ဆိုတာ ျပည္သူ႕အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္တိုင္း၏ စိတ္ထဲတြင္ ႏွလံုးသြင္းျပီးသား ျဖစ္သည္။

၁၉၉၂ ခုႏွစ္က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္(ေျမာက္ပိုင္း -ဗဟို) မွ ၈ေလးလံုး အထိမ္းအမွတ္ အခမ္းအနား

က်ေနာ္သည္ တေန႔တာရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို မေတြ႕တာၾကာ ျပီျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕့နဲ႔ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေျပာျခင္းျဖင္႔ အခ်ိန္ကာလက ႏိုင္င္ငံေရးအရ ႀကီးမားေသာကာလဟု ေျပာလွ်င္ရနိုင္သည္။ ျပည္သူ လူထု၏ ႏိုင္ငံေရးေရခ်ိန္ အျမင့္ဆံုးကိုေရာက္ေနသည္။ အာဏာရူးတဲ့ စစ္အုပ္စုက လူထုရဲ့ ဆႏၵကို မ်က္ကြယ္ျပဳကာ အာဏာကို ဆက္လက္ခ်ဳပ္ကိုုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ ေတာ္လွန္ေရးသမား ေတြကလည္း အာဏာရွင္ သက္ဆိုးမရွည္ရေအာင္ နိုင္ငံေရး/စစ္ေရး ထိုးစစ္မ်ား ကိုျပင္ဆင္ၾကရန္ ျဖစ္ေပေတာ႔သည္။

ခရီးစၿပီ
ေနာက္ရက္တြင္က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔နဲ႔ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႔မ်ားလူစုခြဲ၊ စစ္ေၾကာင္းမ်ားခြဲ၍ ေကအိုင္ေအနည္းဗ်ဴဟာအမွတ္(၄)သို႔ စတင္ခ်ီတက္ၾကသည္။ နိုင္ငံေရး/စစ္ေရးထိုးစစ္မ်ားျပင္ရန္ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသား (ABSDF) ၊အန္အယ္ဒီ(NLD)၊ေကအိုင္ေအ(KIA) သံုးဖြဲ႕ေပါင္းကာ သံုးပြင့္ပူးေပါင္း စစ္ဆင္ေရးကို စတင္ေနျပီ(သ.ပ.စ.က) ထိုအစည္းေ၀းလုပ္ရန္ ေရွ႕တန္းအသီးသီးတြင္ ေရာက္ေနၾကေသာ သံုးဖြဲ႕စလံုး၏ စည္းရုံးေရးမႈမ်ား၊ တပ္ေတြကို ေကအိုင္ေအနည္းဗ်ဴဟာ အမွတ္(၄)တြင္ လုပ္ငန္းညွိႏႈိင္းအစည္းေ၀း ျပဳလုပ္ၾကရန္ျဖစ္သည္။ ထိုအစည္းေ၀းသို႔( ABSDF) နိုင္ငံေရးမႈနဲ႔ စည္းရုံးေရးမႈမ်ားသာ တက္ေရာက္ရန္ႏွင့္ တိုက္ခိုက္ေရး တပ္ေတြကိုေတာ့ၿမိဳ႕နဲ႔ အနီးဆံုးတြင္ ကပ္ထားရန္ ကိုမ်ိဳး၀င္းမွ ညႊန္ၾကား ခ်က္ေပးထားသည္။

ငွက္ေတြက က်ီစယ္ေလသလား
က်ေနာ္တို႔တြင္ တိုက္ခိုက္ေရးတပ္ အင္အားမ်ားမ်ားစားစား မပါလာပါ။ အတြင္းေရးမႉး ကိုမ်ိဳး၀င္းရဲ႕ လံုၿခံဳေရးတပ္စိတ္ တစိတ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ႏိုင္ဦးနဲ႔ ရဲေဘာ္ခြက္ႀကီးတို႔ ဦးေဆာင္တဲ့ရဲေဘာ္သစ္ တပ္စိတ္တစိတ္ စုစုေပါင္းဖြဲ႔စည္းပံု မျပည့္တဲ့တပ္စိတ္ ႏွစ္စိတ္သာျဖစ္သည္။ ထိုလမ္းေၾကာင္းမ်ားမွာ ရန္သူ၏ထိုးစစ္ဆင္သည့္ စစ္ေၾကာင္းမ်ား မရွိသျဖင့္ လံုၿခံဳေရးတပ္မ်ားကို မေခၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ ရန္သူရဲ့ ထိုးစစ္မရွိေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ကို တိုက္ခိုက္ေနတ႔ဲ အၿမဲတမ္း ရန္သူကေတာ့ရွိေနသည္။ ေဒသတခုတခုတြင္ တမင္းတမူ ႀကီးစိုးေနၾကတဲ့ ငွက္ဖ်ားျဖစ္သည္။ ငွက္ဖ်ားသည္ ေဒသတခုနဲ႔ တခုမတူၾကပါ။ သံလမ္းရိုးငွက္ဖ်ားသည္ က်ေနာ့္အတြက္ အသစ္အဆန္း မဟုတ္ေပးမဲ့ ဖားကန္႔ေဒသတြင္ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေနလာေသာေၾကာင့္ သံလမ္းရိုးငွက္က သူစိမ္းဆန္ဆန္ျဖစ္ခဲဲ႔ ရျပီေပါ့။ အခုေတာ႔ သံရိုးလမ္းငွက္က က်ေနာ့္ကိုလာ က်ီစယ္ေနၾကၿပီ ။ နားနားေနေန ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ညကင္းေစာင့္ကေတာ့ ေစာင့္ရသည္ မည္မွ်ပင္ ေအးေဆးတယ္ေျပာေျပာ ေတာ္လွန္ေရး သတိဆိုတာ က်ေနာ္တို႔မွာ အၿမဲရွိၾကရသည္၊ ညကင္းေစာင့္၍ အိပ္ေရးပ်က္လွ်င္ ငွက္ဖ်ားက၀င္ သည္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ဆင္ႏြဲေနၾကတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြမွာ ငွက္ဖ်ားဆိုတာ အထူအဆန္းမဟုတ္ပါ။ ေဆးရွိလွ်င္ ေဆးကိုေသာက္ ေဆးမရွိလွ်င္ မကၠေလာင္ျခစ္ (ေဒသကုထံုးတမ်ိဳး)့ ေဆးမရွိလို႔ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြလည္း မွတ္တမ္းတင္လို႔ပင္ မႏိုင္။ ဒီလို႔နဲ႔ပဲ ဖ်ားလိုက္၊ နားလိုက္၊ သြားလိုက္နဲ႔ အာဏာရွင္ကို ေတာ္လွန္ေနၾကရသည္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕ ႏွစ္ရက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါ ေတာင္ယာတခုသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။


ေတာင္ယာပန္း နဲ႔ ထမင္း၀ိုင္း
ထိုေတာင္ယာသည္ ရင္း(၅)ဂြင္နဲ႔ ရင္း(၁၁) ဂြင္ၾကားတြင္ရွိသည္။ မိုးညွင္းၿမိဳ႔နယ္ကို ရင္း(၅)ဂြင္းဟု သတ္မွတ္ထားၿပီး မိုးေကာင္းၿမိဳ႔နယ္ကို ရင္း(၁၁)ဂြင္ဟု သတ္မွတ္ထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ရည္မွန္းခ်က္ကို ေရာက္ရန္ သိပ္မေဝးေတာ့ပါ။ ထိုေတာင္ယာတြင္ မုဆိုးတေယာက္ ေျပာင္သားေျခာက္လာေရာင္း ေသာေၾကာင္႔ (၁)နာရီခန္႔ နားၿပီး ထမင္းခ်က္စားၾကသည္။ ကခ်င္ေတာပုန္း ရြာမ်ား၊ ေတာင္ယာမ်ားသည္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကို စံုလင္ေအာင္ စိုက္ထားတတ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ဟင္းေကာင္းေကာင္း စားရေသာေနရာမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ေတာင္ယာမ်ားတြင္ နားခ်င္ၾကသည္။ ထုိေန႔ ေန႔လည္စာကိုေတာ့ ေျပာင္းသားေျခာက္မီးဖုတ္၊ ဟင္းခ်ိဳတမ်ိဳးနဲ႔ ခရမ္းသီးေထာင္းထဲတြင္ ေတာင္ယာပန္း ( ကခ်င္ျပည္နယ္ ေတာင္ယာမ်ားတြင္ စိုက္သည့္ ဟင္းခတ္အေမြးအႀကိဳင္ ) ထည့္ေထာင္းထားသျဖင့္ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ စားေသာက္လိုက္ၾကသည္။ စားေသာက္ၿပီးေသာအခါ ရဲေဘာ္တေယာက္သည္ ဟန္ေကာမ်ားကို ေရပန္းက်ေနေသာ ေနရာသို႔ေဆး ေၾကာရန္ ယူသြားရင္း သီးခ်င္းတပိုင္းတစ ဆိုသြားသည္ကို က်ေနာ္ၾကားလိုက္ရသည္။ “ငါသည္ေတာ္လွန္ေရး xxx လုပ္ရမယ္ေလ xxx လူတိုင္းလူတိုင္း လူ႔အခြင့္ေရးရွိရမယ္ xxx လူတိုင္းလူတိုင္း လူ႔အခြင့္ေရးရသင့္ပါတယ္” …. က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ အသားထုတ္ေပးေသာေန႔ ဟင္းေကာင္းေသာေန႔မ်ားတြင္ တက္ၾကြ၍ အထက္ပါ သီခ်င္းမ်ိဳးကို ဆိုတတ္ၾကၿပီး ပင္ပမ္းၿပီး ဟင္းမေကာင္းရင္ေတာ့ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ့….စိတ္ဓါတ္က်တယ္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို… ဆိုတတ္ၾကတယ္ေလ။

ထိုေတာင္ယာမွ တညအိပ္ႏွစ္ရက္ ဆက္ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါ ေကအိုင္ေအ နည္းဗ်ဳဟာ (၄) တပ္စခန္းကို ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုစခန္းသည္ ဆားေမွာ္ရဲ့ အေရွ႕ေျမာက္၊ ထုိပူးရဲ့အေရွ႕တည္တည္၊ မိုးေကာင္းအေရွ႕ေျမာက္အရပ္တြင္ တည္ရွိၿပီး စခန္း၏သံုးဖက္တြင္ ဆက္စပ္ေနေသာ ေတာင္ကုန္းမ်ားျဖင့္ ကာရန္ထားသည္ က်န္တဖက္သည္ ေျမျပန္႔ျဖစ္ျပီး ရြာေဟာင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ၿပီး ေနာက္ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ မိုးညွင္းဖက္မွ ခရိုင္မႉးကိုစိန္ေအးအဖြဲ႔၊ ဆားေမွာ္ဖက္မွ ဆလန္ကဘာ ဦးထြန္းေဖအဖြဲ႔ႏွင့္ NLD(L.A)အဖြဲ႕၊ KIAမွလည္း အမွတ္(၅)(၁၁)(၁၅) တပ္ရင္းမ်ားႏွင္႔ တပ္းရင္းအမွတ္(၂၅၁) (၂၅၄)အစရွိတဲ့ ေဒသအသီးသီးမွ တပ္မ်ား နိုင္ငံေရး/စည္းရုံးေရးမႉးမ်ား ေရာက္လာၾကသည္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ရဲေဘာ္သစ္မ်ား တပ္စိတ္တစိတ္သည္ ေခ်ာင္းကေလး၏ တဖက္ကမ္း ရြာေဟာင္းလမ္းတြင္ ေရွ႕ကင္းအျဖစ္ တာ၀န္ယူေနရေပသည္။

အစည္းေ၀းစၿပီ
နည္းဗ်ဴဟာ(၄) ကြတ္ကဲမႈေဒသ အသီးသီးမွ တပ္မ်ားစံုၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ ၁၉၉၂ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ (၁၁)ရက္ေန႔တြင္ ရန္သူကို မည္သို႔နိုင္ငံေရး/စစ္ေရးမ်ား ထိုးစစ္ကို ဘယ္လို ျမွင့္တင္ေဆာင္ရြက္မလဲ ဆိုတာကို စတင္ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ကရင္ျပည္နယ္ ေကအန္ယူ ထိမ္းခ်ဳပ္ရာ မာနယ္ပေလာတြင္ ႏိုင္ငံေရးအရ အားေကာင္းေသာ တပ္ေပါင္းစုႀကီးကိုဖြဲ႔ျပီး ဒီေအဘီ စစ္ေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ စတင္ထိုးစစ္ ဆင္ေနေသာ အခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။ ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ ကိုသံေခ်ာင္း၊ ကိုလဆိုင္းတို႔ အဖြဲ႔သည္ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ ေလဆိပ္အနီး ဧရာ၀တီျမစ္တဖက္ကမ္း စန္းကားဖက္သို႔ ထိုးစစ္ဆင္ရာ အျပန္တြင္ ရန္သူ႔လက္နက္ (၅)လက္ရခဲ့သည္ဟု စက္သတင္း၀င္လာသည္။ ထိုသတင္းကို ၾကားေတာ့ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ အတြင္းေရးမႉးကိုမ်ိဳး၀င္းသည္ အားက်မခံ “ ငါတို႔ဘက္ကလည္း အနည္းဆံုး (၆)လက္ရမွ ျပန္လာမည္ ”ဟု ျပန္ေျပာသည္။ ထိုစဥ္က တျပည္လံုးေတာ္လွန္မွ တျပည္လံုး ေအာင္ပြဲခံႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျဖတ္ကနဲ ေတြးမိေနေသးသည္။


ထမင္းရွာ ရန္သူေတြ႕
၁၉၉၂ ဇူလိုင္ (၁၂) အစည္းေ၀း ဒုတိယေန႔အျဖစ္ စတင္က်င္းပေနသည္။ အစည္းေ၀းကို နံနက္(၉)နာရီတြင္ စေနၾကျပီ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႔ထြက္အဖြဲ႔သည္လည္း နံနက္စာစားျပီး၍ မိမိအိမ္ျပန္ ေရာက္သည့္အလား စားၿပီးဟန္းေကားမ်ားကိုပင္ မသိမ္းေသး အိပ္ယာျခင္ေထာင္မ်ားလည္း ဖရိုဖရဲနဲ႔ စိတ္ေအးလက္ေအး ေဆးလိပ္လိပ္ေသာက္ စကားေဖါင္ဖြဲ႕ေနၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ရုတ္တရက္ “ ဝုန္း ”ဆိုတဲ့ အသံနက္ႀကီးတခု ၾကားလိုက္သည္။ က်ေနာ႔ လက္ပါတ္နာရီကို တခ်က္ျဖတ္ကနဲ ၾကည့္မိလိုက္သည္မွာ နာရီလက္တန္သည္ မနက္(၁၀)နာရီကို (၁၀)မိနစ္စြန္းစျပဳ ေနၿပီျဖစ္သည္။

ရဲေဘာ္တေယာက္က သူ႔ရဲ့ထင္ျမင္ခ်က္ကို အခုလိုေျပာေနေသးသည္ “ ဒါေတာေကာင္ တေကာင္ ေကာင္ မိုင္းနင္းမိတာပဲ ျဖစ္ရမယ္ ညေနစာကိုေတာ့ အသားဟင္းစားရအံုးမယ္ ထင္တယ္ ” က်ေနာ္ကေတာ႔ ရဲေဘာ္ေတြကိုလွမ္း သတိေပးလိုက္သည္။ “ အိပ္ယာေတြေတာ့ သိမ္းထားၾကေဟ့ ဘာမွန္းမသိဘူး ” ဟုေျပာေျပာဆိုဆို ေနာက္(၅)မိနစ္အၾကာတြင္ ေသနတ္သံမ်ား ဆက္တိုက္ ထြက္ေပၚလာသည္။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီအခါၾကမွ စကားေျပာစက္ ကမွန္းကတမ္း ေကာက္ဖြင့္သည္။ ရဲေဘာ္ေတြကို ပစၥည္းမ်ား အျမန္သိမ္းရန္ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ သိပ္မၾကာပါ လက္နက္ႀကီးအသံမ်ား ဆက္တိုက္ၾကားေနရသည္။ ဘယ္ကို က်ေနမွန္း က်ေနာ္တို႔မသိ က်ေနာ္၏ စကားေျပာစက္မွ ညြန္ၾကားခ်က္ေပးသ ံထြက္ေပၚလာသည္။ က်ေနာ္၏ တပ္စိတ္ကို သူ႔ေနရာသို႔ အျမန္လာေရာက ္ပူးေပါင္းရန္ေျပာေနသည္။ က်ေနာ္ရဲေဘာ္မ်ား မက်န္ေအာင္ေစာင့္ေခၚ ေနရသည္။ က်ေနာ္၏ စကားေျပာစက္ထဲတြင္ ကိုမ်ိဳး၀င္းဆဲသံမ်ား ဆက္တိုက္ထြက္လာသည္ “ ေဟ့ေကာင္ မင္းေသေနျပီလား ျမန္ျမန္လာပါဆို ” က်ေနာ္နဲနဲ စိတ္တိုသြားသည္။ က်ေနာ္ ေရေခ်ာင္းေလး ျဖတ္အကူးတြင္ လက္နက္ႀကီးအသံနဲ႔အတူ လဲၾကသြားသည္ ရြံနဲ႔ေခ်ာ္၍ လဲက်သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ျပန္ထၿပီး ပါတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္လိုက္သည္ က်ေနာ္တို႔ တဲဖက္က ဝါးရုံမ်ား ရန္သူရဲ့ လက္နက္ႀကီးဒါဏ္ေၾကာင္႔ ေျမႀကီးတြင္ ျပားျပားဝပ္ကာ ခံစားေနၾကေလၿပီ။

က်ေနာ္၏ တပ္စိတ္သည္ ခဏအတြင္းမွာပင္ အတြင္းေရးမႉး ကိုမ်ိဳး၀င္း ဆီသို႔ေရာက္သြားၾကသည္။ ထိုအခါတြင္ ကိုမ်ိဳးဝင္းသည္ ေစာေစာက သူမဆဲထားတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို အၿပံဳးႏွင့္ႀကိဳဆို၍ “ မင္းတို႔ဖက္က လက္နက္ႀကီးက်ည္ေတြ တအားက်ေနေတာ့ ငါက စိုးရိမ္ေနတာ ” ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳ ေျပာသည္။ ေနာက္ ဆားေမွာ္ဖက္္ တာ၀န္ယူရသည့္ စစ္ေျမျပင္ေထာက္လွမ္းေရး ရဲေဘာ္ဗညားမွ က်ေနာ့္အား လွမ္းနုတ္ဆက္၍ ပလပ္စတစ္ခြက္ထဲမွ အရက္တခြက္ကို လွမ္းေပးသည္။ က်ေနာ္လည္း လႈပ္ရွားေနတဲ့ စိတ္ေတြျငိမ္သြားေအာင္ အေျဖမေပးပဲ တခ်ဳိးထဲ ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးမွ အေျခအေန ေမးၾကည့္သည္။ “ စခန္းလံုၿခံဳေရးအတြက္ ေကအိုင္ေအ တပ္စိတ္ တစိတ္တင္ထားတဲ့ ကုန္းဖက္ကို ရန္သူဝင္လာလို႔ မိုင္းအရင္ ထကြဲတယ္ ကင္းေစာင့္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္က လြဲလို႔ က်န္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြမရွိ ၾကဘူးတဲ့ ကင္းေစာင့္တဲ့ ရဲေဘာ္လည္း ေအာက္ကိုေျပးဆင္းေရာ ရန္သူက အဲဒီကုန္ကိုယူၿပီး အေပၚစီးက ပစ္ေနတာ လက္နက္ႀကီးက ဒီကိုေက်ာ္ၿပီး မင္းတို႔ဖက္သြား က်ေနလို႔ အတြင္းေရးမႉးက စိတ္ပူေနတာ ”ဟု ရဲေဘာ္ဗညားမ ွရွင္းျပသည္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ က်ေနာ္တို႔ဖက္က ေသနတ္သံ တခ်က္မွ် မထြက္ေသးပါ။ ရန္သူစီးထားေသာ ကုန္းကိုျပန္တက္ထိုးဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔လည္း တိုက္ခိုက္ေရး အင္အားကို ထုတ္ႏုတ္ ျပန္လည္စုဖြဲ႕သည္။ ရဲေဘာ္ျမေအာင္နဲ႔ ရဲေဘာ္တာတီး ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္တစိတ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ဗညား ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္တစိတ္ စုစုေပါင္းတိုက္ခိုက္ေရး တပ္စိတ္(၂)စိတ္သာ ထုတ္ႏုတ္ႏိုင္သည္၊ ရဲေဘာ္ႏိုင္ဦးကိုေတာ႔ ရဲေဘာ္သစ္မ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ NLD(L.A) အဖြဲ႔နဲ႔ ထားခဲ့ရသည္။ ေကအိုင္ေအ တပ္ေတြေတာ့ ကုန္းကို၀ိုင္း၍ စတင္တက္ထိုးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေကအိုင္ေအမွ တဖြဲ႔ လန္၍ဆင္းလာသည္ဟု သတင္းၾကားေသာအခါ ကိုမ်ိဳး၀င္းသည္ ဗ်ဴဟာမႉးထံ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ တက္ထိုးမည္ဟု ခြင့္သြားေတာင္းသည္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဗ်ဴဟာမႉးက ဗိုလ္မႉးလဇိန္ေဘာက္ေနာ္ (လိုင္ဇာတြင္ ဗံုးခြဲလုပ္ႀကံခံရ၍ ေသဆံုးသြားသူ)၊ ဒုတိယ ဗ်ဴဟာမႉးက ဗိုလ္မႉးလဆမ္ေအာင္ဝါ(ယခု ေကအိုင္ေအ ခြဲထြက္)။ ဗိုလ္မႉးလဇိန္ေဘာက္၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရသည္ဆိုရင္ အတြင္း ေရမႉးမ်ိဳး၀င္းသည္ သူစိတ္ႀကိဳက္ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ စိတ္ႀကိဳက္လက္နက္ တပ္ဆင္ကာ တက္ထိုးရန္ ထြက္သြားသည္။ က်ေနာ္နဲ႔ ဗညားဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္က ပြိဳင့္(5) လံုၿခဳံေရးအတြက္ လက္နက္ႀကီး ကုန္းတြင္ ေနရာယူရသည္။ ညေနပိုင္းေရာက္မွ အျပင္းအထန္ျပန္လည္း တိုက္ခိုက္ေတာ့ ရန္သူက ခံစစ္အေနအထားကို ျပန္ေရာက္သြားသည္။ တေတာလံုး တေတာင္လုံး ကာဗိုက္ယမ္းေငြ႕မ်ားနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းေနသည္ ရန္သူဖက္မွ ေအာ္သံ/ဆဲဆိုသံမ်ား ထြက္ေပၚေနဆဲ။

ေမာင္ေမာင္ခင္(ရမ္ဘို) လဲ စစ္သားႀကီးလံုးလံုး ေပမဲ႔ ဘုရား၊ တရားေတာ႔ မေမ႔ခဲ႔ပါ

ညပိုင္းကို ၀င္ေရာက္လာ ေသာေၾကာင့္ အေမွာင္ထုက တေျဖးေျဖး ဖံုးလႊမ္းစျပဳလာသည္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ပိြဳင့္(5)စက္ႀကီး ပစ္လွ်င္ မီးေရာင္မ်ား ပါတ္၀န္းက်င္ တ၀ိုက္လင္းလ်က္ သြားေစသည္။ စက္ႀကီးေသနတ္ကို တာ၀န္ယူ ပစ္ခတ္ရေသာ ကခ်င္ရဲေဘာ္မွာ လက္နက္ႀကီးဆူညံသံေၾကာင္႔ နားအံုကြဲကာ နားမၾကားရေတာ႔ပါ့….ျပင္းထန္သည့္ စက္ႀကီးေသနတ္သံမ်ားကို ကာကြယ္ရန္ နားက်ပ္တို႔ ဦးထုတ္တို႔ စသည့္ အကာအကြယ္မ်ား မရွိမႈေၾကာင့္ ထိုရဲေဘာ္၏ နားစည္သို႔ျပင္းထန္တဲ့ စက္ႀကီး ေသနတ္သံမ်ားက ဖ်က္စီးျပစ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္၊ ရန္သူ၏(၆၀)ေမာ္တာ က်ည္ဆံမ်ားလည္း တခါတရံ က်ေနာ္တို႔ဖက္သို႔ ရစ္၀ဲလာေနေျချပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ စက္ႀကီးေသနတ္ကို ေနရာေရြ႕ရန္ ညြန္ၾကားခ်က္၀င္လာသည္။ ပြိဳင့္(5)ေသနတ္ ေရြ႕ရန္သာ ညြန္ၾကားခ်က္ပါၿပီး က်ေနာ္တို႔ တပ္စိတ္ေနရာေရႊ႔ရန္ ညြန္ၾကားခ်က္ပါမလာ။ ပိြဳင့္(5)စက္ႀကီးအဖြဲ႕ ေရြ႕သြားေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ တပ္စိ္တ္ ထိုေနရာတြင္ က်န္ေနၾကသည္။ တိုက္ပြဲၾကားထဲတြင္ ေနရာယူ၍ စကားေျပာ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ထိုတပ္စိတ္တြင္က်ေနာ္ရယ္ ရဲေဘာ္ဗညား၊ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊ၊ ရဲေဘာ္ခြက္ႀကီး၊ ရဲေဘာ္ျမင့္၀င္း၊ ရဲေဘာ္အငယ္ေလး စုစုေပါင္း (၆)ေယာက္ျဖစ္သည္။ မိုးခ်ဳပ္လာ၍ ေသနတ္သံမ်ားက မစဲေသး ယမ္းေငြ႕မ်ားၾကားတြင္ ယမ္းနံ႔မ်ားေၾကာင့္ ရဲေဘာ္တိုင္း ထမင္းစားခ်င္စိတ္ သိပ္မရွိၾကပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ဗိုက္ထဲမွ အစာအိမ္ရဲ႕ အခ်က္ေပးမႈေၾကာင့္ ထမင္းစားရန္ သိလာရျပန္သည္။

ေတြ႔ၿပီ ထမင္း
တိုက္ပြဲျဖစ္လွ်င္ အနီးစပ္ဆံုးရြာမ်ားမွ ထမင္းဟင္းခ်က္၍ ထမင္းထုပ္မ်ား ပို႔ေပးၾကသည္။ ရြာနဲ႔က မနီး ထမင္းလည္း မခ်က္နိုင္ေသာ တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ရိကၡာေျခာက္ရွိလွ်င္ရွိ မရွိလွ်င္ ဆန္ကို၀ါးစားၿပီး တိုက္ၾကရသည္။ ယခုတိုက္ပြဲတြင္ ထမင္းထုပ္မ်ား တိုက္ပြဲၾကားထဲ လိုက္ေ၀ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ဖက္ မေရာက္လာ၍ ေတာင္ေၾကာအတိုင္း သြားျပီး ထမင္းထုပ္ေနေသာ ေနရာလိုက္ရွာၾကသည္။ လက္ပါတ္နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ည(၈)နာရီ(၄၅)မိနစ္ ရွိေနေခ်ၿပီ၊ သစ္ပင္ေျခရင္းတြင္ ၀ပ္ေနေသာ ကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ားကို က်ေနာ္တို႔ ကခ်င္လို ေမးၾကည့္သည္ “ ေအ႔ေခါင္ ရွပ္ဂရာေကာ႔ ငါအီး ” (ေယာက္ဖ ထမင္းက ဘယ္မွာလဲ )ဟု ရဲေဘာ္ဗညားမွ ေမးလိုက္သည္ “ေရွာင္းတဲ့” (အေရွ႕မွာ)ဟု ကခ်င္ရဲေဘာ္မွ ျပန္ေျဖသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕ကိုဆက္သြားၿပီး ေမးေတာ့ ေစာေစာက အတိုင္းသာေျဖသည္။ ေတာင္ေၾကာအတိုင္း ေကအိုင္ေအ ရဲေဘာ္မ်ား ၀ပ္၍ ေနရာယူေနၾကသည္ က်ေနာ္တို႔(၆)ေယာက္ကေတာ့ လမ္း လွ်ာက္ၿပီး ထမင္းထုပ္သာ လိုက္ေမးေနေတာ႔သည္။ ဆက္ေမး၍သာ လာခဲ့ရာ အေရွ႔နားတြင္ ထမင္းထုပ္ျခင္းေတာင္ႀကီးကို ေတြ႔သျဖင္႔ တေယာက္ကို ႏွစ္ထုပ္စီယူၿပီးေသာအခါ အေရွ႕ကို ဆက္သြားခိုင္းေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္ေမးလိုက္သည္ “အေရွ႕မွာ ဘာရွိလဲ ေယာက္ဖ” ကခ်င္တပ္မႉးတေယာက္က “အေရွ႕မွာ ရန္သူပဲရွိေတာ့တယ္”က်ေနာ္ေၾကာင္ သြားသည္။ ငါတို႔ကို ဘာလို႔သြားခိုင္းတာလဲလို႔ ေမးေတာ့ “မင္းတို႔ တက္ထိုးမလို႔ လာတာ မဟုတ္ဘူးလား ”“မဟုတ္ဘူး၊ ငါတို႔ ထမင္းထုပ္လာယူတာ” မင္းတို႔ တက္ထိုးပါဟု ေျပာလာသည္။ အဲဒီအခါၾကမွ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္သည္မွာ ကုန္းေပၚကို တက္ထိုးလိုက္ ျပန္လန္က်လာလိုက္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ား တက္ထိုးရန္ တုန္႔ဆိုင္းေနၾကသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ က်ေနာ္တို႔ကို တက္ထိုးခိုင္းျခင္း ျဖစ္သည္။

ထိုစဥ္ လကလဲ မိုက္၊ ဗိုက္ကလဲ ဆာ၊ ဥတၱရ ယဥ္စြန္းတန္း တေနရာဆီ မေတာ႔ ညဦးယံကို ကာဗိုက္ယမ္း ရနံ႔ေတြနဲ႔ သုတ္လူးထားလို႔ ေနတယ္။ ထမင္းထုပ္မ်ားကိုဖြင့္ျပီး လက္မေဆးနိုင္ေတာ့ပါ၊ ထမင္းစားယင္း ရဲေဘာ္ဗညားနဲ႔ က်ေနာ္တိုင္ပင္သည္။ က်ေနာ္တို႔ ရင္ဆိုင္က်ားတက္ထိုးရန္ က်ေနာ္တို႔ တပ္စိတ္၏ လက္နက္မ်ားမွာ အေကာင္းမရွိ တိုက္ပြဲ၀င္အဆင့္ရွိေသာ လက္နက္မ်ာကို ေရြးယူသြားျပီျဖစ္သည္။

တက္မထိုးဘူး ေျပာလွ်င္လည္း ခြပ္ေဒါင္းေသြး မနီရာၾကေတာ့မည္ ေသြးေၾကာင္သည္ဟု ထင္ေတာ့မည္။ က်ေနာ္ကိုင္ထားေသာ ကာဘိုင္ေသနတ္မွာ တိုက္ပြဲဝင္အဆင့္ မရွိ က်ည္ဆံအေတာင့္(၄၀)သာ ရွိသည္၊ ဗညားကိုင္ထားေသာ စတင္းဂမ္းက ပိုဆိုးသည္။ ထိုေၾကာင့္က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ဗညားတို႔ ကခ်င္တပ္မွဴးနဲ႔ လက္နက္အလဲအလွယ္ လုပ္ရန္ေဆြးေႏြးသည္ သူတို႔တြင္လည္း မရွိေၾကာင္း သူတို႔နဲ႔အတူ တြဲ၍ က်ားတက္ထိုးရန္သာ ေျပာေနေတာ႔သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ရဲေဘာ္အငယ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ခြက္ႀကီးကို ေနာက္သို႔ ျပန္ေခါက္ခိုင္း၍ က်ေနာ္ရယ္ ရဲေဘာ္ ဗညား၊ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ဖားကန္႔နယ္ေျမမွ ျပန္လာေသာ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊ၊ ရဲေဘာ္ျမင့္၀င္း စုစုေပါင္း(၄)ေယာက္သည္ လက္နက္မ်ား မေကာင္းေပမဲ့ ရန္သူကို တပြဲတလမ္း အကဲစမ္းလိုေသာ သူမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်ားတက္ထိုးရန္ ေနခဲ့ၾကေလေတာ႔သည္။ က်ေနာ္တို႔ ေလးေယာက္ႏွင္႔အတူ ေကအိုင္ေအ ရဲေဘာ္သံုးေယာက္သည္ ရန္သူနဲ႔ အနီးဆံုးေတာင္ကုန္း၏ ေအာက္ေျခတြင္ ျဖန္႔တက္ရန္ ေနရာယူထားၿပီး ထမင္းထုပ္ကိုဖြင့္ယင္း ထမင္းစားရင္း တက္ထိုးရန္ အမိန္႔ကို ေစာင့္ေနၾကသည္။

၄ႏွစ္ေျမာက္ ၈ေလးလံုး ေအာင္းေမ႔ဖြယ္ အခမ္းအနားတုန္းက

ေတာ္လွန္ေရး ဆိုတာ
က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ဗညား ကပ္လ်က္ထိုင္ေနၾကသည္၊ ေကအိုင္ေအမွ စကားေျပာသံမ်ား က်ေနာ္တို႔စက္ထဲကို ၀င္လာသည္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွ အရာရွိတေယာက္က်တယ္၊ အမိန္႔စာ ျပန္တမ္းဖတ္ဖို႔ ျပင္ေနၾကသည္။ မည္သူမည္ဝါ ဆိုတာေတာ့ အတိအက်မသိပါ။ ရဲေဘာ္ဗညားမွ က်ေနာ့္အားလွမ္းေျပာသည္ “ငါတို႔ဆီက တေယာက္ က်သြားျပီးတဲ့” လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး တရပ္ကို ဆငိႏႊဲမွေတာ့ ေသမင္းနဲ႔ မိတ္ဖြဲ႕ျပီးသားပဲကြာ ဘယ္တတ္နိုင္မလဲဟု ေျဖရင္း ျခင္နဲ႔ျဖဳတ္ တိုက္ခိုက္မႈကို ကာကြယ္ႏိုင္ရန္ ရက္ပီတိုျခင္ေဆးရည္ကို မ်က္ႏွာနဲ႔နားမ်ားကို လိမ္းၿပီးအေတြးကိုယ္စီနဲ႔ အမိန္႔ကိုေစာင့္ေနၾက၏။

မိုးတြင္းျဖစ္သျဖင့္္ ယမ္းေငြ႕မ်ားကိုျဖတ္သန္းၿပီး က်ေရာက္လာေသာ မိုးေပါက္မ်ားသည္ က်ေနာ္တို႔လိမ္းထားေသာ ျခင္ေဆးမ်ားကို အရည္ေဖ်ာ္ပစ္လိုက္ျပန္သည္။ က်ေနာ္ ငုတ္တုတ္ထိုင္းရင္း တခါတခါ ေမွးကနဲ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ က်ေနာ္ရဲ့ ငိုက္မ်ဥ္းမႈကို မိုးဖြဲမိုးေပါက္မ်ားက မဖ်က္ဆီးႏိုင္ သို႔ေသာ္လည္း ဖ်က္ဆီးေနေသာ အရာမ်ားက ရွိသည္ ျခင္နဲ႔ျဖဳတ္၏ အတင္းအဓမၼ ထိုးစစ္ဆင္မႈနဲ႔ ရန္သူေၾကးစားတပ္၏ ေသြးရူးေသြးတမ္း ပစ္ခတ္ေနသည့္ ဂ်ီဖိုးေသနတ္သံမ်ား ျဖစ္သည္၊ ထိုေၾကာင့္ ေမွးကနဲ ငိုက္လိုက္ လန္႔နိဳးလာလိုက္နဲ႔ မနက္အရုဏ္ အလင္းပိုင္းကို ၀င္ေရာက္လာသည္ တညလံုး တဖြဲဖြဲက်ေနေသာ မိုးေပါက္မိုးဖြဲကေလးမ်ားလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ ပါတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ မႈံဝါးဝါးနဲ႔ ျမင္ေနရေသာ သစ္ပင္မ်ားေတာင္ရိပ္မ်ားကို တေျဖးေျဖးနဲ႔ ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ရလာၿပီး………က်ေနာ္တို႔ စကားေျပာစက္ထဲကို အသင့္ျပင္ထားရန္ ညြန္ၾကားခ်က္ တခ်ိဳ႕၀င္လာသည္။

ညဦးပိုင္း ကုန္းကို က်ားတက္ထိုးခဲ့တုန္းက ရန္သူမွ အေပၚစီးက အေမွာင္ထုကို အကာကြယ္ယူ၍ က်ေနာ္တို႔မတက္ႏိုင္ေအာင္ ပစ္အားကို သံုးၿပီးကာကြယ္ခဲ့သည္ ထို႔ေၾကာင့္ သံုးႀကိမ္တိတိ က်ေနာ္တို႔ဖက္မွ လန္ဆင္းခဲ့ၾကရသည္။ ညတိုက္ပြဲကို ဆက္ဆင္ႏြဲလွ်င္ က်ေနာ္တို႔ဖက္ အထိနာေတာ့မည္ မိမိအင္အားကို မိမိျဖဳန္းတီးရာ ေရာက္ေပေတာ့မည္။ ဗိုလ္မွဴးလဇိန္ေဘာက္သည္ ထိုအခ်က္ကို သိသည္ တိုက္ပြဲအေတြ႔အႀကံဳ ရင့္က်က္သူလည္းျဖစ္၍ ထိုေၾကာင့္မိုအလင္းကို ေစာင့္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

ဥတၱရ စစ္ေျမျပင္မွာ က်ား တက္ထိုးစဥ္

စိတ္ဓါတ္အင္အားနဲ႔ က်ားတက္ထိုးၿပီ
က်ေနာ္တို႔ကို က်ားတက္ထိုးရန္ ညႊန္ၾကားခ်က္ ၀င္လာေလၿပီ။ သစ္ပင္ေအာက္တြင္ တက္ရန္ တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္ျဖစ္ေနေသာ ကခ်င္ရဲေဘာ္ေလးကို ေတြ႕ေသာအခါ ရဲေဘာ္ဗညားမွ သူ႔ စတင္းဂမ္းႏွင့္ ထိုရဲေဘာ္ေလး ကိုင္ထားေသာ M(21) ေသနတ္ကိုလဲ ယူလိုက္ျပီး ငါတို႔တက္ေတာ့မယ္ မင္း ဒီမွာပဲေနခဲ့ဟု ေျပာကာ ေတာင္ကုန္းေလးကို ျဖန္႔တက္ခဲ့ၾကသည္။ ၅မိနစ္ခန္႔ ေျဖးေျဖးတက္လာ ျပီးေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ဘယ္ဖက္ေတာင္ကုန္းမွ ဂ်ီ(4)ျဖင့္ ရမ္းပစ္ေနသည္ကို က်ေနာ္တို႔ သိလိုက္ရသည္။ က်ေနာ္တို႔ကို ညြန္ၾကားခ်က္ေပးတာက ညာဖက္ကို ပစ္ရွင္းျပီး တက္ခိုင္းေနျပန္သည္။ စကားေျပာစက္ျဖင္႔ ကခ်င္အရာရွိ ဗိုလ္ကို က်ေနာ္တို႔ ျပန္ေျပာေသာအခါ ဘယ္ဖက္မွာ ကိုယ့္လူေတြရွိတယ္ အခ်င္းခ်င္း ပစ္မိမည္ဟု ျပန္ေျပာသည္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ပစ္လိုက္ ေအာ္လိုက္ ဆဲလိုက္ တက္လိုက္နဲ႔ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ ကုန္းေၾကာထိပ္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ က်ေနာ္လည္း ေအာ္ဆဲျပီး ပစ္တက္ တက္သြားသည္ “မေအ- ိုးတဲ့ ေခြးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ ထြက္ခဲ့ေလ” ေအာ္သာေအာ္သည္ ဘယ္ဖက္မွလည္း ပစ္ခတ္မႈ မရွိေတာ့ေခ်၊ ကုန္းေျပာင္ေျပာင္ အလယ္တြင္ ပစၥည္းေတြကို စုပုံံထားသည္၊ ေတာစပ္တြင္ ေသေနေသာ ရန္သူ႔ရဲေဘာ္ ကေလးစစ္သား အေလာင္း(၂)ေလာင္းကို မဆြဲႏိုင္ပဲ ပစ္ထားသည္ကိုသာ ေတြ႔ရသည္။

တခ်ိဳ႕ ေနရာမ်ားတြင္ အေလာင္းမ်ားကိုျမဳွပ္ထားေသာ ေျမစာပံုမ်ားႏွင့္ မကြဲေသာ ေကအိုင္ေအ လုပ္ လက္ပစ္ဗံုးမ်ားကိုလည္း ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အေျခအေနကို က်ေနာ္သံုးသပ္လိုက္မိသည္ ရန္သူလည္း ေတာ္ေတာ္အထိနာ သြားပံုရသည္။ က်ေနာ္သည္ ကုန္းေၾကာေျပာင္ေျပာင္တြင္ (၂)မိနစ္ခန္႔ ဟိုေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္နဲ႔ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္မ်ားအား လွမ္းေျပာေနသည္ “ ဒီမွာ ပစၥည္းေတြ ဒီေကာင္ေတြ သယ္ေတာင္မသြားနိုင္ဘူး ” ထုိအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္နဲ႔(၅)လွမ္း အကြာတြင္ သစ္ပင္အၾကီးတပင္ ေျခရင္းမွ ေခါင္းတလံုး ျပဴထြက္လာျပီး က်ေနာ့္ကို လွမ္းေမးလိုက္သည္ “မင္းတို႔ ဘယ္အဖြဲ႕ကလည္း” အေျခအေနကို သူစကားဆံုးတာနဲ႔ တြက္ဆမိေသာေၾကာင္႔ က်ေနာ္ေနာက္ကို ခ်က္ခ်င္းလွည့္၍ က်န္သူမ်ားပါပစ္ႏိုင္ရန္ “ရန္သူ”ဟု က်ေနာ္ေအာ္လိုက္သည္ႏွင္႔ ႏွစ္ဖက္၏ ပစ္ခတ္သံမ်ား ဆူညံသြားေတာ့သည္။ ရဲေဘာ္ဗညားမွ က်ေနာ့္အား လွမ္းေျပာလိုက္သည္ “ဟုိမွာ ၀င္းေရႊလဲေနျပီ ထိသြားျပီ” ဒါဆိုရင္ မင္းနဲ႔ငါသြားဆြဲမယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊဆီေရာက္လို႔ သူ႔ေသနတ္ကို ရဲေဘာ္ဗညားမွ ေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္ပဲ ရန္သူရဲ႕ေသနတ္သံမ်ား ဆက္တိုက္ ထြက္ေပၚလာသည္။ ရဲေဘာ္ဗညားမွ က်ေနာ့္အားလွမ္းေျပာသည္ “ငါေတာ့ ထိသြားျပီ” က်ေနာ္လည္း သိခ်င္ေဇာနဲ႔ ဘယ္မွာထိတာလဲဟု ေမးလိုက္မိေသးသည္။ “ငါမသိဘူး မင္းငါ့ကို ကာပစ္ပစ္ေပး ငါကုန္းေအာက္ကို ဆင္းေျပးမယ္” က်ေနာ္ ကာပစ္ ပစ္ေပး ေနေသာအခ်ိန္တြင္ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊ ေသနတ္ကိုကိုင္ၿပီး ရဲေဘာ္ဗညား ေျပးဆင္းသြားသည္။ က်ေနာ္ဗညားကို တခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္ သူ …. ေျပးအဆင္းကို ရန္သူ၏ က်ည္မ်ားသည္ သူ၏ ေဘးနားတြင္ရွိေသာ သစ္ကိုင္းသစ္ရြက္မ်ားကို တေဖါက္ေဖါက္ျမည္သံႏွင္႔ ထိုးေဖါက္ဖ်က္စီး ေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ သူတို႔ရဲ႕ပစ္ကြင္း၊ သတ္ကြင္းထဲကို ေရာက္ေနၾကျပီ္ ဆိုတာကို သိလိုက္ရသည္။ ရန္သူက သူတို႔အင္အားျခင္း မယွဥ္နိုင္သည္ကို သိ၍ ပစၥည္းမ်ားကိုပံုကာ နည္းပရိယာယ္ ဆင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ရန္သူရဲ႕ လွည့္စားမွဳ စစ္နည္းဗ်ဳဟာ အကြက္ထဲကို က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္ဗညားေတာ့ လြတ္သြားျပီ က်ေနာ္ျပားျပား၀ပ္၍ ရန္သူ႔ပစ္ကြင္းထဲမွာ က်န္ေနသည္၊ ေခါင္းေထာင္၍လည္းမရ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊ၏ ဒါဏ္ရာ လိုက္ရွာၾကည့္ေနမိသည္ ကိုယ္ေပၚတြင္ ဘာဒါဏ္ရာမွ မေတြ႕ရပါ။ သူရဲ႕ ေနာက္ဖက္သစ္ရြက္မ်ားေပၚတြင္ ျဖဴျဖဴအဖတ္မ်ား ကိုသာေေတြ႕ရသည္။ ထိုေၾကာင့္ သူမ်က္ႏွာကိုၾကည့္မိလိုက္သည္။ နဖူးတြင္ မွန္ထားေသာေၾကာင္႔ ဦးေခါင္းေနာက္ပိုင္း ပြင္႔ထြက္သြားသည္။ သစ္ရြက္ေပၚတြင္ ေတြ႕လိုက္ေသာ ျဖဴျဖဴအဖတ္ေတြက သူရဲ႕ဦးေႏွာက္မ်ား ထြက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

ေရခဲျပင္ေပၚက ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္

ဒဏ္ရာရၿပီ
ေသနတ္သံနဲနဲ က်ဲလာေသာေၾကာင့္ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊရဲ႕ အီကြတ္မင့္ကို ျဖဳတ္ရန္ ေခါင္းေထာင္လိုက္္ေသာအခါ ရန္သူရ့ဲပစ္ခတ္တဲ့ ေသနတ္သံနဲ႔အတူ က်ေနာ္၏ဦးေခါင္းကို အလြန္မတန္မွႀကီးမားတဲ့ တူႀကီးနဲ႔ အထုခံရသကဲ့သို႔ ျဖစ္သြား၍၀ပ္လ်က္ မိေခ်ာင္းသြားကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားျပီး ၀ပ္ေနလိုက္သည္။ သိပ္မၾကာပါ က်ေနာ္ရဲ့ဆံစမ်ားမွ ေန၍ ေသြးစက္ကေလးမ်ား စတင္ စီးဆင္းလာသည္။ ထိုအခါမွ က်ေနာ္အသိ ျပန္၀င္လာျပီး ဦးေခါင္းကို လက္နဲ႔စမ္းၾကည့္သည္ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊကဲ့သို႔ ဦးေခါင္းတြင္ အေပါက္ျဖစ္ေနသည္ကို မစမ္းမိ သို႔ေသာ္ဦးေခါင္းမွ ေသြးမ်ားစီးက်လာသည္ တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာသည္။ အေတြးတခု က်ေနာ္တြင္၀င္လာသည္ ထိထားသည့္ ဒဏ္ရာမွာ ေသေလာက္တဲ့ ဒဏ္္ရာ ဟုတ္မဟုတ္ က်ေနာ္မသိနိုင္ ေသြးပူေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ငါေသရင္ေတာ့ ဒီကုန္းေပၚမွာ မေသခ်င္ ရဲေဘာ္ေတြရွိတဲ့ ေနရာမွာသာ ျပန္ေသခ်င္သည္ဟု စဥ္းစားမိသည္။ က်ေနာ္၀ပ္ေနသည့္ ေနရာႏွင့္ ႏွစ္လွမ္းခန္႔မွ် ဆင္းေျပးနိုင္လွ်င္ ပစ္ကြင္းက လြတ္သည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္မွာ ေခါင္းေထာင္ဖို႔ကို အေျခအေန မေပးျဖစ္ေနသည္။

က်ေနာ္ျငိမ္ျငိမ္ ေနလိုက္ေသာေၾကာင့္ ရန္သူက က်ေနာ္ေသၿပီဟု ထင္ပံုရသည္ ေသနတ္သံ ခဏရပ္သြားသည္။ က်ေနာ္သည္ လူရႊင္ေတာ္မ်ား ပ်က္လံုးထုတ္သည့္ မဟာဇနကၠ စကားသံုးခြန္း ဆိုတာကို သြားသတိရမိသည္ သေဘၤာရြက္တိုင္ေပၚက မခုန္ခ်ခင္ စကားသံုးခြန္းေျပာဘူးတယ္ အဲဒါက တစ္ ႏွစ္ သံုးတဲ႔ က်ေနာ္ေသေဘးနဲ႔ ႀကံဳေတာ့ မဟာဇနကၠထုံးကို ႏွလံုးမူျပီး ေသနတ္သံလည္း တိတ္ေရာ တစ္… ႏွစ္… သံုး ဆိုထေျပးေတာ့ ရန္သူက်ည္ဆံမ်ား က်ေနာ္ေနာက္ကို အေျပးအလႊား ဒလေဟာ လိုက္လာၾကသည္။ သိုေသာ္ က်ေနာ္ကိုမမွီ က်ေနာ္ပစ္ကြင္းက လြတ္လာေတာ့ က်န္ေနတဲ႔ ရဲေဘာ္ျမင့္၀င္းကို ထပ္လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ “ျမင့္၀င္း ဆုတ္မယ္ မင္းတေယာက္ထဲ မေနခဲ့နဲ႔” “ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ေတာ့ ျပန္ပစ္လိုက္မယ္”ဟု ျပန္ေျပာျပီး ဆက္ပစ္ေနသည္။

ျပီးေတာ့မွာ ကုန္းေပၚတြင္ စစ္တပ္မွ လည္းစည္းတခုကို ျဖဳတ္ယူေနသည္။ အဝါေရာင္ လည္စည္းေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခမရ(၂၅၉)စာတမ္းကို ထိုးထားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ က်န္ေနေသာ ေကအိုင္ေအမွ ရဲေဘာ္မ်ားေရာက္လာၾကသည္။ က်ေနာ္က ေအအိုင္ေအ တပ္စိတ္မႉးကို “ငါတို႔ေတာ့ထိထားျပီ ျပန္ဆင္းေတာ့မယ္ ဒီေကာင္ေတြ ပစ္အားက ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ပဲဲ ရွိေတာ့တယ္”ဟု ေျပာျပီးဆင္းလာၾကသည္။ ကုန္းေအာက္နားတြင္ ေသြးတိတ္ေဆးနဲ႔ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ ေဆးမွဴးႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔သည္။ ထိုေဆးမွဴးႏွစ္ေယာက္သည္ က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ဗညားကို လက္ေမာင္းကို အကီ်မခြ်တ္ပဲ ေသြးတိတ္ေဆးတေခ်ာင္းစီ ထိုးေပးျပီး။ ေက်ာင္းသားေဆးမႉး ေျဗာက္ေသာက္(နံမည္ေျပာင္)နဲ႔ က်န္ရဲေဘာ္တေယာက္ ေခၚေဆာင္လာသည္႔ ေက်ာင္းသားနဲ႔ NLD(LA) ရွိတဲ့ ေနရာကို ျပန္လာခဲ့ေတာ႔တယ္။

အဆိုးထဲတြင္ ကံေကာင္းၾကသူမ်ား
က်ည္လြတ္ရာ ျပန္ေရာက္မွ က်ေနာ္တို႔ ဒဏ္ရာမ်ားကို ထံုးေဆးမပါ အစိမ္းခ်ဳပ္ၾကသည္။ က်ေနာ္က ဦးေခါင္းထိပ္တြင္ ရွပ္မွန္းျပီး ရဲေဘာ္ဗညားမွာ ေနာက္ေက်ာကို ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ၾကားမွ ေဖာက္ထြက္သြားျပီး အသီးသီး ရွပ္မွန္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကံေကာင္းသည္လို႔ ေျပာရမည္။ က်ေနာ္ကို ေနာက္ထပ္(၀ ့၅) စင္တီမီခန္႔ ဒဏ္ရာေအာက္က်လ်င္ က်ေနာ္အသက္ရွင္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ ရဲေဘာ္ဗညားသည္လည္း ေနာက္(၀႕ ၅ )စင္တီမီတာ ေလာက္ ဒဏ္ရာအထက္ကို တက္လွ်င္ အာရုံေၾကာကိုထိ၍ ေအာက္တပိုင္းလံုး ေသသြားနိုင္ သည္။ က်ေနာ္၏ ေက်ာပိုးအိတ္ၾကည့္လိုက္ရာ က်ည္ဆံေဖာက္ထားသည္႕ အရာမ်ားကိုေတြ႔ရသည္။ ေက်ာပိုးအိတ္အတြင္းမွ အ၀တ္အစားမ်ားတခုမွ အေကာင္းမရွိ၊ မုတ္ဆိတ္ရိတ္တဲ့ဗူးကို ထိမွန္သြား၍ ဘရိတ္ဓါးမ်ား ေကာ့လန္ ေကာက္ေကြးသြားသည္။ သို႔ေသာ္ကံဖယ္သည္ဟု ေျပာနိုင္မည္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲတြင္ ထည့္ထားေသာ ယမ္းဘီလူး(တီအန္တီ)နဲ႔ ကက္ကို ထိမွန္ျခင္းမရွိေပ၊ အကယ္၍မ်ား ကက္နဲ႔ တီအန္တီကို ထိမွန္လ်င္ ထေပါက္ပြဲျပီး က်ေနာ္၏ ခႏၶာကိုယ္မွာ တစစီျဖစ္သြားမည္ ေသျခာသည္။ အခုေတာ့ ကံေကာင္းေသာေၾကာင့္ ေသေဘးမွလြတ္လာသည္။

တခ်ိဳ႔ရဲေဘာ္မ်ား က်ဆံုးသြားခဲ့သည္ကို မ်က္ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရသည္ေတာ႔ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ဆင္းခဲ့ျပီး သိပ္မၾကာလိုက္ပါ နံနက္(၁၀)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ ကုန္းကိုအျပီး သိမ္းလိုက္နိုင္ျပီဟု သတင္း၀င္လာသည္။ ေန႔လည္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ အျပီးအပိုင္ ရွင္းလင္းျပီး ရန္သူတပ္မွရေသာ လက္နက္ႀကီး က်ည္ဆံမ်ားလက္နက္မ်ား စားစရာရိကၡာမ်ား စသည္တို႔ကို အမ်ားအျပား သိမ္းစည္းရမိသည္။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ တိုက္ပြဲျဖစ္ခဲ့ေသာ စစ္ေၾကာင္းကို ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္အုန္း ဦးေဆာင္ျပီး ခမရ(၂၅၈)မွ တပ္ခြဲတခြဲနဲ႔ ခမရ(၂၅၉)တပ္ခြဲတခြဲ ေျချမန္တပ္မ်ားျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ ဂြင္ကို ထိုးစစ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ခမရ(၂၅၉) ခံပစ္ေနခ်ိန္တြင္ ခမရ(၂၅၈)မွ စစ္ကူသြားေခၚရန္ လႊတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားမ်ား ျမန္မာစကားေျပာ၍ တက္သြားျခင္းကို သူတို႔စစ္ကူလာခဲ့သည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။ အပစ္ခဏရပ္ျပီး လွမ္းေမးေသာေၾကာင္႔ က်ေနာ္တို႔အား ေၾကာင္ၿပီး ပက္ပင္း တိုးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ နယ္ေျမတဝိုက္ ရွင္းလင္းေသာအခါ တခ်ိဳ႔စစ္သားမ်ားသည္ ငွက္ဖ်ားမိျပီး လမ္းေဘးတြင္ ေသနတ္မ်ားကိုခ်ကာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနသည္ကိုသာ ေတြ႔ရသည္။ ေနာင္ … ထိုသံု႔ပန္း စစ္သားမ်ားကို ဖမ္းမိ၍ေဆးကုေပးျပီး ျပန္လႊတ္လိုက္သည္ဟု သိရသည္။

ယဥ္စြန္းတန္းမွာ ေနရစ္ေပေတာ႔ ရဲေဘာ္ ၀င္းေရႊ

ရန္သူေတာ့ ေတာ္ေတာ္အထိနာသြားသည္ တပ္ခဲြ(၂)ခြဲလည္း ဖြဲ႔စည္းပံုပ်က္ျပီး တစစီျဖစ္သြားသည္။ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္အုန္းလည္း ဘယ္လိုထြက္ေျပးသြားသည္မသိ လြတ္ေျမာက္သြားသည္။ က်ေနာ္တို႔ဖက္လည္း ၁၁ေယာက္က်ဆံုး၍ သံုးဆယ္ေက်ာ္ဒဏ္ရာရသည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွာ အတြင္းေရးမႉး ရဲေဘာ္မ်ိဳး၀င္း နဲ႔ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊႏွစ္ေယာက္ က်ဆံုး၍ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒဏ္ရာရသည္။ က်ေနာ္ ျပန္စဥ္းစားမိသည္ တိုက္ပြဲအတြင္း ႏွစ္ဖက္က်ဆံုးသြားသူမ်ားဟာ စနစ္ဆိုးရဲ့ သားေကာင္မ်ားသာျဖစ္သည္။ စစ္ကိုမတိုက္ခ်င္ပဲ တိုက္ေနၾကရသည္ကို က်ေနာ္မ်က္ျမင္ေတြ႔ခဲ့ျပီး ေသဆံုးက်ဆံုးသြားသူမ်ားမွာ ဘာအျပစ္မွမရွိၾကပါ မိမိအာဏာအတြက္ စနစ္္ဆိုးကို ဖန္တီးသူမ်ားသာ တာ၀န္အရွိဆံုး ျဖစ္ေနေလေတာ႔သည္။

ေရွ႕တန္း ေတာတြင္းေဆးရုံ
က်ေနာ့္မွာ ဒဏ္ရာေသြးထြက္ မ်ားထားတာရယ္ အိပ္ေရးပ်က္ထားတာရယ္ ယမ္းေငြ႔မ်ားေၾကာင့္ရယ္ ေခါင္းမူးေနသည္၊ ရဲေဘာ္ဗညားသည္လည္း က်ေနာ္ကဲ႔႔သို႔ျဖစ္ေနလိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ထင္မိပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို အသီးသီးခ်ဳပ္ၿပီးေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္မ်ားမွ ထမင္းယူလာေပးသည္ ဟင္းကေတာ့ အမဲသားဟင္းေပါ့ ထမင္းစားၿပီးေသာအခါတြင္ အခါေမွးစင္းလာေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို အနားေပးရန္ က်ေနာ့္တို႔ တေရးစီ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ျပစ္လိုက္ၾကသည္။ အိပ္ယာမွႏိုးေသာအခါ ေဆးရုံမွာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သြားေနရမည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ေဆးရုံရွိရာဖက္သို႔ လာခဲ့ၾကသည္ ေဆးမွဴးမ်ားကို က်ေနာ္တို႔နာမည္မ်ား စာရင္္းသြင္းျပီး သူတို႔ေနရာခ်ထားေပးေသာ ေနရာတြင္လွဲခ်လိုက္သည္။ ေဆးရုံဆိုေပမဲ့ ျမိဳ႔ေဆးရုံမ်ားလို မထင္လိုက္နဲ႔ လူနာမ်ားေနဖို႔ တဲတန္းရွည္တခုသာျဖစ္သည္။

ေဆးရုံဆိုေသာေနရာတြင္ ေဆးမရွိပါ က်ေနာ္တို႔ဒဏ္ရာ က်က္ရန္ ပယ္နယ္စလင္ မထုိးေပးနိုင္ပါ။ ဒဏ္ရာျပင္းထန္ေသာ သူမ်ားကိုသာ ပယ္နယ္စလင္းထိုးေပးသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေဆး၀ါးအလံုေလာက္ မရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေဆးရုံတြင္ ကခ်င္တိုင္းရင္း ေဆးဆရာမ်ားလည္း ပူတြဲထားသည္။ ထိုတိုင္းရင္း ေဆးဆရာမ်ားသည္ ေတာထဲတြင္ သဘာ၀ေတာေတာင္ ေတာေဆးျမစ္မ်ားနဲ႔ လူနာမ်ားကိုကုသည္။ ရဲေဘာ္ဗညားကိုေတာ႔ ေဆးရြက္တမ်ိဳးေထာင္းျပီး တိုက္သည္ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ ေဆးရြက္တမိ်ဳးကို တရက္ သံုးႀကိမ္းဝါးစားရသည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ ဒဏ္ရာရသူမ်ားထဲတြင္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦးမွာ အသက္သာဆံုးျဖစ္ေနသည္။ ကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ားသည္လဲ ဒဏ္ရာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရၾကသည္။ အနာရင္းမွာ ဆိုေသာေၾကာင့္လား မသိ စားစရာကိုေတာ့ တျခားမေကြ်းပါ၊ ဆြန္ထန္္(မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္ေျခာက္) ဟင္းရည္တမ်ိဳးတည္းသာ ေကြ်းသည္။ စားစရာတျခား ဘာမွမရွိ ေတာထဲတြင္ ဝယ္စား၍လည္း မရ၊ ဒါေပသိ က်ေနာ္တြင္ ႏို႔ဆီတဗူးပါလာသည္။ ထိုႏို႔ဆီးဗူးသည္ ရန္သူ႔ထံမွ သိမ္းဆီးပစၥည္းမ်ားတြင္ ပါလာ၍ က်ေနာ္၏ ရဲေဘာ္ေမာင္မဲ(ယခုေသဆံုး)ဲမွ က်ေနာ့္အား လာေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ထိုနို႔ဆီဗူးေလးကို ေဖ်ာ္ေသာက္ျပီး အားေမြးေနၾကရသည္။

ေနာက္တရက္တြင္ ထိုဗ်ဴဟာစခန္းတြင္ တိုက္ပြဲနိဂုံးခ်ဳပ္ သံုးသပ္ခ်က္ အစည္းေ၀းတခု ျပဳလုပ္ၿပီး ဗ်ဴဟာစခန္းတခုလံုး ျပန္ဆုတ္ခြာမည္ဟု ညြန္ၾကားခ်က္ ေရာက္လာေသာေၾကာင အားလံုးျပင္ဆင္ၾကရသည္။ လူနာေတြထဲတြင္ လမ္းမေလွ်ာက္နိုင္သူက မ်ားသည္၊ ထိုလူနာမ်ားကို ထမ္းစင္မ်ားႏွင္႔ ထမ္း၍ခရီးထြက္ၾက ျပန္သည္။ လမ္းတြင္ အင္းႀကီးတခုကို ျဖတ္ရသည္ ထိုအင္းႀကီးသည္ မိုးတြင္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင္႔ ေရျပည့္ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ ျဖတ္ၾကတဲ့အခါ ပခုံးထိေရျမဳပ္ေနသည္။ လူနာမ်ားကို ထမ္းရေသာ ရဲေဘာ္မ်ားမွာလည္း လူနာေတြကို ေရမထိေအာင္မၾကရသည္ ထမ္းၾကရသည္၊ ေတာ္ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲ ႏိုင္လွသည္။ ရဲေဘာ္ဗညားမွာ ေက်ာက ဒဏ္ရာမျပင္းေသာေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္ ေလွ်ာက္လည္း ေလွ်ာက္ႏိုင္သည္ ေရးကူးရမည္ဆိုေသာအခါ အနာကိုေရမစိုေအာင္းကူးဖို႔ အခက္ခဲျဖစ္လာသည္။

ထိုေၾကာင္႔ ပလပ္စတစ္ေရပုံးကို လံုေအာင္ပိတ္ျပီး ဝမ္းဗိုက္ေအာင္တြင္ ထည့္ကာ ေရျပင္က်ယ္ႀကီးကို ကူးရျပန္သည္။ အင္းႀကီးျဖတ္ၿပီးေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းကို အသင့္ႀကိဳဆိုေနေသာ ကိုင္းကြင္းက်ယ္ႀကီးကို တဖန္ေတြ႔လိုက္ေတာ့ ၾကည္ႏူးမိသလိုလို ဒီ… မ်က္စိတဆံုး ျဖစ္ေနတဲ့ ကြင္းျပင္ ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ငါတို႔ ေတာ္လွန္ခရီးလမ္းဟာလည္း ဘယ္ေလာက္ၾကာရွည္စြာ ျဖတ္သန္းၾကရအံုးမလဲ မသိဟု ေတြးေတာရင္း ခံစားမႈ ရင္မွာ ေမာဟိုက္လာျပန္သည္။ ထိုကိုင္းကြင္းကို တနာရီမွ် ေလွ်ာက္ျပီးေသာအခါ ကြင္းထဲတြင္ အင္ပင္မ်ားကုိ တစတစႏွင္႔ ေတြ႔ျမင္လာရျပန္သည္။ ထိုအခါ က်ေနာ္စိတ္ေတြ နဲနဲတက္ၾကြလာျပန္သည္၊ က်ေနာ့္အေတြ႔အႀကံဳအရ အခုလို အင္ပင္ေတြ စိတ္လာလွ်င္ မၾကာေသာအခ်ိန္တြင္ ကိုင္းကြင္းႀကီး အဆံုးသတ္ေတာ့မည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ ကိုင္းကြင္းဆံုး၍ ေတာတန္းရွည္ကေလးကို ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္လာ ခ႔ဲၾကၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းႀကီးသည္ လူဦးေရမ်ားေသာေၾကာင့္ ခရီးမတြင္လွေပ လူနာမ်ားကို တရုတ္နယ္စပ္ေရာက္မွ ေဆးျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ႔ ေဆးကုသရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ရည္မွန္းခ်က္ကို ေရာက္ရန္ ေန႔ေရာ ညပါ ခရီးႏွင္ၾကသည္။

သဲေတြကလည္း ဒုကၡေပးတတ္တယ္
ခရီးစထြက္လာၿပီး ႏွစ္ရက္အၾကာေရာက္ေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ စစ္ေၾကာင္းကို မွီရန္ႀကိဳစားၿပီး လိုက္ေနၾကရသည္။ မိုးရာသီးတြင္ ခရီးထြက္ရေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္းသည္ အၿမဲစိုစြတ္ေနသည္ လမ္းခရီးတြင္ ေရေခ်ာင္းငယ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရအိုင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔၏ ေျခေထာက္မ်ားကို သဲမွဳန္ကေလးမ်ား ၀င္ေရာက္ဒုကၡေပးလာသည္။ က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းတြင္ လူတိုင္းသဲဝဲစားျခင္းကို ခံၾကရသည္။ နားေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ စစ္ဖိနပ္ကိုခြ်တ္လိုက္လွ်င္ ေျခေထာက္မ်ားသည္ ပဲႀကီးတြန္႔ တြန္႔ၿပီး နီရဲကာကိုက္ေနေတာ့သည္။ မိုးတြင္းစစ္ဖိနပ္စီး၍ ခရီးရွည္ထြက္ေသာအခါ ႀကံဳေတြ႔သည္႕ ဒုကၡတမ်ိဳးပင္၊ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ဖိနပ္မပါဘဲလမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ျမက္ပင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တျခားဘယ္အရာနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ထိမိလွ်င္ အသည္းခိုက္နာၾကရသည္။ ထိုအခါ က်ေနာ္သည္ ေခါင္းကဒဏ္ရာက ျပည္စတည္ေနၿပီ က်ေနာ္တို႔ ေန႔ေရာညပါ သံုးရက္ခရီး အျပင္းႏွင္ခဲ့ေသာေၾကာင႔္ ဧရာဝတီျမစ္ကို ေရာက္ခဲ႔ၿပီ။ ေနရာကို စံုစမ္းၾကည့္ေတာ႔ ဆင္ဘိုအထက္နားကေန ဧရာဝတီျမစ္ကိုျဖတ္ရမည္။ အခုေတာ ဧရာဝတီရဲ့ အေနာက္ဖက္ျခမ္း ေတာတြင္းတေနရာတြင္ အိပ္ၾက၍ ျမစ္ကူးရန္ စီစဥ္မႈကို ေစာင့္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

နံနက္(၃)နာရီတြင္ ထ၍ ျမစ္ကမ္းသို႔ ေရာက္ေအာင္ လမ္းနဲနဲ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။ ျမစ္ကမ္းနံဖူးကို ေရာက္ေသာအခါ အေမွာင္ထုကို အကာကြယ္ယူျပီး လက္ျဖင္႔ေလွာ္ေသာေလွ ငါးစီးျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ လူေတြကို ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ကဲႀကိဳေနေသာရြာသားမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ စစ္ေၾကာင္းက လူမ်ားေသာေၾကာင္ ့က်ေနာ္တို႔စီးရေသာ အခ်ိန္သည္ နံနက္ငါးနာရီးေက်ာ္ ေျခာက္နာရီးနီးပါး ျဖစ္ေနၿပီး မိုးလင္း၍အရာရာကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေတြ႔ေနရၿပီ ျမစ္အေရွ႕ကမ္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရသည္ မိုးကေလးက တဖြဲဖြဲရြာေနသည္ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲသို႔ စီး၀င္ေနေသာ ေခ်ာင္းေသးေလးတခုကို ျဖတ္ၾကရသည္။ ေခ်ာင္းကေလးမွာ ေရအနည္းငယ္သာရွိျပီး သူ၏ကမ္းပါးေဇာင္းမွာ ဝါးတျပန္မွ် ျမင့္ေနေသာေၾကာင္႔ ေခ်ာက္တခုကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနျပန္သည္။

စနစ္ေျပာင္းခ်င္လို႔ တိုက္တဲ႔သူေတြရဲ႕ ၄ႏွစ္ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္ေန႔

ထိုကမ္းပါးေဆာင္းေလးကို ျဖတ္ကူးရန္အတြက္ သစ္ပင္ငယ္္တပင္ကို လွဲထားျပီး ေဘးႏွစ္ဖက္တြင္ ဝါးျဖင့္လက္တန္းကေလး လုပ္ထားသည္။ တံတားေလးမွာ ကႏြဲ႔ကလ်နဲ႔ က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းမွ သူမ်ားသြားလို႔ရေအာင္ ႀကိဳးစားအားယူေနဟန္ႏွယ္။ က်ေနာ္ထိုတံတာေလးကို ကူးဖို႔အလွည့္ေရာက္လာေတာ႔ အေရွ႔က သူမ်ားသြားထားေသာေၾကာင့္ ထိုတံတားေလးမွာ ရႊံ႕ေတြနဲ႔ေခ်ာ္ေနလို႔။ ကိုယ္ေပၚက ေက်ာပိုးအိတ္တလံုး အီးကြတ္မင့္နဲ႔ ေသနတ္ကို လြယ္ထားရ၍ မိုးဖြဲဖြဲကေလးရြာအခ်ိန္မွာ ရြံမ်ားနဲ႔ ေခ်ာ္ၿပီးမက်သြားေအာင္ ဝါးတန္းႏွစ္ဖက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ အားျပဳထားရသည္။ ထိုအခ်ိန္ သတၱဝါတမိ်ဳးက ဒုကၡေပးျပန္သည္ အဲဒါကေတာ့ တျခားအေကာင္ႀကီးမ်ား မဟုတ္ပါ “ျဖဳတ္”မ်ားသာျဖစ္သည္။ က်ေနာ္၏အေရျပားသည္ သူမ်ားနဲ႔မတူ ျခင္နဲ႔ ျဖဳတ္ကိုက္ခံရလွ်င္ ပိုယားတတ္သည္ အဖုမ်ားမွာ ပိုၿပီးႀကီးေယာင္ကာ အဆိပ္တက္လြယ္သည္။ အခုေတာ့ ေသြးဆာေနေသာ ထိုသတၱဝါမ်ား၏ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တိုက္ခိုက္ျခင္းကို ခံစားရၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္က ဝါးတန္းႏွစ္ခုကို ကိုင္ထားရသည္ ေျခေထာက္က ေခ်ာ္မက် ေအာင္ေရြ႕လ်ား ရျပန္သည္။ မ်က္ႏွာနဲ႔ နားရြက္မ်ားကို ျပြတ္သိတ္ေအာင္ ကိုက္သျဖင္႔ လက္တဖက္က တခါခါလႈပ္ရွားကာ ျဖဳတ္မ်ားနဲ႔ျပြတ္သိပ္ေနေသာ မ်က္ႏွာကို လွမ္းပြတ္သပ္ရသည္ ျပဳတ္မက်ေအာင္လဲ ယိမ္းထိုးေနေသာ တံတားကိုထိန္းၿပီး ေလွ်ာက္ရေသးသည္။

မ်က္ႏွာကို သဲနဲ႔ဆုပ္ပက္ သကဲ့သို႔ျဖစ္ေနသည္ က်ေနာ္ဘ၀တြင္ ဤက့ဲသို႔ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ျဖဳတ္ကိုက္ခံရျခင္း မႀကံဳဘူးပါ ထိုတံတားေလးကို မိနစပိုင္းမွ် ျဖတ္ကူးၿပီးေသာအခါတြင္ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာတခုလံုးမွာ ျဖဳတ္ကိုက္ခံရေသာေၾကာင့္္ ယားယံလြန္းလို႔ မ်က္ႏွာဆက္တိုက္ကို ပြတ္ေနမိသည္။ အီကြတ္မင့္ထဲမွ မွန္ကေလးကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ မ်က္ႏွာတြင္ အပိန္းပိန္းေတြ ထၿပီး ေယာင္ကိုင္းေနသည္။ က်ေနာ္တို႔မိနစ္(၃၀)ခန္႔ ဆက္ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါတြင္ ေတာင္ယာေဟာင္းတခုသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္ ထိုေတာင္ယာေဟာင္းတြင္ အေရွ႕မွာ ေရာက္ႏွင့္သူမ်ားက နားေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ေနာက္ခ်န္အဖြဲ႕မ်ားလည္း ျမစ္ရဲ့ အေရွ႕ျခမ္းသို႔ ကူးလာၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုေတာင္ယာေဟာင္းတြင္ နား၍ နံနက္စာ ခ်က္စားၾကသည္။

အား မရွိေတာ့ဘူး
ေတာင္ယာေဟာင္းတြင္ ပါလာေသာ ရိကၡာမ်ားျဖင့္ ခ်က္ျပဳတ္စားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ပါလာေသာရိကၡာတြင္ အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ႔ ဆားက အလံုအေလာက္ ပါမလာ။ ေတာတြင္း ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအတြက္ အဓိက ရိကၡာမွာဆန္နဲ႔ဆားပဲျဖစ္သည္ က်န္တဲ့ဟင္းကိုေတာ႔ သဘာဝက ေပးထားၿပီးျဖစ္သည္ႏွင္႔ အမွ် ရွာေဖြစားေသာက္ရသည္။ ျမစ္ကိုကူးၿပီး ဒုတိယေန႔ က်ေနာ္တို႔တြင္ ဆားလံုးလံုးျပတ္သြားသည္ စစ္ေၾကာင္းတြင္ ပါလာေသာ(NLD_LA)အဖြဲ႔တြင္ သြားရွာၾကည့္ေတာ့ သူတို႔လည္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အတူတူ ဆားျပတ္ေနၿပီ။ ဆားမပါတဲ့ဟင္းနဲ႔ ႏွစ္ႏွပ္စားၿပီး ခရီးဆက္ၾကသည္။ လမ္းခရီးတြင္ ေတာင္ကုန္းမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ရေသာေၾကာင့္ ေတာင္တက္လွ်င္ ေခြ်းထြက္မ်ား သည္။ ေခြ်းထြက္လွ်င္ က်ေနာ့္တို႔၏ ခႏၶာကိုယ္အတြင္း ဆားဓါတ္မ်ားေခြ်းနဲ႔အတူ ေရာပါသြားသည္၊ ခႏၶာကိုယ္အတြင္း က်ဆင္းလာေသာ ဆားဓါတ္ကို ျပန္ျဖည့္စရာ ဆားမရွိေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္အပါဝင္ တျခားသူမ်ားလည္း ႏုံးေပ်ာ့လာၾကသည္ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ အခက္ခဲျဖစ္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ အလယ္တန္းတြင္ သင္ခဲ့ဘူးေသာ ကဗ်ာတပုဒ္ကို သြားသတိရလာေသာေၾကာင့္ ပါးစပ္မွ ေရရြတ္လိုက္မိသည္။ “ဝါးျပာထည့္ႀကိဳ အိုးနားတိုနဲ႔ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ ေမႊလိုက္မယ္၊ --- ခ်ိဳေပစြ ဟင္းခ်ိဳကို၊ု စေလာင္းတို အေျခပဲ့နဲ႔၊ အာေခါင္မွာ ပူေအာင္ထည့္လို႔၊ ၿမိဳလဲွ႔ကြယ္ေလး” ဒီစာခ်ဳိးလို ဟင္းခ်က္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဝါးအေျခာက္မ်ားကို ထင္းအျဖစ္သံုးၿပီး ေၾကြက်လာေသာ ဝါးျပာမ်ားကို ခ်က္ထားေသာ ဟန္းေကာအိုးထဲသို႔ ဆားအျဖစ္ထည့္ ေရာေမႊလိုက္သည္။

ၿပီးေတာ့မွာ ရဲေဘာ္တေယာက္ကို “စားလို႔ရၿပီ ျမည္းၾကည့္” ဟုေျပာလိုက္သည္။ ထိုရဲေဘာ္မွ ဟင္းဇြန္းနဲ႔ ခပ္ေသာက္ၿပီး ေထြးထုတ္လိုက္သည္။ ခါးတယ္စားလို႔ မရေတာ့ဘူးဟု ေျပာေသာအခါ က်န္သူမ်ားက က်ေနာ့္အားဝိုင္းရယ္ၾကသည္။ က်ေနာ္လည္း အရွက္ေျပလိုက္ရယ္ၿပီး ဟင္းကိုဇြန္းနဲ႔ ခပ္ေသာက္ ၾကည့္ျပန္သည္။ ျပာေတြနဲ႔ ေရာေနေသာဟင္းသည္ စားလို႔မရေတာ့ပါ။ ထိုေၾကာင့္ သြန္လိုက္ရသည္ ဆားမပါေသာဟင္းကို ျပန္ခ်က္စားၾကၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့သည္။ ေလးလံေသာ ေျခေထာက္မ်ားကို သယ္ေဆာင္ရင္း တလွမ္းျခင္း လွမ္းခဲ့ၾကသည္ မိုင္ေထာင္ခ်ီေသာခရီးကို ေျခတလွမ္းမွစရသည္ ဆိုစကားမွန္သည္။ တရက္ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါ ညအိပ္နားၾကသည္ ေနာက္ရက္ နံနက္ေစာေစာတြင္ နားလံုရြာသို႔ ေရာက္လာၾကသည္ ရြာတြင္စားစရာမ်ား ၀ယ္စားၿပီး ဖ်ားနာေသာ ဒဏ္ရာရေသာ လူနာမ်ားကိုတင္ရန္ လွည္းမ်ားကိုဆင့္ေခၚသည္။ လွည္းမ်ားရေသာအခါ ဖ်ားနာသူမ်ားႏွင့္ လူနာမ်ားကို လွည္းမ်ားျဖင့္ တင္ေဆာင္ၿပီး ခရီးဆက္ရျပန္သည္။ လွည္းတန္းရွည္ႀကီျဖင္႔ က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္း ျဖတ္သြားပံုမွာ အလွဴလွည့္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ နားလံုရြာ ေခ်ာင္းတဖက္ကမ္းတြင္ ရန္သူ႔တပ္စခန္းတခုရွိသည္ ထိုစခန္းသည္ က်ေနာ္တို႔ျဖတ္သြားတာျမင္တိုင္း လွမ္းပစ္ေလ့ရွိသည္။

သို႔ေသာ္အခု က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔မ်ားေသာေၾကာင့္လားမသိ ပစ္ခတ္မွဳတစံုတရာမွ ျပဳလုပ္ျခင္းမရွိပါ။ နားလံုမွ တရက္ေလွ်ာက္လွ်င္ တရုတ္နယ္စပ္၊ လိုင္ဇာသို႔ ညေနပိုင္းတြင္ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ လိုင္ဇာရြာထဲတြင္ တအိမ္ကိုႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ခဲြ၍ တည္းခိုၾကသည္။ ေနာက္တရက္မနက္တြင္ လိုင္ဇာမွ က်ေနာ္တို႔ တပ္စခန္းရွိရာ ေနာင္ရာပါစခန္းသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ေသာအခါ စခန္းတြင္ရွိေနေသာ ရဲေဘာ္ရဲေမမ်ားက လမ္းဝဲယာတြင္ တန္းစီျပီး ပန္းစည္းမ်ားျဖင္႔ လက္ကမ္းကာ ႀကိဳဆိုေနၾကသည္။ ေရွ႕တန္းျပန္ႀကိဳဆိုပြဲတဲ …. ! စားေသာက္ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့သူေတြ ရွိသလို က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဆို႔နင့္၍ ခံစားမွဳတခုျပင္းထန္ ေနျခင္းမွာ တိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုးသြား ေသာရဲေဘာ္မ်ားအတြက္ က်ေနာ္၏ မ်က္၀န္းအိမ္မွ မ်က္ရည္မ်ားအလို အေလ်ာက္စီးက်လာေတာ့သည္။ ထိုစခန္းတြင္ တရက္နားၿပီး က်ေနာ္တို႔ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ရွိရာ ပါေဂ်ာင္ေဒသ၊ လိုင္စင္ဘြန္႔ကို ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။က်ေနာ္တို႔ အေျခခ်ရာ လိုင္စင္ေဒသ

ဌာနခ်ဳပ္ေရာက္ေတာ့ ရွစ္ေလးလံုး(၄)ျပည့္ ႏွစ္ပါတ္လည္အတြက္ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ရဲေမမ်ား အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကသည္။ ထိုအခမ္းအနားသို႔ ေတာ္လွန္အဖြဲ႔အစည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖိတ္ၾကာထားသည္ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္အသီးသီး ထိုအခမ္းအနားကို ေရာက္ႏွင့္ေနၾကၿပီ အခန္းနားစတာနဲ႔ တိုက္ပြဲခြပ္ေဒါင္းအလံကို အေလးျပဳကာ က်ဆံုးသြားေသာ အာဇာနည္သူရဲေကာင္းမ်ားကို အေလးျပဳၿပီး ေခါင္းေဆာင္အသီးသီး မိန္ခြန္းမ်ားေျပာၾကားၾကသည္။ ေတာ္လွန္ေရးသီးခ်င္းမ်ားျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျပတင္ၾကသည္။ ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္မွဳေတြ ၿပီးလို႔ အသီးသီးထျပန္ခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္အေတြးႏွင္႔ ဆက္ထိုင္ေနေသာေၾကာင့္ တပ္ထိန္း(MP) ရဲေဘာ္ျမင့္ေဇာ္ဦးမွ “ ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲ မျပန္ေသးဘူးလား” ဟု ေမးမွ ေၾသာ္ေအးေအး က်ေနာ္သတိျပန္ဝင္လာသည္။ ထိုအခါမွ ရဲေဘာ္ျမင့္ေဇာ္ဦးနဲ႔အတူ အိပ္ေဆာင္သို႔ ျပန္လာခဲ့ေတာ႔သည္။

ယဥ္စြန္းတန္းမွာ ေနရစ္ေပေတာ႔
အေဆာင္ျပန္လာေတာ႔ လမ္းခုလတ္မွာ ဘယ္လိုမွ ေျဖသိမ္႔မရသလို ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ၀ုန္းကနဲ ဒိုင္းကနဲ ရြာခ်လိုက္တဲ႔မိုးက က်ေနာ္တို႔ ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွ က်ဆံုးသြားေသာ အတြင္းေရးမႉး ကိုမ်ဳိး၀င္း အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္ ၁၁ေယာက္အတြက္ ေျဖမဆယ္ႏိုင္လို႔ ရြာတယ္လို႔ကို စိတ္အစဥ္က ထင္ေနမိတယ္၊ မိုးရြာထဲ ေလွ်ာက္ယင္း မိုးေရစက္ေတြက်ရာ ေကာင္းကင္ကို စိတ္ထဲက ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္ “ ဥတၱရယဥ္စြန္းတန္းမွာ တာ၀န္ေက်စြာ ေနေပေတာ႔ ကိုမ်ဳိး၀င္း နဲ႔ ရဲေဘာ္တို႔ေရ ”လို႔ ဆိုၿပီး မိုးေရစက္လက္ၾကားက ရင္ထဲမွာ ငိုေနမိေတာ႔တယ္။ေမာင္ေမာင္ခင္ (ရမ္ဘို)(လူထုအသံ ၀က္ဘ္ဆိုက္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။)