အေ၀းေရာက္ေန႔မ်ား အတြက္ေပးေသာ စာ ၁

(ကာတြန္း ဝိသၾကံဳ)

ဗ်ိဳ႕ ကိုထိန္

            မဆံုျဖစ္တာနွစ္ေတြလည္း ၾကာဆိုေတာ့ ကိုယ္စီေျပာစရာ စကားေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေနျကမွာပဲေပါ့။ အထူးသျဖင့္ မေထာ္မနမ္း ျမင္ေတြ႔ေနရတာေတြကို ေတြ႔ျပီး အတူတူ မဟားရတားလည္း ၾကာျပီပဲေပါ့။ ကိုထိန္တို႔ဆီမွာေတာ့ မသိဘူးဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒီအထဲမွာေတာ့ ေျပာကြက္၊ ဟားကြက္ေတြက အေတာ္မ်ားသဗ်။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ တစ္ေယာက္တည္း အူေတာင္နာတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ အတူေနတုန္းက အူနာေအာင္ အတူ ဟားခဲ့ၾကရတာကိုလည္း ျပန္သတိရမိသဗ်။ ဒါေပမယ့္ ကိုထိန္ေရ၊ ဟားစရာလို႔သာေျပာတာ၊ အူနာေအာင္သာ ရယ္တယ္ေျပာတာ တကယ္ေတာ့  ရင္လဲတကယ္နာတဲ့ ဟားကြက္ေတြပါဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ အထဲမွာ အတူေျပာေဖာ္ေျပာဖက္၊ အတူဟားေဖာ္ဟားဖက္ ကိုထိန္ကို သတိရျပီး အတူျပန္ဆံုတဲ့အခါ အတူျပန္ေျပာ၊ ျပန္ဟားဖို႔ မွတ္စုေလးထဲ တို႔ထား မွတ္ထားမိသဗ်။ ဒါေပမယ့္ မေအာင့္နိုင္ေတာ့လို႔ အခုပဲ ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္ဗ်ိဳ႕။ အေ၀းေရာက္ေန႔မ်ား အတြက္ေပးေသာ စာေပါ့ဗ်ာ။

            ကိုထိန္တို႔နဲ႔ မဆံုျဖစ္ေတာ့ကတည္းကဆိုရင္ ေျပာစရာေတြက မ်ားမွမ်ားပဲဗ်။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ဒိတ္ေအာက္ သြားျပီဆိုေတာ့ အခုထည့္ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။ ကိုထိန္တို႔ သိတဲ့အတိုင္းပဲ အခုဆိုရင္ အစိုးရ ေျပာင္းသြားျပီဆိုေတာ့ (ဒါအစိုးရ ထုတ္သတင္းစာေတြ၊ ျပည္တြင္း ဂ်ာနယ္ေတြကို ကိုးကားေျပာတာပါ။) ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရပ္ထဲရြာထဲ၊ ကြ်န္ေတာ္က်င္လည္ရာ စာေတာ၊ ေပေတာထဲ အခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ျပီး ေမးၾက၊ ေျပာၾကတာ ရွိသဗ်။ ေမးၾက၊ ေျပာၾကတယ္ဆိုတာလည္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္၊ ဟိုနား ႀကိတ္ႀကိတ္၊ ဒီနား ႀကိတ္ႀကိတ္နဲ႔ေပါ့။ အမယ္ အစိုးရေျပာင္းတယ္သာဆိုတာ ဒါေတာ့ မေျပာင္းဘူးဗ်။ အရပ္ထဲမွာ ဒီေန႔ ဘယ္ဂဏာန္းေကာင္းသလဲဆိုတာ၊ ဘာထြက္သြားသလဲဆိုတာသာ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ ေျပာၾက၊ ေမးၾကတာ။ အစိုးရနဲ႔ ပတ္သက္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဒၚစု၊ ကိုေပၚဦး (မင္းကိုနိုင္) စတဲ့ သူေတြနဲ႔ ပတ္သက္တာ ေျပာခါနီးဆို ရပ္ထဲရြာထဲမွာတင္မက၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းၾကားထဲမွာပါ ေဘးဘီကို မသိမသာအကဲခတ္ (ကိုယ့္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသူမ်ား ရွိသလားလို႔ေပါ့)။ ၿပီးအသံကိုနွိမ့္၊ အရမ္းလွ်ို႕၀ွက္တဲ့ အရာတစ္ခုကို ေျပာသလို တစ္ေယာက္နား တစ္ေယာက္ကပ္ၿပီး တိုးတိုးေျပာ၊ ရယ္စရာဆိုလည္း တိုးတိုးရယ္။ ေဒါသ ထြက္စရာဆိုလည္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္ပဲ ေဒါသထြက္။ ဒီပံုစံက ေတာ့မေျပာင္းဘူးဗ်။ ဒီအေၾကာင္းနဲ႔စပ္တာ တစ္ခုခုေျပာရင္ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ ခံရမယ္ဆိုတာကို အက်င့္စြဲေနေလေတာ့ အစိုးရက အစိုးရေျပာင္းျပီလို႔ တစ္ခြင္လံုး ညံေအာင္ ဟစ္ေၾကြးေနေပမယ့္ လူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ သိပ္ေတာ့ ယံုပံု မရေသးဘူးဗ်။ စစ္အစိုးရရယ္လို႔ ေျပာင္ အုပ္ခ်ုပ္ေနစဥ္ကအတိုင္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္ပဲေပါ့။ အဲဒီလို တိုးတိုးတိတ္တိတ္နဲ႔ ဘာေျပာျကသလဲဆိုရင္  အစိုးရက အစိုးရေျပာင္းသြားျပီလို႔ ေျပာေနတာဆိုေတာ့ ဘာမ်ားေျပာင္း သြားသလဲေပါ့။ အခ်င္းခ်င္းလက္တုိ႔ ေမးစမ္းျကည့္ျကတာ ေပါ့ဗ်ာ။ သတင္းစာ ေတြထဲမွာ၊ ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာေတာ့ ေျပာင္းတယ္ ေျပာေနျကတာေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒီေတာ့ အရပ္ထဲမလဲ ျပန္ၾကည့္၊ ကိုယ့္မိသားစုဘ၀ ကိုယ္ျပန္ၾကည့္၊ ထူးၿပီး ေျပာင္းတာ မေတ႔့ေတာ့၊ ကိုယ္သာ က်န္ခဲ့တာ ကိုယ့္မိတ္ေဆြမ်ား ေျပာင္းသြားသလားလို႔ တီးေခါက္ၾကည့္၊ လမ္းထိပ္က ဆိုက္ကားဂိတ္ကို သြားၾကည့္၊ ရပ္ကြက္ေထာင့္က ပ်ံက်ေစ်းေလးထဲေရာက္ေတာ့လည္း တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္ၾကည့္၊ ရပ္ကြက္သားေတြရဲ႕ အားထားရာ (အက်ႌ၊ ပုဆုိး၊ ျခင္ေထာင္၊ ေစာင္၊ အိုးခြက္ကအစ အိမ္မွာရွိသမွ် အားလံုး အေပါင္လက္ခံတဲ့) အမိန္႔ရ အေပါင္ဆိုင္ေလးေရွ႕ ေရာက္ေတာ့လည္း စပ္စုၾကည့္ (လာေပါင္တဲ့ဦးေရ နည္းသြားသလား၊ အရင္အတိုင္းပဲလား) ၊အဲဒီလို ကိုယ္လက္လွမ္းမီသေရြ႕ စူးစမ္းေနၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ဘာမ်ားေျပာင္းသြားသလဲေပါ့။ တကယ္လို႔ ေျပာင္းသြားရင္လည္း ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့မွာကို စိုးတာေၾကာင့္လည္း ပါတာေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္က်င္လည္ရာ စာေတာ၊ ေပေတာထဲမွာလည္း ဒီကိစၥကို ေျပာျဖစ္ျကသဗ်။ ဘာေတြမ်ား ေျပာင္းသြားသလဲေပါ့။

            ကိုယ့္အျမင္နဲ႔ ကိုယ္ထင္ရာ ေျပာၾကမိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ အေျဖရွာမေတြ႔ဘဲ ျပန္ခ်ိန္ေရာက္လာျပန္ေရာ။ လူခြဲခါနီး ျပန္စရာ လမ္းစရိတ္မရွိတဲ့ မိတ္ေဆြ စာေရးဆရာ တစ္ဦးက အရင္က အတုိင္းပဲ အျပန္ကားခ ေတာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲက ေလာေလာဆယ္ စာမူခထုတ္ထားတဲ့သူကလည္း သူ႔ရဲ႕ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ စာမူခေလးထဲကေန ထုတ္ျပီး အရင္ကလိုပဲ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ ကိုယ္စီ အျပန္ကားမွတ္တိုင္ေတြဆီ ေလွ်ာက္လာခဲ့ျကတယ္။ ကိုေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ႕ “၁၉၈၉” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာထဲက ''ငါဟာ ရႈံးနိမ့္ယိုင္ထိုးလွ်က္၊ တစ္ေယာက္ထဲ အိမ္ျပန္ခဲ့ရတဲ့ ညေနခင္းမ်ား'' အတိုင္းပဲေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္ကားစီးရမယ့္ ဆူးေလကားမွတ္တိုင္ကို ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။

ကိုထိန္ေရ ကားမွတ္တိုင္မွာက ကိုထိန္ သိတဲ့အတိုင္း တေမွ်ာ္တေခၚလူအုပ္ႀကီး၊ ဗန္ဂိုးရဲ႕ “အာလူးစားသူမ်ား” ပန္းခ်ီကားထဲက မ်က္ႏွာေတြနဲ႔။ ကိုယ့္ကို သယ္ေဆာင္သြားမယ့္ကားေတြ လာမယ့္လမ္းဆီ ေငးေမွ်ာ္လို႔၊ ကားဆိုက္လာျပန္ေတာ့လည္း စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြလို တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တြန္းထိုး အလုအယက္ တိုးေ၀ွ႔ တက္လို႔၊ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြက ေနာက္ကားလာမယ့္လမ္းဆီ ထပ္မံေငးေၾကာင္လို႔ ရန္ကုန္ရဲ႕ ေန႔တဒူ၀ မေျပာင္းမလဲ ျမင္ကြင္းေတြေပါ့ ကိုထိန္ေရ။ သိပ္မၾကာခင္တုန္းက အခုလို အိမ္ျပန္ဖို႔ ကားေစာင့္ေနတုန္း၊ (အတိအက် ေျပာရရင္ အိမ္ျပန္ဖို႔ ကားေပၚ လုတက္တာ မေအာင္ျမင္ဘဲ က်န္ခဲ့တုန္းကေပါ့)၊ အေ၀းက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆီက ဖုန္း၀င္လာတယ္ဗ်။ သူက အစိုးရအဖြဲ႔သစ္ (သူကလည္း အစိုးရထုတ္ သတင္းစာနဲ႔၊ ျပည္တြင္းဂ်ာနယ္ေတြကို ကိုးကားၿပီး ဒီစကားလံုးသံုးတာပါ) တက္လာၿပီလို႔ အေျပာအဆိုမ်ားေနေတာ့ ဘာေတြမ်ား ထူးျခား ေျပာင္းလဲသြားသလဲလို႔ လွမ္းစပ္စုတာေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကားေပၚလုတက္တာ မေအာင္ျမင္လို႔ စိတ္အခန္႔မသင့္ေနတဲ့အခ်ိန္ အခုလို အေမးခံရေတာ့၊ စဥ္းစားၾကည့္ ကိုထိန္ရာ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ရသလဲဆိုတာ။ ဒါနဲ႔ ဟုတ္တယ္ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္ေတြနဲ႔ တီဗီြသတင္းေတြထဲမွာေတာ့ ေျပာင္းသြားၿပီဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ အိမ္ျပန္ဖို႔ စစ္ႀကိဳေခတ္က ကားစုတ္ႀကီးေတြေပၚ လုတက္ေနရတုန္းပဲလို႔ ဘုေတာလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လြန္သလားဗ်ာ။ ကိုထိန္ ေရဗန္ဂိုးရဲ႕ “အာလူးစားသူမ်ား” ပန္းခ်ီကားထဲက မ်က္နွာေတြ။ ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ေလးဆယ္ေလာက္က ဆရာနိုင္၀င္းေဆြရဲ႕ “ဘ၀စာမ်က္နွာမ်ား” ထဲက မ်က္နွာေတြ။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ ကတည္းက ျမင္ေတြ႔ ရင္းနွီးခဲ့ရတဲ့ မ်က္နွာေတြ။ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ရဲ႕ မ်က္နွာေတြ။ ဘာမွ မေျပာင္းမလဲ၊ မ်က္လံုးေတြက ေငးေျကာင္လို႔၊ မ၀ေရစာ ထမင္းလုပ္ေလးေတြကို လုယက္ရွာေဖြစားေသာက္လို႔၊ (မိတ္ေဆြပန္းခ်ီဆရာ တစ္ေယာက္က ေတာၾကက္ေတြယက္ျပီး အစာရွာ သလိုေပါ့ဗ်ာတဲ့။ နာနာက်င္က်င္နဲ႔ ေျပာဖူးပါတယ္)။ ဘာမ်ားေျပာင္းလဲသြားပါသလဲ။

            ကိုထိန္ေရ ဘုန္းႀကီးရူးနဲ႔ ေလွလူး၊ အၿမီးအေမွာက္ မတည့္တဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ အခုလို မေထာ္မနမ္း ျဖစ္တာေတြ၊ ျမင္ရတာေတြက အမ်ားႀကီးေပါ့။ အခု ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တည္း ရယ္မိပါတယ္။ ရင္နာေအာင္ကို ရယ္မိပါတယ္ ကိုထိန္ေရ။

ကိုဘုန္း